ตอนที่ 63 ฝึกโหด

หลังจากมื้อเที่ยง หลัวเฟิงสวมชุดเกราะ สะพายโล่และดาบคู่ใจไว้ด้านหลัง แล้วก็เหน็บมีดปาชุด 6 ไว้ 8 เล่ม และชุด 9 อีก 2 เล่มไว้ที่กระเป๋าต้นขา หลังจากนั้น หลัวเฟิงก็ออกจากฐานเติมเสบียง

วันนี้ฟ้าค่อนข้างหม่น

“อากาศค่อนข้างสดชื่นทีเดียว” หลัวเฟิงมุ่งหน้าเข้าสู่แดนเถื่อนโดยไม่ได้ถือดาบติดมือ ส่วนของแดนเถื่อนที่อยู่ต่อหน้าเขาน่าจะเคยเป็นฟาร์มเพาะปลูกในอดีต แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากทศวรรษที่ผ่านมา มันก็รกครึ้มไปด้วยวัชพืชที่ขึ้นปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ หลัวเฟิงเลือกหาทางที่มีวัชพืชขึ้นน้อยที่สุดเป็นทางเดินต่อไป

หลังจากที่ผ่านส่วนนั้นไปแล้ว และเดินต่อไปต่อราวๆ ครึ่งชั่วโมงบนถนนหลวงเส้นเดิม เขาก็มาถึงเมืองหมายเลข 0231

“ฉัวะ!”

หลัวเฟิงตัดหางหมาสิงโตตัวหนึ่งแล้วเลาะเอาเส้นเอ็นออกจากนั้นก็เอาใส่ในกระเป๋าหลัง จากฐานเติมเสบียงไปสู่เมืองเป็นระยะทางเพียง 100 ไมล์ หลัวเฟิงก็ฆ่าสัตว์ประหลาดระดับไพร่พลไปหลายสิบตัวแล้ว

“ฝึกฝนฟรีๆ ทุกวันแถมหาเงินได้ด้วย จะหาแบบนี้ได้ที่ไหนอีก” หลัวเฟิงยิ้มเล็กน้อยขณะที่เคลื่อนต่อไปในหมู่ซากปรักหักพังของอาคารบ้านเรือน มีสัตว์ประหลาดอยู่สองสามตัวกำลังซุ่มอยู่รอบบริเวณอันเปลี่ยวร้างนี้ หลัวเฟิงเงยหน้าขึ้นก็เห็นเงาของสัตว์ประหลาดอยู่บนชั้นที่ 3 ของอพาร์ทเมนต์หลังหนึ่งข้างหน้าเขา

“เริ่มฝึกอย่างเป็นทางการซะที!”

หลัวเฟิงก้าวเท้าบนพื้นอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงดังลั่นและพื้นคอนกรีตตรงนั้นก็แตกกระจาย แล้วเขาก็ทะยานขึ้นไปบนระเบียงของชั้นที่ 3 ของอพาร์ทเมนต์หลังนั้นราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่

วันแห่งการสังหารเริ่มขึ้นแล้ว!

……………..

ไม่กี่วันหลังจากนั้น สัตว์ประหลาดส่วนใหญ่ในเมืองก็ถูกสังหารไปเป็นจำนวนมาก ไม่เหมือนที่ผ่านๆ มา หลัวเฟิงไม่ได้ฆ่าพวกมันในทันที เขาต่อสู้กับพวกมันก่อนเพื่อเป็นการฝึกฝนจากนั้นถึงจะฆ่า! หลัวเฟิงวนเวียนนำกระเป๋าอันเต็มไปด้วยชิ้นส่วนสำคัญๆ ของสัตว์ประหลาดกลับไปที่ฐานเติมเสบียง

เจ้าหน้าที่หวังเหว่ยที่ประจำฐานรู้สึกทึ่งในประสิทธิภาพของหลัวเฟิงมาก

การฝึกวันที่ 3 ของหลัวเฟิง

“อืม ดูเหมือนนายจะฆ่าไปได้ 198 ตัวนะวันนี้ น้อยกว่าเมื่อวานประมาณสิบกว่าตัว และส่วนใหญ่เป็นพวกไพร่พลขั้นสูงทั้งนั้น ฉันให้ได้ 1.5 ล้าน นายว่าไง?”

