บทที่ 1281 โชคดีที่เป็นแค่ความฝัน!
มนุษย์เรายามกลางวันครุ่นคิดอยู่ตลอด ตกกลางคืนจึงเกิดความฝัน
อันที่จริงหลายวันมานี้เธอก็เคยฝันถึงเขาอยู่บ้างเป็นครั้งคราว ฝันถึงช่วงเวลาในอดีตเหล่านั้น เพียงแต่ความฝันนั้นค่อนข้างสับสนวุ่นวาย ในความฝันบางทีเธอกับเขาก็ท่องเที่ยวไปด้วยกัน บางทีก็ออกผจญภัยด้วยกัน ถึงขั้นที่ฝันถึงเรื่องหวาบหวามอยู่บ้าง…
ความฝันเหล่านั้นเป็นเช่นเดียวกับความฝันของผู้คนมากมายกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ไม่สมเหตุสมผลเลย และไม่ปะติดปะต่อกัน ส่วนมากพอเธอตื่นขึ้นมาก็จะหลงลืมไป แต่ความฝันครั้งนี้แตกต่างออกไป ความฝันของเธอเป็นระเบียบแบบแผนยิ่งนัก ราวกับเป็นเหตุการณ์จริง
ในความฝัน ไม่รู้ว่าเธอกับเขาต่อสู้กับสิ่งใดอยู่ แถมยังสู้ชนะด้วย เธอดีใจมาก วนเวียนห้อมล้อมรอบตัวเขาอย่างภาคภูมิใจ เขาก็ยิ้มออกมาเช่นกัน แต่แววตาเขากลับคล้ายจะอัดแน่นไปด้วยความเศร้าหมอง เขากอดเธอไว้ในอ้อมอกแล้วจุมพิต จากนั้นก็ปล่อยตัวเธอออกกะทันหัน บอกว่าเขามีธุระต้องจัดการ ให้เธอจากไปก่อน และในความฝันเธอก็จากไปจริงๆ ซ้ำยังกำชับกำชาเขาอีกสองสามประโยค ให้เขาระวังอะไรสักอย่าง เขายิ้มละไมและโบกมือลาเธอ มีกลีบบุปผาเบ่งบานอยู่ด้านหลังเขา งดงามดั่งภาพวาด
เธอจากไปแล้ว และฝีเท้าของเขาก็เริ่มซวนเซ ทรุดตัวนั่งลงในพุ่มดอกไม้พุ่มหนึ่งทันที โลหิตบนร่างหลั่งไหลปานตานํ้าพุ เขาก็ไม่สนใจไยดีมัน เพียงหลุบตามองแหวนวงหนึ่งในมือ กำไว้แน่นอยู่พักใหญ่ สีหน้าซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ โปร่งใสขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็กลายเป็นละอองแสงกระจายออกไปทุกทิศ
“ตี้ฝูอี!” เธอตะโกน!
นํ้าเสียงโหยหวน จนทำให้ตัวเองสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอลืมตาขึ้นทันที แล้วถึงพบว่านํ้าตาของตนไหลอาบหน้าแล้ว ตรงทรวงอกเจ็บปวดจนต้องแยกเขี้ยวยิงฟัน ราวกับความเศร้าโศกนั้นพุ่งตรงเข้าสู่ส่วนลึกของจิตใจ กรีดเถือดวงใจ ทำให้เธอเจ็บจนเป็นตะคริวแทบจะขดตัวแล้ว เธออ้าปากหายใจ มองดูการตกแต่งอันคุ้นเคยโดยรอบ พยายามทำให้ตัวเองสงบใจลงอย่างสุดกำลัง ทำให้หัวใจเต้นเป็นปกติ
เป็นความฝัน!
นี่เป็นความฝัน!
โชคดีที่เป็นแค่ความฝัน!
เธอหลับตาลงเล็กน้อย ยกมือเช็ดเหงื่อเย็นๆ บนหน้าผากตน ยิ้มขมขื่น ไม่น่าเชื่อว่าตนจะฝันเช่นนี้ น่าประหลาดแท้!
คนผู้นั้นเป็นเทพนะ เป็นเทพผู้ควบคุมโลกใบนี้ ชีวิตยืนยาวไร้ที่สิ้นสุด ไม่แน่ถึงแม้โลกนี้จะดับสูญไปเขาก็คงไม่ดับสูญไปด้วย แล้วเขาจะกลายเป็นละอองแสงกระจายหายไปได้อย่างไร?
นี่เธอดูละครแนวเทพเซียนย้อนยุคมากไปใช่ไหม?
ถึงฝันเรื่องที่โศกเศร้าและโอเว่อร์แบบนี้ออกมาได้…
ภาพที่เขานั่งหลุบตามองแหวนอยู่ตรงนั้นแวบเข้ามาในสมองเธออีกครั้ง แหวนวงนั้นดูเหมือนจะเป็นแหวนแต่งงานที่เขามอบให้เธอ ยามที่จะจากมาเธอได้ทิ้งไว้ให้เขาแล้ว หัวใจเธอเต้นระสํ่าขึ้นมาอีกครั้ง เขาคงจะไม่…
พลันส่ายหัวอีกครั้ง เป็นไปไม่ได้!
เขาไม่เกิดเรื่องขึ้นหรอก ถึงเธอตายเขาก็จะไม่ตาย…
เวรเอ้ย!
ต้องเป็นเรื่องตรวนสลายวิญญาณครั้งก่อนที่ทิ้งเงามืดไว้ให้เธอแน่ๆ ดังนั้นในฝันถึงได้เห็นเขาเลือดไหลท่วมร่าง…
อย่างไรก็ตามวันหน้าหากมีโอกาสได้ออกไป เธอจะหาทางไปเอาแหวนวงนั้นกลับมา ถึงแม้จะไม่ใส่ก็ควรขายทิ้งหรือโยนทิ้งไปซะ ไม่อาจปล่อยไว้ในมือเขาได้ เธอตบหน้า ตัวเองเบาๆ พอตบมือก็เปียก จากนั้นถึงพบว่าปลอกหมอนเปียกไปหมดเพราะนํ้าตาของเธอ ฝันแล้วร้องไห้จนกลายเป็นเช่นนี้ น่าอับอายจริงๆ…
เธอกระโดดลงจากเตียง ล้างหน้าเล็กน้อย แล้วส่องกระจกดู พบว่าตนร้องไห้จนตาปูดไปหมดแล้ว!
เธอนวดคลึงหว่างคิ้ว ขณะที่คิดจะใช้น้ำเย็นลูบอีกสักหน่อย บานประตูก็มีเสียงเคาะดังขึ้น
เมื่อเปิดประตู ก็พบหลัวจั่นอวี่นั่งบนรถเข็นคันเล็กอยู่นอกประตูเธอ เขามาคนเดียว ไม่มีผู้ใดเข็นรถให้ สายตาของหลัวจั่นอวี่มองตรงไปที่ดวงตาของกู้ซีจิ่ว “ฝันร้ายหรือ? เจ้า ตะโกนโหยหวนมาก…”
ที่แท้เธอตะโกนออกไประหว่างที่ฝันอยู่ด้วยเหรอ?
กู้ซีจิ่วตอบรับเสียงอ้อมแอ้มคราหนึ่ง…