Skip to content

I shall seal the heaven Chapter 1217

ตอนที่ 1217

ปรมาจารย์เฮยหุน

แทบจะในทันทีที่บุรุษผู้นั้นปรากฏกายขึ้น ศิษย์แห่งเฮยหุนเต้าที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น ต่างก็คึกคักกันขึ้นมา และเริ่มร้องตะโกนเป็นเสียงดังขึ้น

“ท่านปรมาจารย์!!”

“พลังเต๋าของท่านปรมาจารย์หาที่เปรียบมิได้โดยสิ้นเชิง!!”

“ขอน้อมพบท่านปรมาจารย์!”

ศิษย์เหล่านี้รู้สึกหวาดกลัวต่อเมิ่งฮ่าว และพบว่าเขามีความโหดเหี้ยมอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ ถ้าท่านปรมาจารย์ไม่ปรากฏตัวขึ้น พวกมันคงจะหลบหนีไปด้วยความหวาดกลัวนานแล้ว!

ถึงแม้ว่าสำนักจะกลายเป็นซากปรักหักพัง และสหายร่วมสำนักมากมายตกตายไป แต่ตราบเท่าที่ปรมาจารย์ยังอยู่ สำนักก็ยังคงมีอยู่!

ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายขึ้น ขณะที่ผู้แข็งแกร่งอาณาจักรเต๋าเพียงคนเดียวของเฮยหุนเต้าโผล่ออกมาจากเปลวไฟ มันคือราชันเต๋าสามแก่นแท้…

ปรมาจารย์เฮยหุน! (วิญญาณมืด)

ริมฝีปากเมิ่งฮ่าวบิดโค้งขึ้นจนกลายเป็นรอยยิ้มอันเย็นชา ภาพที่เขาเพิ่งจะเห็นมา ซึ่งเกี่ยวข้องกับอาณาจักรขุนเขาทะเล ทำให้เกิดเป็นความคิดมากมายพุ่งขึ้นมาในจิตใจ ทันใดนั้นเขาก็เริ่มถอยไปทางด้านหลัง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาล่าถอย ตั้งแต่มาถึงเฮยหุนเต้าแห่งนี้ ในชั่วพริบตาเขาก็ไปอยู่ในท่ามกลางศิษย์เฮยหุนเต้าที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้น พวกมันมองมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความตกใจ ขณะที่เขาโบกสะบัดสองมือขึ้นไปในอากาศ เรียกภูเขาเซียนจำนวนมากให้ตกลงมา จากนั้นเสียงแผดร้องโหยหวนก็ได้ยินขึ้น

เมื่อศิษย์ที่อยู่รอบๆ ตัวเขาถูกบดขยี้ไป ไม่ว่าพวกมันจะต่อสู้หรือต่อต้านกลับมาอย่างไร แต่พื้นฐานฝึกตนของพวกมันก็อ่อนแอเป็นอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับเมิ่งฮ่าว ทำให้ไม่อาจจะต่อต้านได้โดยสิ้นเชิง

เพียงชั่วขณะเท่านั้นศิษย์นับสิบก็กลายเป็นกลุ่มหมอกโลหิต ขณะที่พวกมันถูกสังหารไปทั้งร่างกายและวิญญาณ

แต่ก็ไม่จบเพียงเท่านี้ ขณะที่ภูเขาเซียนตกลงมา เมิ่งฮ่าวก็ขยับมือร่ายเวท และจากนั้นก็ชี้ลงไปบนพื้นดิน ทันใดนั้นภูเขาเซียนก็ส่งเสียงดังกระหึ่ม และคาดไม่ถึงว่าพวกมันจะ…ระเบิดขึ้น!

ภูเขาเซียนนับพันลูกระเบิดขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน กลายเป็นเศษชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนพุ่งกระจายออกไปในทั่วทุกทิศทาง พื้นดินสั่นสะเทือนท้องฟ้าสั่นสะท้าน ในช่วงเวลาสั้นๆ ผู้ฝึกตนเกือบหนึ่งหมื่นคนถูกกำจัดไปด้วยพลังจากแรงระเบิดนี้

ขณะที่พวกมันตกตายไป เมิ่งฮ่าวก็รับรู้ได้ว่ากระแสปราณที่อยู่ภายในร่างเริ่มมีความแข็งแกร่งมากขึ้นในทันที เป็นความรู้สึกเดียวกับที่เขาเคยพบเจอมาจากเมื่อครู่นี้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นภาพของเก้าขุนเขาและเก้าทะเลก็ตาม แต่ก็เป็นความรู้สึกเช่นเดียวกัน

เหมือนกับตอนที่…เขาได้รับกระแสปราณจากอาณาจักรสายลม!

