1216. ดอกไม้เจ็ดสี

พอมองไปที่ถ้ำ หวังหลินดวงตาเปล่งประกาย ยกฝ่าเท้าขึ้นมาและก้าวเดินไปใกล้ทีละก้าว

แต่เมื่ออยู่ห่างจากถ้ำสิบฟุต วังวนยักษ์ปรากฏขึ้นมาในท้องฟ้าดินแดนเจ็ดสี สร้างเสียงประหลาดรบกวนความคิดจิตใจ ยามที่ผู้คนได้ยินมันจะทำให้เปลวเพลิงที่มองไม่เห็นลุกโชนขึ้นในใจ

ร่างหวังหลินสั่นเทา เงยศีรษะขึ้นมาจ้องมองวังวนที่ปรากฏขึ้นในท้องฟ้า สายตาดูเหมือนจะมองทะลุวังวนเข้าไปเห็นดาราจักรแห่งหนึ่งภายในพร้อมกับอารามที่ไม่อาจบรรยายขึ้นมาได้!

สายตาเขาหยุดลง เกิดความรู้สึกบ้าบิ่นขึ้นในใจหวังหลิน ความรู้สึกนี้มาถึงด้วยวิธีการประหลาดยิ่งและเขาไม่สามารถหยุดมันได้!

นาทีนั้นแสงเจ็ดสีในดินแดนก็ยิ่งหนาแน่นขึ้น แสงทั้งหมดในโลกพุ่งเข้าหาหวังหลิน!

ราวกับหวังหลินเป็นต้นตอของดินแดนเจ็ดสีและแสงทั้งหมดดึงดูดมาหา ล้อมรอบเขาและเจาะเข้าไปในร่างกาย

เพียงแค่ลมหายใจสั้นๆ แสงเจ็ดสีทวีความรุนแรงหนาแน่นมากยิ่งขึ้น แสงจำนวนมากเจาะเข้าไปในร่างหวังหลิน เขาอยู่นิ่งไร้การเคลื่อนไหว

ความคิดจิตใจถูกพลังที่ไม่อาจอธิบายได้ฉกฉวยเอาไว้จนไม่สามารถควบคุมร่างกายได้

แสงเจ็ดสีหนาแน่นยิ่งจนดูเหมือนกับแสงทั้งหมดในดินแดนถูกรวมมาที่นี่ เขตชั้นนอกไม่มีแสงเจ็ดสีอีกแล้วและต่างก็มืดมิด

หากมองจากเบื้องบนจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าดินแดนเจ็ดสีแห่งนี้เหมือนวงกลมยักษ์ แสงเจ็ดสีทั้งหมดกำลังควบแน่นมาหาหวังหลิน

ตอนที่แสงเจ็ดสีเข้าไปในร่างกายหวังหลิน ความบ้าคลั่งภายในยิ่งรุนแรงมากขึ้นจนเหมือนมหาสมุทรเจ็ดสีที่ทะลักเข้าไปในจิตใจเขาและถูกแทนที่ด้วยความบ้าคลั่งไร้ก้นบึ้ง!

ความบ้าคลั่งเหมือนกับฉิงชุ่ยในอดีต!

ความบ้าคลั่งนี้ทำให้ใบหน้าหวังหลินถึงกับบิดเบี้ยว เส้นเลือดบนใบหน้าปูดโปน ดวงตาแดงเถือกและร้องคำรามกู่ก้องโลก! เสียงคำรามดุจเสียงอสูรที่สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้า เปลี่ยนกลายเป็นเสียงดังคะนองกึกก้องไปทั่วดินแดน

ยิ่งแสงเจ็ดสีเข้าไปในร่างกายหวังหลินมากขึ้น ร่างเขาก็ยิ่งสั่นเทาและต้องการดิ้นรน ยิ่งเขาดิ้นรนก็ยิ่งมีความบ้าคลั่งหนาแน่นเข้าไปอีก

เขาคำรามดังต่อเนื่อง เพียงแค่ชั่วระยะเวลาสั้นๆ เนื้อตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ เส้นผมสะบัดพลิ้วโดยไร้แรงลม ดวงตาแดงเถือกมากขึ้นเข้าไปอีก หวังหลินบ้าคลั่ง!

