189. การสืบทอดของเทพโบราณ 3

เมื่อรู้ว่ามีคนที่ทำลายกฎเกณฑ์อันสมบูรณ์แบบที่เขาคิดขึ้นมาได้อย่างดายจึงทำให้จอมเวทย์ปิศาจฟ้าตื่นตกใจ

หลังจากคิดอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเผยความกล้าออกมา ฝ่ามือยื่นเข้าหาอุโมงค์และดึงผลึกน้ำแข็งออกมาหนึ่งในสาม แขนขวาปะทะกับอุโมงค์ทำให้มันหายไปทันทีโดยไม่มีร่องรอยเบื้องหลัง

จอมเวทย์ปิศาจฟ้ารู้สึกราวกับหัวใจสูบฉีด หากเขามีเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง เขาสามารถหดผลึกน้ำแข็งให้พอดีกับอุโมงค์ได้ แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงออกมาหนึ่งในสามส่วนเท่านั้น

เมื่อผลึกน้ำแข็งแตกออก สิ่งที่อยู่ข้างในจำนวนมากสูญเสียไป อีกทั้งมีเพียงวิธีเดียวที่จะได้รับผลึกน้ำแข็ง มันไม่สามารถรับมาได้จากเศษทีละชิ้น

หลังจากเอาผลึกน้ำแข็งออกมาโดยไม่เสียเวลา เขาเคลื่อนมันเข้าไปที่ใบหน้าพร้อมกับกดมันต้านกับหน้าผาก ทว่าก่อนที่จะถึงจุดนั้น น้ำเสียงเย็นเฉียบหยุดเขาได้ทันและพูดขึ้น “หากเจ้ากล้าเคลื่อนไหว ข้าจะกลืนเจ้ามาเพิ่มภูมิความรู้ของข้า!”

แขนขวาจอมเวทย์ปิศาจฟ้าสั่นสะท้าน เขาคุ้นเคยกับน้ำเสียงนั้นมากนัก ไม่สงสัยเลยว่าเขาทำลายกฎเกณฑ์ได้ง่ายๆ คนผู้นี้เป็นหนึ่งในสิบขุนพลของผู้ปกครองทะเลโลหิต ในแง่ของพลังฝึกตน เขาได้บรรลุถึงจุดที่ผู้คนในสารระบบดาวซูซาคุไม่อาจเข้าใจได้

พูดให้ถูกต้องก็คือคนผู้นี้เป็นเซียนโบราณ และอยู่รอดมาจนถึงวันนี้ได้ด้วยสถานการณ์พิเศษบางอย่าง

“ท่านตั่วมู่ผู้ยิ่งใหญ่…”

จอมเวทย์ปิศาจฟ้าฝืนยิ้ม เขาไม่กล้าขยับมือขวาหรือแม้กระทั่งการเริ่มดูดซับผลึกน้ำแข็ง สำหรับเขามันต้องใช้เวลาหนึ่งเพื่อดูดซับทั้งหมด และหากคนเบื้องหน้าต้องการสังหารเขา มันใช้เพียงแค่วินาทีเดียว

วินาทีถัดมา ชายผมสีม่วงสวมชุดแดงได้ลอยขึ้นอย่างช้าๆ ความสูงของเขาเป็นเหมือนเช่นคนธรรมดา เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นมารเช่นเมิ่งหลังค่อมและจอมเวทย์ปิศาจฟ้า แต่มีภาพลักษณ์เช่นปกติ

เขาดูธรรมดามากแต่บรรยากาศรอบข้างพิเศษมาก เมื่อผู้คนมองเขาจะรู้สึกประสาท

สิ่งแรกที่ชายวัยกลางคนมองไม่ใช่จอมเวทย์ปิศาจฟ้า แต่เป็นพื้นที่ว่างเปล่าหนึ่ง เขามีความสงสัยในใจ รู้สึกได้ถึงพลังปราณผันผวนในตำแหน่งนั้น

แต่เพราะเป็นข้างนอกทะเลปราณของเทพโบราณ ดังนั้นมันจึงเป็นความผันผวนพลังปราณที่ผิดธรรมชาติ หลังจากมองมันมากกว่าหนึ่งครั้ง เขาตรวจสอบพื้นที่ทั่วบริเวณอีกครั้งก่อนในที่สุดจะจ้องไปบนจอมเวทย์ปิศาจฟ้า

