ตอนที่ 914

อันดับแรก หาพวกเขาให้เจอ

“แดนมาร มีเจ้าแห่งมารเป็นผู้นำ ประชาชนทั้งหมดเป็นทหาร แต่แผ่นดินเทพสี่สมุทรกลับแบ่งแยกสี่สมุทร มีเทพแต่ละคนเป็นผู้นำ แบ่งการปกครอง นี่ยังไม่รวมเมืองที่กระจัดกระจายอยู่เหล่านั้น” มู่ชิงเกอพลันกล่าว

ในตำหนัก คนทั้งหมดต่างมองนาง รอประโยคถัดไปของนาง

มู่ชิงเกอหัวเราะอย่างเยือกเย็นกล่าวอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย “พูดตรงๆ ก็คือ แผ่นดินเทพสี่สมุทรก็คือทรายที่กระจัดกระจาย”

นางมองราชาเทวะเฝินไห่ เลิกคิ้วถาม “ราชาเทวะเฝินไห่ถามเมื่อครู่ ตอนนี้ควรจะทำอย่างไร”

ในตำหนัก ชั่วพริบตาก็สงบนิ่งลง บรรยากาศแปลกประหลาดเล็กน้อย ราชาเทวะหลายคนส่งสายตาให้กันและกัน ทั้งหมดต่างก็กำลังคาดเดาว่ามู่ชิงเกอคิดจะทำอะไร

ราชาเทวะเฝินไห่สีหน้าเงียบขรึม แต่ก็ยังคงพยักหน้า

มู่ชิงเกอนั่งลง พิงไปข้างหลัง ยิ้มเยาะกล่าว “ตอนนี้เป้าหมายของเผ่าฝู พวกเขาก็พูดมากับปากแล้ว เผ่าเทพก็ดี เผ่ามารก็ดี เลือดเนี้อของพวกเรา สำหรับเผ่าฝูเช่นพวกเขาแล้วคล้ายกับว่าเป็น…ยาลูกกลอน”

ยาลูกกลอน

นางถึงกับใช้คำนี้มาพรรณนา

คนในตำหนัก นอกจากซือมั่วสีหน้าคนที่เหลือก็แปลกประหลาด

แม้ว่าไม่อยากยอมรับ แต่พวกเขาก็ไม่อาจปฏิเสธการพรรณนาของมู่ชิงเกอเหมาะสมอย่างถึงที่สุด

“สำหรับเผ่าฝูแล้ว พวกเราก็คืออาหารเสริมเม็ดใหญ่เหนือชั้น ฉะนั้น พวกเขาไม่อาจหยุดได้ง่ายๆ เจรจาสงบศึกอะไร ถอยทัพอะไรล้วนแต่ไร้สาระ พวกท่านอย่าแม้แต่จะคิด” มู่ชิงเกอกล่าวอย่างเสียดสี

สายตานางมีความเย้ยหยันเล็กน้อย กวาดผ่านร่างของราชาเทวะเหล่านั้น

หากจะสู้ก็ต้องมีศัตรูคู่แค้นร่วมกัน อย่าได้คิดนโยบายประนีประนอม อ้อมค้อมช่วยเหลือแว่นแคว้น

ทุกคนหน้าเปลี่ยนสี บรรยากาศแปลกประหลาดขึ้นในชั่วพริบตา

ซือมั่วนั่งอยู่ข้างๆ มู่ชิงเกอ ไม่ได้เอ่ยปาก แต่กลับไม่ยอมให้ถูกเพิกเฉย และตอนนี้เขาเพียงแค่มองนางที่สวมชุดสีสดราวกับอาทิตย์ร้อนแรงข้างกายเขาเงียบๆ มองนางเปล่งแสงสว่างของตนต่อหน้าผู้มีอำนาจสูงส่งเหล่านี้

ส่วนเขาก็คือกองหนุนที่แข็งแกร่งที่สุดของนาง

“แค่กๆ พวกเราไม่เคยคิดจะประนีประนอม” ราชาเทวะซุยชิงไอหนึ่งครา อธิบาย

ทว่า สีหน้าบนใบหน้าของพวกเขากลับเผยให้เห็นความคิดเจรจาสงบศึกที่ก่อนหน้านี้เคยแวบเข้ามาในหัวของพวกเขาจริงๆ

มู่ชิงเกอหัวเราะอย่างหยอกล้อ ไม่บีบคั้น กล่าวต่อ “ดี ในเมื่อทุกคนต่างก็เลือกที่จะรบแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะพูดต่อ หากจะรบ พวกเราก็ต้องยิ่งคว้าชัยชนะ ทุกท่านในที่นี้คงไม่อยากกลายเป็นอาหารเสริมเม็ดใหญ่ของเผ่าฝูนั้นกระมัง”