การฝึกฝันที่ 7 ของหลัวเฟิง

“ให้ตาย หลัวเฟิง นายมันบ้าเกินไปแล้ว 210 ตัวเลยเหรอวันนี้? อืม…งั้น 1.6 ล้านละกัน! เราเองก็ซื้อขายกันมาหลายครั้งแล้วเพราะงั้นฉันจะบอกนายอย่างนะ การฆ่าสัตว์ประหลาดระดับไพร่พลมันไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น! พวกมันอยู่กันเป็นฝูง ดังนั้น นายอาจจะไม่รอดไปเสียทุกครั้งนะ นายแน่ใจเหรอว่าจะไม่ถูกพวกมันล้อมเอาได้”

การฝึกวันที่ 16 ของหลัวเฟิง

“เจ้าบ้า…182 ตัว วันนี้ได้มาพอใช้ได้ แต่คุณภาพก็ไม่เลวเลยแถมมีประเภทงูอีกด้วย อืม… 1.5 ล้านละกัน”

การฝึกฝันที่ 21 ของหลัวเฟิง

“เจ้าบ้า…บอกหน่อยซิว่า นายไปพบที่ที่พวกนี้มันอยู่แบบไม่รวมฝูงรึเปล่า? แบบว่าพอฆ่าตัวหนึ่งแล้วอีกตัวก็ค่อยโผล่ออกมา?”

…………….

ฐานเติมเสบียงไม่ได้ใหญ่โตอะไรนัก ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะปกปิดเรื่องนี้ ข่าวลือเกี่ยวกับหลัวเฟิงแพร่กระจายไปทั่วฐานอย่างรวดเร็ว เรื่องที่ว่ามีคนเที่ยวไล่ฆ่าสัตว์ประหลาดระดับไพร่พลจำนวนมากเพื่อเงินในทุกๆ วัน! เน้นปริมาณมากว่าคุณภาพ สัตว์ประหลาดระดับบัญชาการขั้นต่ำ 1 ตัวมีมูลค่าราว 10 ล้าน แต่สามารถทำเงินจำนวนนั้นได้อย่างรวดเร็วด้วยการฆ่าสัตว์ประหลาดระดับไพร่พลประมาณพันตัว

อย่างไรก็ตาม…

การฆ่าสัตว์ประหลาดระดับไพร่พลนับพันตัวเป็นเรื่องยากกว่าการฆ่าสัตว์ประหลาดระดับบัญชาการขั้นต่ำ 1 ตัว!

พวกระดับไพร่พลส่วนใหญ่จะอยู่กันเป็นฝูง ดังนั้น จึงยากที่จะฆ่าพวกมันแบบตัวต่อตัวได้

“เจ้าบ้าหลัวเฟิงนั่นฆ่าพวกระดับไพร่พลบ้าคลั่งเกินไปไหม เขาทำได้ยังไง? แต่ละวันเขาฆ่าได้จำนวนขนาดนั้นได้ยังไง?”

“ใครจะรู้ล่ะ และถ้ามีคนรู้เขาจะอยากบอกใคร แต่ยังไงซะ ฉันก็ได้ยินว่าเขาสามารถทำเงินได้เกือบ 2 ล้านในทุกๆ วันเลย ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาอาจทำเงินได้ถึง 50-60 ล้านภายใน 1 เดือน และ 500-600 ล้านต่อปีเลย ซึ่งนั้นมันเทียบเท่ากับนักสู้ระดับแม่ทัพขั้นสูงเชียวนะ”

365 วันต่อปี ฆ่าสัตว์ประหลาดระดับไพร่พลอย่างบ้าคลั่งในทุกๆ วัน? ไม่มีใครทได้หรอกไหม”