จิตใจหวังหลินบีบรัดด้วยความหวาดกลัว เขารู้สึกราวกับคนผู้นั้นมองเข้ามาในลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าและเข้ามาในใจ เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้

คนผู้นี้สามารถตรวจจับลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าได้ เป็นเรื่องประหลาดใจต่อหวังหลินมาก เขาสูดหายใจลึกและพกระพริบตาหลายครั้ง

ภายใต้การจ้องมองของเขา จอมเวทย์ปิศาจฟ้ารู้สึกราวกับโดนมองทะลุปรุโปร่ง นับตั้งแต่ที่เขาสามารถมีชีวิตในทะลโลหิตจนถึงตอนนี้ เขามีวิธีจัดการด้วยตัวเองเสมอ จังหวะที่บุคคลผู้นี้ปรากฎขึ้น พลังปราณประหลาดเริ่มหมุนวนอย่างเงียบๆในร่างเขา ในไม่ช้าความรู้สึกการถูกมองทะลุปรุโปร่งนี้ค่อยๆหายไป

ชายวัยกลางคนจ้องตรวจสอบจอมเวทย์ปิศาจฟ้าจนสายตาตกลงบนผลึกน้ำแข็งในฝ่ามือขวา เขายื่นมืออกมาและผลึกน้ำแข็งลอยออกไปเข้าสู่หาเขา

แม้ว่าจิตใจจอมเวทย์ปิศาจฟ้าจะรู้สึกราวกับเลือดออก แต่ไม่มีความไม่พอใจปรากฎบนใบหน้า แม้กระทั่งในใจลึกๆของเขาได้ปกปิดพลังปราณประหลาดไปอย่างสมบูรณ์แล้ว

“สิ่งนี้คืออะไร?” น้ำเสียงชายวัยกลางคนเอ่ยอย่างราบเรียบแต่มีความภูมิใจที่ไม่สามารถอธิบายได้ เขามองผลึกน้ำแข็งหนึ่งครั้งแต่ไม่สามารถเห็นว่ามันพิเศษตรงไหน

จอมเวทย์ปิศาจฟ้ารีบพูดอย่างรวดเร็วด้วยความเคารพ “ท่านตั่วมู่ ผลึกน้ำแข็งนี้สร้างจากระดับฝึกตนของลูกศิษย์ข้าชื่อว่าจ้าวปิศาจหกปรารถนา เหตุผลที่ข้ารับเขาเป็นศิษย์ก็เพื่อใช้ระดับฝึกฝนของมันช่วยยกระดับข้า หากนายท่านชอบ ผู้น้อยคนนี้จะขอมอบมันเป็นของขวัญ”

ชายวัยกลางคนมองจอมเวทย์ปิศาจฟ้าหนึ่งครั้งจากนั้นหยิบผลึกน้ำแข็งขึ้นมาด้วยสองนิ้ว “จริงรึ?” ขณะที่พูดนั้นเขาใช้แรงเล็กน้อยทำให้ผลึกน้ำแข็งแตกเป็นเศษและหายไปรอบๆ

จอมเวทย์ปิศาจฟ้านิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ เขาจ้องเศษผลึกน้ำแข็งที่หายไปโดยไม่มีอะไรจะเอ่ย

ชายวัยกลางคนเยาะเย้ย “ของสิ่งนี้แตกหักง่ายเกินไป เจ้านับว่ามันเป็นสมบัติหรือ!?”

จอมเวทย์ปิศาจฟ้าหัวเราะอย่างขื่นขมขณะที่ส่ายศีรษะ ทั้งร่างดูเหมือนแก่ขึ้นทันที เขาไม่สามารถพูดอะไรได้

ชายวัยกลางคนพูดขึ้น “มาค้นหาวิญญาณกลืนกินกับข้า!” จากนั้นชายวัยกลางคนเอื้อมมืออกมาคว้าแขนเขา จอมเวทย์ปิศาจฟ้ารู้สึกถึงพลังแข็งแกร่งจากทุกด้านกำลังจับเขาไว้ขณะที่ชายวัยกลางคนบินห่างไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับลากเขาไปด้วย

หลังผลึกน้ำแข็งแตกสลาย เศษผลึกชิ้นเล็กๆเริ่มกระจายหายไปรอบๆ หวังหลินจดจ้องเศษผลึกที่กำลังหายไป หลายครั้งที่เขาต้องการคว้าพวกมันไว้เพื่อศึกษาดู แต่ต้องรั้งตัวเองกลับ

หลังจากเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ชายวัยกลางคนปรากฎตัวขึ้นอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วขณะที่ตรวจสอบพื้นที่รอบๆก่อนจะหายตัวห่างไปไกล

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาตรวจสอบผลึกน้ำแข็ง เขาตรวจพบพลังปราณบางส่วนเท่านั้น เหตุผลที่เขาบดสลายมันเป็นเพราะเขาสงสัยว่ามีจุดอื่นอีก

วิญญาณกลืนกินอาจจะมาที่นี่ ความผันผวนที่เขารู้สึกที่นี่แปลกประหลาดมาก หลังจากเวลาผ่านไปอีกหนึ่งก้านธูป หวังหลินถอนหายใจออกมา แม้เขาจะไม่รู้ว่าผลึกน้ำแข็งคืออะไร สิ่งที่จอมเวทย์ปิศาจฟ้าลงแรงไปมากเพื่อได้มาไม่อาจเป็นสิ่งธรรมดาไปได้อย่างที่ชายวัยกลางคนกล่าว

น่าเสียดายที่ผลึกน้ำแข็งถูกทำลายไปแล้ว หวังหลินสงสัยจริงๆว่ามันทำมาจากอะไร

เขาถอนหายใจ ไม่รีบออกจากมิติลูกปัดเพราะว่าชายวัยกลางคนผู้นั้นแข็งแกร่งเกินไป อาจจะวางกับดักบางอย่างไว้รอบๆพื้นที่นั้น

แต่ขณะเดียวกันนั้นตำแหน่งที่ผลึกน้ำแข็งหายไปพลันเริ่มส่องแสงทันที มันเป็นเศษผลึกบางส่วนที่หลงเหลืออยู่ เศษผลึกเริ่มมีจำนวนมากขึ้นและมากขึ้น จนในที่มันกลับกลายเป็นผลึกน้ำแข็ง

ไม่นานนักวงกลมสีทองวงหนึ่งปรากฎในท้องฟ้า ดูเหมือนมีภาพชั้นบางๆอยู่ในนั้น รอยแตกราวกับใยแมงมุมเรืองแสงขึ้นบนภาพถ่ายขณะที่พลังดึงดูดเริ่มแข็งกล้ามากขึ้นเพื่อดึงดูดผลึกน้ำแข็งเข้าหามัน

ความคิดหนึ่งแล่นผ่านในใจหวังหลิน เขากัดฟันแน่นโดยไม่ลังเล หวังหลินออกจากมิติลูกปัด ร่างมายาหนึ่งร่างปรากฎขึ้นและดูเหมือนจริงมากขึ้น มันยื่นมืออกมาและคว้าเอาผลึกน้ำแข็ง

ณ จุดนี้เองร่างมายากลายเป็นของจริง มันคือหวังหลิน!

หลังจากคว้าผลึกน้ำแข็งไว้ เขาไม่ได้อยุดแต่เหาะเหินห่างไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางเขาไม่ได้สงวนพลังงานไว้แต่ใช้พลังปราณเกือบทั้งหมดเพื่อเหาะเหินให้เร็วที่สุด

หลังเหาะเหินไปหนึ่งชั่วโมงในที่สุดเขาก็ชะลอตัวลงเล็กน้อย มองกลับไปเบื้องหลังก่อนที่จะมองผลึกน้ำแข็งในฝ่ามือ ใบหน้าเผยความลังเล เขาไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไร เมื่อเขากำลังเหาะเหินไปเขาพยายามเก็บมันเข้าใส่กระเป๋าแต่สิ่งนี้ประหลาดจริงๆ มันใส่เข้าไปในกระเป๋าได้ไม่พอดี

ใบหน้าหวังหลินเผยความกล้าหาญ จอมเวทย์ปิศาจฟ้าให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับผลึกน้ำแข็งชิ้นนี้ มันต้องไม่ธรรมดา หวังหลินจดจำได้ว่าจอมเวทย์ปิศาจฟ้าเคลื่อนมือและกดมันเข้ากับหน้าผากตนเอง

ในเวลานั้นหวังหลินจับผลึกน้ำแข็งสัมผัสกับหน้าผาก ด้วยแรงเล็กน้อยมันเข้าไปในหวังหลิน หวังหลินไม่รู้สึกแตกต่างอันใด พลังปราณของเขาไม่เพิ่มขึ้นและวิญญารยังคงเหมือนเดิม

