บทที่ 1158 เอาใจออกห่าง 5

เนื่องจากการรบกวนเมื่อครู่นี้ของโม่เจ้า เขาจึงต้องกลับมา ในใจยังคงพะวงถึงกู้ซีจิ่วอยู่ เกรงว่านางหลงอยู่ในความฝันเช่นนั้นเพียงลำพังแล้วจะหวาดกลัว ดังนั้นพอโม่เจ้าจากไป เขาก็รีบไปหานางที่นั่นทันที คิดจะเข้าไปชี้แนะให้นางในฝันของนางอีกครา

หลายวันมานี้เขานำทางนางไปค้นหาความทรงจำอย่างอดทน ทว่าไม่อาจบุ่มบ่ามเข้าไปได้ เลี่ยงไม่ให้เกิดผลกระทบมากเกินไป เป็นผลเสียต่อร่างกายนาง และจะดึงดูดให้นางเกิดความรู้สึกต่อต้านได้ง่ายๆ

ถึงอย่างไรครานี้นางก็เสียความทรงจำไปจริงๆ หากว่าเขาพูดคุยกับนางมากเกินไป ไม่แน่นางอาจจะหลุดปากออกไประหว่างที่สนทนากับโม่เจ้าก็ได้ ดังนั้นเขาจึงค่อยๆ ดำเนินการไปทีละขั้นอย่างเงียบเชียบ

ส่วนกู้ซีจิ่วต่อให้ไม่มีความทรงจำแล้วก็ยังคงเฉลียวฉลาดอยู่ เรื่องที่นางพบปะกับเขาในความฝัน นางไม่ได้บอกกล่าวแก่คนนอกเลย นางเก็บไว้เป็นความลับเล็กๆ ระหว่างเขากับนาง

แต่เมื่อไปถึงที่นั่นก็พบว่านางตื่นแล้ว ยามนี้กำลังกอดผ้าห่มนั่งใจลอยอยู่บนเตียง

เนื่องจากในห้องนี้ของนางก็มีการจับตามองอยู่เช่นกัน ดังนั้นตี้ฝูอีจึงไม่ปรากฏตัว เพียงมองนางอยู่เช่นนี้

กู้ซีจิ่วย่อมมองไม่เห็นเขาเช่นกัน เธอกำลังหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อครู่ตอนอยู่ในความฝันเธอใกล้จะวิ่งไปถึงจุดที่มีทิวทัศน์ที่แจ่มใสชัดเจนแล้วชัดๆ นึกไม่ถึงว่าจะมีกำแพงโผล่มาขวางไว้อย่างน่าประหลาด ซ้ำยังเป็นชนิดที่ปิดฟ้ากั้นดินอีกด้วย ขณะที่เธอใช้วิชาเคลื่อนย้ายผ่านไป นึกไม่ถึงว่าจะชนเข้ากับกำแพงนั้นอย่างจัง จากนั้นหัวเธอก็ปวดเหมือนจะระเบิดออกมา ความปวดนี้ปลุกให้เธอตื่นจากความฝันทันที!

หัวของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ตอนที่ตี้ฝูอีเข้ามาเธอกำลังหงุดหงิดอยู่ เธอทึ่มทื่อเหม่อลอยอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระโดดลงมาแต่งเนื้อแต่งตัวเล็กน้อย วิ่งตรงไปที่ห้องครัวเลย

นี่คือครัวเล็กที่จัดเตรียมไว้ให้ท่านเจ้า ผู้อาวุโสหลงและเธอโดยเฉพาะ ฝีมือการครัวของพ่อครัวในห้องครัวยอดเยี่ยมนัก กู้ซีจิ่วชอบกินอาหารฝีมือ พ่อครัวคนนี้มาก หลังจากเธอเข้ามาก็สั่งให้พ่อครัวคนนั้นทำโจ๊กสองชนิด…

ตี้ฝูอีที่ติดตามดูอย่างข้างกายตลอด หัวใจพลันสั่นไหวเล็กน้อย โจ๊กสองชนิดนี้ที่นางต้องการเป็นรสชาติที่ถูกปากเขา!

นางจะกินเองหรือว่าจะเอาไปส่งให้เขากันนะ?

คำถามข้อนี้ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วยิ่ง หลังจากโจ๊กสองชนิดนั้นเสร็จดีแล้ว กู้ซีจิ่วก็บรรจุใส่ถุงเก็บของของนาง จากนั้นก็ไปที่ห้องขังนั้น…

เอามาส่งให้เขาจริงๆ ด้วย!

มุมปากของตี้ฝูอีหยักโค้งเป็นองศาน่ามองอย่างไม่อาจควบคุมได้ จากนั้นก็กลับเข้าร่างอย่างว่องไว เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งก็เห็นกู้ซีจิ่วยืนอยู่ไม่ไกล กำลังมองเขาอยู่ เมื่อเห็นเขาลืมตาขึ้นมา เธอแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ในความฝันเธอเห็นเขาถูกทะเลสาบกลืนกินลงไป ต่อมาถึงแม้จะได้ยินเสียงกำชับแว่วๆ ประโยคหนึ่งของเขา แต่ถึงอย่างไรก็วางใจถึงเพียงนั้นไม่ได้ ตอนที่วิ่งมาเมื่อครู่ยังหวั่นอยู่ว่าเขาจะเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ยามนี้เมื่อเห็นเขาลืมตาขึ้นมา ในที่สุดเธอก็วางใจได้แล้ว

ทั้งสองคนสบตากัน ตี้ฝูอียิ้มน้อยๆ ทว่าหัวใจกู้ซีจิ่วกลับเต้นกระหนํ่าขึ้นมาสองคราอย่างไม่ได้เรื่อง คำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง

….เขาที่ตนพบในความฝันใช่เขาในความเป็นจริงหรือไม่?

เขาถอดร่างไปเข้าฝันเธอ?

หรือว่าเป็นเธอที่ฝันถึงเขาโดยบังเอิญ?

บางทีเขาอาจไม่รู้เรื่องเลยก็ได้…

เธอก้าวเข้าไปสองก้าว “นี่ เจ้ายังดีอยู่กระมัง?”

ตี้ฝูอีพยักหน้านิดๆ “ยังดีอยู่”

จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีอยู่บ้าง สายตาเธอร่อนลงบนปากของเขา รูปปากเขาน่ามองยิ่งนัก ทำให้กู้ซีจิ่วนึกออกเพียงคำเดียวเท่านั้น…

สมบูรณ์แบบ!

แต่ยามนี้ริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบนี้กลับมีจุดด่างพร้อยอยู่บ้าง เนื่องจากมันแห้งเกินไป!

และซีดเซียวเกินไป!

บนริมฝีปากมีแม้กระทั่งรอยแตกเป็นขุย…

กู้ซีจิ่วนึกถึงความฝันที่เขาบอกว่าหิวกระหายยิ่งนัก ในใจเสมือนถูกเข็มทิ่มแทงเล็กน้อยอีกครั้ง เอ่ยโพล่งออกไป “เจ้ากระหายหรือไม่? หิวหรือเปล่า?”

———————————————————————

[1] กระต่ายมอดสุนัขล่าเนื้อม้วย อุปมาถึง คนที่พอทำการสำเร็จตามความคาดหมายแล้วก็ถีบหัวส่งผู้ที่เคยให้ความช่วยเหลือทิ้งเพราะหมดประโยชน์แล้ว