ตอนที่ 622 โง่เง่าหรือไม่

เถียนฮวนมองลู่เจียวแล้วก็โบกมือกล่าวว่า “ชายเช่นใต้เท้าเซี่ยหาได้น้อยมาก เป็นบุคคลที่หาได้ยากยิ่ง หาได้น้อยมากๆ ข้าขอเป็นคุณหนูเจ็ดตระกูลเถียนของข้าต่อไปดีกว่า ไม่มีอันใดทำ ก็ช่วยที่บ้านดูแลกิจการการค้าไป ช่างเป็นเรื่องที่ดียิ่ง”

หลี่อวี้เหยากับลู่เจียวเห็นสีหน้ามุ่งมั่นของเถียนฮวนก็ไม่รู้ควรกล่าวเช่นไรดี

หลี่อวี้เหยาพลันคิดถึงเรื่องหนึ่ง มองลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว สองวันนี้ข้าฝันอีกแล้ว ความฝันครั้งนี้ ถึงกับกระจ่างชัดกว่าเมื่อก่อน ไม่รู้เป็นเพราะพิษที่ยังตกค้างหรือไม่”

ลู่เจียวมองไปยังหลี่อวี้เหยา มองสีหน้านางออกว่าไม่ค่อยดีเท่าไร ขอบตาดำคล้ำ แสดงให้เห็นว่านอนหลับไม่สนิทไร

“เจ้าฝันร้ายอันใดอีก”

“ข้าฝันเห็นตนเองกับเด็กๆ หลายคนถูกขังรวมกันในกรง เจ้ารู้ไหม มันน่ากลัวมาก”

ลู่เจียวแววตาหรี่ลง คิดถึงเรื่องท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ทำบุตรสาวหายไป

นางยื่นมือไปคว้ามือหลี่อวี้เหยามาถามอย่างห่วงใยว่า “ยังทำอันใดอีก”

“ต่อมาเหมือนมีคนมาเปิดกรงแอบปล่อยพวกเรา พวกเราหลายคนวิ่งออกไป แต่ด้านหลังมีคนรู้ จึงไล่ตามพวกเรามา วิ่งๆ วิ่งๆ จนสุดท้ายวิ่งกระจัดกระจายกันไป ส่วนข้า รู้แค่เหมือนวิ่งต่อมาจนชนรถม้าคันหนึ่ง จากนั้นก็ไม่รู้อันใดแล้ว

ลู่เจียวแววตาวูบไหว หากไม่เหนือความคาดหมาย นี่น่าจะเป็นความทรงจำท่อนหนึ่งในจิตใต้สำนึกของหลี่อวี้เหยา เพียงแต่เรื่องตอนนั้นน่าตกใจมาก ทำให้นางผนึกความทรงจำตนเองเอาไว้ นางอุ่นเตียงก่อนหน้านี้วางยานาง กระตุ้นความทรงจำนางขึ้นมา ดังนั้นนางจึงฝันถึงเรื่องราวในวัยเด็ก

แต่เห็นได้ชัดนางไม่ได้คิดว่าเป็นความทรงจำในวัยเด็กตนเอง คิดเพียงว่าเป็นฝันร้าย

ลู่เจียวมองหลี่อวี้เหยาโดยไม่แสดงอาการใดออกมา กล่าวปลอบใจว่า “พี่อวี้เหยา ความฝันพี่เหมือนว่าถูกโจรลักพาตัวเด็กลักพาตัวไป ตอนเด็กพี่เคยถูกคนลักพาตัวไปหรือไม่”

หลี่อวี้เหยาคิดแล้วก็ส่ายหน้า “ไม่มีนะ ข้าไม่เคยได้ยินท่านพ่อท่านแม่ข้าเอ่ยถึง”

เอ่ยถึงคนตระกูลหลี่ ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “พี่อวี้เหยา ข้ารู้สึกว่าพี่หน้าตาไม่เหมือนคนตระกูลหลี่”

หลี่อวี้เหยายิ้มกล่าวว่า “ตอนเด็กยังมีเพื่อนบ้านบอกข้าว่า ข้าเป็นเด็กที่ตระกูลหลี่เก็บมาเลี้ยง ต่อมาท่านแม่ข้าออกไปด่าชุดใหญ่ คนพวกนั้นก็ไม่กล้าพูดอีก ต่อมาบ้านเราก็ย้ายบ้าน ก็ไม่มีคนปากมากอีก”

หลี่อวี้เหยากล่าวจบ ลู่เจียวคล้ายกับมั่นใจว่าหลี่อวี้เหยาไม่ใช่ลูกหลานตระกูลหลี่ เป็นไปได้มากว่านางอาจเป็นบุตรีท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ที่หายตัวไป

