1121. ไม่กังวลกับผลที่ตามมา

ฉิงหลินมองหวังหลินและเอ่ยเสียงเบา “ตอนนั้นอาจารย์บาดเจ็บหนัก ต้องต่อสู้กับต้าเจียและเป้ยหลัว ท้ายที่สุดต้าเจียก็เข้าครอบงำร่างกาย…”

“แม้พลังข้ายังไม่หมดไปอย่างสิ้นเชิง แต่ข้าต้องปิดด่านฝึกตนเพื่อฟื้นฟู ข้ารู้เรื่องสถานะของดาราจักรฟ้ากระจ่างจากศิษย์พี่หวังเว่ยของเจ้าแล้ว มันตกอยู่ในความโกลาหล…”

“แดนสวรรค์พิรุณแห่งใหม่จะกลายเป็นดินแดนของศิษย์ข้า ประตูแดนสวรรค์พิรุณได้ปิดผนึกไปแล้ว ดังนั้นจะไม่มีใครสามารถเข้ามาที่นี่ได้อีกต่อไป”

“หากเจ้ามีสหายหรือญาติมิตร สามารถนำพวกเขามาอาศัยอยู่ในแดนสวรรค์พิรุณได้ เมื่อระดับบ่มเพาะของอาจารย์ฟื้นฟู เราจะนำแดนสวรรค์กลับคืนสู่ความรุ่งโรจน์!” ฉิงหลินเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตาสบกับหวังหลิน

หวังหลินขบคิดมานานและเอ่ยขึ้นเสียงเบา “อาจารย์รู้จักเทพโบราณหรือไม่…”

ฉิงหลินพยักหน้าด้วยท่าทีปกติ

“ไม่รู้ว่าอาจารย์ตอนนี้สามารถต่อสู้กับเทพโบราณแปดดาว…สายเลือดราชวงศ์ได้หรือไม่!” หวังหลินมองฉิงหลิน น้ำเสียงยังคงต่ำ

พอได้ยินคำว่า “สายเลือดราชวงศ์” ฉิงหลินขบคิดเล็กน้อยและเอ่ยออกมา “เจ้ากำลังพูดถึงเทพโบราณตู่ซือแห่งดาวซูซาคุใช่ไหม!”

หวังหลินไม่ประหลาดใจ อีกทั้งฉิงหลินก็เป็นถึงจักรพรรดิเทพ ตู่ซือเองก็อยู่ใกล้เคียงกับแดนสวรรค์ การที่ฉิงหลินจะรู้จึงดูมีเหตุผล

“ตอนที่ข้ามีพลังเต็มเปี่ยม ข้าไม่เคยคิดว่าเขาเป็นภัยคุกคาม แต่ด้วยเหตุพิเศษบางอย่าง ข้าไม่เคยเข้าไปตรวจสอบ…ตอนนี้ข้ามีพลังทำได้แค่หนึ่งกระบวนท่าเท่านั้น!”

“ด้วยหนึ่งการโจมตีข้า เขาคงต้องถูกบังคับให้ล่าถอย!”

“พลังอำนาจหนึ่งกระบวนท่า…” หวังหลินยิ้มอย่างเจ็บปวด เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของฉิงหลิน ฉิงหลินบาดเจ็บเกินไปและตอนนี้มีพลังพอจะใช้หนึ่งกระบวนท่าเท่านั้น แม้จะพอยับยั้งต้าเสินได้ มันก็ไม่อาจใช้ได้ ถึงศัตรูจะถูกบังคับให้ล่าถอยแต่ก็จะเป็นอันตรายในอนาคต

ฉิงหลินขบคิดและเอ่ยขึ้นมา “ข้าพัวพันกับมารโบราณต้าเจียมานานเกินไป เส้นทางสู่ภายนอกจะเปิดขึ้นในอีกไม่นาน ข้าต้องรีบฟื้นฟูระดับบ่มเพาะของข้า ไม่เช่นนั้นดินแดนปิดผนึกจะถูกกวาดล้าง…อย่างไรก็ตามหากเจ้าต้องการข้า ข้าสามารถใช้หนึ่งกระบวนท่านั้นให้เจ้าได้!”

หวังหลินส่ายศีรษะมองฉิงหลิน “อาจารย์ ตอนนั้นแดนสวรรค์เผชิญภัยพิบัติอะไรกัน?”

