ตอนที่ 615

คาดการณ์และความร่วมมือ

“อาณาจักรแห่งนี้คล้ายกับกระจก และภายในกระจกก็เป็นสนามรบ” เมิ่งฮ่าวพึมพำ “สิ่งของในสนามรบนี้สามารถโผล่ขึ้นมาที่ด้านนอกได้ แต่…ของสิ่งเดียวกันนั้นก็ยังคงมีอยู่ในสนามรบภายในกระจก…”

“นี่…นี่…” จิตใจเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยเสียงกระหึ่มอย่างรุนแรง เขาเริ่มรู้สึกว่า กำลังรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่นี้ แต่คำอธิบายนี้ก็ทำให้เขาเริ่มหอบหายใจออกมา และสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที

“น่าแปลกใจนัก มันช่างเหมือนกับกระจกทองแดง และมีพลังลอกเลียนแบบเช่นเดียวกัน!” นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้เขาต้องรู้สึกตื่นเต้น

เมิ่งฮ่าวเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถเชื่อมโยงข้อมูลกันได้เช่นนี้ ไม่มีใครมีกระจกทองแดง พวกมันจึงไม่รู้ถึงความสามารถที่ต่อต้านสวรรค์ของกระจก ดังนั้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่มีใครจะได้ข้อสรุปเช่นเดียวกันนี้

นอกจากนั้น ความคิดของคนทั้งหมดก็ถูกจำกัดโดยขอบเขตในสิ่งที่พวกมันรู้ การคิดนอกเหนือจากขอบเขตในสิ่งที่ตัวเองรู้ เป็นเรื่องที่ยากเย็นอย่างถึงที่สุด

ลมหายใจเมิ่งฮ่าวเริ่มหนักหน่วงมากขึ้น ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ สถานการณ์ในตอนนี้ดูเหมือนจะมีความแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาเขาแวบขึ้น ทันใดนั้นก็พุ่งทะยานขึ้นไปในอากาศ เขาไม่ได้ไปตามทิศทางเดิมจากก่อนหน้านี้ แต่พุ่งตรงขึ้นไปในอากาศ

ขณะที่พุ่งสูงขึ้นไป จิตใจก็เริ่มเต้นรัวเร็วมากขึ้นกว่าเดิม และเริ่มวิตกกังวลมากยิ่งขึ้น เมิ่งฮ่าวได้ครอบครองกระจกทองแดงมานานหลายปีจนถึงตอนนี้ และในอดีต เขามักจะสงสัยว่ามันมาจากไหน แต่ผีโต้งและนกแก้วก็มักจะทำท่าลึกลับเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทุกครั้งที่เขานำมันออกมา พวกมันก็จะแสดงท่าทีราวกับว่ากระจกทองแดงนี้เป็นของต้องห้าม นกแก้วยังได้แสดงความโกรธเกรี้ยวจนแทบจะมีควันออกมาจากหูของมัน

เมิ่งฮ่าวได้พยายามจะหาข้อมูล เกี่ยวกับกระจกบานนี้มามากมายหลายครั้ง แต่ก็ไร้ผลลัพธ์ใดๆ ในที่สุด เขาก็เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ แต่ตอนนี้ เขาเกิดความรู้สึกว่า มีโอกาสที่จะทำความเข้าใจเกี่ยวกับกระจกทองแดงนี้ขึ้นมาในทันที!

ด้วยความคิดเช่นนี้ ขณะที่เขาบินสูงขึ้นไปเรื่อยๆ สักพักต่อมา เมิ่งฮ่าวก็บรรลุถึงจุดที่สูงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ด้านล่างลงไป มีดินแดนที่ขยายยืดยาวออกไปทั่วทุกทิศทาง เขาสูดลมหายใจลึกๆ ขณะที่ก้มหน้ามองลงไป

ก่อนหน้านี้ ดินแดนนั้นดูเหมือนจะไร้จุดสิ้นสุดโดยสิ้นเชิง พื้นผิวเป็นเงามันวาว และยากที่จะมองเห็นได้ว่าจริงๆ แล้ว อาณาจักรแห่งนี้มีรูปร่างเหมือนกับอะไร