“ไม่รู้สิ แต่เจ้าบ้านั่นมันทำมาได้แล้วเดือนนึงเลยนะ”

ผู้คนจำนวนมากต่างก็ร่ำลือกันเรื่องของหลัวเฟิงภายในฐานเติมเสบียง

สำหรับนักสู้ระดับนักรบ พวกเขาต่างก็ชื่นชมหลัวเฟิง บรรดานักสู้ระดับนักรบต่างไม่สามารถทำเงินได้ง่ายๆ แม้แต่นักรบขั้นสูงอย่างจางเจ๋อหู่และสองพี่น้อยเว่ยก็ยังทำได้แค่ราวๆ 50-60 ล้านต่อปี สำหรับนักรบขั้นต้นและขั้นกลาง 10 ล้านต่อปีก็ถือว่าหรูแล้ว แต่หลัวเฟิงทำได้ถึง 50-60 ล้านแค่ภายในเดือนเดียวเท่านั้น!

บ้าไปแล้ว!

แน่นอน สำหรับนักสู้ระดับแม่ทัพ พวกเขาแค่ทึ่งเล็กน้อย พวกเขาไม่ค่อยมามัวเสียเวลาคิดเรื่องแบบนี้

ส่วนพวกนักสู้ระดับเทพสงครามที่นานๆ จะเข้ามาที่ฐานซักทีพวกเขาก็แค่ถอนหายใจแล้วก็พูดว่า “ไอหนูนี่มันบ้าดี น่าสนใจ”

…………….

11/29/2656 ท้องฟ้ามืดสลัวและลมกรรโชกแรง

ที่ชั้นแรกของตลาดในเมืองซักแห่ง หมูป่าเขาเดียวขนาดยักษ์ราว 10 ตัวกำลังคำรามลั่นขณะที่เข้าห้อมล้อมเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เสียงคำรามนั่นดังสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วทั้งเมืองและตึกบางหลังก็ถึงกับแตกร้าวออกมาเป็นเสี่ยงๆ หมูป่ายักษ์พวกนี้ต่างก็ดุร้ายและเข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่ง!

เด็กหนุ่มคนนั้นมีเพียงโล่หกเหลี่ยมในมือข้างหนึ่งและดาบปีศาจในมืออีกข้าง เขาโยกย้ายราวกับผีเสื้อขณะที่เคลื่อนที่เป็นเหตุให้เกิดภาพต่อเนื่องจนเห็นติดตา

บอกได้คำเดียวว่า เร็ว!

“โจมตี!”

หลัวเฟิงที่หลบหลีกอยู่ตลอดพลันตวัดดาบในมือทันที ทันใดนั้นก็เกิดเสียงราวกับฟ้าผ่าดังลั่นขึ้น โอ้ เมื่อดาบพัฒนาถึงระดับนึง อากาศรอบๆ มันก็จะเกิดเสียงดัง ดาบทะลวงผ่านคอหอยของหมูป่าเขาเดียวทุกตัวอย่างแม่นยำไร้ที่ติ บวกกับฝีเท้าอันสุดยอดของเขาจึงทำให้พลังที่ปล่อยออกมาน่าอัศจรรย์ยิ่ง

แม้ว่าจะมีพวกหมูป่าเขาเดียวอยู่หลายตัว แต่มีเพียงแค่ 2-3 ตัวเท่านั้นที่สามารถโจมตีเข้ามาพร้อมๆ กัน

ทุกครั้งที่เขาฆ่าพวกมัน หลัวเฟิงยังสามารถใช้ศพของพวกมันเพื่อเปิดช่องให้หลบหลีกจากการปะทะได้ แม้แต่นักสู้ระดับแม่ทัพยังไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ได้อย่างสมบูรณ์เช่นนี้ได้

“ฉัวะ!”

