บทที่ 318
จะไม่ละทิ้งเพื่อนร่วมทางคนใด
เงื่อนไขนี้ดียิ่งนัก
สถานที่นี้อยู่ในส่วนลึกของทุ่งนํ้าแข็ง ถึงแม้หลังจากกู้ซีจิ่วเก็บสมุนไพรเสร็จจะใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาออกจากทุ่งนํ้าแข็งแล้วค่อยหลอมยาได้ แต่ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย จะสูญเสียสรรพคุณยาไปกว่าครึ่ง
“ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพวกท่านจะรักษาคำพูด?” กู้ซีจิ่วไม่เชื่อถือง่ายๆ
หลงซื่อจื่อผู้นั้นสีหน้าทะมึนเล็กน้อย หยิบหยกพกลายมังกรวารีออกมาจากตัวแล้วยื่นให้ “แม่นาง นี่คือสิ่งที่แสดงฐานะของข้า มีค่าควรเมือง เสียหายไม่ได้แม้แต่น้อย ถ้าสิ่งนี้เสียหาย ฐานะซื่อจื่อของข้าก็รักษาไว้ใม่ได้ ใช้คํ้าประกันกับท่านชั่วคราว เมื่อการร่วมมือพวกเราสำเร็จลุล่วง แม่นางค่อยส่งคืนให้ข้า”
‘เจ้านาย หยกลายมังกรวารีนี้เป็นของแท้! เป็นเครื่องหมายการสืบทอดจวนหลงโหวจริงๆ เมื่อครอบครองหยกนี้จะได้เป็นซื่อจื่อแห่งจวนโหว…’ หยกนภาแจกแจงรายข้อมูลอยู่ในสมองกู้ซีจิ่ว ‘หากคนผู้นี้คิดไม่ซื่อ เมื่อถึงเวลาท่านหยิบหยกพกชิ้นนี้ออกมาปาทิ้ง ก็เพียงพอให้เขาอยู่ไม่สุขแล้ว! ดูท่าเขาคงอยากร่วมมือกับด้วยใจจริง ท่านตอบรับเถอะ ถึงอย่างไรพวกเราก็ใช้ดอกไม้ไม่มากขนาดนั้น…’
กู้ซีจิ่วลูบไล้มัน เป็นการส่งสัญญาณว่าเธอมีแผนการอยู่ในใจ แล้วเสนอเงื่อนไขของตนบ้าง “ร่วนมือ1ก็ได้ แต่ต้องไล่สตรีผู้นี้ออกไป!”
ถูกกระบี่ลํ้าค่าจ่ออยู่ ถานเซี่ยวเกอที่คุกเข่าอยู่บนพื้นจึงลุกขึ้นไม่ได้
ใบหน้าของถานเซี่ยวเกอไม่สามารถใช้คำว่าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวซีดมาบรรยายได้แล้ว นางรีบมองไปทางหลงซื่อจื่อ หวั่นเกรงว่าเขาจะตกลงแล้วทอดทิ้งนาง
หลงซื่อจื่อชะงักเล็กน้อย เปิดปากเอ่ย “ถึงอย่างไรแม่นางถานผู้นี้ก็มากับพวกเรา ที่แห่งนี้อันตราย หากขับไล่นางไปเกรงว่าคงยากที่นางจะรอดไปจากทุ่งน้ำแข็งได้ด้วยตัวเอง…พวกเรามาพร้อมกันก็ต้องกลับพร้อมกัน จะไม่ละทิ้งเพื่อนร่วมทางคนใด หากท่านไม่อนยอมละเว้นนาง เช่นนั้นพวกเราก็ไม่มีวิธีแล้ว ทำได้เพียงไปจากที่นี่ แล้วไปค้นหาดอกอสูรเหมันต์ที่อื่น…”
ดวงตากู้ซีจิ่วส่องประกายเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าหลงซื่อจื่อผู้นี้จะเป็นคนรักพวกพ้องเช่นนี้…
ในที่สุดเธอก็ยอมกอยก้าวหนึ่ง กล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อย “นึกไม่ถึงว่า ซื่อจื่อจะเป็นผู้มีคุณธรรมถึงเพียงนี้ ข้าเลื่อมใสผู้มีคุณธรรมเสมอ ในเมื่อหลงซื่อจื่อเอ่ยปากดังนั้น ข้าก็จะยอมถอยก้าวหนึ่ง ไม่ขัมไล่ถานเซี่ยวเกอผู้นี้แล้ว แต่ต้องการให้นางขมาลาโทษข้า ข้าต้องการเตาหลอมโอสถของนางเป็นสิ่งชดเชย”
เงื่อนไขนี้ไม่ยากเย็นเกินกระทำ หลงซื่อจื่อมองไปที่ถานเซี่ยวเกอ
ถึงแม้ในใจของถานเซี่ยวเกอจะไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ก็รู้ว่าเป็นเงื่อนไขเพียงอยางเดียวที่เป็นทางรอดหากนางดื้อดึงต่อไป เกรงว่าหลงซื่อจื่อก็คงไม่ยินยอมแล้ว เช่นนั้นจะเป็นการสร้างความอับอายให้ตนเอง! ด้วยเหตุนี้นางจึงขอขมากู้ซีจิ่วและมอบเตาหลอมโอสถของตนให้
การหลอมโอสถของนางอยู่ในขั้นพื้นฐาน เตาหลอมโอสถย่อมเป็นแบบธรรมดาทั่วไป นางเลยไม่ปวดใจเท่าไหร่
กู้ซีจิ่วโยนหยกพกชิ้นนั้นคืนสู่มือหลงซื่อจื่อ “ซื่อจื่อมิจำเป็นต้องใช้สิ่งนี้คํ้าประกัน ตอนนี้ข้าเซื่อถือท่าน”
บุคคลที่ไม่ยอมละทิ้งเพื่อนร่วมทางที่ธรรมดาที่สุดแม้แต่คนเดียว นิสัยย่อมไม่เลวร้าย
แววตาหลงซื่อจื่อวูบไหว ประสานมือให้กู้ซีจิ่ว “ขอบคุณแม่นางมาก!”
เมื่อเจรจาเงื่อนไขทุกอย่างลงตัวแล้ว ทุกคนก็เริ่มพูดคุยแบ่งหน้าที่ และเรื่องที่ต้องประสานงานกัน
ตามวิธีที่หลงซี่อจื่อกล่าว พอเขาไปเก็บสมุนไพร นักล่ารางวัลทั้งห้าคนจะรับหน้าที่ขับไล่สัตว์ร้ายที่โผล่มา เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของผู้เก็บสมุนไพร
ส่วนกู้ซีจิ่วและสตรีอีกสองนางให้รออยู่ด้านข้าง
อันที่จริงนี้เป็นแผนการที่หลงซื่อจื่อและคนกลุ่มนี้ปรึกษากันไว้อย่างดีตั้งนานแล้ว แค่เพิ่มกู้ซีจิ่วเข้ามากะทันหันเท่านั้น เมื่อหลงซื่อจื่อแบ่งหน้าที่เสร็จ สายตาก็หยุดอยู่ที่ใบหน้ากู้ซีจิ่ว เอ่ยอย่างนุ่มนวลว่า “ข้าจัดสรรเช่นนี้ แม่นางพอใจหรือไม่?”