บทที่ 342

องค์รัชทายาทผู้นี้มีค่าพอจะเป็นสหาย!

กลุ่มของหลงซื่อจื่อในตอนนั้นคงจะถูกองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวส่งไปอย่างลับๆ เม็ดยาเหล่านี้ก็เตรียมไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ…

นึกไม่ถึงว่าเม็ดยาที่เธอแบ่งให้ใปครานั้น จะกลับมาอยู่ในมือตนในรูปแบบนี้

หัวใจของกู้ซีจิ่วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา องค์รัชทายาทผู้นี้มีค่าพอจะเป็นสหาย!

เม็ดยาพวกนี้ถึงแม้เธอจะไม่ได้ใช้ แต่นํ้าใจครั้งนี้เธอได้รับแล้ว! ภายภาคหน้าเธอจะต้องหาวิธีตอบแทนแน่นอน…

เมื่อเธอคิดแล้วก็เอ่ยขอบคุณ แล้วเทยาออกมาจากขวดแก้วผลึก 10 เม็ด ใส่ไว้ในขวดหยกของตน แล้วผลักอีก 20 เม็ดที่เหลือกลับคืนไป “มีแค่ 10 เม็ดนี้ก็เพียงพอแล้ว”

เธอเข้าใจภูมิประเทศของป่าทมิฬแล้ว ด้วยวรยุทธ์ของเธอ เมื่อเริ่มจากใต้ยอดเขาที่สาม ใช้เวลาไม่ถึง 10 วันก็สามารถออกมาได้แล้ว องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวนิ่งไปเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยว่า “ซีจิ่ว หนก่อนกว่าข้าจะออกมาจากยอดเขาที่สามได้ก็ใช้เวลาหลายวัน…ข้ารู้ว่าวิชาตัวเบาของเจ้ายอดเยี่ยม แต่ก็ต้องป้องกันความล่าช้าจากเรื่องที่เหนือความคาดหมายด้วย เอาอย่างนี้เถอะ เจ้าเอาอีก 20 เม็ดที่เหลือไปด้วย น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว!”

ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจริงจังที่ไม่สามารถขัดขืนได้

กู้ซีจิ่วครุ่นคิดครู่หนิ่ง สุดท้ายก็ตกปากรับคำ “ตกลงเพคะ หม่อมฉันจะรับอีก 20 เม็ดที่เหลือไว้ด้วย”

เธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าหลังจากออกมาได้ค่อยคืนเม็ดยาทั้งหมดกลับไป

เพราะตอนนี้ไม่สะดวกที่จะเปิดเผยฐานะ ‘จ้งเซิง’ ของตนเอง และเธอก็ไม่อยากอธิบายให้มากความ

องค์รัชทายาทหรงเจียหลัวมองดูเธอเก็บเม็ดยา 20 เม็ดนั้นไปจนหมด ถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาควานหาในแขนเสื้อ ล้วงถุงเก็บของใบหนึ่งออกมา หยิบของที่อยู่ด้านในออกมาทีละอย่างๆ มีกริชพลังวิญญาณที่แหลมคมราวกับตัดเหล็กได้ดุจโคลนเลน ถุงมือไหมหองที่อาวุธใดๆ ก็ตัดไม่ขาด อาภรณ์ล้ำค่าที่มีเกราะอ่อนคุ้มกาย…กองใหญ่พะเนินเทินทึก วางอยู่เต็มโต๊ะ

“ซีจิ่ว การไปป่าทมิฬอันตรายอย่างยิ่ง สิ่งเหล่านี้สามารถเพิ่มการป้องกันให้เจ้าได้ แผนการหลบหนีของเจ้าจะสมบูรณ์ขึ้นอีกหน่อย”

กู้ซีจิ่วมองสมบัติลํ้าค่าสารพัดชนิดบนโต๊ะ แล้วมองเขาอีกครา

“บุญคุณขององค์รัชทายาทยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ซีจิ่วเกรงว่าจะชดใช้ให้ไม่ได้…”

เธอมองออก สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสมบัติลํ้าค่าแบบเดียวกับที่ผู้คนในยุทธภพยื้อแย่งกันอย่างเอาเป็นเอาตาย! มูลค่าไม่สามารถประเมินได้

แต่ตำแหน่งขององค์รัชทายาทในรัชสมัยนี้ค่อนข้างน่าอึดอัดเล็กน้อย ตำหนักรัชทายาทก็มิได้มั่งคั่งรํ่ารวย สมบัติเหล่านี้น่าจะเป็นทรัพย์สินทั้งหมดของเขา…

มิตรภาพเช่นนี้ยิ่งใหญ่เกินไป เธอเกรงว่าจะชดใช้ไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่อยากรับไว้

ดูเหมือนองค์ชายหรงเจียหลัวจะเดาความคิดเธอออก จึงแย้มยิ้ม “เจ้าคิดมากไปแล้ว สิ่งเหล่านี้ข้ามิได้มอบให้เจ้า แต่ให้เจ้ายืม หลังจากเจ้าออกมาจากป่าทมิฬแล้วค่อยคืนให้ข้า”

“เช่นนั้นหากหม่อมฉันกลับมาไม่ได้จะทำอย่างไรเล่า?” กู้ซีจิ่วโพล่งถามออกไป

“ไม่ เจ้าจะต้องกลับมา!” น้ำเสียงขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัวหนักแน่นยิ่งนัก “ช้าเชื่อในตัวเจ้า!”

กู้ซีจิ่วกล่าว “…องค์รัชทายาททรงดีต่อซีจิ่ว ทำให้ซีจิ่วซาบซึ้งในพระคุณยิ่งนัก แต่ไม่มีผลงานก็มิอาจรับความชอบ…”

“ซีจิ่ว เจ้าเคยช่วยชีวิตข้า รักษาโรคเรื้อรังของข้าให้หายดี ไม่ว่าจะมอบสิ่งใดให้เจ้าก็เป็นการสมควรทั้งสิ้น”

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก

เธอเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว องค์รัชทายาทผู้นี้ทราบแล้วว่าใครคือผู้ที่รักษาโรคให้เขาเมื่อคราวก่อน แต่ก่อนเขาไม่เคยพูด เป็นเพราะไม่อยากเปิดโปงความเป็นส่วนตัวของอีกฝ่ายเท่านั้น

เธอจึงพูดความจริงออกมาตรงๆ “ครั้งนั้นเป็นเพียงการทำการค้า องค์รัชทายาทมิได้ติดค้างอันใดหม่อมฉัน”

องค์รัชทายาททรงเจียหลัวมองเธออยู่ครู่หนึ่ง “ซีจิ่ว เจ้ากำลังกลัวอะไร?”

กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว ไม่เข้าใจขึ้นมาชั่วขณะ “หือ?”

องค์รัชทายาทถอนหายใจ “เจ้าระแวดระวังต่อบุรุษอย่างลํ้าลึกเช่นนี้เสมอหรือ? เกรงว่าจะติดหนี้บุญคุณผู้อื่นหรือ? ไม่อยากพัวพันกับผู้อื่นมากไปกว่านี้ใช่หรือไม่? วางใจเถอะ บุรุษบนโลกนี้มิได้เป็นเช่นน้องสิบสองไปเสียทุกคน ยกตัวอย่างเช่นข้า…ที่ยังคงไว้ใจได้”