เลือดสดๆ ของพวกหมูป่ายักษ์พวยพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ ภายในอึดใจเดียว ครึ่งนึงของพวกมันก็ถูกจัดการลง และส่วนที่เหลือก็พากันวิ่งหนีไปหลังจากที่เห็นว่าสถานการณ์เลวร้ายลง

“ไม่ได้แฮะ ถ้าไม่ใช่พวกไพร่พลขั้นสูงก็ไม่ค่อยได้ราคาเท่าไหร่” หลัวเฟิงเลือกเอาเฉพาะ 19 ตัวที่เป็นไพร่พลขั้นสูงจากซากศพทั้งหมดของพวกมัน เขาตัดเอาเขาและยัดใส่กระเป๋า “เขาของพวกขั้นสูง ถ้าขายให้พันธมิตรใต้ดินจะได้ราวๆ 8,000 หยวน”

ส่วนพวกอื่นๆ ที่เหลือ หลัวเฟิงขี้เกียจจะไปสนใจอะไรกับพวกมัน

แต่อย่างไรก็ตาม หลัวเฟิงไม่ค่อยจะชอบเก็เขาของหมูป่าพวกนี้ซักเท่าไหร่นัก เพราะไม่เพียงแต่จะหนักแล้ว ราคาก็ไม่ค่อยแพงเท่าไหร่ด้วย เนื่องจากกระเป๋าของเขามีพื้นที่จำกัด เขาจึงเลือกเก็บชิ้นส่วนจากสัตว์ประหลาดเพียง 75% เท่านั้นจากที่เขาฆ่าทั้งหมด จำนวนสัตว์ประหลาดที่เขาฆ่าจริงๆ ต่อวันนั้นเกินกว่า 300 ตัวเสียอีก

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ อัตราการสืบพันธุ์ของสัตว์ประหลาดประเภทหมูกับหมามันค่อนข้างสูงอยู่แล้ว

หลังจากที่ออกจากเมืองอันคาวเลือด หลัวเฟิงก็หลบมาอยู่บนหลังคาของอพาร์ทเมนต์สูง 6 ชั้นแห่งหนึ่ง

“หลังจากฝึกไปได้แล้ว 50 วัน เทคนิคของเราก็เกือบจะเข้าถึง ‘วิชาประณีต’ แล้วสินะ” หลัวเฟิงไม่ได้ฝึกแค่การฆ่า ทุกครั้งที่เขาต่อสู้กับฝูงเล็กๆ หลัวเฟิงก็จะลองฝึกเทคนิคก่อนแล้วค่อยฆ่าพวกมัน

ด้วยวิธีนี้ ประสิทธิภาพของหลัวเฟิงจึงเพิ่มขึ้นมาก

แน่นอน…ใน 50 วัน ที่ผ่านไป หลัวเฟิงตกอยู่ในอันตรายราวๆ 20 ครั้ง หรือาจมากกว่านั้น เพราะว่าเสียงร้องเฮือกสุดท้ายของพวกสัตว์ประหลาดบางทีก็ดึงดูดพวกสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆ เข้ามา การเผชิญหน้ากับฝูงสัตว์ประหลาดหลายร้อยหรือหรือกว่าพันตัวที่กำลังบ้าคลั่ง หลัวเฟิงทำได้แค่ใช้พลังจิตช่วยให้หนีเอาตัวรอดไปได้เท่านั้น!

สามารถพูดได้เลยว่า ถ้าไม่มีพลังจิต หลัวเฟิงคงจะตายไปแล้ว 20 ครั้ง!

แต่ก็เพราะว่าเขามีพลังจิต หลัวเฟิงถึงได้เลือกวิธีนี้ในการฝึกฝนมากกว่า 8 ชั่วโมงต่อวันในทุกๆ วัน เขาจะถูกล้อมจากฝูงสัตว์ประหลาดดุร้ายจำนวนมาก ประสิทธิผลในการฝึกในวันหนึ่งของหลัวเฟิงเทียบเท่ากับ 1 เดือนของการฝึกของนักสู้ทั่วๆ ไป ในแดนเถื่อน และนักสู้ทั่วๆ ไปก็สามารถเข้ามาลุยแดนเถื่อนได้แค่ 2-3 ครั้งต่อปีเท่านั้น

