987. สร้างวิชาขึ้นเอง แยกราตรี

ลิ่วเหวินเดิมทีเป็นเซียนโบราณที่ไม่มีใครรู้จัก แม้เขาจะมีพรสวรรค์แต่ก็ไม่ได้โดดเด่น ทว่าเขากลับทิ้งบันทึกแรกของสัมผัสวิญญาณขอบเขตฉีเอาไว้!

ไม่มีใครรู้ว่าเขาบรรลุสัมผัสวิญญาณขอบเขตฉีได้อย่างไรหรืออยู่ในสภาวะนี้นานแค่ไหน มันอาจจะแค่ชั่วครู่หรือนานกาลก็ไม่ทราบได้?

อย่างไรก็ตามหวังหลินรู้ว่าลิ่วเหวินเคยเป็นเซียนที่ไม่มีชื่อเสียงในโลกแห่งเซียน หลังจากเขาปิดด่านฝึกตน พออกมาก็กลายเป็นคนที่น่าหวาดกลัวในโลกแห่งเซียน สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวก็คือไม่มีใครรู้จักวิชาที่เขาใช้ออกมาเลย

หากเป็นแค่นั้นมันคงไม่น่าประหลาดใจ แต่วิชาทั้งหมดของลิ่วเหวินนั้นทรงพลังยิ่งยวดและแฝงเต๋าแห่งสวรรค์อยู่ด้วย มันจึงเกิดเป็นพายุขึ้นในยุคโบราณ

มีหลายคนอยากจะรู้ความลับและจึงเกิดการนองเลือด ไมว่าจะมีคนโจมตีมากแค่ไหน หรือแม้จะมีเซียนเฒ่าที่เข้าร่วมซึ่งปกติจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ไม่มีใครจะสามารถรับมือลิ่วเหวินได้ ราวกับเขาสามารถคาดเดาอันตรายได้ทั้งหมดและหลีกเลี่ยงมัน!

ต่อมาเขาตระหนักได้ว่าไม่สามารถต้านทานทุกคนด้วยพลังของตัวเองได้ จึงหายตัวไป เขากลายเป็นตำนานประหลาดในโลกแห่งเซียนโบราณ จนกระทั่งต่อมาผู้คนภายหลังมาตรกหนักว่าเขาต้องเข้าสู่หนึ่งในสามขอบเขตยิ่งใหญ่ได้ มันไม่อาจเป็นขอบเขตจวี่ ดังนั้นจึงต้องเป็นขอบเขตเต๋าไม่ก็ขอบเขตฉี

ส่วนจะเป็นอันไหนนั้น หลังจากรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น พวกเขากำหนดมันว่าเป็นขอบเขตฉี!

หลังจากคิดว่าลิ่วเหวินสามารถใช้วิชาที่ไม่เคยได้ยินชื่อพวกนั้นได้อย่างไร จึงลือกันว่าขอบเขตฉีทำให้ผู้คนสร้างวิชาของตนเองขึ้นมาได้…และเสียงเล่าลือที่ไม่อาจยืนยันได้ก็แพร่กระจายออกไปไกลและกว้างขวาง

ขอบเขตจวี่คือความตายและขอบเขตฉีคือชีวิต!

หวังหลินไม่รู้อะไรพวกนี้เลย วินาทีนี้เขาจมดิ่งไปในสภาวะแต่ไม่สามารถเข้าใจมัน เขาไม่สามารถดิ่งลงไปและทำได้โฉบไปมาข้างนอก

มีโอกาสอยู่เบื้องหน้าเขาอยู่ตลอดแต่ไม่ว่าจะพยายามคว้าอย่างไรก็พบเจอแต่ความว่างเปล่า หวังหลินแทบไม่เคยสัมผัสแบบนี้มาก่อน

หวังหลินเฝ้ามองดวงอาทิตย์ตกอย่างสมบูรณ์และความมืดมิดกลืนกินเข้ามาอีกครั้ง ได้ยินแต่เพียงเสียงคลื่นอ่อนๆเข้าสู่สองหู