“ข้าควรจะบินขึ้นไปต่อ และมองหาขอบเขตของมัน บางทีข้าอาจจะค้นพบคำตอบอยู่ที่นั่นก็ได้”

“หรือว่า ข้าควรจะนำกระจกทองแดงออกมา และส่องมันลงไป บางที…มันอาจจะเผยให้เห็นร่องรอยบางอย่างขึ้นมา!” เมิ่งฮ่าวลูบไปที่ถุงสมบัติอย่างครุ่นคิด แววตาลึกซึ้งส่องประกายขึ้น

เขามีความรู้สึกว่า ถ้าหยิบเอากระจกทองแดงออกมา แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันก็คงจะไม่มีอะไร แต่ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้น ด้วยเช่นนั้น…มันก็คงจะทำให้สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือนอย่างแน่นอน อันที่จริง เมื่อคิดว่ามีผู้คนมากมายอยู่ในที่แห่งนี้ ก็เป็นเรื่องยากที่จะเก็บเรื่องของกระจกทองแดงไว้เป็นความลับได้อีกต่อไป ยกเว้นว่าเขาจะสังหารคนทั้งหมดไป

“กระจกทองแดงเป็นสิ่งของที่ลึกลับมากที่สุดของข้า ต้องไม่ปล่อยให้คนอื่นๆ รู้ว่า ข้ามีมันอยู่ในครอบครอง มิเช่นนั้นมันจะนำภัยพิบัติอย่างน่ากลัวมาให้ได้”

“คนไม่ผิด ผิดที่มีหยกติดตัว!” ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกาย เขาเป็นคนฉลาดตั้งแต่ยังเด็ก และเคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับกฎแห่งป่าในโลกแห่งการฝึกตนนี้มาหลายครั้ง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเปิดเผยกระจกทองแดงนี้ออกไป เป็นสิ่งที่เขารู้ดีมากที่สุด

หลังจากที่ครุ่นคิดอีกเล็กน้อย ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็แวบขึ้น หันหน้ามองออกไปยังที่ห่างไกล รอยยิ้มอันเย็นชาปรากฏขึ้น

ขณะที่ยิ้มออกมา อากาศในทิศทางที่เขากำลังมองดูอยู่ก็บิดเบี้ยวไปมา มีชายชราโผล่ออกมา ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเป็นผู้ฝึกตนชราร่างผอมแห้งจากก่อนหน้านี้ มันแอบเข้ามาใกล้อย่างลับๆ แต่ทันทีที่มันใกล้เข้ามา เมิ่งฮ่าวก็รับรู้ได้ โดยไม่รอให้เขากล่าวอะไรออกมา มันก็เผยตัวตนออกมา

“สหายเต๋าเมิ่ง, พื้นฐานฝึกตนของท่านช่างไม่ธรรมดายิ่ง เป็นที่หัวเราะเยะของท่านแล้ว” ชายชราหัวเราะ จากนั้นก็ประสานมือและโค้งตัวลง

เมื่อเห็นว่าเมิ่งฮ่าวไม่มีทีท่าจะกล่าวอะไรออกมา ชายชราก็ยิ้มและกล่าวต่อ “เหล่าฟู (ผู้ชรา) หานตันจื่อ เป็นผู้ฝึกตนเร่ร่อนจากดินแดนด้านใต้ ชื่อเสียงของท่านราวกับเสียงฟ้าร้องที่ดังกรอกหูข้ามานานหลายปี สหายเต๋าเมิ่ง, ตานติ่งต้าซือ (เจ้าโอสถจอมกระถาง) ก็คือตัวอย่างที่ดีสำหรับผู้ฝึกตนทั้งหลายเช่นข้า การที่ได้มาพบกับท่านในสำนักเซียนอสูรโบราณแห่งนี้ เหล่าฟูรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง”

“ท่านแอบติดตามข้ามา ก็เพื่อจะกล่าวคำพูดประจบเช่นนี้?” เมิ่งฮ่าวกล่าว แสงอันเย็นชาสาดประกายอยู่ในดวงตา “บอกจุดประสงค์มา”