เขาสูญสิ้นความคิด สูญสิ้นสติและไร้ซึ่งความทรงจำ โลกเบื้องหน้ากลายเป็นสีแดงโลหิต ความคิดเดียวในหัวตอนนี้คือฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า ฆ่า!!

ฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง ล้างบางโลก สัมผัสความรุนแรงเต็มไปทั่วจิตใจ ตอนนี้หากลี่มู่หวานปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา หวังหลินคงฆ่าไปโดยไม่มีการลังเล!

ความรู้สึกบ้าคลั่งเข้ากุมความคิดหวังหลินอย่างสมบูรณ์ เขารู้สึกเหมือนเป็นอสูรที่มีแต่จิตสังหาร ยิ่งมันเพิ่มพูนขึ้นก็ยิ่งบ้าคลั่งรุนแรงไปด้วย

ตอนนี้แสงกว่าเจ็ดในสิบส่วนของดินแดนเจ็ดสีเข้าไปร่างหวังหลินเรียบร้อยแล้ว ความมืดปกคลุมดินแดนมากกว่าครึ่ง!

กรรร!

หวังหลินร้องคำราม ท่าทางเขาน่ากลัวพอจะทำให้ทุกคนที่รู้จักตกตะลึงเป็นแถบๆ ขณะที่แสงเจ็ดสีเข้าไปในร่างอย่างต่อเนื่อง เขาจมดิ่งตัวเองเข้าไปในการเข่นฆ่าอยู่ตลอดเวลา!

ร่างกายเต็มไปด้วยพลังดั้งเดิมไร้ก้นบึ้ง เขาไม่อาจสัมผัสถึงความเจ็บปวดรุนแรงในร่างกายได้เลย สิ่งเดียวที่มีตอนนี้คือการเข่นฆ่า!

เปลวเพลิงจากดวงตาซ้ายลอยออกมาและห่อหุ้มร่างกายไว้ทันที สายฟ้าจากตาขวาโผล่ออกมาและล้อมรอบบริเวณ ภูเขาที่เขาอยู่สั่นเทาอย่างรุนแรง

แสงเจ็ดสีไม่หยุดแค่นี้และเข้ามาอย่างต่อเนื่อง โลกรอบๆมืดลงด้วยอัตราที่มองเห็นได้ ไม่นานนักแสงเจ็ดสีก็หายไปและไม่มีเหลือแม้แต่ละอองแสง!

แสงทั้งหมดถูกดูดซับเข้าไปในร่างหวังหลินและกลายเป็นต้นตอแห่งความบ้าคลั่ง!

เมื่อไม่มีแสงเหลืออยู่ในดินแดนเจ็ดสี หวังหลินร้องคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงโลหิต เขาต้องการทำลายล้างทุกอย่าง รวมถึงตัวเองด้วย!

“นี่คือเปลวไฟที่อัศจรรย์ที่สุดในโลก มันเรียกกันว่า ‘ความแค้น’ …ใช้ความโกรธของเจ้า ใช้ความบ้าคลั่งของเจ้าเคี่ยววิญญาณให้เดือดและหล่อเลี้ยงเต๋าให้เติบโตเพื่อข้า เติมอำนาจแห่งเต๋าเอาไว้…ข้าอยากจะรู้จริงๆว่าเจ้าจะสามารถเผานิ้วข้า…ได้หรือไม่…” น้ำเสียงเก่าแก่ค่อยๆดังออกมาจากวังวนในท้องฟ้า ดูเหมือนมันจะทะลวงมิติและกาลเวลาเข้ามาและแฝงร่องรอยเส้นทางแห่งเวลาไว้ด้วย

หวังหลินหมดสติ ร่างฟุบลงไป วิญญาณดั้งเดิมและทุกอย่างข้างกายเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงสีแดง ราวกับเขากำลังถูกเผาไหม้และพุ่งเข้าไปในถ้ำ!

ข้างในมีลาวาลอยเป็นฟองจำนวนมาก ทั้งยังมีโซ่ตรวนนับไม่ถ้วน แต่ละสายห้อยร่างโครงกระดูกไว้หนึ่งร่าง

ในอากาศมีหินหยกลอยอยู่มากมาย ข้างในหินหยกมีเจตจำนงแห่งเต๋าผนึกเอาไว้เป็นกองพะเนิน

เสียงร้องครวญครางดังออกมาจากเหล่าหินหยกพวกนี้!