หวังหลินไม่ได้กระวนกระวายและพากเพียรอยู่เสมอ ช่วงวัยเยาว์เขาสามารถปีนขึ้นภูเขาเหิงยั่วได้ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ หากเขาไม่มีความมานะบากบั่น เขาคงไม่ใช่หวังหลินที่เป็นอยู่ในวันนี้

หวังหลินมองท้องฟ้าด้วยความสงบนิ่ง เมื่อไม่อาจคว้าโอกาสนั้นได้เขาก็ต้องรอ รอให้ดวงอาทิตย์ขึ้นและดวงอาทิตย์ตก รอคอยโอกาสให้ชัดเจนยิ่งขึ้นจนกระทั่งเขาสามารถคว้ามันได้!

หลิงเอ๋อตื่นขึ้นยามดึก ขนตาสั่นเทา ค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งที่นางเห็นคือค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวและนางลุกขึ้นนั่งอย่างเงียบๆ นางมองหวังหลินไกลๆ ภายใต้แสงจันทราจึงเห็นแต่เพียงใบหน้าคมของหวังหลินเท่านั้น

หลังจากตื่น ราวกับผนึกเปิดขึ้นในจิตใจ นางสามารถเห็นความทรงจำอันคลุมเครือจำนวนมากได้ ทว่าความทรงจำพวกนี้เก่าแก่เกินไป เมื่อนางมองหวังหลินจึงเข้าสู่ความมึนงง

ดวงตาไม่ได้เพ่งพินิจ จริงๆแล้วนางไม่ได้มองไปที่หวังหลิน แม้หวังหลินจะไม่ได้อยู่ที่นี่นางก็ยังเป็นแบบนี้

ความทรงจำจากอดีตเคลื่อนผ่านเข้ามาภายในจิตใจหลิงเอ๋อ จนกระทั่งยามรุ่งมาถึงนางจึงตื่นจากการหลบ เอามือแตะหน้าผาก ดวงตาส่องสว่างขึ้น ความฝันที่สับสนมานานหลายปีตอนนี้ถูกแก้ไขแล้ว นางขบคิดอยู่นานก่อนจะยืนขึ้นเดินเข้าไปหาหวังหลินและเอ่ยนอบน้อม “ทาสแห่งเทพมู่หลิง ขอคารวะเทพโบราณ”

หวังพลินพยักหน้าเบาๆ “เจ้ากลับไปได้แล้ว อย่ารบกวนข้าอีก”

คำพูดของหวังหลินคือคำสั่งสูงสุดสำหรับหลิงเอ๋อ นางโค้งคำนับและส่ายกระดิ่งบนเอว นกกระเรียนบินผ่านมาและนางกระโจนขึ้นไปบนหลัง

นางหันกลับมามองหวังหลินอย่างละเอียด เกิดร่องรอยความสับสนก่อนที่นางจะถอนหายใจและจากไปพร้อมกับกระเรียน

หวังหลินสอดสายตาจ้องออกไปยังทะเลไกล หลังจากนั้นไม่นานดวงอาทิตย์ก็ปรากฏขึ้นเหนือเส้นขอบฟ้า แสงสว่างค่อยๆเติมเต็มโลกใบนี้

ความรู้สึกประหลาดนั่นกลับมารุนแรงขึ้นอีกครั้ง อย่างไรก็ตามหลังจากดวงอาทิตย์ขึ้นสูง หวังหลินก็ยังไม่เข้าใจ

วันเวลาและวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า หวังหลินลืมไปแล้วว่าเขามานั่งอยู่ที่นี่นานแค่ไหน แต่ก็สังเกตได้ว่าพี่น้องเฉิน จ้าวสายลมหวนและหัวโตก็มาที่นี่ด้วย

เขากำลังมองออกไปไกล ดวงตาแดงก่ำ ทว่าไม่สนใจสิ่งอื่นราวกับทุกอย่างในโลกหายไป สิ่งเดียวที่สำคัญคือช่วงเวลาอาทิตย์ขึ้นเท่านั้น

สามพี่น้องเฉินลอยตัวอยู่กลางอากาศห่างออกไปจากยอดเขาห้าลี้ พวกเขามองดูร่างโดดเดี่ยวไร้การเคลื่อนไหวบนยอดเขา

“นี่มันก็หนึ่งเดือนแล้ว…” ปรมาจารย์ยี่หลงงุนงงยิ่ง เขาขมวดคิ้วและถามออกมา “เขากำลังทำความเข้าใจอะไร?”