หวังหลินสงสัยในใจ ดูเหมือนว่าผลึกน้ำแข็งพึ่งหายไป เขาตรวจสอบร่างกายแต่ไม่สามารถค้นหาร่องรอยได้ พลันขมวดคิ้ว สิ่งที่จอมเวทย์ปิศาจฟ้าใช้ความพยายามทั้งหมดและกระทั่งสังหารลูกศิษย์ตนเองเพื่อได้สิ่งนี้มา ชายวัยกลางคนพูดถูกว่ามันเป็นแค่ขยะงั้นหรือ?

หวังหลินขมวดคิ้ว ขณะที่ร่างกายเคลื่อนตรงไปเพื่อเข้าสู่ทะเลภูมิปัญหา หัวสมองเริ่มเจ็บปวด

ความเจ็บปวดนี้เบาบางมาก มันหายไปอย่างรวดเร็วขณะที่มันปรากฎ แต่ชั่วขณะหลังจากที่มันหายไป ความเจ็บปวดที่มากกว่าเดิมปรากฎขึ้น วงจรนี้วนซ้ำกันอย่างรวดเร็ว จากเจ็บเล็กน้อยไปจนถึงความเจ็บปวดอันรุนแรง

สิ่งทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก หวังหลินเพียงเคลื่อนไหวไปได้ไม่กี่ก้าวก่อนจะปล่อยเสียงกรีดร้องขณะที่ร่างกายสั่นเทา ความเจ็บปวดปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ละครั้งทวีความรุนแรงมากกว่าครั้งก่อนหน้า หวังหลินสัมผัสระหว่างคิ้วทันทีเพื่อพยายามเข้าไปในมิติลูกปัดเพื่อทำสมาธิ แต่เขาพบว่ามีพลังปราณประหลาดสายหนึ่งจากสมองที่ป้องกันเขาไม่ให้เข้าไปในมิติลูกปัด

ใบหน้าหวังหลินดูอ่อนแอ เขารีบนั่งขัดสมาธิลงอย่างรวดเร็วและเริ่มทำสมาธิ เขาพบทันทีว่าทะเลแห่งภูมิปัญญาของเขา(จู่เซี่ยว)ถูกล้อมรอบด้วยแสงสีฟ้า ความเจ็บปวดมาจากที่นั่น ความเจ็บปวดนี้ไม่ว่าจิตใจหวังหลินจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาไม่สามารถป้องกันได้และเพียงแต่อดทนเท่านั้น

ชั่วขณะหนึ่งผ่านไป วงกลมสีฟ้าค่อยๆลอยออกจากศีรษะหวังหลิน จากนั้นหนวดยาวคล้ายปลาหมึกนับไม่ถ้วนออกมาจากวงกลมสีฟ้า เวลาผ่านไปยิ่งมีหนวดมากขึ้นและยาวขึ้น

ในที่สุดหนวดทั้งหมดเริ่มเคลื่อนไหว พวกมันเริ่มหมุนอย่างรวดเร็วรอบหวังหลิน หลังจากนั้นรังไหมยักษ์รูปทรงไข่ปรากฎในท้องฟ้า

ขณะเดียวกันแสงสีฟ้าออกมาจากรังไหม เมื่อแสงปรากฎทำให้คลื่นมหาศาลกระจายออกในพื้นที่ใกล้เคียง ยิ่งคลื่นเพิ่มมากขึ้นยิ่งปรากฎแรงดูดเข้าหารังไหมยักษ์

ในพริบตา รังไหมหายไปจากท้องฟ้า ทุกสิ่งสงบลงอีกครั้งราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

ไม่นานหลังจากนั้นเซียนมารคนหนึ่งปรากฎที่ตำแหน่งนั้น ใบหน้าดูแก่ชรามากและมันสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตร หลังจากที่เขาปรากฎตัวพลันตรวจสอบพื้นที่โดยรอบ จากนั้นคว้าอากาศอย่างลวกๆสร้างรอยแตกปรากฎขึ้น

เซียนมารคนนั้นไม่หยุด เขาคว้าตำแหน่งอื่นเพื่อตรวจสอบในรอยแตกนั้นทีละจุด หลังจากไม่พบสิ่งใด ในที่สุดก็หันกลับและหายตัวไปจากจุดนั้น