ตอนที่ 1062 ทดสอบต่อเนื่อง

อู่ซิ่วคิดไม่ถึงว่าสองพี่น้องตระกูลฟู่จะไม่ไว้หน้าตนเองเช่นนี้ สีหน้าพลันแปรเปลี่ยนทันที มองจ้องฟู่ เซวียนกับฟู่ซือด้วยสีหน้าเย็นเยียบ

ฮูหยินฟู่ตกใจสะดุ้ง รีบส่งสายตาจ้องใส่บุตรชายหญิงตนเองทีหนึ่ง ตวาดว่า “ต่อหน้าจวิ้นจู่ พวกเจ้าบังอาจเช่นนี้ได้อย่างไร รีบหลีกทาง”

ฟู่เซวียนเห็นสีหน้าอู่ซิ่ว ในใจก็ตกใจ ไม่ว่าอย่างไรคนเขาก็เป็นจวิ้นจู่จวนอ๋องผิงหลิง เขาเป็นแค่บุตรชายขุนนางระดับห้า ล่วงเกินบุคคลระดับนี้ คงได้ถูกทำลายสิ้นเป็นแน่

แต่พอคิดถึงวาสนาเงินทองในวันหน้า เขาก็กัดฟันยืดอกขึ้น

ฟู่เซวียนมองไปยังฮูหยินฟู่กล่าวว่า “ท่านแม่ ชายหญิงไม่อาจชิดใกล้ จวิ้นจู่มาหาพี่ใหญ่ข้าถึงที่จวน หากแพร่ออกไป ถูกคนนินทาเอาจะทำเยี่ยงไร ที่สำคัญที่สุดก็คือหากให้รัชทายาทรู้เข้า จะทำเยี่ยงไร”

อู่ซิ่วโมโหเอ่ยขึ้นว่า “รัชทายาทแล้วเป็นอันใดหรือ รัชทายาทห้ามไม่ให้ข้าพบคุณชายฟู่ได้หรือ”

อู่ซิ่วเพิ่งกล่าวจบ ก็มีเสียงฝีเท้าด้านหลังดังขึ้น เงาร่างหลายเงาปรากฏขึ้น ผู้ที่เดินนำมาก็คือรัชทายาทเซียวหวง เซียวหวงย่อมได้ยินคำพูดอู่ซิ่ว

นางอมยิ้มเดินมาตรงหน้าอู่ซิ่ว ยืนนิ่งเอ่ยว่า “เจ้ากำลังเอ่ยถึงเราหรือ”

อู่ซิ่วเห็นเซียวหวง ในใจก็แตกตื่นหวาดกลัว ผู้นี้ก็คือรัชทายาทแคว้นต้าโจวและยังโหดเหี้ยมเลือดเย็น ตั้งแต่นางขึ้นสู่ตำแหน่งก็กระทำการตาต่อตาฟันต่อฟันไปหลายคน หากจวนอ๋องผิงหลิงทำให้นางไม่พอใจ ก็คงต้องประสบเคราะห์ร้ายเป็นแน่

อู่ซิ่วคิดไปก็ยังคงเอ่ยเสียงแข็งไปว่า “หม่อมฉันถวายพระพรรัชทายาท หม่อมฉันได้ยินว่าคุณชายฟู่ล้มป่วย ดังนั้นจึงได้มาเยี่ยมเขา”

เซียวหวงพยักหน้าเล็กน้อย เดินไปทางเรือนฟู่หลิน พร้อมเอ่ยกับนางว่า “ในเมื่อมาเยี่ยมคุณชายฟู่ เช่นนั้นก็เข้าไปด้วยกันสิ”

อู่ซิ่วเห็นเซียวหวงเดินเข้าไปในเรือนคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่อย่างไม่สนใจผู้ใด สองพี่น้องที่ขวางทางไว้ก่อนหน้านี้ก็ไม่พูดอะไรต่ออีก

ในใจอู่ซิ่วแอบรับรู้ทันที นี่ก็คือข้อได้เปรียบของการมีอำนาจ เซียวหวงเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นต้าโจว ผู้ใดกล้าล่วงเกินนาง

ก่อนหน้านี้สองพี่น้องตระกูลฟู่ขวางนางไว้ ไม่ใช่เพื่อทำให้เซียวหวงรู้สึกดีต่อพวกเขาหรือ

เซียวหวงเพิ่งกล่าวจบ ฟู่เซวียนก็เอ่ยขึ้นว่า “รัชทายาท ข้าล่วงเกินผู้อื่นแล้ว ท่านว่าข้าจะประสบเคราะห์ร้ายหรือไม่”

ฟู่เซวียนหวาดกลัวอย่างมากจริงๆ

เซียวหวงหันไปมองเขาทีหนึ่ง พบว่าสีหน้าเขาซีดเผือด เห็นชัดว่ากลัวอู่ซิ่วล้างแค้น เซียวหวงเอ่ยอย่างนึกขำว่า “ในเมื่อเจ้ากลัว เหตุใดจึงมาขวางนางไว้”

“ข้ากลัวว่าพี่ใหญ่ข้าจะเสื่อมเสียงชื่อเสียง”

ฟู่เซวียนกล่าวอย่างรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เซียวหวงยิ้มกล่าวว่า “เรารับน้ำใจนี้ของเจ้าแล้ว เอาละ จะไม่มีผู้ใดทำอันใดเจ้าได้”

นางกล่าวจบมองอู่ซิ่วทีหนึ่ง

เดิมอู่ซิ่วตัดสินใจจะจัดการสองพี่น้องตระกูลฟู่ แต่ตอนนี้เห็นเซียวหวงมองมา ไหนเลยจะกล้าเอ่ยอันใด รีบยิ้มเอ่ยว่า “คุณชายรองฟู่ช่างล้อเล่นจริง”

ในที่สุดฟู่เซวียนก็โล่งอก ในเมื่ออู่ซิ่วเอ่ยเช่นนี้แล้ว นางก็คงไม่กล้าคิดวางแผนจัดการเขาอีก

หากนางกล้าแตะต้องเขา รัชทายาทก็กล้าจัดการนาง

ฟู่เซวียนพลันรู้สึกว่าตนเองได้เกาะท่อนขาทองคำแล้ว ยามนี้ยืดอกภาคภูมิใจขึ้นมา

อู่ซิ่วเห็นแล้วได้แต่กัดฟันกรอด

พอทุกคนเข้าไปในห้องฟู่หลิน เซียวหวงก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า “ฟู่หลิน จวิ้นจู่จวนอ๋องผิงหลิงมาเยี่ยมเจ้า”

ฟู่หลินได้รับรายงานจากบ่าวรับใช้ รู้ว่าจวิ้นจู่จวนอ๋องผิงหลิงมาเยี่ยมเขา

เขานึกรังเกียจอย่างมาก ก่อนหน้านี้เขาได้ให้ฮูหยินฟู่ไปปฏิเสธการแต่งงานกับจวนอ๋องผิงหลิงแล้ว จวิ้นจู่มาทำไมกัน

ฟู่หลินจ้องมองเซียวหวงทีหนึ่ง แน่ใจว่าเซียวหวงไม่ได้โมโห ก็หันไปมองอู่ซิ่ว เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นเยียบว่า “ข้าน้อยเหมือนไม่รู้จักจวิ้นจู่ จวิ้นจู่เชิญกลับไปได้แล้ว”

อู่ซิ่วได้ยินชื่อเสียงคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ผู้นี้ว่าสมองเสื่อมปัญญาอ่อน ไม่เคยได้เห็นตัวจริง ยามนี้ได้เห็นคุณชายใหญ่ตระกูลฟู่ผู้นี้ถึงกับรูปงามสง่าเหนือสามัญเช่นนี้ แม้ว่าร่างผอมบาง แต่โครงหน้าประณีตงามเด่น แววตาดำล้ำลึกราวกับบ่อน้ำลึก ยามมองนางก็คล้ายดังแม่เหล็กดึงดูด ทำให้นางหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว

อู่ซิ่วอดครุ่นคิดไม่ได้ ที่แท้คุณชายใหญ่ตระกูลฟู่หน้าตาดีเพียงนี้ มิน่ารัชทายาทจึงพอพระทัยเขาหน้าตางามสง่าจริงๆ

อู่ซิ่วกำลังคิดอยู่ ฟู่หลินก็เอ่ยขึ้นอีกว่า “จวิ้นจู่ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ขอให้จบลงตรงนี้ ข้าไม่ได้คิดสนใจจวิ้นจู่”

อู่ซิ่วแก้มแดงด้วยความอับอาย ในฐานะสาวงามเพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและความสามารถในเมืองหลวง ถึงกับถูกคนปัญญาอ่อนที่เพิ่งจะหายดีปฏิเสธ หากแพร่ออกไป ย่อมเสียหน้าอย่างยิ่ง

อู่ซิ่วสีหน้าดำทะมึนมองฟู่หลิน กล่าวว่า “ความจริงข้าก็ไม่ได้คิดแต่งกับคุณชายฟู่ แต่เพราะฝ่าบาททรงแอบส่งสัญญาณบอกให้บิดาข้า ให้ข้าแต่งกับท่าน ไม่เช่นนั้นด้วยสถานะท่าน ข้าไม่มีทางคิดแต่งด้วย ตอนนี้ในเมื่อท่านเอ่ยถึงเรื่องนี้ ก็หวังว่าหากฝ่าบาททรงตำหนิลงมา ขอให้คุณชายฟู่รับผิดชอบด้วย อย่าได้ทำให้ตระกูลข้าต้องเดือดร้อนไปด้วย”

