№ 146 ยาชั้นดี!

เห็นประกายแปลกๆ ในดวงตานาง ใจชายวัยกลางคนพลันสั่นไหว และไม่สงบอยู่เล็กน้อย

“พี่ชาย ท่านลองไปดูทีว่าที่นี่มีของจำพวกคุกใต้ดินอยู่หรือไม่” เฟิ่งจิ่วหรี่สองตาลงยิ้ม ในดวงตาฉายประกายแสนตื่นเต้นใจ

“ได้สิ” แม้กวนสีหลิ่นไม่รู้ว่านางคิดจะทำอะไร แต่ยังรีบไปทำตามคำพูดนั้น ค้นหาทั้งด้านนอกด้านในที่พำนักแห่งนี้ที่ก็ไม่นับว่าใหญ่โตอะไรสักรอบหนึ่งอย่างรวดเร็ว

“เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง” เฟิ่งจิ่วหัวเราะเบาๆ ไม่นานนัก ก็เห็นกวนสีหลิ่นกลับมา

“เสี่ยวจิ่ว ที่นี่ไม่มีคุกใต้ดิน แต่มีกรงเหล็กอยู่ คล้ายจะไว้ใช้ขังคน”

“งั้นเอาพวกเขาไปโยนไว้ในห้องกรงให้หมด” เธอส่งสัญญาณ ให้เขาพาชายวัยกลางคนเข้าไปก่อน แล้วกรอกยาให้พวกคนที่เหลือ ถึงจะลากคนไปด้านหลัง

นำพวกเขามาขังไว้ในกรงเหล็ก หลังจากล็อคกรง เฟิ่งจิ่วก็ย้ายเก้าอี้มากะจะหาที่นั่งชมการแสดง จากนั้น เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงมองไปทางพี่ชายผู้แสนซื่อข้างกาย กะพริบตาปริบๆ “พี่ชาย ท่านก็อยากดูรึ?”

“ดูอะไร?”

กวนสีหลิ่นทำสีหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว แค่เห็นนางนำคนพวกนั้นมาขังไว้ในกรงหมดแล้ว ยังจะย้ายเก้าอี้มานั่งดูตรงนี้อีก กลับไม่รู้ว่ากำลังดูอะไรกันแน่

ฟังคำพูดนี้ เฟิ่งจิ่วก็ยิ้มหน้าเหยเกน้อยๆ “ไม่มีอะไร พี่ชาย ท่านไปเฝ้าอยู่นอกเรือนเถอะ ระวังจะมีคนของพวกเขาเข้ามานะ” ไล่เขาออกไปก่อนดีกว่า ไม่เช่นนั้น มันก็โสมมเกินไปสำหรับจิตใจอันบริสุทธิ์ของเขา

“ก็ได้ อยู่ที่นี่เจ้าก็ระวังหน่อย หากเกิดอะไรขึ้นค่อยเรียกข้านะ” เขาพยักหน้า เดินออกไปอย่างไม่คิดสงสัยอื่นใด เพื่อมาเฝ้าอยู่นอกเรือน

เห็นเช่นนี้ เธอถึงจะหันรอยยิ้มปลื้มปริ่มกลับมามองที่ชายวัยกลางคนในกรงขัง กล่าวว่า “เจ้าบอกตอนนี้ก็ยังทันนะ ข้าบอกแล้วไง ว่าจะยอมให้ท่านตายง่ายๆ หน่อยก็ยังได้”

สิ้นสุดคำพูด สายตาก็เหลือบมองเหล่าชายชุดดำที่งัวเงียตื่นขึ้นมา เพราะคางถูกเสย ปากจึงปิดไม่สนิท พอผ่านไปสักพักกำลังในร่างถึงกลับมา แต่สุดท้ายวรยุทธ์ก็ถูกชำระล้าง ตอนนี้จึงเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้น

ความร้อนรุ่มฉับพลันในร่างกายทำให้เขาตกใจตื่น โดยเฉพาะเมื่อเห็นเหล่าชายชุดดำต่างฉีกเสื้อตัวเองด้วยแววตาพร่ำเพ้อ สีหน้าก็ยิ่งเปลี่ยนไปยกใหญ่ แทบจะกู่ร้องอย่างไร้เสียง

“เจ้า เจ้าใช้ยานั่นกับพวกเรา…!”

ไม่ได้สงสัย แต่มั่นใจแน่นอน ร่างกายเร่าร้อนผิดมนุษย์ ปฏิกิริยาท่าทางของคนพวกนั้นยิ่งไม่ใช่ของปลอม แต่อย่างไรก็นึกไม่ถึงว่านางจะคิดวิธีเช่นนี้ออกมาได้

ต้องรู้ไว้ด้วยว่าพวกเขาล้วนเป็นชายชาตรีกันทั้งนั้น!

“ปล่อยข้าออกไป! รีบปล่อยข้าออกไปเร็ว!”

เมื่อเห็นคนพวกนั้นต่างดึงเสื้อผ้ากันและกัน ซ้ำหนึ่งในนั้นยังกอดขาเขาไว้พลางดึงกางเกง สีหน้าพลันซีดเผือดไร้สีเลือด ท่าทางตื่นตระหนกก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าอย่างไม่อาจปกปิด

“วางใจเถอะ ปริมาณยาที่ข้าใช้กับเจ้ายังน้อยนัก ที่พวกเขากินต่างหากถึงจะหนักกว่า”

นัยน์ตาฉายประกายความสนุกที่เป็นภัยร้าย เอ่ยอย่างไม่แยแสว่า “อยากออกมามีแค่วิธีเดียว บอกสิ่งที่ข้าอยากรู้ออกมาเสียดีๆ เช่นนั้น เจ้าก็ไม่ต้องโดนคนพวกนั้นรุมโทรมแล้ว ไม่งั้นล่ะก็ หึๆ…”

“อ๊าก! ออกไปให้พ้น!”

บุรุษผู้หนึ่งกระโจนไปหา เขาตกใจเสียจนหวีดร้อง ก่อนจะยกขาถีบคนออกไป สองมือจับเขย่าประตูกรงเหล็กไว้แน่น พร้อมแผดเสียงอย่างเสียขวัญ “ปล่อยข้าออกไป! ข้าจะพูด! ข้าจะบอกทุกอย่างที่เจ้าอยากรู้!”

……………………………