บทที่ 952 ต่อไปไม่มีใครคอยแบกเจ้าแล้วนะ

อันที่จริงการรักษาเช่นนี้สิ้นเปลืองพลังวิญญาณยิ่งนัก

หลังจากเสร็จสิ้นการรักษา กู้ซีจิ่วก้เหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อชุ่มไปทั้งศีรษะ

ระหว่างขั้นตอนรักษา อิงเหยียนนั่วเฝ้าอยู่ข้างกายพวกเธอสามคนตลอด บางครั้งแนวป้องกันของพวกเยี่ยนเฉินก็ถูกทะลวงแตกบ้าง ผีดิบชุดขาวที่กระโจนเข้ามาใกล้หมายจะโจมตีล้วนตกตายทั้งสิ้น…

ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยาม โลหิตที่ไหลออกมาจากบาดแผลของเชียนหลิงอวี่เป็นสีแดงแล้ว เล็บมือที่ดำคลํ้าของเขาก็กลับมามีสีสันตามปกติ

กู้ซีจิ่วถึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เย็บแผลให้เขา จากนั้นก็ทาตัวยาบางอย่างที่สัมพันธ์กันให้แล้วพันแผลไว้

เนื่องจากสถานการณ์ฉุกละหุก เพื่อทำการรักษาใหเชียนหลิงอวี่ กู้ซีจิ่วต้องกึ่งๆ คุกเข่าอยู่ข้างกายเขาตลอด เมื่อผ่าตัดเสร็จ แข้งขาเธอล้วนเมื่อยล้า ไปหมด ไอเย็นแทรกเข้าไปในหัวเข่า พอลุกขึ้นมาก็ส่ายโงนเงน

เชียนหลิงอวี่มองเธอด้วยหัวใจที่ตุ้มๆ ต่อมๆ เบ้าตาแดงก่ำ “ซีจิ่ว!”

“พูดไร้สาระให้น้อยๆ หน่อย รีบโคจรพลังรักษาอาการบาดเจ็บ ต่อไปไม่มีใครคอยแบกเจ้าแล้วนะ!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา

“ได้!” เชียนหลิงอวี่เริ่มนั่งสมาธิโคจรพลังทันที

….

พวกเยี่ยนเฉินวิ่งพล่านอยู่ในเขตแดนนี้หนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว โดยพื้นฐานย่อมเข้าใจที่นี่อย่างแจ่มแจ้ง ขณะนั้นผีดิบชุดขาวสองสามร้อยตัวไล่ล่าพวกเขา เนื่องจากทราบวิธีสังหารเจ้าพวกนี้แล้วทั้งสี่คนจึงลงมือปานหั่นผักหั่นแตงอยู่รอบนอก สังหารได้มากมายกองระเกะระกะเกลื่อนพื้น

ผีดิบชุดขาวเหล่านี้แต่ละตัวล้วนมิใช่ตะเกียงไร้น้ำมัน เคลื่อนไหวว่องไว กระบวนท่าดุร้าย ซํ้าทุกตัวยังได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ไม่นับว่ารับมือได้ง่ายๆ

เคราะห์ดีที่พวกเยี่ยนเฉินล้วนเป็นสุดยอดนักสู้ ความสามารถของทุกคนล้วนล้ำเลิศ เงาร่างของพวกเขาซอกซอนไปมาในฝูงผีดิบชุดขาว ประหนึ่งเงาภูตผี โรมรันสังหารได้ไม่ถึงสองชั่วยาม พวกเขาก็กำจัดผีดิบชุดขาวไปแล้วสองร้อยตัว…

หลังจากกู้ซีจิ่วรักษาเชียนหลิงอวี่เรียบร้อยแล้ว ก็เข้าร่วมขบวนสังหารผีดิบชุดขาวเช่นกัน และอิงเหยียนนั่วมักจะอยู่ไม่ห่างเธอเสมอ ระหว่างที่ลงมือก็ดุเดือดเฉียบขาด ไม่อืดอาดยืดยาดสักนิด ความเร็วในการสังหารผีดิบชุดขาวไม่ด้อยไปกว่าคนอื่นเลย…

หลานไว่หูเฝ้าอยู่ข้างกายเชียนหลิงอวี่ เพื่อปกป้องเขา

พวกกู้ซีจิ่วกระจายตัวโอบล้อมเสาธงไว้ สกัดพวกผีดิบชุดขาวทั้งหมดไว้วงนอก ไม่ปล่อยให้ลํ้าเส้นเข้าไปได้สักตัว

เนื่องจากมีพวกกู้ซีจิ่วทั้งสองเข้าร่วมทัพด้วย ความเร็วในการสังหารผีดิบชุดขาวจึงเร็วขึ้นมาก

สังหารเช่นนี้อยู่หนึ่งชั่วยามเต็มๆ ผีดิบชุดขาวที่ถูกพวกเขาสังหารก็เกือบสามร้อยตัวแล้ว

แต่รอบข้างยังคงสลัวมัวซัว มีผีดิบกระโจนเข้ามาอยู่เนืองๆ เช่นเคย

ไม่ปกติแล้ว!

จำนวนของผีดิบเหล่านี้ผิดปกติ!

ราวกับเกิดใหม่ได้เรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด

ถึงกลุ่มของของเยี่ยนเฉินจะเป็นยอดฝีมือทุกคน แต่การสังหารอย่างไม่หยุดมือในสภาวะที่มีความกดดันสูงเช่นนี้ก็ทำให้พวกเขาอ่อนล้า ผีดิบรอบข้างดาหน้าเข้ามาไม่ขาดสาย ทำให้พวกเขาไม่มีแม้แต่เวลาจะพักหายใจ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ในไม่ช้าพวกเขาจะมีช่วงที่เหนื่อยล้าทั้งกายใจจนพลาดท่าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ

“ซีจิ่วนี่ไม่ปกติแล้ว หรือสถานที่ผีสางแห่งนี้จะมีผีดิบใหม่ๆ เพิ่มขึ้นมาตลอด?” เยี่ยนเฉินกล่าวข้อสงสัยของตนออกมา “ก่อนหน้านี้ที่นี่ไม่ได้มีผีดิบมากมายขนาดนี้…”

กู้ซีจิ่วสูดลมหายใจเบาๆ เธอก็สังเกตความเคลื่อนไหวของผีดิบเหล่านี้อยู่เช่นกัน พวกมันจู่โจมเข้ามาเป็นระลอก คล้ายกับมีใครคอยควบคุมอยู่เบื้องหลัง เธอนึกถึงเหล่าคนที่คอยควบคุมหุ่นตายชุดเขียวคราวก่อน เป็นการใช้วิชาขลุ่ยมาควบคุม และเสียงขลุ่ยนั้นก็เป็นคลื่นเสียงที่มนุษย์ไม่ได้ยิน ยามนี้ยากจะบอกได้ว่าในส่วนลึกของเมืองพายุหิมะแห่งนี้มีคนเช่นนี้หลบซ่อนอยู่ด้วยหรือไม่…