บทที่ 1192 จากไป (2)
“นั่นเพราะเจ้าถูกควบคุม จะโทษเจ้าไม่ได้” กู้ซีจิ่วพูดพลางยื่นมือออกไปทางหลงซือเย่ “ข้าเพียงหวังว่าเรายังคงเป็นเพื่อนกันได้!”
หลงซือเย่ดึงริมฝีปาก ส่งเสียงอืม ยื่นมือไปจับมือเธอเบาๆ “ยังคงเป็นเพื่อนกัน!”
ถึงแม้เขาไม่ต้องการเป็นเพื่อนของเธอมาก่อน แต่วันนี้เมื่อเห็นปฏิกิริยาโต้ตอบของเธอกับตี้ฝูอี เขาก็เข้าใจว่าเขาคงไม่มีความหวังใดอีกแล้ว
บางทีเขาอาจไม่เคยมีความหวังมาก่อนก็ได้ ไม่ว่าเขาทำไปเพราะอะไร ทั้งหมดของเขาและเธอถูกกำหนดให้ไม่มีวันหวนกลับคืนตั้งแต่วินาทีที่เธอถูกวางยาสลบหลอกขึ้นเตียงผ่าตัดในชาติก่อนแล้ว ชาตินี้ถึงแม้ว่าเขาจะได้พบกับเธออีก แต่กลับหมดบุญวาสนาต่อกันแล้วจริงๆ เมื่อจับมือจบสิ้นบุญคุณและความแค้น จากนี้ไปพวกเขาก็เป็นได้เพียงแค่เพื่อนกัน
ตี้ฝูอีที่นั่งอยู่ด้านข้างมองเห็นกู้ซีจิ่วจับมือกับหลงซือเย่เขาไม่ได้หึงหวง เพียงแค่เท้าคางมองดู จ้องมองสายตาของกู้ซีจิ่วฉายแววแห่งความสนุก
เมื่อสักครู่ภายใต้สถานการณ์อันตรายขนาดนั้น เด็กคนนี้ปกป้องเขาราวกับแม่ไก่ปกป้องลูกน้อย หาญกล้าต่อกรกับนกเหยี่ยว แม้หลังจากลาวาปะทุ นางลากเขาวิ่งหนีอย่างตื่นตระหนก ไม่ยอมลดละแม้แต่น้อย แทบจะเคลื่อนย้ายในพริบตาออกมา ทว่าหลังจากขึ้นเรือแล้ว เขาสงบลง นางก็ไม่สนใจเขาอีกเลย พูดคุยกับหลี่เมิ่งซย่า ทักทายหลงซือเย่…
ไม่ชายตามองเขาเลย!
เหมือนว่าเด็กคนนี้จะโกรธเขา ตี้ฝูอียกมือขึ้นเคาะหว่างคิ้ว นางคงจะโกรธที่เขาวางหมากไว้มากมายขนาดนี้แต่กลับไม่เผยความลับให้นางรู้แม้แต่น้อยกระมัง?
เช่นนั้นเขาต้องปลอบโยนนางก่อนหรือไม่?
นางจะได้ไม่วิ่งหนีไปทันทีที่ขึ้นฝั่ง…
เขากระแอมเสียงเบาๆ หนึ่งครั้ง “ซีจิ่ว หมากครั้งนี้ข้าไม่ได้ตั้งใจปิดบังเจ้า…”
กู้ซีจิ่วหันหลังกลับมามองเขาแล้วเลิกคิ้วสูง “เอ๊?”
ขณะที่ตี้ฝูอีกำลังเรียบเรียงคำพูด กู้ซีจิ่วพูดพลางคล้ายจะยิ้มมิเชิงยิ้ม “ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้ตั้งใจปิดบังข้า เนื่องด้วยหมากนี้ท่านก็ค่อยๆ วางแผนมัน ออกมาเช่นกัน ไม่ได้วางแผนอย่างดีไว้แต่แรกเหมือนที่โม่เจ้าพูด อีกทั้งข้าในตอนนั้นก็ยังโง่เขลา ถ้าหากบอกหมากนี้กับข้า ข้าอาจไปบอกโม่เจ้า สิ่ง เหล่านี้ข้ารู้และข้าก็เข้าใจได้ ท่านไม่จำเป็นต้องอธิบาย”
ตี้ฝูอีกโล่งอกไปที คลายคิ้วขมวด “ช่างเป็นแม่นางที่เฉลียวฉลาดอย่างที่คิด! เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหมากนี้ข้าค่อยๆ คิดออกมา?”
กู้ซีจิ่วดึงริมฝีปาก “มันก็ไม่ยากที่จะคาดเดา หากคนของท่านแทรกซึมมานานแล้ว พวกเราคงไม่เสียเวลาด้านในมากมายขนาดนี้ ท่านก็ไม่ต้องถูกตรึงด้วยตรวนสลายวิญญาณไปเก้าวัน”
เธอกอดอกวิเคราะห์ตั้งแต่แรกเริ่ม “ข้าว่าคนที่แทรกซึมเข้ามาตอนแรกคงมีแต่ครูฝึกหลงกระมัง?”
เพิ่งเริ่มก็คาดเดาถูกเสียแล้ว!
ตี้ฝูอีเริ่มสนใจขึ้นมา “พูดต่อไป”
“โม่เจ้าผู้นี้ขี้สงสัยนัก ในเมื่อเขาดูออกก่อนแล้วว่าตอนนั้นท่านปลอมตัวเป็นสตรีบรรเลงผีผา ย่อมคาดเดาได้ว่าคนของท่านแทรกซึมเข้ามาในหมู่ลูกน้องเขาแล้ว เมื่อกลับถึงวังใต้พิภพก็ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวด ลูกน้องท่านต่อให้แทรกซึมเข้ามาได้ก็ยากที่จะผ่านการตรวจสอบ ดังนั้นก่อนที่ท่านจะโดนจับตัวมาต้องออกคำสั่งให้ลูกน้องที่แทรกซึมเข้ามาเหล่านั้นไม่ต้องปลอมตัวอีกต่อไป เมื่อเรื่องราวคลี่คลายค่อยหาโอกาสเคลื่อนไหวใหม่อีกครั้ง…”
ตี้ฝูอีพยักหน้า “ไม่เลว! ข้าเคยออกคำสั่งเช่นนี้จริง หลังจากนั้นเล่า?”
“ลูกน้องท่านอาจจะฟังคำสั่งท่าน แต่ครูฝึกหลงไม่ฟัง เขายังแทรกซึมเข้ามา พวกที่ติดตามโม่เจ้าออกจากวังใต้พิภพไปเคยถูกขังไว้ที่ห้องโถงแล้วสามถึงห้าวัน เพื่อการตรวจสอบอย่างละเอียด ดังนั้นหลังจากครูฝึกหลงออกมาได้ค่อยเริ่มติดต่อท่าน…”
ตี้ฝูอีทอดถอนใจ “เขาติดต่อข้ามาในวันที่สี่ เขาเข้ามาเยาะเย้ยท่าทางน่าสมเพชของข้าไม่กี่คำ ทำให้ข้าจำเขาได้…”