ตอนที่ 640 ให้การหนุนหลัง

อย่างไรหลินจือฝู่ก็คงอารมณ์ไม่ดีนัก แต่เขาย่อมรู้ว่าตนเองไม่มีทางเทียบกับคนสี่ตระกูลใหญ่ได้ นับประสาอันใดกับโต๊ะหลัก นอกจากท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงและลู่เจียว ก็ล้วนเป็นคนสี่ตระกูลใหญ่ แม้แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยังนั่งโต๊ะสอง

พ่อลูกตระกูลหูและหลี่อวี้เหยาก็นั่งโต๊ะสอง

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเห็นก็รู้ว่าวันนี้ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงคิดออกหน้าให้ลู่เจียวไม่ได้คิดให้ผู้อื่นรู้สถานะแท้จริงหลี่อวี้เหยา เพราะหาเผยสถานะแท้จริงออกไป หลี่อวี้เหยาก็ย่อมเป็นตัวเอกในงานวันนี้ ลู่เจียวจะถูกแย่งบทในวันนี้ไป

ดังนั้นท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงจึงไม่ได้เปิดเผยสถานะหลี่อวี้เหยา หลี่อวี้เหยาก็ไม่ได้ใช้ชีวิตในเมืองหนิงโจว นางตามพวกเขากลับเมืองหลวง ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงวางแผนว่าไว้รอเข้าเมืองหลวงแล้วก็ค่อยประกาศสถานะหลี่อวี้เหยา

ดังนั้นหลี่อวี้เหยาจึงไม่จำเป็นต้องประกาศสถานะในเมืองหนิงโจว

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ยิ้มมองลู่เจียวข้างกาย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ทุกคนในงานเลี้ยงต่างมองมาทางนาง

“งานเลี้ยงวันนี้ เชิญใต้เท้ากับฮูหยินทุกท่านมาก็เพื่อให้ใต้เท้ากับฮูหยินทุกท่านได้เป็นสักขีพยาน ข้า เหวินอัน วันนี้รับลู่เจียวเป็นบุตรีบุญธรรมข้า วันหน้านางก็คือบุตรีข้า หวังว่าใต้เท้ากับฮูหยินทุกท่านจะไม่สร้างความลำบากใจให้บุตรีข้า หากให้ข้ารู้ว่านางอยู่เมืองหนิงโจวโดนคนรังแก ข้าผู้เป็นมารดาบุญธรรมก็จะไม่นิ่งดูดาย”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กล่าวจบ ทุกคนในที่นั้นในที่สุดก็รู้ว่าจุดประสงค์ที่ซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงเชิญพวกเขามางานก็เพื่อลู่เจียว นับว่าเป็นการให้การสนับสนุนฮูหยินถงจือ

ณ โถงงานเลี้ยง นายผู้เฒ่าตระกูลฟาง ตระกูลหลิวและตระกูลเหวินรีบรับคำ “ขอแสดงความยินดีกับท่านหญิงที่รับบุตรสาวบุญธรรม”

ฮูหยินผู้เฒ่าสามตระกูลรีบกล่าวว่า “ท่านหญิงวางใจ พวกเราจะไม่ทำให้ฮูหยินถงจือลำบากใจ นางเป็นฮูหยินขุนนาง พวกเราจะทำให้นางลำบากใจได้อย่างไร”

คนในงานเลี้ยงไม่น้อยเริ่มแสดงท่าที พวกเขาจะไม่ทำให้เซี่ยถงจือกับฮูหยินเซี่ยลำบากใจ

ตระกูลนิ่งกับตระกูลหลินสองตระกูลต่างมีสีหน้าย่ำแย่ คนทั้งสองตระกูลคิดไม่ถึงว่าลู่เจียวพริบตาจะกลายเป็นบุตรีบุญธรรมท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ กล่าวตามตรง มีท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่หนุนหลัง พวกเขายังกล้ามีเรื่องกับพวกเขาซึ่งหน้าอีกหรือ และก็ยังไม่อาจปล่อยให้พวกเขาสืบค้นพบร่องรอยความผิดของพวกเขาได้อีก