“ฮ่าๆ ราชาเทวะมู่พูดเล่นอะไร พวกเราจะยอมถูกเผ่าฝูเหล่านั้นกลืนกินได้อย่างไร”

“ใช่แล้ว หากจะรบย่อมต้องชนะ สั่งสอนเผ่าฝูให้สาสม ให้คนที่ควรตายเหล่านี้ ไม่กล้ามาก่อเรื่องที่แผ่นดินเทพมารอีก”

“ใช่ ถูกต้อง”

“ไม่ ผิดแล้ว” มู่ชิงเกอเอ่ยปากเสียงเย็นเยียบ ตัดบทราชาเทวะที่กำลังถกเถียงอยู่

ผิดแล้วงั้นหรือ

ทุกคนเบนสายตา มองมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอสูดหายใจเข้าลึก กล่าวกับคนทั้งหมด “พวกเราจะรบก็ต้องทำลายเผ่าฝู ต่อให้พวกเขาจะเหลืออยู่เพียงคนเดียว พวกเราก็ยังถือเป็นอาหารเสริมเม็ดใหญ่ของพวกเขาอยู่”

“…”

ทำลายเผ่าฝู?

ในตำหนักเงียบสงบลง

ทันใดนั้น ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยก็ยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย เอ่ยปากเสียงเรียบ “ทุกท่าน ข้าขอพูดอะไรสักหน่อย”

คำพูดของเขา ดึงดูดสายตาของคนอื่นๆ มาที่ตัวเขา

“ทุกท่านในที่นี้ต่างก็เป็นผู้ที่ยืนอยู่บนจุดที่สูงที่สุดบนแผ่นดินผืนนี้ คนที่สามารถยืนอยู่บนตำแหน่งนี้ได้ไม่อาจโง่เขลา” ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยเอ่ยปากอย่างคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “คำพูดของราชาเทวะมู่ ข้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง ศัตรูที่ทำผิดต่อเรา แม้ไกลก็ต้องกำจัด ตัดหญ้าไม่ถอนโคน ประเดี๋ยวก็งอกขึ้นใหม่ ที่พวกเราต้องทำ ไม่เพียงแต่ขับไล่เผ่าฝูออกไป แต่ต้องทำลายพวกเขาให้สิ้นซาก”

“แต่ว่า วิถีใหญ่ยังคงเหลือหนทางรอดชีวิต…” ราชาเทวะเซียนเหนี่ยวกล่าวอย่างลังเล

ราชาเทวะจงซานยิ้ม “วิถีใหญ่มีกฎปลาใหญ่กินปลาเล็กหรือไร”

หนึ่งประโยค ปิดปากราชาเทวะเซียนเหนี่ยวจนพูดไม่ออก

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยกล่าวต่อ “ข้าทราบว่า หลายปีมานี้ ทุกท่านตั้งใจอยากจะบรรลุขั้นนั้นในคำเล่าลือ สำหรับเรื่องอื่นๆ ก็ไม่ได้สนใจมากนัก แต่ว่าครั้งนี้ เรื่องเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของแผ่นดินเทพมาร หากเทพมารสองเผ่ายังละทิ้งความแค้นเก่าได้ หากทุกท่านยังคิดจะยกระดับการบรรลุของตน ไม่ยอมทุ่มเท กำลังรบ เช่นนั้นก็เกรงว่า ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับผลดี”

ขณะที่พูด เขาก็มองมู่ชิงเกอ กล่าวด้วยแววตาลึกซึ้ง “ข้าว่า เจตนาของราชาเทวะมู่ก็อยู่ตรงนี้เช่นกัน หวังว่าทุกคนจะสามารถตกลงปลงใจ ทุ่มเทกำลังรบ ไม่สองจิตสองใจ และไม่มีความคิดเป็นอื่น มีเพียงการทุบหม้อข้าวจมเรือจึงจะคว้าชัยชนะยิ่งใหญ่มาได้”

สายตาทั้งสองประสานกันกลางอากาศ ตกอยู่ในสายตาของซือมั่ว เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หรี่ตาลง

ดวงตามู่ชิงเกอเบนออกกล่าวต่อจากคำพูด ของราชาเทวะฮ่วนเยวี่ย “ตอนนี้ เผ่าฝูยังไม่บุกมาฆ่าถึงที่นี่ ฉะนั้น ในใจพวกท่านจึงยังรู้สึกโชคดี แต่ว่าหากถึงวันนั้นจริงๆ พวกท่านเพิ่งจะคิดถึงการสู้รบสุดกำลัง เกรงว่าจะสายไปแล้ว”