ด้วยการฝึก 50 วันนี้ ตามเทคนิค ‘หลิวกวง’ จากวิชา ‘ดาบสายฟ้า 9 ขั้น’ ในที่สุดหลัวเฟิงก็เข้าสู่วิชา ‘ประณีต’

“เทคนิคของเราเข้าสู่วิชาประณีตแล้ว แต่ดาบของเรายังคงอยู่ในขั้นแรกของวิชาดาบสายฟ้า 9 ขั้นอยู่” หลัวเฟิงพยายามเลื่อนเข้าสู่ขั้นที่ 2 ให้ได้มาตลอด แต่โชคไม่ดีนัก เขายังทำไม่ได้! แต่สำหรับการควบคุมพลังจิต หลัวเฟิงไม่รู้ว่าพัฒนาไปแล้วกี่เท่า ถ้ารู้ล่ะก็…

ในช่วง 50 วันที่ผ่านมา หลัวเฟิงฆ่าสัตว์ประหลาดไปมากกว่าหมื่นตัว!

สัตว์ประหลาดหมื่นตัว ตลอดชั่วชีวิตของนักสู้ส่วนใหญ่ยังฆ่าสัตว์ประหลาดไม่มากขนาดนั้นเลย การฆ่าจำนวนสัตว์ประหลาดมหาศาลเช่นนั้น ทำให้ความแม่นยำ คล่องแคล่ว และเฉียบคมของเทคนิคดาบของหลัวเฟิงเพิ่มขึ้นอย่างมาก!

สิ่งสำคัญที่สุดที่หลัวเฟิงได้รับจาการฝึกตลอด 50 วันนี้ก็คือประสบการณ์ ประสบการณ์การต่อสู้บนความเป็นความตาย ความสงบนิ่ง และการตัดสินใจ! ตอนนี้เขาสามารถสงบนิ่งพอที่จะหาโอกาสเล็งจุดตายแล้วก็โจมตี! นักสู้ที่ฝึกวิชาประณีตต่างก็เข้าถึงความสามารถนี้ได้

“5 โมงเย็น ได้เวลากลับแล้วสินะ”

หลัวเฟิงมองดูนาฬิกาสื่อสาร แล้วก็กระโดดลงมาจากดาดฟ้าพร้อมแบกกระเป๋าเป้ไว้ที่หลัง…

ชั่วอึดใจต่อมา…

หลัวเฟิงก็มาเดินสบายอารมณ์อยู่บนถนนหลวงสายประจำ ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจนต้องหันกลับไปดู สิ่งที่เขาเห็นก็คือเงาร่าง 3 เงากำลังวิ่งแตกตื่นมาตามถนนหลวงในระยะไกล บางครั้งพวกมันก็วิ่ง บางครั้งก็กระโดดไกลถึง 10 เมตร เงาเหล่านั้นเร็วสุดๆ!

“คนที่วิ่งอยู่ข้างหลังนั่น…ว่านตง?”

หลัวเฟิงจำหนึ่งใน 3 คนนั้นได้ทันที ก็เพราะว่านตกคนนั้นเป็นนักสู้เพียงคนเดียวในการทดสอบที่เทียบชั้นกับเขาได้!

และเบื้องหลังของพวกเขาก็คือโขยงทะมึนของพวกสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดเหล่านั้นแต่ละตัวยาวแค่ราว 30 เซนติเมตร และขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือเล็กน้อยเท่านั้น แต่สัตว์ประหลาดเหล่านั้นเป็นจำพวกสัตว์ทะเล เป็นเหตุให้ว่านตงและพรรคพวกถึงกับต้องทิ้งดาบทิ้งโล่เพื่อวิ่งหนีเอาชีวิตรอด!

“หนูน้ำ?” หลัวเฟิงตกใจ แม้แต่นักสู้ระดับเทพสงคราม หากต้องเจอกับฝูงหนูพวกนี้ล้อมด้วยจำนวนไม่มีที่สิ้นสุด ก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย