บทที่ 673 เช่นนั้นเจ้าชอบกู้ซีจิ่วหรือไม่
หลานไว่หูไม่ยอมรับ “ข้าไม่ได้นินทาว่าร้ายพวกเขาเสียหน่อย ข้าก็แค่เคยพบคู่ต้วนซิ่วเป็นครั้งแรกเท่านั้น คำว่าต้วนซิ่วก็มิใช่คำพูดให้ร้ายอันใด ซีจิ่วบอกว่าจริงๆ แล้วต้วนซิ่วเป็นเรื่องปกติมาก ขอเพียงคนสองคนรักกันด้วยใจจริง ก็สมควรจะได้รับคำอวยพร ซีจิ่วบอกไว้… ”
เส้นเลือดที่ขมับเยี่ยนเฉินเต้นตุบๆ คืนนี้จิ้งจอกน้อยเอาแต่พูดว่าซีจิ่วกล่าวเช่นนั้น ซีจิ่วบอกเช่นนี้อยู่ตลอด เขาแทบจะสงสัยว่าจิ้งจอกน้อยของเขาหลงรักกู้ซีจิ่วเข้าแล้ว …
“จิ้งจอกน้อย เจ้าชอบข้าไหม?”
“ชอบสิ” หลานไว่หูตอบอย่างไม่ลังเล
หัวใจเยี่ยนเฉินพลันอุ่นวาบ สีหน้าอ่อนโยนลง “เช่นนั้นเจ้าชอบกู้ซีจิ่วหรือไม่?”
“ชอบ!” นางตอบอย่างไม่ลังเลเช่นกัน
ว่าแล้วเชียว!
“เช่นนั้นเจ้าชอบข้าหรือว่าชอบนาง?”
“ชอบทั้งคู่เลย”
“แล้วถ้าหากเลือกได้เพียงคนเดียวจากสองคนเล่า? เจ้าจะเลือกข้าหรือเลือกนาง?” เยี่ยนเฉินรู้สึกว่าตนต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้หึงหวงเด็กสาวคนหนึ่งเช่นนี้ แต่เขาอยากรู้มากจริงๆ
หลานไว่หูตาโต “เหตุใดเลือกไดเพียงคนเดียว?”
“เพราะ…ข้าพูดสมมุติ เข้าใจคำว่าสมมุติหรือไม่? เป็นการสร้างสถานการณ์จำลองขึ้นว่าเจ้าจะเลือกใคร?”
“แต่การสมุติของท่านไม่ได้เกิดขึ้นชัด ๆ…” หลานไว่หูบ่นงึมงำ เมื่อเห็นเยี่ยนเฉินมองนางอยู่ตลอด ท่าทางราวกับถ้าไม่ให้คำตอบจะไม่ยอมเลิกรา นางปวดเศียรเวียนเกล้าขึ้นมาอีกแล้ว “ก็ได้ๆ ให้ข้าคิดดูก่อนนะ”
ยังต้องคิดดูก่อนอีกหรือ?
ตัดสินใจยากปานนั้นเชียว?
เยี่ยนเฉินรู้สึกว่าตนได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว…
หลานไว่หูคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วเอ่ยคำตอบที่ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บสุดขีดออกมาอย่างระมัดระวังยิ่ง “ข้าเลือกซีจิ่ว”
เยี่ยนเฉินทึ่มทื่อไปแล้ว
“เพราะอะไร?” ผ่านไปสักพักเขาถึงเอ่ยออกมาสามคำ
หลานไว่หูจึงสาธยายให้เขาฟัง “ซีจิ่วดีต่อข้าด้วยใจจริง ยอมรับข้าในช่วงเวลาที่ข้าโดดเดี่ยวที่สุด อยู่ข้างกายนางข้าได้ลิ้มรสความสุขของการมีเพื่อน และไม่มีใครดูถูกข้าอีก ไม่มีใครมองข้าเป็นตัวโง่เง่าอีกต่อไป ข้าถูกรังแกนางก็หาทางให้ข้าได้แก้แค้นด้วยตนเอง แถมนางยังสอนหลักการดำเนินชีวิตให้ข้ามากมายด้วย…เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ในอดีตข้าไม่เคยได้สัมผัสเลย อยู่กับนางข้ามีความสุขมากจริงๆ”
ซ้ำยังโบกกำปั้นน้อยๆ ข่มขู่เยี่ยนเฉิน “ดังนั้นท่านห้ามหาเรื่องนาง มิเช่นนั้นข้าจะไม่สนใจท่าน!”
เยี่ยนเฉินพูดไม่ออก เขาได้รับความสะเทือนใจยิ่งนัก เขานึกถึงถ้อยคำที่กู้ซีจิ่วเคยสั่งสอนเขา บอกว่าเขาเลี้ยงจิ้งจอกดั่งวิหคน้อยในกรง ยามนั้นยัง
รู้สึกไม่ยอมรับอยู่บ้าง ทว่ายามนี้จู่ๆ ก็เข้าใจขึ้นมา!
เมื่อก่อนเขาเพียงปกป้องนางไว้ใต้ปีก คิดเพียงว่าจะให้นางได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุด แต่กลับไม่เคยพิจารณาเลยว่าความจริงแล้ว นางต้องการอะไร…
เมื่ออยู่ข้างกายเขา จิ้งจอกน้อยถูกเขาเลี้ยงไว้ดั่งนกคีรีบูน…
แต่พออยู่ข้างกายกู้ซีจิ่ว จิ้งจอกน้อยถูกนางฝึกปรือจนกลายเป็นเหยี่ยวน้อย ให้นางได้สัมผัสความสุขจากการกางปีกเหินเวหา ไม่แปลกใจเลยที่จิ้งจอกน้อยจะชอบกู้ซีจิ่วมากกว่า…
เฮ้อ แพ้เสียแล้ว!
เยี่ยนเฉินหดหู่และสะท้อนใจไปในเวลาเดียวกัน แน่นอนว่ารู้สึกขัดตาแม่จิ้งจอกน้อยข้างกายที่ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเสียบ้างเลย ไม่อยากสนใจนาง
“พี่เยี่ยนเฉิน ทางนั้นมีละครลิง พวกเราไปดูกันไหม?” หลานไว่หูไม่ทราบว่าทำให้เยี่ยนเฉินขุ่นเคืองเข้าแล้ว จึงดึงแขนเสื้อเขาแล้วเขย่าไปมา
“ไม่ไป! เจ้าก็ให้กู้ซีจิ่วไปดูเป็นเพื่อนเจ้าสิ!” เยี่ยนเฉินเชิดหน้า ไม่มองนาง
“แต่ว่า…แต่ว่าซีจิ่วไม่ได้อยู่ที่นี่นะ”
“หากว่านางอยู่ที่นี่เจ้าก็จะไปกับนางใช่ไหม?!”
“ไม่ใช่” หลานไว่หูส่ายหน้า
อารมณ์หดหู่ในใจเยี่ยนเฉินดีขึ้นมาเล็กน้อย “เจ้ามิใช่บอกว่านางดีที่สุดหรอกหรือ?”
“แต่นางไม่ให้ข้าตามนางในเวลาว่าง นางบอกว่าทุกคนล้วนมีเวลาส่วนตัว เวลาที่นางอยากคิดอะไรเงียบๆ จะไม่ชอบให้คนอื่นไป
รบกวนนาง…” หลานไว่หูกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