“พวกข้าไม่ได้พูดว่าไม่รบ ความทะเยอทะยานของเผ่าฝู พวกข้าก็เห็นแล้วเช่นกัน เพียงแต่ จะสู้อย่างไร พวกเขาซ่อนอยู่ที่ใด พวกเราไม่รู้อย่างสิ้นเชิง” ราชาเทวะสือฟางกล่าว

มู่ชิงเกองอนิ้วเคาะโต๊ะกล่าว “ฉะนั้น เรื่องสำคัญที่ต้องรีบจัดการ อันดับแรกพวกเราต้องหารังของพวกเขาให้เจอ”

“หาอย่างไร” ราชาเฟิ่งกล่าวถาม

มู่ชิงเกอเม้มปาก พิงพนักเก้าอี้ นางกล่าว “วิธีนั้น มีสองวิธี วิธีแรก ก็คือหาไส้ศึกเผ่าฝู สอบปาก คำเค้นข้อมูลที่ประโยชน์ พวกเขามาจากที่ใด และกลับไปอย่างไร ไม่รู้ไม่ได้”

“วิธีไม่เลว แต่ใช้เวลานานอย่างยิ่ง อีกทั้งยังเสี่ยงโชคเกินไป” ราชาเทวะจินกวงกล่าว

มู่ชิงเกอพยักหน้า “วิธีที่สอง ก็คือพวกเราหากันเอง”

“หาอย่างไร” ราชาเทวะซุยชิงกล่าวถาม

ทว่ามู่ชิงเกอกลับมองชิงเจ๋อ

ชิงเจ๋อตระหนักได้ในทันที เขาลุกขึ้นยืนกล่าว “เคยมีข้อสมมติฐานประเภทหนึ่ง จักรวาลขนาดใหญ่ เสมือนกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่ ใบไม้เสมือนจักรวาล ขนาดเล็กและโลกมนุษย์ กว่าแสนปีก่อน สงครามใหญ่เทพมาร สะเทือนดินสะเทือนเขา ส่งผลกระทบต่อวงโคจรของจักรวาลขนาดใหญ่ บางที ตอนนั้น อาจจะทำให้โลกใบนี้ของพวกเราและโลกของเผ่าฝู เกิดการทับซ้อนขึ้นในบางแห่ง ผ่านสถานที่เหล่านั้น บางทีพวกเราอาจจะเข้าไปในโลกของเผ่าฝูได้”

“สถานที่ที่เผ่าฝูปรากฎตัวทุกครั้ง พวกเราล้วนทราบดี บนแผนที่แผ่นนี้ก็มีเครื่องหมายบ่งชี้เช่นเดียวกัน แต่ว่าไม่ใช่ว่าพวกเราไม่เคยลอง ก่อนหน้านี้ที่เผ่าฝูเพิ่งจะปรากฎตัว พวกเราก็เคยลอบเข้าไปแล้ว แต่รอยแยกมิตินั้นคล้ายกับว่าเป็นทางเดียว พวกเราฝั่งนี้เข้าไปไม่ได้” ราชาเทวะชุ่ยซิงกล่าวทันที

“ฉะนั้น พวกเราจำเป็นต้องหาแผนที่ของโลกทั้งสามพันใบให้เจอ” ในที่สุดมู่ชิงเกอก็เอ่ยถึงข้อมูลที่ หนักอึ้งข้อมูลหนึ่งออกมา

“แผนที่ของโลกทั้งสามพันใบหรือ”

ประโยคนี้ สั่นสะเทือนคนทั้งตำหนัก

คาดไม่ถึงว่ามีแผนที่ของโลกทั้งสามพันใบด้วย

ข้อมูลนี้ แม้แต่ซือมั่วก็ยังไม่รู้ เขาเลิกคิ้วมองมู่ชิงเกอ

ความจริงแล้ว ข้อมูลนี้ เป็นข้อมูลที่เข้ามาในสมองมู่ชิงเกอพร้อมกันตอนที่นางสืบทอดสิทธิ์แห่งเทพฮุ่นตุ้น เพียงแต่ตอนนี้ ข้อมูลนี้เหมือนเป็นภาพหนึ่ง

ภาพในกองรูปภาพเก่าหนึ่งกอง ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของมู่ชิงเกออย่างสิ้นเชิง แน่นอนว่านางเองก็ไม่เคยบอก ใครมาก่อนเช่นกัน