ปรมาจารย์ยี่ซิงส่ายศีรษะ “การที่เซียนขั้นชำระสวรรค์จะทำความเข้าใจนานขนาดนี้ มันต้องเป็นวิชาทรงพลังยิ่งเป็นแน่!”

ปรมาจารย์ยี่เฉินขบคิดสักพักก่อนจะส่ายศีรษะ “ข้าไม่คิดเช่นนั้น พวกเจ้าสองคนไม่สังเกตหรือว่ามันไม่มีพลังดั้งเดิมหรือสัมผัสวิญญาณผันผวนแถวนี้? ทั้งเราก็ยังเข้าไม่ถึง มีบางสิ่งเกิดขึ้นที่นี่ที่เราไม่เข้าใจ อีกทั้งข้ารู้สึกว่าเขากำลังรู้แจ้งเต๋า!”

“รู้แจ้งเต๋า!” ปรมาจารย์ยี่หลงดวงตาส่องสว่าง หลังจากมองอยู่สักพักเขาก็พยักหน้า “มีโอกาสมาก!”

ยี่ซิงเอ่ย “แม้ที่นี่จะไม่มีพลังดั้งเดิม หากใครก้าวเข้าไปใกล้เขาระยะร้อยเก้า จะถูกพลังแข็งแกร่งผลักออกมาสามก้าว!”

“พลังแข็งแกร่งที่หยุดไม่ให้เราเข้าไปนั้น ข้าค้นพบว่าดูเหมือนจะสร้างขึ้นจากโลกเอง ตอนที่ข้าพยายามเข้าไปราวกับข้ากำลังเผชิญกับทะเลคำราม” ยี่หลงขมวดคิ้ว

ยี่เฉินเอ่ยเสียงสงบนิ่ง “ตอนนี้เราก็แค่เฝ้าดู หากเขากำลังรู้แจ้งเต๋าจริงๆ มันก็เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากสำหรับเราสามคน บางทีการเฝ้าดูเขาอาจจะช่วยเราสามคนด้วยก็ได้” จากนั้นทั้งสามก็นั่งลงกลางอากาศ มองดูหวังหลินในยอดเขาห่างไกล

ห่างออกไปจากทั้งสามคน จ้าวสายลมหวนดวงตาส่องสว่าง เขามองยอดเขาและคิดขึ้นมา ‘ดูไม่เหมือนเขากำลังรู้แจ้งเต๋า…แต่ไม่ว่าเขากำลังทำอะไรก็ตามมันคือโอกาสครั้งเดียวในชีวิตข้า…แต่จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อข้าทำลายผนึกนี้…’

จ้าวสายลมหวนกำลังดิ้นรนอยู่ในใจ

หัวโต ต้าซานและเล่ยจีต่างก็มาที่นี่ อีกทั้งหวังหลินก็บ่มเพาะอยู่ที่นี่ตลอดหนึ่งเดือน ทั้งสามคนอดไม่ได้ที่จะกังวล

ขณะที่ดวงอาทิตย์ขึ้นและตกผ่านไปอย่างรวดเร็ว อีกหนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว

หวังหลินดวงตาแดงฉานยิ่ง ขณะจ้องมองผิวทะเล เขาลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกอาทิตย์ขึ้นและตกผ่านพ้นไป เขาพบว่าโอกาสยิ่งชัดเจนมากขึ้น

ในวันนี้คือวันที่เก้าของเดือนที่สาม

ก้อนเมฆสีดำปกคลุมท้องฟ้า เสียงครึกครื้นดังออกมาภายในก้อนเมฆ ในไม่นานสายฝนก็เริ่มเทลงมา