สิ่งที่ไม่เหมือนกันก็คือว่า กระแสปราณเหล่านั้นถูกส่งมอบให้เขาโดยอาณาจักรสายลม แต่ตอนนี้…เขารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกับเป็น…กระแสปราณที่หวนกลับคืนมา!!

มันเหมือนกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอาณาจักรสายลม แต่ก็มีพื้นฐานที่แตกต่างกัน หนึ่งเป็นกระแสปราณที่ถูกส่งมอบประทานให้ ในขณะที่อีกหนึ่ง…เป็นของเขาอยู่แล้ว!

เป็นกระแสปราณที่หวนกลับคืนมา!!

เมิ่งฮ่าวสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่ความคิดนับร้อยวิ่งผ่านไปมาในจิตใจ การที่กระแสปราณกำลังย้อนคืนกลับมา เป็นการบ่งบอกได้ถึงเรื่องหนึ่ง เมื่อกระแสปราณจากอาณาจักรขุนเขาทะเลหวนคืนกลับมายังเขาทั้งหมด…เขาก็จะกลายเป็นราชันขุนเขาทะเล!

จากนั้นเสียงแผดร้องคำรามด้วยความกราดเกรี้ยว ก็ได้ยินออกมาจากภายในทะเลแห่งเปลวไฟ “เจ้ารนหาที่ตาย!?!?”

ทะเลแห่งเปลวไฟพุ่งขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นเปลวไฟดาวตก เคลื่อนที่ตรงมายังเมิ่งฮ่าวด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ เข้ามาใกล้เขาในทันที ด้วยความตั้งใจที่จะขัดขวางการโจมตีของเขา

ในเวลาเดียวกันนั้น พลังแห่งราชันเต๋าสามแก่นแท้ก็พุ่งขึ้นไป กลายเป็นของจริงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นสิ่งที่คล้ายกับเป็นกำแพงเมืองที่ไม่อาจจะทำลายล้างลงไปได้ พุ่งกระแทกตรงมายังเมิ่งฮ่าว

กล่าวกันโดยทั่วไปแล้ว ใครก็ตามที่อยู่ต่ำกว่าอาณาจักรเต๋า จะต้องถูกแรงกดดันเช่นนั้นบดขยี้ไปโดยสิ้นเชิง แม้แต่เมิ่งฮ่าวก็ยังต้องมองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง แต่เขาคือเซียนเต๋าทุกชั้นฟ้า ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วก็เป็นการต่อต้านสวรรค์ และเขาสามารถจะทำให้ผู้แข็งแกร่งอาณาจักรเต๋าสองแก่นแท้ต้องสั่นสะท้าน ตอนนี้ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายขึ้น ขณะที่เปลวไฟดาวตกใกล้เข้ามา ทันใดนั้นเขาก็ทำท่าคว้าจับ ทำให้กระถางสายฟ้าปรากฏขึ้น ประจุไฟฟ้าเต้นไปมา ขณะที่เปลวไฟดาวตกกำลังจะปกคลุมไปทั่วร่าง เขาก็สลับสับเปลี่ยนตำแหน่งกับผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณผู้หนึ่ง

ก่อนหน้านี้ผู้ฝึกตนอาณาจักรโบราณผู้นั้น กำลังต่อสู้อยู่กับภูติเกราะดำในที่ห่างไกล จวบจนกระทั่งทันใดนั้นเอง มันก็มาอยู่ในที่แห่งใหม่ สายตามันเลือนรางลงไป และจากนั้นทะเลแห่งเปลวไฟก็ทำให้มันต้องแผดร้องออกมา ขณะที่ร่างกายถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟ “ไม่…”

ปรมาจารย์เฮยหุนไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ออกมาเมื่อเห็นว่าสังหารไปผิดคน แต่ความต้องการสังหารเมิ่งฮ่าวของมัน ก็พุ่งทะยานขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุด มันเป็นคนที่ระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง เดิมทีมันคิดว่าจะใช้พลังของสำนักเพื่อตรวจสอบดูเมิ่งฮ่าว และค้นหาไพ่ไม้ตายของเขาว่าคืออะไร ทำไมถึงได้กล้าบังอาจมาบุกสำนักนี้เพียงลำพังคนเดียว

