ตอนที่ 1054 โดนรุมทำร้าย

ฟู่หลินรับตราประทับรัชทายาทของเซียวหวงมาถือไว้ ในใจก็อ่อนยวบลงอย่างไม่อาจบรรยาย อาหวงยังคงเป็นอาหวง แม้ว่าถูกคนมากมายเช่นนั้นทำร้าย แต่ในใจส่วนลึกของนางยังคงเป็นนางดังเดิม

ฟู่หลินคิดพลางก้มหน้าเอ่ยเบาๆ ว่า “อาหวง พวกเรายังเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้อีกหรือ”

เซียวหวงเห็นเขาคล้ายว่าอารมณ์ไม่ดีนัก ก็รีบปลอบใจเขา “ฟู่หลิน พวกเรายังคงเหมือนกับเมื่อก่อน แม้ข้าเป็นรัชทายาท แต่ข้ายังคงเป็นพี่สาวเจ้า”

ฟู่หลินเงยหน้ามองนาง เอ่ยอย่างไม่แน่ใจว่า “จริงหรือ”

เซียวหวงยื่นมือออกไปดึงมือเขาไว้ รับรองว่า “เอาละ อย่าได้คิดเหลวไหล วันหน้าข้ายังคงเป็นพี่สาวเจ้า”

ฟู่หลินหัวเราะพลิกมือกลับมากุมมือนางไว้ กล่าวว่า “ข้าไม่เคยเห็นโรงบ้านหลวงแคว้นต้าโจว เจ้าพาข้าเข้าไปเดินชมได้หรือไม่”

เซียวหวงย่อมไม่ปฏิเสธ เทียบกับบรรดาคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ที่มาให้นางเลือกในวันนี้แล้ว นางยินดีเดินชมกับฟู่หลิน

“ได้สิ ข้าพาเจ้าเข้าไป”

ฟู่หลินยิ้มกว้างมากยิ่งขึ้น เขาเกี่ยวนิ้วเซียวหวงค่อยๆ เกาฝ่ามือนาง หยอกจนในใจเซียวหวงรู้สึกคันยิบๆ หญิงสาวแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกๆ แต่ก็มิได้คิดมาก พาฟู่หลินไปเดินชมทั่วโรงบ้านหลวง

เซียวหวงทำเช่นนี้ ไม่นานก็มีคนไปรายงานซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยน

ซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยนเลิกคิ้วครุ่นคิด เซียวหวงกับคุณชายฟู่หลินผู้นั้นดูแปลกๆ ดูท่านางต้องถามบุตรสาวแล้ว

การกระทำของเซียวหวงกับฟู่หลิน นอกจากฮองเฮาทราบแล้ว วันนี้บรรดาคุณชายที่มาร่วมงานคัดเลือกต่างได้รู้กันทั่ว

คุณชายพวกนี้เดิมหวาดกลัวเซียวหวง แต่พอได้ยินว่าคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ถึงกับปรากฏตัวตัดหน้าเข้าหารัชทายาท คุณชายเหล่านี้กลับโมโหมาก

ผู้ใหญ่ในตระกูลพวกเขากำชับแล้วกำชับอีก ให้พวกเขาพยายามแสดงความสามารถ แย่งชิงตำแหน่งราชบุตรเขยรัชทายาทมาครองให้ได้

แม้ว่ารัชทายาทเย็นเยียบเลือดเย็น แต่ต้องยอมรับเรื่องหนึ่ง หากนางขึ้นเป็นฮ่องเต้หญิงแคว้นต้าโจว หากพวกเขาเอื้อมถึงฮ่องเต้หญิง วันหน้าตระกูลพวกเขาก็จะก้าวขึ้นไปอีกขั้น ดังนั้นผู้ใหญ่ในตระกูลพวกเขาจึงฝากความหวังไว้ที่พวกเขา ปรากฏตอนนี้ถึงกับถูกบุตรชายขุนนางระดับห้าแย่งตัดหน้าไป จะทนได้อย่างไร โดยเฉพาะเจ้าหมอนี่เมื่อก่อนยังปัญญาอ่อน ได้ยินว่าคนผู้นี้เคยช่วยรัชทายาทไว้ ต่อมารัชทายาทออกหน้าเชิญพระอาจารย์ทงหุ้ยมารักษาเขา