ในใจอู่ซิ่วหวั่นไหวเล็กน้อย เพราะความรูปงามของฟู่หลิน แต่เพราะวาจาเขาทำให้เปลี่ยนจากความอับอายกลายเป็นความโมโห

ฟู่หลินได้ฟังคำพูดนางก็โล่งอก สั่งการฟู่เซวียนให้ไปส่งอู่ซิ่ว

ฟู่เซวียนยิ้มตาหยีไปส่งอู่ซิ่วขึ้นรถม้าถึงหน้าประตูตระกูลฟู่ พร้อมกับเอ่ยอีกว่า “จวิ้นจู่ ค่อยๆ ไปนะ ไม่ส่งแล้ว”

อู่ซิ่วโมโหจนขว้างปาข้าวของบนรถม้าระบายโทสะในใจ

ตระกูลฟู่ช่างน่าโมโหจริง ดีที่สุดอย่าได้ตกอยู่ในกำมือนาง แต่ตอนนี้เบื้องหลังพวกเขามีรัชทายาท อู่ซิ่วไม่ได้โง่ถึงกับจะเป็นปรปักษ์กับตระกูลฟู่ในตอนนี้

ในห้องฟู่หลิน ฮูหยินฟู่พาฟู่ซือออกไปก่อนหน้านี้แล้ว ในห้องเหลือเพียงเซียวหวงกับฟู่หลิน

ฟู่หลินรีบอธิบายว่า “อาหวง หญิงเช่นนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดกับข้าแม้สักนิด เจ้าอย่าได้โมโหข้า”

เซียวหวงยิ้มกล่าวว่า “เอาละ ข้าไม่ได้โมโห ข้ารู้นี่เป็นบททดสอบแรกของเสด็จพ่อ เจ้าไม่ได้หวั่นเกรงพระบารมีที่ทรงข่มขู่ หากเจ้าหวาดกลัว ก็ไม่ควรเป็นคู่ครองข้า”

ฟู่หลินได้ยินเซียวหวงเอ่ยก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ทั้งสองคนไม่สนใจอู่ซิ่วอีก แต่หันไปคุยเรื่องต่างๆ ในเมืองหลวง ฟู่หลินเพิ่งจะหาย ดังนั้นจึงไม่ค่อยคุ้นเคยกับเรื่องในเมืองหลวง ตระกูลฟู่เป็นตระกูลระดับล่างในเมืองหลวง ไม่ค่อยเข้าใจสังคมชั้นสูง เซียวหวงเล่าเรื่องวงสังคมชั้นสูงในเมืองหลวงให้ฟู่หลินฟัง

วันหน้าฟู่หลินจะเป็นราชบุตรเขย นอกจากต้องดูแลนาง นางยังหวังว่าเขาจะช่วยนางแบ่งเบาภารกิจบางอย่าง เซียวหวงไม่คิดระแวงฟู่หลินแม้แต่น้อย

นางไม่เป็นห่วงว่าฟู่หลินจะทรยศนาง ผ่านเรื่องภพก่อนมาเช่นนั้น หากเขาคิดทรยศนาง นางก็ไม่โกรธแค้นเขา เพราะเขาเคยตายเพื่อนางมาครั้งหนึ่ง แน่นอนว่าที่สำคัญที่สุดก็คือนางเชื่อใจฟู่หลิน

เซียวหวงอยู่ตระกูลฟู่ครึ่งค่อนวันค่อยกลับเข้าวัง

เพียงแต่นางเพิ่งจะก้าวออกจากตระกูลฟู่ ก็มีคุณหนูเครือญาติตระกูลฟู่ท่าทางอ่อนแอน่าทะนุถนอมมาเยือน

คุณหนูผู้นี้หน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอม ผู้ชายได้เห็นต่างคิดทะนุถนอม เพราะมารดาจากไปเร็ว มักจะมาพักบ้านน้าชายอยู่ระยะหนึ่ง

เมื่อก่อนฟู่หลินสมองไม่ค่อยดี มักพักอยู่เรือนห่างไกลเพียงคนเดียว คุณหนูผู้นี้ไม่ค่อยสนิทกับเขา แต่ครั้งนี้ฟู่หลินหายดีแล้ว คุณหนูผู้นี้ย่อมต้องมาเยี่ยมพี่ชายลูกพี่ลูกน้องผู้นี้

“โหรวเอ๋อร์ คารวะพี่ใหญ่”