ตระกูลนิ่งกับตระกูลหลินยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าหนักใจ แต่ก็ไม่อาจแสดงออกได้

ในโถงงานเลี้ยง ทุกคนแสดงความยินดีกันอย่างคึกคัก ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่อมยิ้มมองลู่เจียว

ลู่เจียวรีบลุกขึ้นยิ้มเอ่ยเรียก “ท่านแม่บุญธรรม”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ตบหลังมือนางอย่างพึงพอใจ กล่าวว่า “วันหน้าหากโดนรังแกที่เมืองหนิงโจว เจ้าก็ส่งจดหมายไปเมืองหลวง วางใจ แม่บุญธรรมเจ้าแม้ว่าเป็นแค่ท่านหญิง แต่พอมีความสามารถให้การสนับสนุนเจ้าได้”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กล่าวเปิดเผยเช่นนี้ ก็เพื่อสยบผู้คนในที่นี่ ทุกคนในที่นี่ต่างเข้าใจหลักการนี้ดี

แสดงให้เห็นว่าท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่จะออกหน้าให้การสนับสนุนเบื้องหลังลู่เจียวจริง ดังนั้นในใจทุกคนล้วนคิดระวังตัวเอง วันหน้าอย่าได้หาเรื่องถงจือกับฮูหยินถงจือ

ลู่เจียวย่อมเข้าใจความคิดท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ นางยิ้มพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจ จากนั้นก็เข้าไปคารวะสุราท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่

สองแม่ลูกดื่มกันจอกหนึ่ง ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่เรียกให้คนนำของขวัญมอบให้ลู่เจียว เป็นเครื่องประดับสองชุด เป็นเครื่องประดับที่อดีตฮองเฮาเหอเหรินผู้ล่วงลับพระราชทานให้นาง ยังมอบชุดกระโปรงให้อีกสองชุด ล้วนเป็นเนื้อผ้าที่หาได้ยาก

นอกจากมอบให้ลู่เจียว ยังมอบให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นสองชุด ซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงเองก็มอบของขวัญให้พวกเขาทั้งสองคน

ของที่มาจากจวนอู่กั๋วกงกับท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ย่อมมีราคาอย่างที่สุด

ลู่เจียวมอบเครื่องประทินผิวขาวใสลดจุดด่างดำให้ท่านหญิงชุดหนึ่ง พร้อมกับยาบำรุงอีกสองขวด มอบกระบี่ล้ำค่าให้อู่กั๋วกง นี่เป็นของที่ได้มาจากร้านขนส่งสินค้าเหนือใต้ มอบสินค้าดีจากร้านขนส่งสินค้าเหนือใต้ให้ซื่อจื่อและฮูหยินซื่อจื่อ

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงต่างดีใจมาก ท่านหญิงดึงลู่เจียวลงนั่ง ให้ทุกคนเริ่มกินเลี้ยงกันได้ ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ฝากให้คนสี่ตระกูลใหญ่ดูแลลู่เจียว ทำให้คนสี่ตระกูลใหญ่มองออกว่า ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่เห็นลู่เจียวเป็นบุตรีจริงๆ

สี่ตระกูลใหญ่ นอกจากตระกูลนิ่ง ต่างแสดงท่าทีว่าวันหน้าจะดูแลเซี่ยถงจือกับฮูหยินถงจือให้มาก

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่พอใจ บรรยากาศงานเลี้ยงเป็นไปอย่างเป็นกันเองอย่างมาก

หลังงานเลี้ยง ทุกคนออกมาส่งท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงกลับ

ครั้งนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเดินอยู่ด้านหน้าสุด คนอื่นตามหลังมา

ลู่เจียวส่งท่านหญิงกับหลี่อวี้เหยาขึ้นรถม้าหรูหรา อมยิ้มมองหลี่อวี้เหยา “ท่านพี่ ครั้งนี้เข้าเมืองหลวง พวกเราอาจจะไม่ได้พบกันอีกหลายปี”

หลี่อวี้เหยาเองก็เศร้าใจ แต่ก็ยิ้มอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร ข้าคิดถึงเจ้าก็จะพาหลิงเสวี่ยกับผิงอันมาเยี่ยมเจ้าที่เมืองหนิงโจว”

“ได้ พี่อวี้เหยาถึงเมืองหลวงแล้วก็เขียนจดหมายมาหาข้า ข้าจะเขียนจดหมายหาพี่”

ทั้งสองคนตกลงกันเรื่องนี้เสร็จ ก็ยิ้มเบิกบานใจ

บนรถม้า ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่เห็นพวกนางดีต่อกันอย่างมากก็ดีใจ ลูบศีรษะหลี่อวี้เหยากล่าวว่า “เจียวเจียว อยู่เมืองหนิงโจวแค่ชั่วคราว ครบวาระก็จะกลับเมืองหลวง ถึงตอนนั้นพวกเจ้าพี่น้องก็จะได้พบกันแล้ว”

บุตรสาวมีสหายสนิทของตนเองเป็นเรื่องดีมาก เทียบกับสามีแล้ว บางครั้งบางเรื่องอยากคุยกับสหายสนิทมากกว่า

ดังนั้นมีสหายสนิทสักคน เป็นเรื่องมีค่าหาได้ยากยิ่ง

หลี่อวี้เหยาได้ฟังท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ ก็อารมณ์ดีได้ในที่สุด “เจียวเจียว เช่นนั้นข้าไปก่อนนะ”

“อืม รักษาสุขภาพ”

ลู่เจียวกล่าวจบ พลันคิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ กวักมือเรียกหลี่อวี้เหยาเข้ามาใกล้

พอหลี่อวี้เหยามาถึง นางรีบยัดยาขวดเล็กสองสามขวดใส่มือหลี่อวี้เหยา กระซิบว่า “นี่เอาไว้ให้เจ้าป้องกันตัว”

แม้ว่าหลี่อวี้เหยาเป็นบุตรีท่านหญิงก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคนวางอุบายนาง ดังนั้นนางจึงเอายาไว้ใช้ป้องกันตัวจากห้วงอากาศออกมามอบให้นางสองสามอย่าง

หลี่อวี้เหยารับยาไป ลู่เจียวก็ปล่อยม่านรถม้าลง รถม้าก็เคลื่อนออกไป

ในรถ ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่มองขวดยาในมือบุตรสาว เอ่ยถามอย่างแปลกใจว่า “นี่คืออันใด”

หลี่อวี้เหยายิ้มกล่าวว่า “เจียวเจียวมอบยาให้ข้าไว้ใช้ป้องกันตัว”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ชะโงกไปดู พบว่าขวดยาเขียนชื่อยาไว้ นางมองดูก็รู้ว่าเป็นยาถอนพิษ มียาลูกกลอนถอนพิษ ยังมียาแก้อาการปลุกกำหนัด แต่ละอย่างล้วนเป็นของดี

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่เห็นแล้วรอยยิ้มก็ยิ่งกดลึก “หลิงตัง เจ้าต้องดีกับน้องสาวคนนี้ให้ดี โลกเรานี้สหายสนิทพึ่งพาได้มากกว่าผู้ชาย”

หลี่อวี้เหยารีบพยักหน้า ใช่ สหายสนิทพึ่งพาได้มากกว่าผู้ชาย เจียวเจียวพึ่งพาได้มากกว่าหูซ่าน หลายครั้งที่เจียวเจียวช่วยนางไว้ หูซ่านมีประโยชน์อันใด

ลู่เจียวไม่รู้ความคิดท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับหลี่อวี้เหยายามนี้

นางกำลังพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวอำลากับทุกคนโดยรอบ

คนสี่ตระกูลใหญ่ผ่านเรื่องราวนี้ไป ก็ให้ความเกรงใจต่อพวกเขาอย่างมาก

“เซี่ยถงจือ ฮูหยินถงจือ วันหน้าหากมีอันใดต้องการ ก็ขอให้มาตระกูลฟางหาข้าได้”

“ใช่ มาตระกูลเหวินหาข้าก็ได้”

บรรดาฮูหยินผู้เฒ่าดึงลู่เจียวไปกล่าวว่า “เจียวเจียว มีเวลาก็พาเด็กๆ มาเป็นแขกที่ตระกูลเรา”

“เจ้าค่ะ”