หวังหลินมีคำถามนี้ในใจมามากกว่าพันปี เขาเองก็ยังไม่รู้เหตุผล

สายตาฉิงหลินแฝงความเย็นเยียบและผสานกับความเจ็บปวด

“ทุกอย่างเป็นเพราะประตูสวรรค์…” ฉิงหลินไม่ยอมพูดอีก สีหน้ายิ่งซับซ้อนมากขึ้น

หวังหลินก้มศีราะลง “ในถ้ำของอาจารย์ ข้าเจอบรรพชนเผ่ารอยสัก…”

ฉิงหลินขบคิดเล็กน้อยและเอ่ยเสียงเบา “เจ้าเชื่อคำพูดนางไหม?”

หวังหลินไม่เอ่ยตอบ

“การต่อสู้ระหว่างดินแดนปิดผนึกและดินแดนด้านนอกกินเวลายาวนานเกินไป เจ้าจะรู้เองในอนาคต” ฉิงหลินถอนหายใจและจบหัวข้อนี้

“ไปนำสหายและญาติมิตรของเจ้ามาที่นี่ มีอาจารย์อยู่ที่นี่ ข้าสามารถทำให้พวกเขาปลอดภัยได้” ฉิงหลินมองหวังหลินด้วยความเมตตา

หวังหลินพยักหน้าก่อนจะลังเลเล็กน้อย แขนขวายื่นเข้าหาความว่างเปล่า ปรากฏโลงศพผลึกลอยออกมาจากรอยแตกร้าว

“อาจารย์…ท่าน…ท่านจำโลงศพนี้ได้ใช่ไหม…” หวังหลินจ้องฉิงหลินด้วยความเคร่งเครียด ความจริงนอกจากเหตุผลในการช่วยฉิงหลินเพื่อรักษาพิษของซือถูหนานและความต้องการของโจวยี่ อีกเหตุผลก็คือการหาข้อมูลเรื่องโลงศพนี้

ฉิงหลินหรี่ตาและเห็นความกังวลของหวังหลินได้ทันที เขามองโลงศพตรงหน้าก่อนจะขบคิดและพยักหน้า “หากอาจารย์เดาไม่ผิด มันน่าจะเป็นโลงศพเลี่ยงสวรรค์!”

หวังหลินความคิดสั่นเทา หายใจถี่

“โลงศพเลี่ยงสวรรค์ไมได้มาจากสี่แดนสวรรค์ มันมาจากแดนสวรรค์โบราณ ลือกันว่ามันสามารถฟื้นคืนชีพคนตายได้ แต่นั่นก็แค่ข่าวลือ หากเจ้ารู้บทร่ายใช้งานโลงศพนี้ มันก็มีโอกาสนำวิญญาณกลับมาได้”

“แต่อาจารย์ไม่รู้บทร่าย…” คำพูดของฉิงหลินมอบความหวังให้หวังหลินแต่ก็ทำให้สูญสลายไปด้วย

ราวกับค้อนปอนด์กระแทกใส่หน้าอก หวังหลินหน้าซีดและเจ็บปวด หากฉิงหลินไม่รู้แล้วใครจะรู้…

“แต่ว่า…” ฉิงหลินมองหวังหลิน

หวังหลินสูดหายใจลึกมองดูฉิงหลิน ความหวังจุดปะทุขึ้นมา

“ครั้งนึงอาจารย์ได้ยินว่าโลงศพเลี่ยงสวรรค์ปรากฏขึ้นครั้งแรกในแดนสวรรค์แห่งแสงและเป็นของจักรพรรดิเทพจื่อเซีย ระดับบ่มเพาะของจื่อเซียแค่ต่ำกว่าข้าและเหนือว่าป๋ายฟ่าน นางอาจจะรอดชีวิตจากการล่มสลายของแดนสวรรค์หรือยังมีศิษย์ที่นางทิ้งเอาไว้ เจ้าอาจจะหาบทร่ายโลงศพเลี่ยงสวรรค์มาจากนางได้!”

“ถึงแม้เจ้าจะหานางไม่ได้ เมื่อระดับบ่มเพาะข้าฟื้นฟู ข้าจะไปช่วยเจ้าแน่นอน!”