“สหายเต๋าเมิ่ง, ท่านช่างตรงไปตรงมานัก!” มันหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าไม่สนใจน้ำเสียงของเมิ่งฮ่าว “เหล่าฟูเห็นท่านลังเลในสิ่งที่จะทำก่อนหน้านี้ ไม่แน่ใจว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ข้ารู้สึกสงสัย จึงได้ติดตามท่านมา”

“แต่ตอนนี้เมื่อท่านพูดถึง เหล่าฟูก็มีบางอย่างที่น่าสนใจจะมาแบ่งปันกับท่าน”

“ของวิเศษอันยิ่งใหญ่ที่ถูกซ่อนอยู่ในสถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่อาวุธเวทของผู้ฝึกตนและเผ่าอสูร แต่เป็น…สิ่งของที่ถูกถืออยู่ในมือของสามประมุขเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นหอก, ลูกไฟทั้งเจ็ดและกระบี่ไม้ หรือไข่มุกทั้งสองลูกนั้น ต่างก็เป็นของวิเศษอันล้ำค่าอย่างน่าตกใจยิ่ง”

“แค่หนึ่งในพวกมันก็ทำให้ผู้ฝึกตนสามารถสังหารเซียนได้!” ขณะที่หานตันจื่อกล่าว มันก็เฝ้าสังเกตดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยาเช่นไร แต่สีหน้าของเมิ่งฮ่าวก็ไม่ได้เผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยนิด

“คนผู้นี้ฉลาดและมีจิตใจที่แข็งแกร่งราวศิลา” หานตันจื่อคิด พร้อมกับแอบขมวดคิ้วจนมองแทบไม่เห็น “ข้าคงไม่อาจจะหลอกมันได้อย่างง่ายดาย…”

สีหน้าเมิ่งฮ่าวสงบนิ่งเหมือนเช่นเคย ขณะที่มองไปยังชายชราอย่างเย็นชา ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้ชายชราเกิดความรู้สึกระมัดระวังตัวพุ่งขึ้นมา มันอยู่ในขั้นวงจรอันยิ่งใหญ่วิญญาณแรกก่อตั้ง ห่างจากขั้นตัดวิญญาณอีกไม่ไกลแล้ว

แต่สิ่งที่มันกระทำก่อนหน้านี้กับวิหคเพลิง ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกตนขั้นวงจรอันยิ่งใหญ่วิญญาณแรกก่อตั้งจะสามารถทำได้ เห็นได้ชัดว่ามันได้แอบซ่อนบางอย่างไว้เป็นความลับ บางทีคนอื่นๆ อาจจะไม่สามารถรับรู้ได้ แต่ด้วยฐานะของผู้ผนึกอสูรรุ่นเก้า เมิ่งฮ่าวบอกได้ว่าคนผู้นี้จริงๆ แล้วก็มีสองกลิ่นอาย

กลิ่นอายแรกประกอบด้วยระลอกคลื่นพื้นฐานฝึกตนของผู้ฝึกตน อีกกลิ่นอาย…ถูกซ่อนไว้ในส่วนลึก และมี…ปราณอสูรอยู่!

ปราณอสูรนี้ดุร้ายโหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง!

หานตันจื่อมองมายังเมิ่งฮ่าวและกล่าวว่า “เหล่าฟูไม่อาจจะเอาของวิเศษจากสามประมุขเหล่านั้นมาด้วยตัวเองได้ นั่นก็คือเหตุผลที่ทำไมถึงต้องร่วมมือกับพี่เมิ่ง หลังจากที่พวกเราได้ของวิเศษ ก็นำมาแบ่งส่วนเท่าเทียมกัน”

“ของชิ้นไหนที่ท่านต้องการ?” เมิ่งฮ่าวถาม ดวงตาสาดประกาย

“แน่นอนว่าต้องเป็นเจ็ดลูกไฟที่เป็นของประมุขเผ่าอสูร” หานตันจื่อกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “อย่างน้อยที่สุด พวกเราก็จะได้คนละหนึ่งชิ้น ทำให้ไม่ต้องสูญเสียพลังงานไปโดยเปล่าประโยชน์”