ในใจลู่เจียวอดตื่นเต้นขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณไม่ได้ กุมมือหลี่อวี้เหยามากล่าวว่า “พี่อวี้เหยา ข้าถามพี่สักหน่อยได้หรือไม่”

เพียงแต่นางยังไม่ทันได้ถาม นอกประตูเฝิงจือก็ก้าวเข้ามา กล่าวว่า “ฮูหยิน ฮูหยินจือฝู่กับฮูหยินทงพั่นมาแล้ว”

ลู่เจียวรีบลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปต้อนรับ นางยิ้มมองหลี่อวี้เหยากับเถียนฮวนกล่าวว่า “พวกเจ้าสองคนตามสบาย มาบ้านข้าไม่ต้องเกรงใจ”

หลี่อวี้เหยากับเถียนฮวนรีบยิ้มรับคำ “วางใจได้ พวกเราอยู่บ้านเจ้า ไม่เกรงใจแน่ พวกเราเป็นสหายรักกัน”

ลู่เจียวยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่”

นางกล่าวจบก็คิดถึงเรื่องที่ต้องคุยกับหลี่อวี้เหยา รีบมองหลี่อวี้เหยากล่าวว่า “พี่อวี้เหยา วันนี้พี่อย่าเพิ่งรีบกลับ ข้ามีเรื่องสำคัญคุยกับพี่”

หลี่อวี้เหยายิ้มรับคำกล่าวว่า “ได้”

ลู่เจียวไม่พูดอันใดต่อ พาเฝิงจือกับหร่วนจู๋ตรงออกไปต้อนรับฮูหยินจือฝู่กับฮูหยินทงพั่นด้วยตนเอง

ด้านหลังฮูหยินหลินกับฮูหยินหวางยังมีขบวนฮูหยินขุนนางที่ทำการตามมา ทุกคนเห็นลู่เจียวก็ต่างยิ้มทักทาย

ฮูหยินหลินยิ้มเอ่ยชมว่า “เจ้าหนูน้อยทั้งสี่พวกเจ้าร้ายกาจจริง ถึงกับได้คารวะเป็นศิษย์มหาบัณฑิตหลิวทุกคน มหาบัณฑิตหลิวไม่ได้รับศิษย์ง่ายๆ นะ”

แม้ว่าได้ยินว่าเพราะลู่เจียวรักษาอาการป่วยให้ฮูหยินมหาบัณฑิตหลิว แต่หากเจ้าหนูน้อยทั้งสี่โง่เขลา มหาบัณฑิตหลิวก็คงไม่รับพวกเขามาทำลายชื่อเสียงตนเอง ดังนั้นแสดงให้เห็นว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่น่าจะฉลาดมากเป็นแน่

ฮูหยินหวางก็ยิ้มกล่าวว่า “วันนี้พวกเราต้องมาดูแฝดสี่สักหน่อย ดูว่าพวกเขาแท้จริงหน้าตาเป็นอย่างไร”

ได้ยินว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่หน้าตาดีเหมือนบิดามารดา ฮูหยินในที่นั้นต่างคิดขอชมเด็กๆ

ลู่เจียวยิ้มเอ่ย “อีกสักครู่จะให้บุตรชายข้ามาคารวะฮูหยินทุกท่าน”

ก่อนหน้านี้ไปเป็นแขกที่จวนหลิน ไม่ได้พาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปด้วย ดังนั้นบรรดาฮูหยินไม่เคยพบเจ้าหนูน้อยทั้งสี่

ฮูหยินหลินหรี่ตามมองลู่เจียว แอบคิดว่า หากลูกทั้งสี่ของเซี่ยถงจือหน้าตาดีจริง นางก็อยากจะเกี่ยวดองกับเซี่ยถงจือ เพียงแต่ฮูหยินหลินคิดถึงว่าตอนนี้ตระกูลเซี่ยล่วงเกินตระกูลนิ่ง ก็สะกดความคิดนี้ไว้ก่อน

เซี่ยถงจือมีเรื่องกับตระกูลนิ่ง ไม่แน่วันหน้าอาจเสียที พวกนางนิ่งไว้ก่อนดีกว่า

เรือนด้านหลัง ทุกคนคุยกันไปหัวเราะไป ลู่เจียวรีบสั่งให้เฝิงจือไปตามแฝดสี่ออกมาพบฮูหยินทุกท่าน

เฝิงจือรับคำออกไปตาม ในห้องโถง ลู่เจียวแนะนำหลี่อวี้เหยากับเถียนฮวนให้บรรดาพวกฮูหยินหลินกับฮูหยินหวางรู้จัก

ฮูหยินหลินกับฮูหยินหวางได้ยินว่าหลี่อวี้เหยาเป็นสะใภ้นายอำเภอ ก็ให้ความสนใจมากหน่อย ส่วน เถียนฮวนก็ถูกพวกนางหมางเมินใส่

แต่แม้เป็นหลี่อวี้เหยาเองก็ไม่ได้รับการเหลียวมองจากพวกนางสักเท่าไร พวกนางมองประเมินแล้วก็ไม่สนใจจะสนทนากับหญิงสองคนนี้อีก หันไปคุยกับลู่เจียวแทน

“ฮูหยินเซี่ย วิชาการแพทย์เจ้าร้ายกาจมากหรือ”

“เจ้าไม่ได้หลอกมหาบัณฑิตหลิวกระมัง”

“หากเป็นเช่นนี้จริง สุดท้ายจะจบเรื่องนี้อย่างไร”

แต่ละคนต่างมีสีหน้าท่าทางเป็นห่วง ในห้องโถง หลี่อวี้เหยาขมวดคิ้วไม่พอใจ คิดเอ่ยปาก แต่ลู่เจียวส่งสายตาและส่ายหน้าเบาๆ ให้นาง

ในที่สุดหลี่อวี้เหยาไม่พูดอะไรต่ออีก แต่ไม่พอใจฮูหยินขุนนางพวกนี้อย่างมาก

ลู่เจียวยิ้มบางมองไปยังฮูหยินหลินกับฮูหยินหวาง กล่าวว่า “วิชาการแพทย์ข้าก็นับว่าธรรมดา แต่พอดีรักษาโรคของฮูหยินผู้เฒ่าหลิวได้ก็เท่านั้น”

เชอะ แม้นางวิชาการแพทย์ดี ก็ไม่รักษาให้หญิงพวกนี้

ลู่เจียวเพิ่งคิดจบ ฮูหยินทงพั่นกับฮูหยินหวางตรงข้ามก็เอ่ยขึ้นว่า “ฮูหยินเซี่ย ระยะนี้ข้ามักหลับไม่สนิท มักฝันร้ายบ่อย ยังเหงื่อออกง่าย เจ้าช่วยตรวจให้ข้าหน่อยได้หรือไม่”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “วิชาการแพทย์ข้าจะรักษาฮูหยินหวางได้อย่างไร ท่านล้อข้าเล่นแล้ว”

ความจริงฮูหยินหวางก็ไม่ได้เชื่อว่าลู่เจียวจะร้ายกาจสักเท่าไร แต่ก็เอ่ยออกไปอย่างนั้น ได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็แค่นเสียงฮึในลำคอ

หลี่อวี้เหยากับเถียนฮวนมุมปากแค่นหัวเราะเยาะใส่ เหอะ ล่วงเกินเจียวเจียวไปเถอะ วันหน้าแม้เจ้าป่วยตาย นางก็ไม่รักษาให้เจ้า

ขณะทุกคนในห้องโถงกำลังคุยกัน นอกประตูเฝิงจือก็นำเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เดินเข้ามา

ด้านหลังเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ยังมีจ้าวอวี้หลัวกับหูหลิงเสวี่ย หันหนานเฟิงกับหันตงเซิ่ง เดินตามมาด้วย

เด็กชายตระกูลหันสองคนพลันเห็นคนมากมายเช่นนี้ก็ตื่นเต้น เด็กคนอื่นๆ สีหน้านิ่งเฉย โดยเฉพาะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ที่ยิ่งนิ่งสงบ พอก้าวเข้ามาก็เอ่ยเรียกลู่เจียวอย่างใกล้ชิดสนิทสนม “ท่านแม่”

พวกจ้าวอวี้หลัวกับหูหลิงเสวี่ยก็เรียกอย่างใกล้ชิดสนิทสนมเช่นกัน “ท่านน้าลู่”

ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อยให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “ฮูหยินทุกท่านอยากพบ พวกเจ้ารีบมาคารวะ

ฮูหยินทุกท่าน”

ลู่เจียวกล่าวจบก็แนะนำให้บุตรชายตนรู้จัก “ท่านนี้คือฮูหยินใต้เท้าจือฝู่เมืองหนิงโจว ฮูหยินหลิน ท่านนี้คือฮูหยินหวางทงพั่น ฮูหยินหวาง ท่านนี้คือฮูหยินข่งทุยกวาน ฮูหยินข่ง ท่านนี้คือฮูหยินกู้จิงลี่ ฮูหยินกู้……”

ลู่เจียวเอ่ยทีเดียวแนะนำฮูหยินทุกคนครบ คนในห้องโถงพากันเลิกคิ้วมองนาง นางพูดทีเดียวยาวเช่นนี้ บุตรชายนางจำได้หรือ อีกสักครู่จำไม่ได้ก็คงได้ขายหน้ากันแล้วกระมัง

หญิงผู้นี้โง่เง่าหรือไม่