บทที่ 364

เจ้าไม่ใช่คนคอแข็ง จะดื่มมากมายถึงเพียงนี้ไปทำไม

คนผู้นี้ค่อนข้างจู้จี้จุกจิก ต่อกรได้ยากเอาการ ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงทำได้เพียงขออภัยอวิ๋นซิงหลัวด้วยรอยนี้ม จากนั้นหยิบจอกสุราเบื้องหน้าข้นมาชนจอกกับจอกสุราที่ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายยื่นมาหา แล้วดื่มหมดจอกอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าสุราของตี้ฝูอีคราวนี้เป็นสุราชนิดใดกัน รสเลิศยิ่งนัก ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้มึนเมาเท่านั้น เธอยิ่งดื่มก็ยิ่งแจ่มใสขึ้นด้วย แม้แต่อาการกรึ่มๆ เล็กน้อยก่อนหน้านี้ก็เลือนหายไปแล้ว

ในยามนี้สาวใช้นางนั้นก็นำชุดกาสุราที่กู้ซีจิ่วใช้ก่อนหน้านี้มา แล้ววางไว้เบื้องหน้าเธอ

กู้ซีจิ่วถอนหายใจอย่างโล่งอก กำลังจะรินสุราให้ตัวเองหนึ่งจอก เพื่อคารวะอวิ๋นซิงหลัวกลับ ไม่ทันได้ตั้งตัว ตี้ฝูอีที่อย่ข้างกายก็ถามขึ้นมา “สุราของข้าไม่ถูกปากเจ้าหรือ?”

“…ถูกปากยิ่งนัก”

“แล้วเหตุใดถึงต้องเปลี่ยนสุรา?”

“เรื่องนี้…ข้าสามารถดื่มสุราของท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายได้ตลอดหรือเจ้าคะ?” กู้ซีจิ่วถามอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่

“คืนนี้ได้”

เยี่ยมไปเลย กู้ซีจิ่วสบายใจแล้ว!

อันที่จริงสุราของจักรพรรดิซวนก็ดียิ่งนัก แต่เมื่อเทียบกับสุรานี้ของตี้ฝูอีแล้วห่างชั้นกันอย่างยิ่ง กู้ซีจิ่วย่อมยินดีดื่มสุราของเขา

ด้วยเหตุนี้เมื่อเธอรินสุราให้ตัวเองแล้วก็คารวะอวิ๋นซิงหลัวกลับ

มรสุมเล็กๆ ดูเหมือนจะผ่านพ้นไปด้วยประการฉะนี้ ภายในตำหนักจึงสังสรรค์กันอย่างครึกครื้นอีกครั้ง กลับสู่สภาพปกติ

เพียงแต่ความปกตินี้เป็นปกติแค่ภายนอกเท่านั้น

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างกู้ซีจิ่วและตี้ฝูอีไม่รู้ว่าทำให้ผู้คนมากน้อยเพียงใดเกิดคลื่นโหมซัดอยู่ภายในใจ

ทว่าทุกคนปกปิดไว้เป็นอย่างดีเท่านั้น

มีคนทยอยมาคารวะสุรากู้ซีจิ่วไม่ขาดสาย ผู้คนมากมายปานนี้เธอย่อมไม่ดื่มสุราจนหมดจอก เพียงจิบนิดๆ พอเป็นพิธี

เนื่องจากคนมากมายเกินไป ต่อให้เธอจิบนิดๆ ก็ยังจิบไปไม่น้อย ดื่มเข้าไป 6 จอกเต็มๆ แล้ว!

ในระหว่างนี้เธอก็รินสุราให้ตี้ฝูอีไปหลายครั้ง

กาสุราใบน้อยของเขายังคงเป็นเหมือนตานํ้าพุที่ไม่มีวันแห้งเหือด ไม่ว่ากู้ซีจิ่วจะรินอย่างไร สุราที่อยู่ด้านในล้วนเต็มเปี่ยมเหมือนเดิม ทำให้กู้ซีจิ่วดื่มอย่างสบายอกสบายใจยิ่ง

องค์ชายหรงเช่อเหยียดกายขึ้น จอกสุราในมือชูไปทางกู้ซีจิ่ว เอ่ยยิ้มๆ ว่า “ซีจิ่ว เมื่อกี้ตอนเจ้ากับข้าร่วมโต๊ะกันข้ายังไม่ทันได้คารวะเจ้าเลย สมควรถูกปรับจริงๆ ข้าจะปรับตัวเองสองจอก ส่วนเจ้าก็ตามสบายเลย”

เขาเงยหน้าดื่มสุราในจอกจนหมดเกลี้ยง จากนั้นก็รินอีกหนึ่งจอกแล้วดื่มจนหมดอีกครั้ง

อีกฝ่ายเปิดเผยเช่นนี้ กู้ซีจิ่วย่อมไม่คิดจะตามสบายจริงๆ จึงรินสุราอย่างเต็มเปี่ยมเช่นกัน ยามกำลังจะยกขึ้นดื่ม มือข้างหนึ่งก็กดลงมา กุมหลังมือเธอไว้ “เจ้าอยากเมามายแล้วปล่อยให้ข้าโยนเจ้าเข้าป่าทมิฬหรือ?”

ฝ่ามือเขาอบอุ่น ความอุ่นร้อนนั้นราวกับสามารถแทรกซึมผ่านผิวหนังเธอแล้วพุ่งสู่หัวใจโดยตรง!

กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อทันที เธออยากชักมือกลับ ทว่าชักกลับมาไม่ได้

ตี้ฝูอีหยิบจอกสุราในมือเธอไปเสียดื้อๆ กล่าวอย่างเฉื่อยชาว่า “เจ้าไม่ใช่คนคอแข็ง จะดื่มมากมายถึงเพียงนี้ไปทำไม คนส่วนมากที่มาคารวะสุราเจ้าในยามนี้ล้วนมีเจตนาไม่บริสุทธิ์”

กู้ซีจิ่วนิ่งงัน

ฝูงชนเงียบสนิท

เขากวาดตามองฝูงชน น้ำเสียงเรียบเรื่อยดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิ “ยังมีใครอยากคารวะสุรานางอีกหรือไม่? เข้ามาพร้อมกันเลย!”

ใครยังจะกล้าคารวะอีกเล่า?!

แม้แต่องค์ชายหรงเช่อก็ค่อนข้างกระอักกระอ่วน พลันกระแอมไอกล่าว “ซีจิ่วเจ้าอย่าดื่มอีกเลย ควรรวบรวมสติไว้ วันพรุ่งยังต้องไปป่าทมิฬอยู่”

ฝูงชนพากันเห็นด้วย

มาถึงยามนี้แล้ว นอกจากคนที่ประสาททึบ คนที่เหลือต่างรู้สึกได้รางๆ ว่าท่าทีที่ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมีต่อกู้ซีจิ่วนั้นไม่ธรรมดา…

ราวกับค่อนข้างสนิทชิดเชื้อกัน…

แต่จะเป็นไปได้หรือ?

ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายที่ไม่หวั่นไหวมาเป็นหมื่นปีจะหวั่นไหวกับดรุณีน้อยนางหนึ่ง?

ถึงดรุณีน้อยนางนี้จะมีความสามารถอย่างยิ่ง แต่หลายปีมานี้ผู้ที่มีความสามารถมากว่านางก็มีอยู่มากมาย! แล้วยังงดงามกว่าไม่รู้กี่เท่า ก็ไม่เห็นว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผู้นี้จะหวั่นไหวเลย ทำไมคราวนี้ถึง…