บทที่ 371
ท่านคิดจะใช้ข้าเป็นเกราะกำบัง
กู้ซีจิ่วพูดอะไรไม่ออก เจ้าหยกนี่อ่านนิยายน้ำเน่ามากไปหรือเปล่า?!
เหตุใดเธอรู้สึกว่านี่คือหลุมพรางของตี้ฝูอี?
ดูเหมือนเขาเตรียมจะประกาศเรื่องนี้ที่นี่มานานแล้ว แต่เก็บงำไว้ไม่พูดออกมา จวบจนเธอกล่าวถึงสัญญาหมั้นหมายของเธอกับองค์รัชทายาทหรงเจียหลัวเขาถึงได้ตีแสกหน้าทุกคน ช่างเจ้าเล่ห์เหนือ ธรรมดาโดยแท้!
เธอมองไปที่หรงเจียหลัวอย่างอดไม่ได้ องค์รัชทายาทผู้นี้ช่วยเธอหลายครั้งแล้ว จริงใจต่อเธอ ไม่นึกว่าจะทำร้ายเขาที่นี่…
หากรู้เช่นนี้แต่แรก เธอคงไม่เห็นด้วยกับแผนนั้นขององค์รัชทายาทหรงเจียหลัว! ตอนนี้เป็นเหมือนเรื่องตลกไปแล้ว
ขณะที่เธอกำลังใจลอย จู่ๆ ฝ่ามือก็ถูกคนกุมไว้ เธอตัวแข็งทื่อ เมื่อหันมองก็เห็นตี้ฝูอีหยักมุมปากน้อยๆ คล้ายยิ้มมิเชิงยิ้มมองเธออยู่ แต่แววตากลับไม่อบอุ่นนัก เขาเอ่ยถามเธอด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยน “คิดอะไรอยู่?”
“คิดถึงจุดประสงค์ของท่าน…” กู้ซีจิ่วพลั้งปากออกไป
หลังจากพูดไปเธอก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เธอเป็นคนสุมขุมเยือกเย็นมาโดยตลอด แต่พออยู่ต่อหน้าคนผู้นี้ เธอมักจะเสียจริตอยู่บ่อยครั้ง
ดวงตาของคนผู้นี้เย้ายวนใจมากจริงๆ เมื่อถูกเขาจ้องมองด้วยสายตาเช่นนี้ ก็ทำให้เผลอเอ่ยความในใจออกมาอย่างง่ายดายยิ่ง
เสียงเธอค่อนข้างดัง เคราะห์ดีที่ผู้คนในห้องโถงต่างสนทนาเรื่องนี้กันอยู่ เสียงดังเซ็งแซ่อยู่บ้าง จึงไม่มีใครได้ยิน
“หือ?” ตี้ฝูอีปรายตามองเธอ “แล้วเจ้าคิดออกหรือยัง?”
กู้ซีจิ่วส่ายศีรษะ
ตี้ฝูอีมองเธออยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นเจ้าลองคิดดูอีกที ข้าต้องการหมั้นหมายอย่างที่พบเห็นได้ยาก จะต้องมีจุดประสงด้อะไรด้วยหรือ? ข้ามิใช่คนทีกระทำการใดล้วนมีจุดประสงคเสมอไปหรอกนะ…”
กู้ซีจิ่วขมวดคิ้ว คืนนี้เธอดื่มสุราไปไม่น้อย สมองไม่แจ่มชัดเช่นยามปกติ ประมวลผลไม่ฉับไวพอ จึงเพียงตอบไปตามจิตใต้สำนัก “ท่านน่ะหรือจะกระทำการใดโดยไม่มีจุดประสงค์?”
ตี้ฝูอีชะงัก
นางรู้จักเขาดีจริงๆ!
“เอาละ เช่นนั้นเจ้าพูดมาสิว่าข้ามีจุดประสงค์อะไร? เด็กดี คาดเดาไปในทิศทางที่เป็นไปได้ที่สุดหน่อย…”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้ว สมองคาดเดาถึงสิ่งที่เป็นไปได้อย่างรวดเร็ว ใจเต้นแวบหนึ่ง แล้วพลั้งปากออกไปอีกครั้ง “ท่านคิดจะใช้ข้าเป็นเกราะกำบัง?”
ตี้ฝูอีงงงัน
เขาเอ่ยทวนอีกครั้ง “เกราะกำบัง?”
ดูเหมือนไม่ค่อยเข้าใจนัก “ข้ามีเรื่องอะไรที่ต้องใช้คู่หมั้นมาเป็นเกราะกำบังหรือ?”
จู่ๆ เขาก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพลันแย้มยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มค่อนข้างเยียบเย็น “เอาเถอะ เช่นนั้นก็เป็นเกราะกำบัง!”
กู้ซีจิ่วคิดไม่ถึงว่าเขาจะซื่อตรงเช่นนี้ เลยเหรอหราไปชั่วขณะ “ท…ทำไมถึงเป็นข้าล่ะ? ข้าคิดว่าท่านน่าจะแต่งกับผู้ที่รักท่าน…”
“เพราะเจ้าเหมาะสมกว่า” ตี้ฝูอีลูบมือน้อยๆ ของเธอ ขยับเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนแทบจะเป่ารดใบหูเธอ “มีเพียงเจ้าที่รู้…รสนิยมของข้า ดังนั้นเจ้าจึงเหมาะสมที่สุด”
เขาเป็นต้วนซิ่วจริงๆ ด้วย! เขาอยากให้เธอเป็นภรรยาเกย์รึ?!
บัดซบ!
เธอหันขวับทันที แต่ไม่ทันระวังเขาที่อยู่ใกล้กันยิ่ง ริมฝีปากเธอจึงเฉียดผ่านริมฝีปากเขา…
ริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดกันชั่วขณะ ริมฝีปากเขาอุ่นร้อนดั่งมีกระแสไฟ ใบหน้าพริ้มเพราของกู้ซีจิ่วร้อนฉ่า รีบเอนกายไปด้านหลังทันที ทว่าเก้าอี้อยู่ใต้ร่างเธอไม่ได้มั่นคงขนาดนั้น เมื่อเอนมากเกินไป ร่างก็พลิกหงายจากเก้าอี้ทันที…
ชั่วขณะที่ทั้งคนและเก้าอี้กำลังจะล้มลงพื้น จู่ๆ บั้นเอวก็แน่นกระชับ เอวถูกคนโอบเอาไว้…
การกระทำเหล่านี้รวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ เมื่อกู้ซีจิ่วได้สติกลับมา เธอก็นั่งอยู่ในอ้อมกอดของตี้ฝูอีแล้ว!
เสื้อคลุมของเขาทั้งหลวมทั้งกว้าง กู้ซีจิ่วตัวน้อยที่ล้มอยู่ในอ้อมอกเขารู้สึกเหมือนถูกบางอย่างโอบล้อมไว้ จมูกได้กลิ่นหอมอ่อนจางที่เป็นลักษณ์ของเขา กลิ่นหอมราวกับสามารถโชยเข้าไปถึงในใจได้