เมิ่งฮ่าวก็ยิ้มด้วยเช่นกัน เขาไม่ปฏิเสธ แต่พยักหน้าเห็นด้วย

เมื่อเห็นว่าเมิ่งฮ่าวเห็นด้วยอย่างง่ายดายเช่นนี้ ก็ทำให้หานตันจื่อระมัดระวังตัวขึ้นในทันที ก่อนหน้านี้จากผู้คนทั้งหมดที่มาจากดาวหนานเทียน มันได้มุ่งความสนใจไปที่ปรมาจารย์ฮูเหยียน

แต่เมื่อเร็วๆ นี้ มันรู้สึกตกใจยิ่งเมื่อพบว่า ปรมาจารย์ฮูเหยียนถูกสังหารไปแล้ว ต่อจากนั้น เมื่อมองไปยังเมิ่งฮ่าว มันก็เข้าใจได้ว่าปรมาจารย์ฮูเหยียน น่าจะถูกเขาสังหารไปมากที่สุด

เมื่อมันคิดไปถึงวิชาเวทและไพ่ไม้ตายของมันเอง หานตันจื่อก็รู้สึกสบายใจขึ้น พร้อมกับการหัวเราะเสียงดัง มันและเมิ่งฮ่าวก็กลายเป็นลำแสงหลากสี พุ่งออกไปยังที่ห่างไกล

เมิ่งฮ่าวไม่ได้พูดคุยเท่าใดนัก เขาสะกดข่มความคิดที่จะหยิบเอากระจกทองแดงออกมาชั่วคราว ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้น เขาจำเป็นต้องรอจนกระทั่งถึงช่วงเวลาสำคัญ จึงจะหยิบเอากระจกทองแดงออกมา เพื่อดูว่ามันจะกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้หรือไม่

ดูเหมือนว่าหานตันจื่อกำลังนำเขาไปยังสถานการณ์ที่สำคัญเช่นนั้น

แน่นอนว่า หานตันจื่อก็ปกปิดความคิดของตนเองไว้ด้วยเช่นกัน ขณะที่คนทั้งสองมุ่งหน้าตรงไป ในไม่ช้า พวกเขาก็บรรลุถึงเขตที่เกือบจะเป็นจุดศูนย์กลางของอาณาจักรนี้ทั้งหมด

“ตำแหน่งของสามประมุข จริงๆ แล้วก็เป็นสถานที่ซึ่งผนึกมีความแข็งแกร่งมากที่สุด ในสนามรบโบราณแห่งนี้” หานตันจื่อกล่าวพร้อมกับยิ้มออกมา “มีเวทป้องกันพิเศษบางอย่าง ขัดขวางไม่ให้ผู้ใดเข้าไปใกล้ได้มากกว่านี้”

“แต่เหล่าฟูรู้จักวิชาพิเศษเฉพาะนี้ ข้าเคยทดสอบมาก่อนหน้านี้ และดูเหมือนว่าจะผ่านเวทป้องกันนี้ไปได้ แต่ก็จำเป็นต้องมีระดับพื้นฐานฝึกตนที่สูง พี่เมิ่ง, เมื่อดูจากพื้นฐานฝึกตนที่ไม่ธรรมดาของท่านแล้ว ก็ไม่น่าจะมีปัญหาใดๆ” ด้วยเช่นนั้น มันก็พุ่งลงไปยังพื้นดินที่ด้านล่าง ใช้มือขวาร่ายเวทอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดลงไปบนพื้นผิวของพื้นดินนั้น

ทันใดนั้น พื้นดินก็สั่นสะเทือน เมิ่งฮ่าวมองเห็นกระแสน้ำวนก่อตัวขึ้นมาจากด้านในกระจก ไม่มีหลุมดำอยู่ภายในนั้น แต่มันก็ยังคงมีรูปร่างเป็นกระแสน้ำวน ในเวลาเดียวกันนั้น หานตันจื่อก็สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ดึงมือกลับขึ้นมา จากนั้นก็ยืนขึ้น กระแสน้ำวนยังคงมีอยู่ภายในกระจก

