ตอนที่ 1218

เจ้าหลอกข้า ข้าลวงเจ้า

เสียงกระหึ่มขนาดใหญ่ดังก้องออกมา ขณะที่ชิ้นส่วนของเศษซากเซียนหนึ่งหมื่นจ้างบดขยี้ลงไปยังศิษย์เฮยหุนเต้าที่ด้านล่างจนตกตายไป!

เวลาเดียวกันนั้น ระลอกคลื่นอันรุนแรงก็พุ่งกระจายออกมาจากตำแหน่งที่เป็นพื้นดินนั้น เต็มไปทั่วทั้งดาวดวงนี้ เกิดเป็นสายลมขนาดใหญ่พุ่งขึ้นมา ปกคลุมไปทั่วทั้งฟ้าดิน

ภูเขานับไม่ถ้วนพังทลายลงไป แม่น้ำมากมายกลายเป็นหยดน้ำฝนที่ตกลงมา ราวกับว่าดาวทั้งดวงถูกกระแทกด้วยพลังอันน่ากลัว!

ศิษย์ที่อยู่รอบนอกถูกกระแทกด้วยระลอกคลื่น จนร่างลอยละลิ่วปลิวไปทางด้านหลังอย่างที่ไม่อาจจะควบคุมตนเองได้ โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากพวกมัน ช่างเป็นภาพที่น่าเหลือเชื่อเป็นอย่างยิ่ง!

พื้นดินบนดวงดาวสั่นสะเทือน และจากนั้นก็จมลงไปด้านล่าง รอยแตกจำนวนมากพุ่งกระจายออกไป เกิดเป็นเสียงแตกร้าวได้ยินมา ดวงดาว…ที่ไม่เสถียรมั่นคงอยู่แล้ว ในตอนนี้ก็แสดงให้เห็นถึงสัญญาณของการจะพังทลายลงไป ราวกับว่ามันถูกผลักให้เข้าไปสู่จุดที่ไม่อาจจะทนทานได้อีกต่อไป และ…เริ่มจะพังทลายลงไปได้ทุกเมื่อ!

ศิษย์เฮยหุนเต้าต่างก็ถูกโจมตีด้วยเสียงกระหึ่มกึกก้องนั้น โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากพวกมัน ได้รับผลกระทบจนตกตายไป คนที่ยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ หนังศีรษะด้านชาด้วยความหวาดกลัว ร่างกายสั่นสะท้าน และเริ่มแผดร้องออกมา ในที่สุดพวกมันทั้งหมดก็รีบล่าถอยหลบหนีจากไปอย่างเต็มกำลัง

น่าเสียดายที่ประตูเคลื่อนย้ายทางไกลทั้งหมดถูกผนึกไว้อย่างแน่นหนา ถึงแม้ว่าพวกมันจะพยายามหลบหนี แต่เงาแห่งความตายก็คลืบคลานเข้ามาเต็มอยู่ในจิตใจของคนทั้งหมด

สีหน้าของปรมาจารย์เฮยหุนสลดลง มันไม่เคยคาดคิดว่าเมิ่งฮ่าวจะมีชิ้นส่วนที่ยากจะพบเห็นของเศษซากเซียนไว้ในครอบครองอยู่จริงๆ ในขุนเขาที่แปดแห่งนี้!

ขณะที่ดวงดาวแสดงให้เห็นถึงสัญญาณแห่งการเริ่มพังทลายลงไป และศิษย์เฮยหุนเต้ากำลังกระจัดกระจายออกไปด้วยความหวาดกลัว รังสีสังหารก็แวบประกายขึ้นมาในแววตาของเมิ่งฮ่าว

“นักรบศิลา โปรดออกมา!” เมิ่งฮ่าวแผดร้องขึ้น ทันใดนั้นนักรบศิลาก็ปรากฏกายขึ้นจากภายในชิ้นส่วนหนึ่งหมื่นจ้างของเศษซากเซียน ซึ่งยังคงบดขยี้ลงไปบนดวงดาว มันพุ่งทะยานขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นลำแสงพุ่งออกไปจากเศษซากเซียน ไปปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าศิษย์ผู้หนึ่งของเฮยหุนเต้า สะบัดมือตวัดกระบี่ม้วนกวาดไปในอากาศพร้อมกับประกายแสงที่แวบขึ้นมา

ทันใดนั้น ศัตรูผู้หนึ่งก็ถูกสังหารไป!

