ตอนที่ 686 คิดให้ดีก็ยิ่งหวาดกลัว

สองคนกำลังชกต่อยกันชุลมุนอยู่ก็หยุดลง ทุกคนในห้องต่างหันไปมองออกไปนอกประตู มีคนเข้ามากันมากมาย คนที่นำมาในชุดขุนนางคือเซี่ยอวิ๋นจิ่น ด้านหลังเซี่ยอวิ๋นจิ่นยังมีมือปราบตามมาไม่น้อย

เซี่ยต้าเฉียงเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันที เข่าอ่อนทรุดลงคุกเข่า “น้องสาม”

สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไร้ความรู้สึก เดินตรงมาตรงหน้าเซี่ยต้าเฉียง ยกเท้าถีบอย่างแรงไปทีหนึ่ง

เซี่ยต้าเฉียงเจ็บปวดจนต้องขมวดคิ้ว แต่กลับไม่กล้ากล่าวอันใด

สุดท้ายเซี่ยเหล่าเกินตัวสั่นเอ่ยว่า “เจ้าสาม เจ้าว่าเรื่องนี้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่มองเซี่ยเหล่าเกินแม้แต่น้อย โบกมือให้พวกจ้าวเหิงด้านหลัง “นำตัวเซี่ยต้าเฉียงไป”

จ้าวเหิงตรงเข้ามากดตัวเซี่ยต้าเฉียง มือปราบด้านหลังก็รีบเข้ามาจับเซี่ยต้าเฉียงมัดไว้

ยามนี้เซี่ยต้าเฉียงได้สติตกใจ ดิ้นรนถามขึ้นว่า “น้องสาม เจ้าทำอันใด”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองเซี่ยต้าเฉียงด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “กฎหมายแคว้นต้าโจวองค์ชายทำผิดโทษเท่าสามัญชน นับประสาอันใดกับเจ้าเป็นราษฎรตัวเล็กๆ ถึงกับกล้าฆ่าคน”

คำพูดเซี่ยอวิ๋นจิ่นทำเอาเซี่ยต้าเฉียงหน้าซีด เขามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วยสีหน้าตกใจหวาดกลัว

เซี่ยอวิ๋นจิ่นแววตาเย็นเยียบไร้ความเห็นใจ ไม่มีความอ่อนโยนแม้สักนิด ในยามนี้เซี่ยต้าเฉียงมองออกว่าน้องสามเขาไม่เห็นแก่ความเป็นญาติพี่น้อง

เซี่ยต้าเฉียงหวาดกลัวดิ้นรนขึ้นมา ยามนี้เขาคิดถึงว่าปกติเขาไม่ดีต่อน้องสาม น้องสามต้องเอาคืนเขาอย่างแน่นอน

เขาดิ้นรนส่งเสียงร้องว่า “น้องสาม เมื่อก่อนพี่ใหญ่ไม่ดี พี่ใหญ่ขอโทษเจ้า ล้วนเป็นความผิดพี่ใหญ่เอง พี่ใหญ่ไม่ควรทำกับเจ้าเช่นนั้น พี่ใหญ่รู้ผิดแล้ว ครั้งนี้เจ้าช่วยพี่ใหญ่สักครั้ง วันหน้าพี่ใหญ่จะไม่กล้าอีกแล้ว”

น่าเสียดายเซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าเย็นเยียบสง่างาม ไม่แสดงอาการใดๆ แม้สักนิด เขาหันไปมองคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ยกล่าวว่า “จู๋จ่าง ผู้ใหญ่บ้าน ท่านปู่สาม ท่านปู่ทวด ทุกคนจดจำไว้เรื่องหนึ่ง ข้าช่วยคนในวงศ์ตระกูลให้ร่ำรวยได้ ช่วยคนในวงศ์ตระกูลสร้างสำนักศึกษาประจำวงศ์ตระกูลได้ วันหน้ายังจะส่งเสริมลูกหลานเราให้ออกไปสู่โลกภายนอก แต่มีเรื่องหนึ่งที่ขอบอกไว้ก่อน ห้ามคนในวงศ์ตระกูลเราทำผิดกฎหมาย ห้ามทำเรื่องผิดศีลธรรม หากทำเรื่องผิดศีลธรรมและผิดกฎหมาย ข้าจะเป็นคนแรกที่มาจับกุมตัวพวกเขา”

จู๋จ่างและผู้ใหญ่บ้านได้ฟังวาจาเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็พลันจดจำท่าทีเซี่ยอวิ๋นจิ่นไว้แม่นมั่นแล้ว

ทุกคนรีบลุกขึ้นรับคำ “อวิ๋นจิ่นวางใจ พวกเราจะเตือนคนในวงศ์ตระกูล ให้พวกเขาอย่าได้กระทำผิดกฎหมาย กระทำผิดศีลธรรม”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้าเล็กน้อย หันไปมองเซี่ยเหล่าเกิน เอ่ยขึ้นว่า “ท่านพ่อ ข้าหวังว่าวันหน้าตระกูลเซี่ยจะไม่มีเซี่ยต้าเฉียงคนที่สองอีก”

เขากล่าวจบก็ไม่ได้กล่าวอันใดกับเซี่ยเหล่าเกินอีก โบกมือออกคำสั่งให้พวกจ้าวเหิงนำตัวเซี่ยต้าเฉียงออกไป

เซี่ยต้าเฉียงมองสีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้ว่าคนผู้นี้ไม่ปล่อยเขาไปแน่

เขาหวาดกลัวตื่นตกใจสุดขีด หันหลังไปร้องเรียกเซี่ยเหล่าเกิน “ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย”

เซี่ยเหล่าเกินมองบุตรชายคนโต ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา เขารีบยืนขึ้นมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น เจ้าช่วยพี่ใหญ่เจ้าเถอะนะ เขารู้ผิดแล้ว วันหน้าจะไม่ทำผิดอีกแล้ว”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นค่อยๆ หันหน้ามา เอ่ยเยาะใส่เขาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบเน้นย้ำทีละคำว่า “ท่านพ่อรักบุตรชายตนเอง เหตุใดไม่คิดถึงคนที่ถูกเขากระทำเสียชีวิต คนเขาก็มีบิดามารดาให้กำเนิด เซี่ยต้าเฉียงมีค่ากว่าผู้อื่นหรือ ทำร้ายผู้อื่นก็ลอยนวลได้หรือ”

เซี่ยเหล่าเกินสั่นเท่าเอ่ยขึ้นว่า “นายอำเภอเจิ้งบอกว่าคนเป็นขุนนางล้วนมีเรื่องพวกนี้ เจ้าไปพบพวกเขา ประนีประนอมส่วนตัวกับพวกเขาได้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปยังเซี่ยเหล่าเกินด้วยแววตาเย็นชา กล่าวว่า “ท่านคงไม่คิดว่านายอำเภอเจิ้งจะใจดีเช่นนั้นกระมัง ท่านพ่อคิดว่าอยู่ดีๆ เขาจะมาดึงเซี่ยต้าเฉียงไปเป็นพวกทำไม หากไม่มีเขา เซี่ยต้าเฉียงจะทำผิดฆ่าคนตายเช่นนี้หรือ”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ เซี่ยเหล่าเกินก็นิ่งอึ้งไปทันที พวกจู๋จ่างกับผู้ใหญ่บ้านเองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน

แม้ว่าพวกเขาอยู่หมู่บ้านตระกูลเซี่ยเล็กๆ แต่มาคิดให้ดี ก็เข้าใจเรื่องราวซ่อนเงื่อนนี้ได้ เพียงแต่ยิ่งคิดก็ยิ่งตกใจหวาดกลัว

หรือว่านายอำเภอเจิ้งคิดให้ร้ายอวิ๋นจิ่น คนเป็นขุนนางน่ากลัวจริง

น่าเสียดายเซี่ยต้าเฉียงโง่เง่า ถึงกับถูกเขาหลอกได้

ทว่าเซี่ยต้าเฉียงผู้โง่เง่า เห็นได้ชัดว่ายังไม่เข้าใจ ยามนี้เขารู้จักแต่ความหวาดกลัว คิดแต่จะหาคนมาช่วยชีวิตเขา

แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นขี้เกียจจะสนใจเขา พาพวกจ้าวเหิงเดินออกไป จ้าวเหิงคุมตัวเซี่ยต้าเฉียงออกไปจากลานบ้านตระกูลเซี่ยด้วยตนเอง

