№ 477 ทำลายราบคาบ!

องครักษ์แต่ละคนท่าทางสง่าผ่าเผย จิตใจฮึดสู้แกร่งกล้ากระจายทั่วร่าง ม่านตาทหารองครักษ์เหล่านั้นต่างหดเล็กลง ในดวงตามีความยำเกรง หากพูดถึงทหารองครักษ์ องครักษ์ตระกูลเฟิ่งสิถึงจะสมชื่ออันดับหนึ่ง!

พวกเขาทุกคนหนึ่งสู้สิบยังทำได้ แม้สู้เป็นร้อยก็ไหว! พวกเขาติดตามผู้นำตระกูลเฟิ่งไปสังหารศัตรูในสนามรบ องครักษ์ตระกูลเฟิ่งคือมีดปลายแหลมที่คมกริบที่สุดของตระกูลเฟิ่งและแคว้นแสงสุริยัน หากเป็นต่างแคว้น พวกเขาคงกู่ร้องแซ่ซ้องเพื่อมีดปลายแหลมนี้ แต่ภายในแคว้น เมื่อคนที่มีดปลายแหลมจะเผชิญหน้าคือพวกเขา นอกจากความเกรงกลัวยังมีความหวาดหวั่น เป็นความหวาดหวั่นที่ผุดขึ้นจากก้นบึ้งหัวใจ

เพราะพวกเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมีดปลายแหลมนี้ แม้จำนวนคนจะเยอะกว่าพวกเขามากโข แต่เมื่อในใจทุกคนต่างชัดเจนว่าผลลัพธ์ของการเข้าไปสู้สุดชีวิตคือความตาย ความหวาดกลัวยิ่งยึดครองหัวใจและกลืนกินจิตฮึดสู้ ทำให้พวกเขาไม่อาจสู้ต่อไปได้อีก

ต่างจากสิ่งที่ทหารองครักษ์เหล่านั้นเห็น พวกผู้นำตระกูลมองเห็นองครักษ์ตระกูลเฟิ่งที่แต่งเครื่องแบบกรีธาทัพ แววตาแต่ละคนหดลงเล็กน้อย นัยน์ตาฉายแววเหลือเชื่อ

เพิ่งผ่านไปนานแค่ไหนเอง? ทำไมกลิ่นอายและราศีบนร่างพวกเขาถึงเปลี่ยนไปแล้ว? คล้ายว่าทุกคนต่างบรรลุขั้น กลิ่นอายพลังเร้นลับบนร่างแกร่งขึ้นไม่น้อย พลังเร้นลับนั้นรวมเข้าด้วยกัน จิตใจฮึดสู้ที่เอ่อล้นออกมาจึงรุนแรงกว่าเดิม

แต่จะบรรลุขั้นทุกคนได้อย่างไร? ชัดเจนว่าคือเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่ยามนี้กลับปรากฏอยู่เบื้องหน้าพวกเขา จะเหลือเชื่อเกินไปแล้วกระมัง?

เมื่อองครักษ์ตระกูลเฟิ่งปรากฏตัว ทหารองครักษ์ทุกคนต่างถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แววตามู่หรงป๋อบนราชรถทั้งอำมหิตและบ้าคลั่ง มือจับสองข้างราชรถไว้แน่น พลางมองร่างสีแดงที่ยืนเหนือประตูใหญ่จวนตระกูลเฟิ่งอย่างกรุ่นโกรธ

“เฟิ่งชิงเกอ! อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าวางยาข้า! ส่งยาถอนพิษมาซะ! มิเช่นนั้นคืนนี้ข้าจะทำลายจวนตระกูลเฟิ่งให้ราบคาบแน่!”

ยามเสียงที่แก่ชราและแหบแห้งเปล่งออกไปด้วยอารมณ์รุนแรง คนจากตระกูลเหล่านั้นก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ ป่วยหนักเพียงนั้นเชียว? เสียงนั้นไม่มีกลิ่นอายพลังเร้นลับสักนิด เหมือนกับคนแก่ธรรมดาๆ ซ้ำยังเป็นคนแก่ที่พลังชีวิตจวนจะถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง มิน่าเขาถึงออกคำสั่งและทำเรื่องไร้เหตุผลเช่นนี้ ไม่ว่าจะทำหรือไม่ จุดจบที่รอเขาอยู่มีเพียงความตาย ในเมื่อเป็นเช่นนี้เขาจะไม่สู้สุดชีวิตได้อย่างไร? อาจเพราะสำหรับเขา มีเพียงคาดคั้นให้คนจวนตระกูลเฟิ่งส่งยาแก้มาเขาถึงจะมีชีวิตรอดได้ แต่ทำไมถึงคิดว่าเป็นคนจวนตระกูลเฟิ่งที่ทำร้ายเขา?

ขณะกำลังคิด ก็ได้ยินเสียงเย็นเยือกเจือความเกียจคร้านลอยชายอยู่บางส่วนดังขึ้นกลางค่ำคืน

“ผู้ครองแคว้น ตระกูลเฟิ่งซื่อสัตย์ภักดีมาหลายต่อหลายรุ่น ฝ่าบาทจะให้ร้ายพวกเราเช่นนี้ได้อย่างไร? ทรงตรัสว่าหม่อมฉันทำร้ายฝ่าบาท หม่อมฉันมีเหตุจูงใจหรือเพคะ?”

“เหตุจูงใจ? ฮ่าๆๆๆ! เฟิ่งชิงเกอ เจ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าข้าส่งคนไปซุ่มลอบสังหารเฟิ่งเซียวมิใช่หรือ? ดังนั้นเจ้าถึงวางยาให้ข้าทรมานจนตาย! ถูกต้อง! ข้าพาคนไปซุ่มโจมตีพ่อเจ้าเอง น่าเสียดายที่ตอนนั้นไม่อาจสังหารเขา ซ้ำยังทำให้เขายื้อชีวิตรอดไปได้ แต่ยามนี้เขามีชีวิตแทบไม่ต่างกับตาย คนที่หมดสติไม่ฟื้นกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ต่อให้มีชีวิตอยู่จะมีความหมายอะไร?”

“ฮ่าๆๆๆ…วันนี้ข้าไม่สนว่าเจ้าจะส่งยาแก้มาหรือไม่ เรื่องที่ข้าทำไป ตอนนี้ไม่กลัวใครจะรู้แล้ว ขอเพียงเจ้ารู้ว่าหากข้าไม่รอด จวนตระกูลเฟิ่งเจ้าก็ต้องรับเคราะห์ไปด้วย!”

……………………………………….