ลาวาไม่ได้ลึกมากดังนั้นจึงพอจะมองเห็นข้างใต้ได้เลือนลาง ใต้นั้นมีอักขระเวทย์แกะสลักไว้นับไม่ถ้วนและกำลังเรืองแสงเจือจาง ทุกครั้งที่แสงกะพริบจะมีเจตนาแห่งเต๋าระเบิดเข้าไปในลาวาและถูกอักขระดูดซับ

ยังมีหยดของเหลวสีดำจากโครงกระดูกเข้าไปในลาวา ทำให้ลาวาเริ่มเดือดปุดๆ

วินาทีที่แสงสีแดงหวังหลินเข้ามา หินหยกทั้งหมดพลันแตกสลาย เจตจำนงแห่งเต๋าทั้งหมดทั้งมวลเข้าไปในลาวา ขณะเดียวกันโครงกระดูกทั้งหมดแตกสลายกลายเป็นของเหลวสีดำผสานเข้ากับลาวา

เสี้ยวนาทีนี้ฟองมากมายผุดขึ้นมาเหนือลาวา เมื่อลาวาหมุน อักขระเวทย์ข้างใต้ลาวาจึงหลอมละลายกลายเป็นพลังดึงดูดที่ไม่อาจจินตนาการได้ ยามที่หวังหลินเข้ามามันก็เริ่มกลืนกินหวังหลิน

ลาวาหมุนเร็วขึ้นและเร็วขึ้น มันเจาะทะลวงถ้ำในชั่วขณะนั้นและสร้างทางเดินเชื่อมต่อกับอวกาศ!

มันเป็นอวกาศไร้ขอบเขตที่มีดวงดาวนับไม่ถ้วนข้างในก่อตัวเป็นค่ายกลยักษ์ ค่ายกลนี้ใหญ่มาก อย่างน้อยก็มีขนาดเท่าดาราจักรพันธมิตรเซียน

ดวงดาวทุกดาวคือส่วนหนึ่งของค่ายกล ใจกลางค่ายกลมีพืชพันธุ์คล้ายดอกไม้อยู่เจ็ดดอก แต่ละต้นมีสีสันที่แตกต่างกันก่อตัวเป็นแสงสายรุ้งทั้งเจ็ด พวกมันไม่ได้ใหญ่มาก ขนาดเพียงไม่กี่พันฟุตเท่านั้น เทียบกับค่ายกลขนาดใหญ่แล้วพวกมันมีขนาดเล็กน้อยไปเลย

อย่างไรก็ตามค่ายกลนี้คงอยู่ได้ก็เพราะต้นไม้ทั้งเจ็ด ทั้งอวกาศและค่ายกลคงอยู่ก็เพื่อหล่อเลี้ยงดอกไม้ทั้งเจ็ดเหล่านี้!

พลังของดวงดาว พลังของดาวเคราะห์มากมาย พลังของรอยแยกอวกาศนับไม่ถ้วนได้ดูดซับเป็นเต๋าไร้ที่สิ้นสุด จากนั้นเต๋านี้ได้เปลี่ยนกลายเป็นสารอาหารหล่อเลี้ยงต้นไม้ทั้งเจ็ดจนกระทั่งพวกมันเติบโตเป็นดอกไม้และก่อเกิดผลในที่สุด

ดาราจักรแห่งนี้ไม่มีตัวตนแต่ใครสักคนใช้วิชาอันทรงพลังสร้างมิติรอบๆค่ายกลผนึกและกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน ด้วยวิธีนี้ทุกครั้งที่มีคนข้างในดินแดนผนึกตายไป เต๋าของพวกเขาจะถูกดูดซับกลายเป็นสารหล่อเลี้ยงให้ต้นไม้

นี่คือการเพาะปลูกเต๋า!