แต่ตอนนี้เมิ่งฮ่าวกลับทำลายเฮยหุนเต้าไปแล้วจริงๆ บังคับให้ปรมาจารย์เฮยหุนต้องปรากฏตัวขึ้นเพื่อมาลงมือด้วยตนเอง ในตอนนี้ไม่ว่าไพ่ไม้ตายของเมิ่งฮ่าวจะเป็นอะไรก็ตาม มันต้องเสนอหน้าออกมาแล้ว

แต่หลังจากที่ปรากฏตัวออกมา เมิ่งฮ่าวก็ไม่ยอมต่อสู้กับมัน แต่กลับเริ่มไปสังหารเหล่าศิษย์ของมัน ทำให้ปรมาจารย์เฮยหุนมีโทสะมากขึ้นกว่าเดิม ขณะที่เปลวไฟดาวตกพุ่งตรงไปยังเมิ่งฮ่าว เงาร่างที่อยู่ภายในเปลวไฟนั้นก็ก้าวเดินออกมา ก้าวข้ามระยะห่างระหว่างมันและเมิ่งฮ่าวไปในทันที จากนั้นก็ยื่นมือออกมาคว้าจับไปบนร่างเมิ่งฮ่าวอย่างรุนแรง

ท่าคว้าจับนี้ทำให้กฎธรรมชาติในบริเวณนั้นบิดเบี้ยวไปมา พื้นดินเปลี่ยนแปลงไป ราวกับว่านี่คือเจตจำนงแห่งสวรรค์ ราวกับว่านี่คือเต๋าแห่งสวรรค์ ราวกับว่าแก่นแท้นี้สามารถทำให้ขุนเขาทะเลต้องสั่นสะเทือน!

ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายขึ้น ขณะที่ปรมาจารย์เฮยหุนปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้า เขาก็ชี้นิ้วออกไป

ผนึกอสูร เวทรุ่นแปด!

เวทนี้พันธนาการไปบนร่างของปรมาจารย์เฮยหุนอย่างฉับพลัน แต่มันก็แทบจะหลุดพ้นเป็นอิสระออกมาได้ในทันที แต่ก็ช่วยยื้อเวลาให้เมิ่งฮ่าวบ้างเล็กน้อย และสามารถจะแทรกแซงกฎธรรมชาติด้วยเช่นกัน ทำให้การแทนที่เจตจำนงแห่งสวรรค์ของมันเริ่มไม่เสถียรมั่นคง

กระถางสายฟ้าของเมิ่งฮ่าวแวบประกายขึ้นมาอีกครั้ง และเขาก็สับเปลี่ยนตำแหน่งกับใครบางคนที่อยู่ด้านหลังไกลออกไป ซึ่งอยู่ในวงจรอันยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรโบราณ โดยไม่ลังเลใดๆ เมิ่งฮ่าวโบกสะบัดมือออกไป ทำให้ความรู้สึกถึงอันตรายอันร้ายแรงพุ่งขึ้นมาในจิตใจของมัน ขณะที่บุรุษผู้นั้นหมุนตัวพุ่งตรงมาที่เขา เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ก็พุ่งออกไปกลืนกินร่างมันในทันที

เสียงแผดร้องอย่างน่ากลัวดังก้องออกมา ขณะที่ผู้ฝึกตนวงจรอันยิ่งใหญ่อาณาจักรโบราณถูกกำจัดไปโดยเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ ในชั่วพริบตาผู้ฝึกตนที่พุ่งเข้ามานั้นก็กลายเป็นเถ้าธุลีไป แม้แต่แรกก่อตั้งศักดิ์สิทธิ์ของมันก็ไม่อาจจะหลบหนีจากไปได้ ถูกทำลายไปโดยสิ้นเชิง

“บัดซบ!” ปรมาจารย์เฮยหุนแผดร้องออกมา จ้องมองไปยังเมิ่งฮ่าว มันรู้สึกรำคาญเมิ่งฮ่าวเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะวิธีการที่เขาใช้กระถางสายฟ้าออกมา ทำให้แทบไม่อาจจะทำอะไรเขาได้เลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นปรมจารย์เฮยหุนก็แค่นเสียงเย็นชา จากนั้นก็ขยับสองมือร่ายเวท และชี้ขึ้นไปในท้องฟ้า

“ไฟ!”

ฉับพลันนั้นพื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน และเสียงกระหึ่มก็ดังเต็มอยู่ในท้องฟ้า ทะเลแห่งเปลวไฟสีดำปรากฏขึ้น และเริ่มม้วนกวาดออกไปในทั่วทุกทิศทาง

จากนั้นปรมาจารย์เฮยหุนก็ชี้นิ้วลงไป ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้ง

“ดิน!”