หานตันจื่อหันหน้ามายังเมิ่งฮ่าว

“พี่เมิ่งคงรู้ว่าต้องกระทำเช่นไร เหล่าฟูจะไปรอท่านอยู่ที่เบื้องหน้า” ด้วยเช่นนั้น ร่างมันก็แวบขึ้นมุ่งหน้าตรงไป ขณะที่มันเคลื่อนที่ กระแสน้ำวนที่อยู่ด้านล่างใต้เท้ามันก็ติดตามไปด้วย

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกาย ขณะที่มองหานตันจื่อมุ่งหน้าไปพร้อมกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลายร้อยจ้าง อย่างไรก็ตามในความเป็นจริง มันไม่ได้เคลื่อนที่ออกไปหลายร้อยจ้าง แต่เป็นหลายร้อยหลี่!

“น่าสนใจนัก” เมิ่งฮ่าวพึมพำ เคลื่อนที่ตรงไปยังพื้นผิวของพื้นดิน จากนั้นก็ลงไปอยู่บนพื้นผิวนั้น หลังจากที่เขายกเท้าขึ้น และกระทืบลงไปบนพื้นดิน เสียงระเบิดก็ได้ยินมา และจากนั้น อย่างน่าตกใจ กระแสน้ำวนก็ปรากฏขึ้นที่ใต้เท้า อยู่ภายในโลกแห่งกระจก

มันรักษาขั้นที่เป็นกระแสน้ำวนไว้ ไม่ได้ก่อตัวเป็นหลุมดำ แต่ก็มีการเชื่อมต่อกับพื้นฐานฝึกตนของเมิ่งฮ่าว จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าตรงไป ทุกๆ หนึ่งจ้าง (สามเมตร) ที่เขาเคลื่อนที่ไป…จริงๆ แล้วก็คือหนึ่งหลี่! (ห้าร้อยเมตร)

“นี่คือวิชาอะไร!” เมิ่งฮ่าวคิด ดวงตาสาดประกาย เขาอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าวิชานี้สามารถนำไปใช้ในโลกภายนอก ก็คงต้องถือว่าเป็นความสามารถศักดิ์สิทธิ์อันทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ

ด้วยการใช้วิชานี้ ถึงแม้เมิ่งฮ่าวและหานตันจื่อ จะเคลื่อนที่ออกไปแค่ไม่กี่ร้อยจ้าง แต่ในความเป็นจริงก็กลายเป็นหลายร้อยหลี่ คนทั้งสองพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว อยู่ภายในจุดศูนย์กลางของอาณาจักรแห่งกระจก

ในเวลาเดียวกันนั้น ผู้ฝึกตนอื่นๆ จากดาวหนานเทียนที่อยู่ในตำแหน่งอื่นๆ พยายามที่จะได้ครอบครองโชควาสนาของตัวเอง พวกมันกระตุ้นพื้นผิวของดินแดนแถบนั้นอย่างต่อเนื่อง พยายามที่จะทำให้มันพ่นอาวุธเวทออกมา แต่อาวุธเวทส่วนใหญ่ก็จบลงด้วยการถูกทำลายไป ในช่วงของการโผล่ออกมา

มีผู้ฝึกตนน้อยคนนัก ที่จะได้ครอบครองอาวุธเวทได้อย่างแท้จริง

แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ดินแดนที่คล้ายกับกระจกนี้ ก็เสมือนกับขุมสมบัติของคนทั้งหมด ผู้ฝึกตนทุกคนที่มายังสถานที่แห่งนี้ ต่างก็ฉลาดและรอบรู้อย่างลึกล้ำ และในที่สุด ดวงตาที่สาดประกายของพวกมันก็ไปหยุดอยู่ที่จุดศูนย์กลางของอาณาจักรนี้ เห็นได้ชัดว่านั่นก็คือตำแหน่งของสามผู้แข็งแกร่งมากที่สุด ซึ่งได้แบ่งแยกทุกสรรพสิ่งภายใต้สวรรค์แห่งนี้

อันที่จริง ก็มีผู้คนไม่น้อยที่กำลังพยายามเดินทางไปยังจุดนั้น จากทั่วทุกทิศทาง

หนึ่งชั่วยามผ่านไป อย่างน่าตกใจ เมิ่งฮ่าวและหานตันจื่อ เพิ่งจะไปปรากฏตัวขึ้นในบริเวณที่ใกล้กับอสูรผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งมีเจ็ดลูกไฟกำลังหมุนวนไปมาอยู่

แสงแปลกๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาหานตันจื่อ มันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่สบสายตากับเมิ่งฮ่าว ในเวลาเดียวกันนั้น มันก็เริ่มโคจรพลังพื้นฐานฝึกตน เมิ่งฮ่าวเข้าไปในวิญญาณดวงที่ห้าโดยตรง ร่างกายเขาน่าตกใจยิ่ง และพื้นฐานฝึกตนก็ไร้ขอบเขต ดวงตาหานตันจื่อแวบขึ้น ขณะที่มันปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาเช่นเดียวกัน ปราณอสูรที่บิดเบี้ยวไปมาอยู่ภายในร่างมันก็เริ่มโคจรหมุนวนด้วยเช่นกัน

คนทั้งสองโจมตีไปบนพื้นผิวของดินแดนแถบนั้นด้วยกัน ทำให้เกิดเป็นเสียงกระหึ่มขนาดใหญ่ดังเต็มอยู่ในอากาศ กระแสน้ำวนสองสายที่ด้านล่างพวกเขาในโลกแห่งกระจก ทันใดนั้นก็แตะสัมผัสซึ่งกันและกัน พวกมันรวมตัวเข้าด้วยกัน จากนั้นก็เกิดเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ขึ้นมาในทันที

ฉับพลันนั้นก็เกิดเป็นแรงดึงดูด พุ่งขึ้นมาอย่างที่ยากจะอธิบายออกมาได้ แต่…มันก็ไม่อาจจะทำให้เจ็ดลูกไฟสั่นสะท้านได้แม้แต่น้อยนิด ในทางกลับกัน ก็มีอาวุธเวทอื่นๆ ไม่น้อยในบริเวณนั้น ถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำวนนั้น

สิบอาวุธเวทถูกดูดเข้าไป แต่ก็มีเพียงแค่ห้าชิ้นเท่านั้นที่ลอยออกมา พวกมันพุ่งขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นลำแสงหลากสี ดวงตาหานตันจื่อแวบขึ้น แต่ก็ไม่ทำอะไรที่จะไปเก็บพวกมัน ดวงตาเมิ่งฮ่าวก็แวบขึ้นด้วยเช่นกัน และเขาก็ไม่ได้ไปไล่ตามอาวุธเวทเหล่านั้นด้วยเหมือนกัน

คนทั้งสองต่างก็ปกปิดความคิดของตนเองไว้ ขณะที่มองไปยังห้าลำแสงพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า คล้ายกับเป็นไข่มุกอันงดงาม

ในเวลาเดียวกันนั้น ผู้ฝึกตนคนอื่นๆ จากดาวหนานเทียน ก็มองมาด้วยความตกตะลึง มองไปยังลำแสงห้าสาย และรับรู้ได้ถึงระลอกคลื่นอันเข้มข้น ที่กระจายออกมาจากภายในลำแสงเหล่านั้น

“ของวิเศษอันน่าเหลือเชื่อ!!” นั่นเป็นความคิดที่ผุดขึ้นมาในจิตใจของคนทั้งหมด ดวงตาพวกมันสาดประกายเจิดจ้า ขณะที่บินขึ้นไปในอากาศ เพียงชั่วพริบตา ผู้ฝึกตนจากดาวหนานเทียนเกือบทั้งหมด ก็บินมาจากทั่วทุกทิศทาง ตรงไปยังลำแสงทั้งห้านั้น