หวังหลินลุกขึ้นและคำนับฝ่ามือ เขาได้รับคำตอบแล้ว

“ไปหาคนที่เจ้าคิดว่าสำคัญและนำพวกเขามาที่นี่ ข้าสามารถช่วยทำให้ปลอดภัยได้” ฉิงหลินมองดูเหนื่อยอ่อน ยกแขนขวาขึ้นมา โบกสะบัดและปรากฏอักขระรูนร่อนลงบนฝ่ามือหวังหลินและเข้าสู่ร่างกาย

“เมื่อเจ้าต้องการกลับมา ให้ใช้งานอักขระรูนนี้”

หวังหลินพยักหน้าและมองฉิงหลิน จากนั้นเก็บโลงศพเลี่ยงสวรรค์และจากไป

เหล่าเซียนที่เดินทางในดาราจักรพันธมิตรเซียนทั้งหมดหายไป ส่วนใหญ่ถูกบังคับให้เข้าไปในดาวซูซาคุ

ณ ขณะนี้ลำแสงหนึ่งกระพริบผ่านท้องฟ้า หวังหลินเหาะเหินออกมาด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แม้การตื่นขึ้นของฉิงหลินและค่ายกลของแดนสวรรค์พิรุณแห่งใหม่ไม่ได้แก้ปัญหาเขา แต่มันได้ทำให้ไม่ต้องกังวลถึงผลลัพธ์ที่ตามมา

เขากำลังจะส่งคนใกล้ตัวทั้งหมดไปที่แดนสวรรค์พิรุณ หวังหลินผ่อนคลายได้ก็ด้วยคำสัญญาของฉิงหลิน

หวังหลินไม่ได้ต้องการให้ฉิงหลินช่วยเขาต่อสู้กับต้าเสิน แม้จะเป็นการกำจัดวิกฤติเพียงชั่วคราว ตามที่ฉิงหลินได้บอกเอาไว้ เขาทำได้เพียงแค่ต่อสู้และไม่อาจสังหารได้ ดังนั้นจึงไม่มีประเด็นอะไรนัก

‘ข้ายังต้องพึ่งตัวเอง…’ หวังหลินเข้าใจว่าแม้เขาจะช่วยฉิงหลินไปแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ยามที่เผชิญกับวิกฤติจริงๆ

หวังหลินไม่มีญาติจริงๆเหลืออยู่ในโลกนี้มากนัก แต่มีอยู่คนนึง

เขาจำได้ว่าตอนที่แพร่กระจายความคิดผ่านดาราจักรด้วยลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า หวังหลินเห็นโจวลี่ในดินแดนฟ้ากระจ่าง

พลันก้าวไปข้างหน้า ปรากฏระลอกคลื่นและหายวับไป ปรากฏตัวอีกครั้งเบื้องหน้าดาวเคราะห์ร้างห่างไกลแห่งหนึ่ง

ดาวนี้ไม่มีสิ่งใดผิดปกติ แต่หวังหลินรู้ว่าค่ายกลเคลื่อนย้ายสู่ดินแดนฟ้ากระจ่างอยู่ที่นี่

ไม่ว่าจะเป็นการส่งหินหยกของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์คนเก่าหรือการนำโจวยี่ออกมา หวังหลินก็ต้องมาดินแดนฟ้ากระจ่าง แม้กระนั้นเขาก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับมู่ปิงเหมยด้วย

หวังหลินถอนหายใจแต่ไม่หยุดชะงัก เขาตรงเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของดาวและร่อนลงไป

หวังหลินเหาะเหินเข้าหาตำแหน่งค่ายกลเคลื่อนย้ายโดยอิงจากสิ่งที่เขาเห็นผ่านตา

ทว่าขณะที่สัมผัสวิญญาณเขาตรวจพบค่ายกลเคลื่อนย้าย กลิ่นอายแข็งแกร่งทรงพลังสี่จุดปรากฏขึ้นรอบตัวหวังหลิน ไม่ยอมให้เขาไปข้างหน้า

ขณะเดียวกันน้ำเสียงเย็นเยียบดังสะท้อนขึ้น

“ที่นี่เป็นสถานที่ต้องห้าม หากเจ้าเข้าไปแม้อีกก้าวเดียว ไม่ว่าเจ้าจะมาจากไหน เจ้าจะต้องถูกสังหาร!”

หวังหลินขมวดคิ้วและหยุดลง “ข้าไม่ได้มาต่อสู้ที่นี่ ข้ามาเพื่อส่งหินหยกให้แก่ดินแดนฟ้ากระจ่างในนามของจักรพรรดิวิหคเพลิงคนเก่า!”

กลิ่นอายรอบตัวอ่อนแอลง น้ำเสียงเย็นเยียบดังสะท้อนอีกครั้ง

“ทิ้งหินหยกไว้และไปซะ!”

ในแววตาหวังหลินกระพริบเย็นเยียบ เขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ากลิ่นอายทั้งสี่เป็นของเซียนขั้นส่องสวรรค์ การมีเซียนขั้นส่องสวรรค์คุ้มกันประตูนี้แสดงให้เห็นว่าดินแดนฟ้ากระจ่างไม่อ่อนแอไปกว่ากองกำลังอื่นๆเลยในพันธมิตรเซียน

ทว่าเซียนสี่คนนี้โอหังเกินไป แม้จะตรวจพบว่าหวังหลินเป็นเซียนขั้นชำระสวรรค์ คำพูดคำจายังแข็งกร้าว พวกเขาไม่ควรแสดงมารยาทแบบนี้เลยเว้นแต่ตนเองจะเป็นขั้นทลายสวรรค์ไปแล้ว

หวังหลินไม่ได้รู้สึกดีอันใดต่อดินแดนฟ้ากระจ่างนัก แต่เขาก็ต้องมาที่นี่เพื่อรับโจวลี่กลับ หลังขบคิดเล็กน้อยหวังหลินระงับความโกรธเอาไว้และกล่าวอย่างใจเย็น “นอกจากการส่งหินหยกแล้ว ข้าต้องการพบมู่ปิงเหมยด้วย”

สิ้นคำกล่าว เสียงหัวเราะดังสะท้อนอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นเยียบดังออกมา

“การจะเข้าไปในดินแดนฟ้ากระจ่าง เจ้าต้องนำหินหยกเชิญชวนออกมา เจ้ามีหรือไม่?”

หวังหลินขมวดคิ้ว “ข้าไม่มี ข้าขอรบกวน ท่าน…” น้ำเสียงเย็นเยียบขัดหวังหลินทันทีโดยไม่รอให้เอ่ยจบก่อน

“หากเจ้าไม่มีหินหยกเชิญขวน เจ้าก็เข้าไปไม่ได้!”

หวังหลินแววตาเย็นชารุนแรงขึ้น แต่ก็ระงับมันลง เอ่ยขึ้นท่าทีสงบนิ่ง “ข้ารบกวนเจ้าหน่อย ส่งข้อความบอกว่า…”

“อย่ามายื้อเวลา ข้าบอกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายให้ไปซะ!” หวังหลินถูกขัดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบเป็นครั้งที่สอง

กลิ่นอายสังหารระเบิดออกมาจากร่างกายและเต็มไปทั่วดวงตา หวังหลินระงับมันไว้อีกครั้งและเอ่ยอย่างใจเย็น “ข้ารบกวนเจ้า กรุณาส่งข้อความบอกไปว่า หวังหลินมาหา”

“หากเจ้ากล้านัก ก็ลองทะลวงไปให้ได้ด้วยตนเองสิ” น้ำเสียงเอ่ยขึ้นมาหมดความอดทน หากไม่ใช่เพราะหวังหลินเป็นเซียนขั้นชำระสวรรค์ เขาคงไม่ทำตัวสุภาพและโจมตีไปแล้ว

หวังหลินยิ้มด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าผู้เฝ้าประตูทั้งสี่ของดินแดนฟ้ากระจ่างจะโอหังเพียงนี้

“ดี ดี!” หวังหลินก้าวไปข้างหน้าด้วยสายตาเย็นเฉียบ สะบัดแขนปรากฏทะเลเพลิงขึ้นมาในท้องฟ้า ส่องประกายสีแดงเจิดจ้า เปลวเพลิงตกลงมาดุจสายฝน

ร่างกายกระพริบวูบวาบ ปรากฏตัวห่างออกไปพันฟุตและชี้ขึ้นมา เปลวเพลิงกระหน่ำลงไปตรงจุดที่หวังหลินชี้ ชายชราผมขาวหลบเลี่ยงด้วยสีหน้ามืดมน

ขณะเดียวกันมิติรอบด้านบิดเบี้ยว คนที่เหลืออีกสามคนปรากฏขึ้นมาเช่นกัน