เช่นนั้นดูท่าเจ้าหมอนี่อาจได้ขึ้นเป็นราชบุตรเขยรัชทายาทแคว้นต้าโจวแล้ว

คุณชายเหล่านี้โมโหฮึดฮัด พากันเขยิบเข้ามารวมตัวกันคิดหาทางจัดการฟู่หลิน

เซียวหวงไม่รู้ความคิดคนเหล่านี้ ในใจนาง คุณชายเหล่านี้หวาดกลัวนาง ย่อมไม่ยินดีแต่งกับนาง ดังนั้นนางไม่เห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตา

เซียวหวงเดินชมโรงบ้านหลวงกับฟู่หลินแล้วก็กลับเข้าวังกับซั่งกวนอวิ๋นเยี่ยน

ฟู่หลินพาบ่าวสองคนออกจากโรงบ้านหลวง ปรากฏถูกคนมาขวางทาง คนเหล่านี้แค่มองก็รู้ว่าเป็นผู้คุ้มกันฝีมือไม่เลว ฟู่หลินไม่รู้จักคนเหล่านี้ แต่แม้ว่าไม่รู้จักคนเหล่านี้ ก็รู้ว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นผู้คุ้มกันของบรรดาคุณชายที่มาร่วมงานคัดเลือกในโรงบ้านหลวงวันนี้ส่งมา

พวกเขาคิดสั่งสอนเขาหรือ

แววตาฟู่หลินพลันเยียบเย็น แต่ไม่นานก็จางลง

หัวหน้าคนชุดดำไม่ได้เอ่ยอันใดกับฟู่หลิน เพียงแค่นเสียงฮึเยียบเย็น “คางคกคิดกินเนื้อหงส์ เพ้อฝันโดยแท้ พวกเจ้า ลงมือให้หนัก”

ผู้คุ้มกันทุกคนพากันพุ่งเข้าใส่ฟู่หลิน ลูกน้องฟู่หลินสองคนรีบออกมาขวางไว้ “พวกเจ้าทำอันใด คุณชายใหญ่ตระกูลเราเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตรัชทายาทไว้ พวกเจ้ากล้าทำร้ายคุณชายเรา รัชทายาทไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไปแน่”

ผู้คุ้มกันหลายคนลังเลครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด แต่หัวหน้าตวาดสั่งดุดัน “ไป ลงมือจัดการเขา”

หลายคนพากันพุ่งเข้าลงมือกับฟู่หลินและลูกน้องทั้งสองของเขา

แม้ว่าฟู่หลินเพิ่งฟื้นคืนสติ แต่ได้ฝึกวิชาทำลายล้างโลกแล้ว แม้ว่าพลังยังไม่มาก แต่รับมือคนพวกนี้ไม่ใช่ปัญหาอันใด แต่เขามีแผนการในใจ จึงมิได้โต้ตอบ ปรากฏเขากับลูกน้องทั้งสองถูกบรรดาคนเหล่านี้รุมตีปางตาย

สุดท้ายทั้งสามคนต่างได้รับบาดเจ็บ แน่นอนว่าลูกน้องสองคนบาดเจ็บค่อนข้างหนัก ฟู่หลินเพียงแค่บาดเจ็บภายนอก ตำแหน่งสำคัญถึงชีวิตล้วนหลบเลี่ยงได้หมด แต่แม้เป็นเช่นนี้ก็ยังมองแล้วน่าตกใจ

ผู้คุ้มกันพวกนั้นไม่ได้ต้องการชีวิตพวกเขา เห็นพวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ก็เอ่ยเตือนดุดันว่า “จำไว้ รัชทายาทไม่ใช่ผู้ใดคิดแต่งก็แต่งได้ วันหน้าหากกล้าเข้าใกล้รัชทายาทอีก ก็เท่ากับรนหาที่ตาย”

กล่าวจบทุกคนก็พากันจากไป

ไม่นานก็มีคนพบฟู่หลินกับลูกน้องสองคนนอนบาดเจ็บ นำตัวพวกเขาส่งกลับตระกูลฟู่ทันที

ทุกคนในตระกูลฟู่ต่างตกใจ ใต้เท้าฟู่กับฮูหยินฟู่รีบให้คนไปตามหมอมาอย่างแตกตื่นตกใจ

ฟู่เซวียนคิดว่าฟู่หลินถูกรัชทายาททำร้ายมา หรือว่ารัชทายาทไม่พอใจพี่ใหญ่ที่ไปร่วมงาน ดังนั้นจึงได้ให้คนรุมทำร้ายเขา หากเป็นเช่นนี้ ตระกูลพวกเขาจะต้องประสบเคราะห์ร้ายไปด้วยไหม

สีหน้าฟู่เซวียนอย่าได้เอ่ยว่าย่ำแย่เพียงใด มองพี่ใหญ่กับท่านพ่อท่านแม่ตนเองอย่างร้อนตัว

ใต้เท้าฟู่เห็นบุตรชายเช่นนี้ก็รู้ว่าเจ้าหมอนี่ก่อเรื่องอันใดมา หันไปตวาดสีหน้าดุดันว่า “ว่ามา เจ้าไปทำอันใดมา”

ฟู่เซวียนลงคุกเข่าทันที “ข้า ข้าช่วยหาเทียบเชิญให้พี่ใหญ่ไปร่วมงานที่โรงบ้านหลวง จากนั้นก็พี่ใหญ่ไปโรงบ้านหลวง ไม่รู้ว่าถูกรัชทายาทจัดการมาหรือไม่”

ใต้เท้าฟู่มองบุตรชายคนเล็กตนเองอย่างตกใจ จากนั้นก็มองไปยังฟู่หลินบนเตียง

ฟู่หลินได้ฟังฟู่เซวียนก็ทนรับไม่ไหว ลืมตาอย่างหมดแรง กล่าวว่า “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใด ผู้อื่นรุมทำร้ายข้า”

เขากล่าวจบมองไปยังใต้เท้าฟู่กล่าวว่า “ท่านพ่อ ข้าสงสัยว่าคนที่รุมทำร้ายข้าพวกนั้น เป็นคนของคุณชายที่ไปร่วมงานคัดเลือกที่โรงบ้านหลวงในวันนี้ พวกเขาทนเห็นรัชทายาทดีต่อข้าไม่ได้ ดังนั้นจึงได้ลงมือทำร้ายข้า”

เขากล่าวจบก็เริ่มไอและหอบหายใจคล้ายบาดเจ็บสาหัส

ฟู่หลินกล่าวจบก็หยิบตราประทับรัชทายาทที่เซียวหวงให้เขาไว้ก่อนหน้านี้ออกมา พยายามยื่นส่งให้ใต้เท้าฟู่ “นี่คือตราประทับรัชทายาท ท่านพ่อนำไปที่หน้าประตูวัง ให้คนนำไปมอบให้รัชทายาท ให้รัชทายาทเชิญหมอหลวงมารักษาข้า”

เขากล่าวจบ ศีรษะก็เอียงล้มลง ใต้เท้าฟู่มองบุตรชายบนเตียงแล้วก็มองตราประทับรัชทายาทที่เขาทำตกอยู่บนเตียง

รัชทายาทถึงกับมอบของสำคัญเช่นนี้ให้บุตรชายเขา นางพึงใจบุตรชายเขาจริงหรือนี่

ใต้เท้าฟู่รู้สึกตกใจ

ทุกคนในตระกูลฟู่ต่างยินดี ตราประทับรัชทายาทแสดงให้เห็นถึงเรื่องหนึ่ง พวกเขาล้วนรู้ความสำคัญของของสิ่งนี้ดี หากไม่ใช่คนที่ไว้ใจย่อมไม่มีทางมอบให้ ดังนั้นตระกูลพวกเขาจะได้มีคนได้เป็นราชบุตรเขยแล้ว

ไม่อาจเป็นราชบุตรเขยเอก เป็นราชบุตรเขยรองก็ไม่เลว ที่สำคัญก็คือเห็นได้ชัดว่ารัชทายาทชอบบุตรชายตระกูลพวกเขา

คนตระกูลฟู่ดีใจมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้ใต้เท้าฟู่ไม่กล้าคิดไปไกล แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นแล้วย่อมดีใจ บุตรชายรับตราประทับรัชทายาทมา แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่ปฏิเสธรัชทายาท ยินดีเข้าวังไปเป็นราชบุตรเขย