ดวงตานักรบศิลาสาดประกายขึ้น และโจมตีไปอีกครั้ง

“หุ่นเชิดเสมือนเต๋า!” สีหน้าปรมาจารย์เฮยหุนเปลี่ยนไป และพุ่งตรงไปยังนักรบศิลาเพื่อทำลายมัน แต่ครั้งนี้เมิ่งฮ่าวไม่ได้ล่าถอยไปทางด้านหลัง กลับโจมตีไปแทน

เขาก้าวเท้าตรงไป กลายเป็นวิหคยักษ์สีฟ้า พุ่งตรงไปยังปรมาจารย์เฮยหุนด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ

ดวงตาปรมาจารย์เฮยหุนสาดประกายขึ้นด้วยรังสีสังหาร มันเกลียดชังนักรบศิลาที่กำลังสังหารศิษย์ของมันไป แต่ก็เกลียดชังเมิ่งฮ่าวยิ่งกว่า

“เมื่อข้าสังหารเจ้า หุ่นเชิดเสมือนเต๋าก็จะเป็นของข้า!” มันกล่าวขึ้นพร้อมกับหมุนตัวมา โบกสะบัดชายแขนเสื้อออกไป ทำให้พลังแห่งแก่นแท้เปลวไฟปะทุขึ้น กลายเป็นทะเลแห่งเปลวไฟห้อมล้อมอยู่รอบตัว สายลมพุ่งขึ้นมาและดินก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา พลังของสามแก่นแท้ระเบิดออกไป กลายเป็นรังสีสังหารที่มองเห็นได้พุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นจนแทบจะมองไม่เห็น เขายังไม่ใช้พลังทั้งหมดของสุดยอดสะพานออกมา และยังไม่ใช้อาวุธสงครามด้วยเช่นกัน แต่ขยับมือร่ายเวททำให้แก่นแท้แห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกไป โดยมีเจตจำนงแห่งเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้าคอยสนับสนุน

เขาพึ่งพาแค่พลังของตนเองเพื่อต่อสู้กับสามแก่นแท้ของปรมาจารย์เฮยหุน โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปากเมิ่งฮ่าว ขณะที่ร่างกายลอยไปทางด้านหลัง ปรมาจารย์เฮยหุนยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมาและเดินตรงไป

ขณะที่มันใกล้เข้ามา เมิ่งฮ่าวก็ชี้นิ้วขวาออกไป ทำให้เวทผนึกอสูรรุ่นที่แปดปรากฏขึ้น หลังจากนั้นก็เป็นเวทรุ่นเจ็ด, เวทรุ่นหก และเวทรุ่นห้า พุ่งออกไปตามลำดับอย่างรวดเร็ว

ปรมาจารย์เฮยหุนหยุดชะงักนิ่งในกลางอากาศ เส้นใยกรรมปรากฏขึ้นรอบๆ ตัว และวิญญาณโลหิตก็ลอยออกมาจากหน้าผากของมัน รอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้ามัน กระจายพลังของเวทด้านในด้านนอกออกมา ขณะที่พยายามจะดูดกลืนมันเข้าไป

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น เมิ่งฮ่าวแหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา พลังของเขาพุ่งขึ้นไป ขณะที่หลอมรวมเข้ากับศิลาดวงดาวที่อยู่ในดวงตา และกลายเป็นดาวตกที่ถูกห้อมล้อมด้วยเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์, ภูเขาเซียนที่หมุนวนไปมา และพลังระเบิดของดวงตะวันและจันทรา แม้แต่ภาพอันเลือนรางของเก้าขุนเขาก็ยังพอจะมองเห็นได้ เมิ่งฮ่าวกำลังใช้ความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่แข็งแกร่งมากที่สุดของตนเองเพื่อโจมตีไปยังปรมาจารย์เฮยหุน

คนทั้งสองพุ่งเข้าหากันด้วยความรวดเร็ว ขณะที่ปรมาจารย์เฮยหุนแหงนหน้าขึ้นและกู่ร้องออกมา มันฟาดแขนออกไป ทำให้เวทผนึกทั้งหมดแตกกระจายไป จากนั้นก็ชี้นิ้วออกไปแตะบนร่างเมิ่งฮ่าวในรูปแบบของดาวตก

“หุ่นเชิดเสมือนเต๋าและวิชาเวทเหล่านี้คือไพ่ไม้ตายของเจ้า? ข้าสามารถบดขยี้พวกมันไปในทันที” ปรมาจารย์เฮยหุนกล่าวเสียงเย็นชา ขณะที่นิ้วของมันแตะไปโดนดาวตก รอยแตกร้าวก็กระจายออกไป และรูปแบบหนึ่งรำพึงกลายเป็นดวงดาวจากดวงดาวศิลาของเมิ่งฮ่าวก็พังทลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไป

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เกิดขึ้นเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวก็ปรากฏกายขึ้น มือขวากลายเป็นอาวุธสงครามไปเรียบร้อยแล้ว!!

อย่างน่าตกใจยิ่ง เขาใช้ศิลาดวงดาวแอบซ่อนการเปลี่ยนแปลงของกระจกทองแดง ในทันทีที่พลังของศิลาดวงดาวแตกกระจายไป รังสีสังหารของเมิ่งฮ่าวก็พุ่งทะยานขึ้น ราวกับว่าเขาได้สะกดข่มมันไว้และเพิ่งจะระเบิดมันออกมา ทันใดนั้นเองใบมีดของเขาก็แวบประกายขึ้นคล้ายกับเป็นสายฟ้าพุ่งตรงไปยังปรมาจารย์เฮยหุน

เป็นการโจมตีที่คาดไม่ถึงโดยสิ้นเชิง และเต็มไปด้วยพลังอันน่ากลัวของกฎธรรมชาติจำนวนมาก

ทันใดนั้นความหวาดกลัวก็พุ่งขึ้นมาในจิตใจของปรมาจารย์เฮยหุน

มันรีบถอยไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ทำให้พื้นฐานฝึกตนระเบิดออกไปอย่างเต็มกำลัง มันยังได้เรียกแก่นแท้ของตนเองออกมาเพื่อขัดขวางคมมีดนั้นไว้อย่างเต็มกำลังอีกด้วย เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกไป และแสงอันเจิดจ้าก็พุ่งออกมาราวกับว่าสวรรค์กำลังถูกฉีกกระชากให้ขาดออก โลหิตไหลซึมออกมจากปากของปรมาจารย์เฮยหุน แต่ดวงตามันก็ยังมีแววเยาะเย้ยให้มองเห็นได้

ถึงแม้ว่าบาดแผลจากคมมีดที่กรีดเฉือนลงมาบนร่างมันไม่อาจจะรักษาได้…แต่ก็เป็นแค่บาดแผลเล็กๆ เท่านั้น นอกจากนี้ปรมาจารย์เฮยหุนก็เป็นคนที่ระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันพยายามกระทำมา ก็เพื่อให้เมิ่งฮ่าวใช้ไพ่ไม้ตายของเขาออกมา มันต้องการจะแน่ใจว่าอะไรทำให้เมิ่งฮ่าวเชื่อมั่นว่าสามารถจะมากวาดล้างเฮยหุนเต้าได้ตามลำพัง

คนโง่เขลาไม่อาจจะฝึกตนได้ถึงระดับเช่นเดียวกับตัวมัน การที่ไม่รู้ว่าไพ่ไม้ตายของคู่ต่อสู้คืออะไร ทำให้มันรู้สึกไม่สบายใจขึ้นอย่างแท้จริง…

“นี่คือไพ่ไม้ตายของเจ้า ไม่เลว แต่น่าเสียดายถึงมันจะดี แต่เจ้าก็ใช้มันออกมาผิดเวลา หรือบางทีอาจจะกล่าวได้ว่า ถึงเจ้าจะใช้มันออกมาอย่างไรก็ตาม ข้าก็เตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องเช่นนี้ไว้แล้ว! เจ้าถูกลิขิตให้ต้องพ่ายแพ้ตั้งแต่แรกแล้ว”

ปรมาจารย์เฮยหุนกล่าวขึ้นด้วยเสียงเย็นชา รู้สึกโล่งใจขึ้นหัวเราะอย่างชั่วร้าย และชี้นิ้วออกไปในอากาศ เกิดเป็นเสียงกระหึ่มกึกก้องขึ้น และอากาศก็บิดเบี้ยวไปมา ขณะที่กระถางธูปขนาดใหญ่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของมัน

“ถ้าเช่นนั้น ตอนนี้ก็ถึงคราวที่ข้าจะโจมตี…และดึงวิญญาณเจ้าออกมา!”

ในทันทีที่กระถางธูปปรากฏขึ้น เมิ่งฮ่าวก็มองไปอย่างละเอียด หลังจากที่แน่ใจว่ามันคือสิ่งที่เขากำลังค้นหาอยู่ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ตามมาด้วยการถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา

“ช่างนานนัก จนข้าต้องใช้อาวุธสงคราม ในที่สุดเจ้าก็ดึงมันออกมา…” เมิ่งฮ่าวพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา

ในทันทีที่เขาพูดจบ ปรมาจารย์เฮยหุนก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ!