ตอนที่ 666 ความฝัน

อ๋องจิ้นได้แต่อดกลั้น หันหน้าไปมองพระชายาอ๋องเยียน กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “น้องสะใภ้ห้ากล่าววาจาใดควรผ่านสมองบ้าง อันใดที่ว่าข้าไม่อยากให้คนถอนพิษให้น้องห้า น้องห้าถอนพิษได้ ไม่รู้ว่าข้าดีใจเพียงใด ข้าจี้ถามใต้เท้าเซี่ยก็เพราะเขาเป็นถงจือเมืองหนิงโจว ถึงกับแอบออกมาเมืองหลวง”

วางท่วงท่าวาจาเสียสูงส่งพระชายาอ๋องเยียนแอบเบ้ปากอย่างไม่คิดเห็นด้วย ผู้ใดไม่รู้ความในใจเจ้ากัน

อ๋องจิ้นเห็นนางเช่นนี้ ในใจก็โมโหจัด แต่กลับไม่อาจแสดงออกได้ จึงก้าวเข้าไปข้างเตียงอ๋องเยียนแทน

ยามนี้ใบหน้าอ๋องเยียนไร้เนื้อหนัง ทั้งร่างผอมซูบไม่น้อย นอนอยู่บนเตียงใต้ผ้าห่มผืนบางที่แลดูแล้วแทบจะราบเรียบไปกับเตียง

อ๋องจิ้นเห็นเช่นนี้ ในใจเขาก็สะใจมาก แต่พอคิดถึงว่ามีคนถอนพิษให้อ๋องเยียน ก็โกรธแค้นยิ่ง เกือบจะกำจัดน้องห้าได้แล้ว

คิดไม่ถึงว่ากลับมีคนมาทำเสียเรื่อง

อ๋องจิ้นคิดถึงเรื่องที่หลินหรูเยว่พระชายาอ๋องฉินบอก เขาก็นึกอิจฉาอย่างที่สุด

พระชายาอ๋องฉินบอกว่านางฝัน ในความฝันพบว่าน้องชายตนผู้นี้ได้ครองบัลลังก์ และบิดาที่ทรงรักโปรดปรานเขา สุดท้ายถึงกับเห็นด้วยกับข้อเสนอบรรดาขุนนาง ให้น้องห้าขึ้นเป็นฮ่องเต้แห้งแคว้นต้าโจว

อ๋องจิ้นได้ยินวาจานี้แรกเริ่มก็ไม่เชื่อ เห็นอยู่ว่าเสด็จพ่อโปรดปรานตนเองเช่นนี้ ยังเคยตรัสเปรยๆ ว่าอยากจะให้เขาเป็นฮ่องเต้แคว้นต้าโจว นับประสาอันใดกับเสด็จแม่ตนเองก็เป็นพระสนมเอกกุ้ยเฟยในวัง มารดาน้องห้าก็แค่ซูเฟย

ตนเองขึ้นครองราชย์ย่อมเหมาะสมที่สุด ตนเป็นพี่และเสด็จพ่อโปรดปราน

คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเสด็จพ่อถึงกับเห็นด้วยกับคำกราบบังคมทูลของบรรดาขุนนาง แต่งตั้งน้องห้าเป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าโจว

พระชายาอ๋องฉินเล่าถึงว่า ในความฝันเขาโมโหมาก ร่วมมือกับเสด็จแม่วางยาพิษเสด็จพ่อ สุดท้ายถูกอ๋องเยียนล่วงรู้เข้า มีคำสั่งให้จับกุมพวกเขาแม่ลูก สุดท้ายพวกเขาแม่ลูกตายด้วยยาพิษวิหคเจิ้น[1]

เดิมอ๋องจิ้นไม่เชื่อ ปรากฏพระชายาอ๋องฉินเอ่ยสองเรื่องเป็นข้อพิสูจน์ว่าเรื่องที่นางพูดมาล้วนเป็นความจริง ดังนั้นทุกอย่างในความฝันนางก็จะเป็นความจริง

อ๋องจิ้นคิดถึงเรื่องเหล่านี้ก็โกรธแค้นอย่างที่สุด แทบจะรีบกำจัดน้องห้า ดีที่สุดให้เขาตายไร้ศพสมบูรณ์ จากนั้นก็จะเป็นเสด็จพ่อตนเอง

เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่าในที่สุดตนเองจะคว้าน้ำเหลว

อ๋องจิ้นยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธแค้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว เขาหันขวับไปมองลู่เจียวข้างกายเซี่ยอวิ๋นจิ่น

แววตาราวกับงูพิษเย็นเยียบดุดัน

ลู่เจียวแอบรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมาในใจ

นางรู้ว่าอ๋องจิ้นจดจำนางกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้แล้ว หากสุดท้ายอ๋องเยียนไม่อาจขึ้นสู่บัลลังก์ เกรงว่าครอบครัวพวกนางคงต้องตายไร้ที่ฝัง ดังนั้นพวกนางต้องเป็นกำลังช่วยอ๋องเยียนอีกแรง

ลู่เจียวแอบคิดการ แต่สีหน้ายังคงนิ่งสงบ

อ๋องจิ้นถอนสายตาโกรธแค้นกลับคืนมา เขามองอ๋องเยียนบนเตียงแล้วก็หัวเราะขึ้นเบาๆ “น้องห้าสีหน้าไม่เลว ดูท่าครั้งนี้ถอนพิษได้จริง ไม่เลวๆ”

เขากล่าวจบ ก็หันไปมองพระชายาอ๋องเยียน กล่าวว่า “ดูแลน้องห้าดีๆ”

“เพคะ พี่สี่”

อ๋องจิ้นสั่งการอีกสองสามคำก่อนจะนำลูกน้องจากไป

ที่เขาจากไปเร็วก็เพราะคิดได้ว่าคนที่รับหน้าที่รักษาน้องห้าก็คือหมอหลวงตระกูลฉี หมอหลวงฉีเหมือนว่าไปหายา หากขัดขวางการหายาของหมอหลวงฉีได้ เช่นนั้นน้องห้าก็ตายเช่นกัน

อ๋องจิ้นคิดถึงเรื่องนี้ก็ทนอยู่ต่อไปไม่ไหว หันหลังกลับทันที

อ๋องจิ้นไปแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นด้านหลังหันไปมองพระชายาอ๋องเยียน เอ่ยขึ้นว่า “อ๋องจิ้นย่อมไม่ยอมเลิกรา พระชายาส่งคนไปอารักขาหมอหลวงฉีมากอีกหน่อยดีกว่า หากมีคนลอบสังหารหมอหลวงฉีได้ จะส่งผลต่อการถอนพิษของท่านอ๋อง”

พระชายาอ๋องเยียนเข้าใจคำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นทันที พยักหน้าเล็กน้อยแล้วก็เดินออกไป

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญที่สุดที่จะได้ยาถอนพิษมา

ในห้อง ลู่เจียวถอนหายใจหนักหน่วง มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นย่อมเข้าใจความคิดนาง พวกเขาครั้งนี้นับว่าได้ล่วงเกินอ๋องจิ้นเข้าแล้ว หากอ๋องจิ้นขึ้นสู่ตำแหน่งพวกเขาทั้งครอบครัวก็คงไม่มีจุดจบที่ดีเป็นแน่

เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิด มองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียวอย่าได้เป็นห่วง พวกเราไม่เป็นอันใดแน่”

ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วจะทำอย่างไรได้ พวกเขาได้แต่ทุ่มเทช่วยอ๋องเยียนขึ้นสู่ตำแหน่งแล้ว

สองสามีภรรยากล่าวจบก็สั่งการคนในห้องให้ดูแลอ๋องเยียนให้ดี ก่อนที่พวกเขาหันหลังเดินออกไป

บ่าวรับใช้ข้างกายอ๋องเยียนน่าจะเป็นคนสนิทที่ไว้ใจได้ ดังนั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวจึงไม่เป็นห่วง หากเรื่องแค่นี้ท่านอ๋องยังไร้สามารถ จะขึ้นบัลลังก์สำเร็จได้อย่างไร

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเพิ่งจะเดินออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงคุยกันมาจากลานด้านนอก

ตอนพวกเขาเงยหน้ามองไปก็เห็นว่าผู้ที่มาถึงเป็นคนจากจวนอู่กั๋วกง นอกจากซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงเนี่ยเยี่ยหลิง ยังมีท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับเนี่ยอวี้เหยา

เนี่ยอวี้เหยาเห็นลู่เจียวเดินมา ก็เดินเข้ามาหาอย่างดีใจ “เจียวเจียว ได้ยินว่าเจ้ามาเมืองหลวง ข้าจึงขอมาพบเจ้าหน่อย”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อเนี่ยเยี่ยหลิงด้านหลังมองเนี่ยอวี้เหยา เจ้าเสแสร้งหน่อยได้หรือไม่ อย่างไรพวกเราก็บอกว่ามาเยี่ยมอ๋องเยียน เจ้าทำเช่นนี้ไม่เท่ากับกำลังเปิดเผยต่อพระชายาอ๋องเยียนว่าเจ้าเพียงแต่มาพบฮูหยินเซี่ยหรือ

แต่ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อก็ไม่ได้เอ่ยอันใด เนี่ยอวี้เหยาอมยิ้มมองลู่เจียว

ลู่เจียวทักทายกับเนี่ยอวี้เหยาแล้วก็คารวะท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงเนี่ยเยี่ยหลิง “คารวะท่านแม่บุญธรรม คารวะพี่ชายบุญธรรม”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่เข้ามาดึงแขนนางให้ลุกขึ้น ถามอย่างห่วงใยกล่าวว่า “เหตุใดข้าดูสีหน้าเจ้าแล้วเหมือนไม่ค่อยดีนัก”

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ข้าตั้งครรภ์แล้ว กินไม่ค่อยลง ตลอดทางมาเมืองหลวงก็เมาเรือมาตลอด ดังนั้นจึงได้เป็นเช่นนี้”

ลู่เจียวกล่าวจบ คนข้างๆ ต่างหันขวับมามองนาง

โดยเฉพาะพระชายาอ๋องเยียน นางมองลู่เจียวมากอีกหน่อย คิดถึงว่าขนาดนางตั้งครรภ์ยังเข้าเมืองหลวงมา พระชายาอ๋องเยียนแอบจดจำความชอบนี้ของลู่เจียวไว้แล้ว

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กลับดึงนางมาถามอย่างห่วงใยว่า “เจ้ามีอันใดอยากกินอยากดื่มหรือไม่ หญิงตั้งครรภ์ล้วนทรมาน”

ลู่เจียวกล่าวเบาๆ ว่า “ตอนนี้ยังไม่อยากกินอันใด ผ่านช่วงแพ้ครรภ์นี้ไปได้ก็จะดีขึ้น”

ทั้งสองคนคุยกันไปพลาง เดินไปห้องอ๋องเยียนไปพลาง

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงถามเรื่องอ๋องเยียนอย่างห่วงใย “ท่านอ๋อง ไม่เป็นอันใดกระมัง”

“หากหาสมุนไพรถอนพิษมาได้ครบ ก็จะไม่เป็นไรแล้ว”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่กับซื่อจื่อจวนอู่กั๋วกงถอนหายใจ “ท่านอ๋องโชคร้ายจริง”

ทั้งสองคนเดินมาข้างเตียงอ๋องเยียน สภาพผอมซูบของอ๋องเยียนบนเตียง ก็รู้สึกปวดใจ

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ถอนหายใจ เอ่ยขึ้นว่า “เด็กคนนี้รับทุกข์ทรมานแล้ว อยู่ดีๆ ถึงกับถูกคนวางยาพิษไร้ศีลธรรมเช่นนี้ ไว้ถอนพิษได้แล้ว ก็ต้องบำรุงร่างกายให้ดีๆ”

ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่มีสายสัมพันธ์พี่น้องกับอ๋องเยียน แม้ว่าทั้งสองคนอายุห่างกันมาก แต่ท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ก็รักอ๋องเยียนมาก

เห็นเขาต้องทนรับทุกข์เช่นนี้ ในใจก็เจ็บปวดไม่น้อย

“ไว้รอให้เขาถอนพิษได้แล้ว พระชายาก็ต้องบำรุงอวี้เอ๋อร์ให้ดีๆ”

“เพคะ ท่านหญิง”

พระชายาอ๋องเยียนให้ความเกรงใจต่อท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่และคนจากจวนอู่กั๋วกงมาก

…………..

[1] ปลิดชีพด้วยการพระราชทานสุราพิษวิหคเจิ้น วิหคเจิ้นเป็นนกพิษที่มีพิษร้ายในตำนาน