พื้นดินด้านล่างที่แตกกระจายไปเริ่มก่อตัวเข้าด้วยกันกลายเป็นยักษ์ศิลา ซึ่งถูกห้อมล้อมด้วยฝุ่นละอองนับไม่ถ้วนที่กำลังลอยไปมาอยู่รอบๆ ตัวมัน

“สายลม!”

ต่อมาปรมาจารย์เฮยหุนก็กระทืบเท้าลงไปอย่างรุนแรง ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่สายลมสีดำพุ่งขึ้นมา พัดกระโชกไปยังทะเลแห่งเปลวไฟ ทำให้เกิดเป็นเปลวไฟพุ่งขึ้น ส่งผลให้ความร้อนกระจายออกไปทั่วในบริเวณนั้น จนเกิดเป็นลมพายุที่ปั่นป่วนวุ่นวายขนาดใหญ่ขึ้นมา!

“สามแก่นแท้ ผนึกท้องฟ้าและผืนดิน หลอมสวรรค์เพื่อกลายเป็น…กรงขังราชันเต๋า!” ในทันทีที่ปรมาจารย์เฮยหุนกล่าวจบ สายลม, เปลวไฟ และพื้นดินก็กลายเป็นเครื่องหมายผนึกสามชิ้นปกคลุมไปทั่วทั้งโลกแห่งนี้!

แต่ละแก่นแท้เหล่านั้นทำให้เมิ่งฮ่าวรู้สึกได้ว่า แรงกดดันที่กำลังกดทับลงมาบนร่างเขามีความรุนแรงมากขึ้น เมื่อตอนที่ผนึกทั้งสามปรากฏขึ้น เขาก็ถูกตรึงแน่นอยู่ในกลางอากาศ เกิดเป็นเสียงกระหึ่มดังก้องออกมา ขณะที่ศิษย์ซึ่งอยู่บริเวณใกล้เคียงกับเมิ่งฮ่าว ถูกผลักให้ไกลออกไปจากตัวเขา

ลมพายุอันปั่นป่วนนั้นทำให้ร่างเมิ่งฮ่าวต้องหมุนคว้างไปมา ขณะที่ปรมาจารย์เฮยหุนก้าวเดินฝ่าสายลมตรงมา จากนั้นก็ยื่นมือขวาออกไป ดวงตาแวบรังสีสังหารขณะที่ทำท่าคว้าจับไปยังร่างเมิ่งฮ่าว

การกระทำเช่นนั้นทำให้กฎธรรมชาติแห่งฟ้าดินต้องเปลี่ยนแปลงไป ใบหน้าขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ซึ่งก็คือใบหน้าของปรมาจารย์เฮยหุนนั่นเอง ราวกับว่าทั่วทั้งโลกแห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของมัน ราวกับว่าเจตจำนงของมันจะไปแทนที่กฎธรรมชาติ ราวกับว่ามันเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ ของห้วงจักรวาล และเต๋าแห่งสวรรค์ก็ถูกแทนที่ด้วยปรมาจารย์เฮยหุนโดยสิ้นเชิง!

นี่คือส่วนที่น่ากลัวมากที่สุดของราชันเต๋า พวกมันสามารถจะกลายเป็นราชันแห่งโลกที่พวกมันคงอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น…พวกมันก็คือราชันแห่งเต๋าสวรรค์ในที่แห่งนั้น นั่นคือเหตุผลที่ทำไมผู้ฝึกตนอาณาจักรเต๋าถึงถูกเรียกว่าราชันเต๋า!

“ตอนนี้เจ้าจะหลบหนีไปได้อย่างไร? เจ้าจะกำจัดศิษย์เฮยหุนเต้าของข้าไปได้อย่างไร?!”

เสียงของปรมาจารย์เฮยหุนดังก้องออกมา ทำให้ศิษย์ที่เมิ่งฮ่าวกำลังจะสังหารไปต้องแผดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น เพื่อสนุบสนุนปรมาจารย์ของพวกมัน

เสียงของพวกมันดังขึ้นมาโดยพร้อมเพรียงกันคล้ายกับเป็นเสียงฟ้าร้องคำราม และรังสีสังหารของพวกมันก็รวมตัวเข้าด้วยกัน ขณะที่เฝ้ารอคอยด้วยจิตใจที่จดจ่อเพื่อให้ปรมาจารย์ของพวกมันกำจัดเมิ่งฮ่าวไป