สิ่งนี้ดำเนินมาเป็นเวลานานมากมายหลายปี มันดูดซับเจตนาแห่งเต๋าของคนที่ตายไปในดินแดนปิดผนึกอย่างต่อเนื่อง

ช่วงยุคโบราณของเหล่าเทพ พวกเขาไม่ได้มีเต๋า ดังนั้นค่ายกลนี้จึงดูดซับกฎของเหล่าเทพที่บ่มเพาะมาเป็นสิ่งหล่อเลี้ยง ในช่วงยุคของเซียนโบราณเองพวกเขาไม่มีกฎ ดังนั้นค่ายกลจึงดูดซับพลังดั้งเดิมของเซียนโบราณมาเป็นสิ่งหล่อเลี้ยง

มีอีกหลายวิธีในการหล่อเลี้ยงต้นไม้ทั้งเจ็ดเหล่านี้เพื่อให้เกิดผลไม้เต๋า…

บนต้นไม้สีแดงเข้มมีโครงกระดูกร่างหนึ่งนั่งอยู่ บนร่างโครงกระดูกมีคำพูดสีทองนับไม่ถ้วนแกะสลักเอาไว้ มันเปล่งแสงสีดำจากนั้นก็ถูกต้นไม้ดูดซับอย่างรวดเร็ว

ต้นไม้สีแดงเข้มมีกลีบดอกเปราะบางสีแดงโลหิต แต่กลีบส่วนใหญ่ร่วงหล่นไปแล้ว เหลืออยู่เพียงไม่กี่กลีบเท่านั้น เมื่อกลีบดอกทั้งหมดร่วงหล่นลงไป ดอกไม้สีแดงโลหิตนี้จะก่อเกิดผล

ขณะนั้นเองปรากฏรอยแตกร้าวขึ้นข้างๆดอกไม้และมีลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากรอยร้าวเข้าไปในดอกไม้ แสงสีแดงคือวิญญาณดั้งเดิมและวิญญาณของหวังหลิน มันถูกดูดซับเข้าไปในต้นไม้ข้างๆกับโครงกระดูก

ต้นไม้ดูเหมือนกำลังดูดซับสารอาหารอีกเล็กน้อยพร้อมกับกลีบดอกชุดสุดท้ายร่วงหล่น ใจกลางของมันเริ่มสั่นไหวอย่างประหลาด ผลไม้สีแดงเข้มค่อยๆก่อตัวสร้างขึ้นมา

วันเวลาค่อยๆผ่านไปไม่รู้นานแค่ไหน ดูเหมือนดำเนินไปเนิ่นนานไม่มีที่สิ้นสุด

รอยแตกร้าวนอกต้นไม้ค่อยๆหดลงราวกับมันกำลังจะสูญสลายไป

หวังหลินหายตัวเข้าไปในต้นไม้แล้ว ของเหลวสีแดงเต็มไปทั่วจุดที่เขาอยู่ โครงกระดูกด้านข้างเขาหายไปด้วยเช่นกัน มันเปลี่ยนกลายเป็นของเหลวสีทองแกมม่วงและกลายเป็นส่วนหนึ่งของของเหลวสีแดง

วันเวลาผ่านไปหนึ่งปี สิบปี ยี่สิบปี สี่สิบปี…

ผ่านไปอย่างยาวนานมาก…

ของเหลวสีแดงเหลืออยู่น้อยลงไปเรื่อยๆเนื่องจากมันไปหล่อเลี้ยงการเติบโตของผลไม้ ขณะที่จำนวนของเหลวน้อยลง ผลไม้ก็ค่อยๆเติบโต มันอ่อนนุ่มและชุ่มชื้นราวกับถูกสร้างขึ้นมาจากเลือดเนื้อ

เวลาผ่านไปทั้งหมด 98 ปี…

“ครั้งหนึ่งเจ้าถามข้าว่าเปลวเพลิงเผานิ้วข้าได้หรือไม่ ตอนนี้ข้าให้คำตอบเจ้าได้แล้ว…มันทำไม่ได้…” น้ำเสียงเก่าแก่ดังขึ้นมาในดาราจักรดวงดาว…

“ผลไม้หนึ่งในดอกไม้เจ็ดสีกำลังผลิตออกมา…ดอกไม้อีกหกผลก็ห่างกันไม่ไกล…ตอนนั้นข้าถูกราชันย์โน้มน้าวไม่ให้เผชิญกับขั้นวิบากดับสูญและเลือกหยุดการบ่มเพาะ ข้าเลือกไม่ค้นหาว่าขั้นที่สี่ ‘ย่ำสวรรค์’ มีอยู่จริงหรือไม่และมาดูแลต้นไม้แดงนี้แทน ความหวังในแผนแห่งสวรรค์ทั้งหมดกำลังจะสำเร็จ…ดูเหมือนวันนั้นจะอยู่ไม่ไกล…”