บทที่ 591 จ่ายเงินยลโฉม 4
คาดว่าผู้คนที่ได้เห็นโฉมหน้าแท้จริงของนางที่ตลาดผีวันนี้ล้วนต้องคิดแบบเดียวกับเขา ถูกความเจิดจ้าของนางทำให้สายตามืด
บอดโดยพลัน คนเหล่านั้นรู้สึกคำพูดอันฮึกเหิมที่กู้ซีจิ่วกล่าวว่าจะรักษาเชียนหลิงอวี่ให้หายดีอาจจะมิใช่การคุยโวเสียทั้งหมด น่าจะเชื่อถือได้
วันพรุ่งในบรรดาผู้ที่ลักลอบวางเดิมพันกัน พวกที่พนันว่า ‘นางรักษาเชียนหลิงอวี่ไม่ได้และต้องขายหน้าแน่นอน’ น่าจะลดลงบ้าง
สรุปแล้วเด็กสาวคนนั้นมองออกหรือไม่ว่าความจริงแล้ว เชียนหลิงอวี่โดนวางกู่?
มองออกหรือไม่ว่าเป็นเล่ห์กลของเขาเชียนหลิงเทียน?
คงจะดูไม่ออกกระมัง?
ถึงอย่างไรตอนที่คนลึกลับผู้นั้นมอบกู่นี้ให้เขาครานั้นได้บอกเขาไว้ว่า กู่นี้พิสดารยิ่งนัก ไม่มีผู้ใดบนโลกนี้รู้จัก ซ้ำยังกล่าวอีกว่าขอเพียงเขาไม่ยินยอมใช้ยาแก้พิษและถ่ายโอนยาแก้พิษให้ด้วยความสมัครใจ ก็ไม่มีทางขจัดกู่นั้นได้…
คิดจะให้เขายินยอมใช้ยาสลายกู่ด้วยความสมัครใจงั้นหรือ?
ไม่มีวัน!
หากเรื่องในวันนั้นเปิดเผยออกมาจริง เขายอมตายแต่ไม่ยอมขจัดกู่! ถึงแม้จะถูกบังคับให้กินยาถอนพิษเข้าไป ขอเพียงเขาไม่ให้
ความร่วมมือถ่ายโอนยาแก้นั้นให้เสียอย่าง ผู้อื่นก็ทำอะไรไม่ได้
ถ้าเข้าตาจนจริงๆ เขาก็จะใช้วิชาลับระเบิดตัวเอง ลากเชียนหลิงอวี่ให้ตายตกไปตามกัน!
แววเด็ดเดี่ยวและอำมหิตพาดผ่านดวงตาเขาแวบหนึ่ง มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำแน่น!
เพียงแต่หลายวันมานี้ท่าทีของไอ้เด็กเชียนหลิงอวี่นั่นค่อนข้างประหลาดจริงๆ เพื่อความปลอดภัยเขาต้องรีบกลับไปกินยาระดับ สี่เม็ดนี้โดยเร็ว
รอจนถ่ายโอนสำเร็จ เขาก็ไม่จำเป็นฝึกฝนในช่วงเวลาเดียวกับเชียนหลิงอวี่ทุกวันแล้ว ได้พักหายใจบ้าง
เขาทราบว่าเชียนหลิงอวี่กลับไปก็จะฝึกฝน จึงไม่กล้าโอ้เอ้ ขยับกายแวบหนึ่ง จากไปเช่นกัน
เงาร่างเขาพุ่งทะยานดั่งดาวตก แต่ด้านหลังเขากลับมีเงาร่างคนสองคนปรากฏขึ้น ตามรอยเขาไปอย่างใกล้ชิด…
เมื่อเงาร่างเขาหายลับไป เงาร่างกู้ซีจิ่วกลับปรากฏขึ้นบนต้นไม้ใหญ่ด้านข้างที่อยู่ไม่ไกล
วิชาพรางกายของเธอยอดเยี่ยมมาก เมื่อสวมชุดดำก็แทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกับลำต้นที่อยู่ข้างกาย ดังนั้นจึงไม่มีใครพบเห็นเธอ เธอเอนหลังพิงลำต้นอย่างเกียจคร้าน เท้าน้อยๆ แกว่งไกวอยู่ตรงนั้น ดวงตาส่องประกายแวววาวด้วยความภาคภูมิใจ
ในที่สุดแหของเธอก็เก็บกู้ขึ้นมาได้อย่างสมบูรณแบบ!
เธอเชื่อว่าเมื่อผ่านคืนนี้ไปทุกอย่างจะต่างไปจากเดิม
เธอดีใจมาก ความคับข้องใจในหลายวันมานี้ระบายออกมาโดยพลัน จึงดีดนิ้วอยู่ท่ามกลางรัตติกาลอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ เอ่ย
ชมเชยตนเอง “กู้ซีจิ่ว ศึกครั้งนี้สมบูรณแบบมาก! สู้ๆ!”
เธอดีใจจนคิดจะหมุนไปรอบๆ ทันใดนั้นก็มีคนแตะไหล่เธอจากด้านหลัง น้ำเสียงเยือกเย็นใสกระจ่างสายหนึ่งดังอยู่ริมหูเธอ “สู้ๆ”
เสียงนี้คุ้นเคยยิ่งนัก!
กู้ซีจิ่วตกใจจนร่วงลงมาจากต้นไม้!
น่าตกใจเหลือเกิน!
ในวินาทีนี้กู้ซีจิ่วที่กล้าหาญและมีปฏิกิริยาตอบสนองว่องไวมาตลอดลืมเลือนการดิ้นรนตอบโต้ ยามที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอกลับมาอีกครั้ง ใบหน้าน้อยๆ ก็เกือบสัมผัสพสุธาอย่างแนบชิดแล้ว…
น่าตายนัก! จะเสียโฉมแล้ว!
เธอหลับตาทันทีตามสัญชาตญาณ
ทันใดนั้นเอวพลันกระชับ ฟ้าดินกลับตาลปัตรทันที ตอนที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเธอก็ยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคงแล้ว ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่ตรงหน้า มีระยะห่างจากเธอไม่ถึงหนึ่งฉือ
ระยะห่างเช่นนี้ใกล้เกินไปแล้ว!
แถมความมีตัวตนของอีกฝ่ายก็แข็งแกร่งเหลือเกิน!
หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นตึกตัก แทบจะเป็นไปตามสัญชาตญาณ รีบถอยหลังไปสองก้าว
“ท…ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์…” เธอพูดจาติดขัดอย่างที่พบเห็นได้ยาก
ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์มองเธออย่างเคร่งขรึม แวบหนึ่ง “เห็นเปิ่นจุนแล้วประหม่าถึงเพียงนี้เชียว? กินปูนร้อนท้องหรือ?”
กู้ซีจิ่วก่นแช่งอยู่ในใจ ท่านศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้โผล่มากะทันหันเช่นนี้ เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็ต้องตกใจเหมือนกันแหละน่า! เมื่อกี้ เธอไม่ได้
กรีดร้องออกมาก็นับว่าแข็งแกร่งมากแล้ว…
กินปูนร้อนท้องบ้าบออะไร?
“ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ล้อเล่นแล้ว ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์ไปมาไร้ร่องรอย ซีจิ่วไม่ทันตั้งตัวจึงถูกทำให้ตกใจ…”