อย่างไรก็ตามขณะที่ปรมาจารย์เฮยหุนเข้ามาใกล้เมิ่งฮ่าว และมือที่มาแทนที่เต๋าแห่งสวรรค์ก็ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าเขา ดวงตาเมิ่งฮ่าวแวบประกายขึ้น และเขาก็ยื่นสองมือออกไป

ทันใดนั้นประกายแสงก็พุ่งกระจายขึ้น ขณะที่พื้นดินขนาดเท่าฝ่ามือพุ่งออกมาจากถุงสมบัติของเมิ่งฮ่าวในทันที และเขาก็กล่าวตอบปรมาจารย์เฮยหุนไป “เจ้าจะได้เห็นว่าข้าสังหารศิษย์เจ้าไปได้อย่างไร!”

ในทันทีที่พื้นดินนั้นปรากฏขึ้น มันก็เริ่มขยายขนาดใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็มีขนาดหนึ่งร้อยจ้าง จากนั้นก็หนึ่งพันจ้าง และจากนั้นก็หนึ่งหมื่นจ้าง มันมีน้ำหนักมากอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ และน้ำหนักทั้งหมดนั้นก็กดทับลงไปบนร่างปรมาจารย์เฮยหุนในทันที

กระแทกลงไปบนมือของมัน ทำให้เกิดเป็นเสียงระเบิดขนาดใหญ่ดังก้องออกมา ในเวลาเดียวกันนั้นเมิ่งฮ่าวก็ถูกพลังสะท้อนกลับโจมตีมา ทำให้โลหิตพ่นกระจายออกมาจากปาก และร่างกายก็สั่นสะท้านจนแทบจะพังทลายลงไป

แต่เขาก็พยายามต่อต้าน และดวงตาก็สาดประกายขึ้นด้วยความดุร้าย มองไปยังปรมาจารย์เฮยหุน ซึ่งกำลังเผชิญหน้ากับดินแดนที่กว้างหนึ่งหมื่นจ้างอยู่ในตอนนี้ สีหน้ามันเปลี่ยนไป ความรู้สึกถึงวิกฤตอันร้ายแรงพุ่งขึ้นมา ขณะที่มันตระหนักว่าดินแดนนี้มีน้ำหนักมากอย่างเหลือคณานับ

หนักมากจนสามารถจะบดขยี้กฎธรรมชาติให้แหลกลาญลงไปได้ ไม่ว่าปรมาจารย์เฮยหุนจะแทนที่เจตจำนงแห่งโลกนี้หรือไม่ ดินแดนขนาดหมื่นจ้างนี้ก็คล้ายกับเป็นดาบที่ไร้คม ซึ่งสามารถจะทำให้โลกแห่งนี้ทั้งหมดกลายเป็นหลุมใหญ่ไปด้วยน้ำหนักของมัน

“นั่น…นั่นคือ…ชิ้นส่วนของเศษซากเซียน!” สีหน้าปรมาจารย์เฮยหุนสลดลง รีบถอยไปทางด้านหลังในทันที แต่ดินแดนขนาดใหญ่นั้นก็ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง ไม่สนใจลมพายุอันปั่นป่วนของสามแก่นแท้โดยสิ้นเชิง บดขยี้ลงไปยังพื้นผิวของดาวดวงนี้อย่างไม่ลดละ

ตรงด้านล่าง ดินแดนขนาดใหญ่นี้คล้ายกับเป็นเงาขนาดใหญ่ ส่งเสียงกระหึ่มกดทับลงไป ผู้ฝึกตนทั้งหมดที่มองเห็นมัน ต่างก็ประหลาดใจไปโดยสิ้นเชิง และเริ่มร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

“นั่น…นั่นคืออะไร!?!?”

“รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ!!”

ตอนนี้ศิษย์เฮยหุนเต้าที่ตกอยู่ในเงามืดของดินแดนขนาดใหญ่ที่กำลังตกลงมานี้ กำลังทุ่มออกมาอย่างสุดกำลังเพื่อพยายามจะหลบหนีจากไป แต่เงามืดนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างที่แปลกประหลาด มีแรงดึงดูดที่ทำให้พวกมันไม่อาจจะหลบหนีจากไปได้ พวกมันทั้งหมดได้แต่แผดร้องด้วยความสิ้นหวังออกมา ขณะที่มองไปยังเงามืดขนาดใหญ่ที่เริ่มใหญ่มากขึ้นไปเรื่อยๆ ตรงด้านบนของพวกมัน และจากนั้น…พวกมันก็ถูกบดขยี้ไป

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

error: Content is protected !!