เซี่ยเหล่าเกินวิ่งโซเซไล่ตามออกมา ยามนี้เขานึกเสียใจภายหลังจริงๆ นึกเสียใจภายหลังที่ไม่ได้จับตาบุตรชายคนโตให้ดี ก่อนหน้านี้เขาเห็นนายอำเภอเจิ้งกับบุตรชายคนโตสนิทกัน ก็ยังดีใจอยู่ เพราะนายอำเภอเจิ้งสนิทกับเจ้าสาม เขาได้มาดำรงตำแหน่งนายอำเภอชิงเหอ พวกเขาทำอันใดก็สะดวกมาก กอปรกับบุตรชายคนโตบอกเขาว่า นายอำเภอเจิ้งดีกับเขาขนาดไหน ต้อนรับเขาดีเพียงใด

เขาก็ทำเป็นปิดตาข้างหนึ่ง เซี่ยเหล่าเกินนึกเสียใจแล้ว บุตรชายคนโตของเขาโง่เขลา เหตุใดไม่ให้เขาอยู่แต่ในหมู่บ้าน ปล่อยเขาออกไปได้

นอกลานบ้านมีคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ยมาออกันอยู่ไม่น้อย ทุกคนเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นคุมตัวเซี่ยต้าเฉียงขึ้นรถม้าไปด้วยตนเอง ผู้ใดก็ไม่กล้ากล่าวอันใด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคุมตัวเซี่ยต้าเฉียงตรงไปที่ทำการอำเภอชิงเหอ

เซี่ยเหล่าเกินกับเฉินหลิ่วทนความสะเทือนใจนี้ไม่ไหวอีกต่อไป พากันเป็นลมหมดสติไปทันที

บ้านตระกูลเซี่ยวุ่นวายกันไปหมด

พวกจู๋จ่างกับผู้ใหญ่บ้านออกจากบ้านตระกูลเซี่ยก็รีบเรียกประชุมคนในหมู่บ้าน เน้นย้ำว่าวันหน้าคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ย ผู้ใดก็อย่าได้ทำผิด ยิ่งไม่อาจทำเรื่องผิดศีลธรรม หากให้พวกเขารู้ ไม่ต้องให้อวิ๋นจิ่นลงมือ พวกเขาจะขับคนผู้นี้ออกจากหมู่บ้านตระกูลเซี่ยด้วยตนเอง

คนในหมู่บ้านเห็นอาการโมโหของเซี่ยอวิ๋นจิ่นก่อนหน้านี้ แต่ละคนต่างหวาดกลัว แสดงท่าทีว่าวันหน้าจะไม่กระทำผิด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่สนใจคนหมู่บ้านตระกูลเซี่ย เขาพาเซี่ยต้าเฉียงตรงไปที่ทำการอำเภอชิงเหอ

เจิ้งจื้อซิ่งได้รับรายงานจากมือปราบ ในใจก็แอบรู้สึกมีความสุขมาก เขาอยากดูนักว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะจัดการเรื่องครั้งนี้อย่างไร

เขารู้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ชอบพี่ชายตนเอง แต่แม้ว่าไม่ชอบ ก็เป็นพี่ชายแท้ๆ ของเขา หรือว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้อย่างยุติธรรมจริงๆ หากเขาคิดรักษาชีวิตพี่ชายไว้ ย่อมต้องมาไหว้วานเขาให้เก็บเรื่องนี้ไว้ เช่นนั้นเขาก็จะได้กุมความลับเซี่ยอวิ๋นจิ่นเอาไว้ในมือแล้ว

เจิ้งจื้อซิ่งยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น หากเซี่ยอวิ๋นจิ่นไหว้วานเขาให้เก็บเรื่องนี้ไว้ เขาก็จะรายงานเรื่องนี้ต่ออ๋องจิ้น อ๋องจิ้นก็จะอาศัยเรื่องนี้ปลดตำแหน่งเซี่ยอวิ๋นจิ่น

เขาอยากดูนักว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นที่ไร้ตำแหน่งขุนนางจะยโสได้เพียงใด เขาจะต้องไปหัวเราะเยาะตรงหน้า สหายร่วมชั้นเรียนที่คิดว่าตนเองเหนือผู้อื่นของเขาผู้นี้ให้สะใจ

เจิ้งจื้อซิ่งยิ่งคิดก็ยิ่งดีใจ เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

แต่พอเขาเห็นเซี่ยต้าเฉียงที่ถูกคนมัดมาด้านหลังเซี่ยอวิ๋นจิ่น เขาก็ยิ้มไม่ออก

“พี่อวิ๋นจิ่น นี่ทำอันใด”