มองไกลๆ ขณะที่สายฝนตกลงมา ระลอกคลื่นก่อตัวขึ้น คลื่นทะเลโหมกระหน่ำคล้ายกับกำลังต่อสู้กับสวรรค์

ในสายฝนคล้ายจะมีผ้าม่านหนึ่งชั้นเหนือดวงอาทิตย์ทำให้มันพูพร่ามัว ขณะที่แสงส่องขึ้นมาจึงคล้ายจะโดนก้อนเมฆสีดำกลืนกินไป

ดวงอาทิตย์คล้ายจะดิ้นรนเพื่อปรากฏตัวขึ้นออกมาจากสายฝน วินาทีนี้ดวงตาหวังหลินหรี่แคบ เขาเกิดความรู้สึกรุนแรงยิ่งหลังจากรอคอยมาสองเดือนจนถึงจังหวะสำคัญที่สุด!

หวังหลินเพ่งพินิจบนดวงอาทิตย์ขึ้นราวกับกำลังกลายเป็นหนึ่งกับมัน

สายฟ้าคำรามและสายฝนที่ตกลงมาไม่อาจหยุดสายตาหวังหลินได้ มันไม่สามารถหยุดเขาไม่ให้จมดิ่งและไม่สามารถหยุดดวงอาทิตย์ขึ้นได้ในท้ายสุด!

ขณะดวงอาทิตย์ดิ้นรนจะขึ้นสู่ท้องฟ้าในจุดเล็กๆที่ยังอยู่ใต้ทะล หวังหลินเกิดบางอย่างระเบิดในใจ เขารู้สึกชัดเจนว่าโอกาสนั้นควบแน่นเหมือนเส้นด้ายอยู่เบื้องหน้าและจากนั้นมันก็เข้าสู่ร่างเขา

วินาทีนี้ร่างหวังหลินสั่นสะท้านรุนแรงราวกับหลุดออกมาจากร่างกาย!

เขาเห็นดวงอาทิตย์ดิ้นรนจะขึ้นจากทะเล ดุจทะเลเป็นปากและดวงอาทิตย์เป็นเด็กทารก เป็นวินาทีที่แม่ให้กำเนิดดวงอาทิตย์!

ในวินาทีที่ดวงอาทิตย์ถือกำเนิดขึ้นมา พลังเหนือจินตนาการแพร่กระจาย พลังอำนาจนี้ถูกแสงที่สาดส่องแยกกลางคืนออกไป แข็งแกร่งเพียงพอจะพลิกสวรรค์ สั่นสะเทือนสวรรค์ ทำให้ความมืดแตกสลายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยและถูกแสงทดแทด!

วิชาแยกราตรีจึงถือกำเนิดจากดวงอาทิตย์ขึ้นเหนือท้องทะเล!

“เป็นพลังนี้!” ดวงตาหวังหลินส่องประกายเจิดจ้า ความคิดเข้าสู่สภาวะลึกลับ จังหวะอาทิตย์ขึ้นถูกจับไว้ในใจ พลังอำนาจพอจะฉีกกลางคืนให้ถอยห่าง!

“ตอนนี้แหละ!” จ้าวสายลมหวนดวงตาเย็นเยียบ เขารอคอยมาสองเดือนและไม่สามารถหาทางต่อกรกับสิ่งที่จะมาถึงหลังจากทำลายผนึกไปได้ ทว่าอีกวิธีหนึ่งที่ตามมานั่นคือต้องฆ่าหวังหลิน!

“ฆ่าเขาและผนึกทั้งหมดจะถูกทำลาย!” จ้าวสายลมหวนดวงตาส่องสว่างขึ้น เขาพุ่งเข้าหาในจังหวะที่หวังหลินเข้าใจพลังนั้น

ทว่าขณะที่เขาก้าวเข้าไปในระยะร้อยฟุต สีหน้าจ้าวสายลมหวนก็เปลี่ยนไปมหาศาล ราวกับเขาเห็นบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ สายตาตกตะลึงและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

“นี่…นี่มันอะไรกัน…”