บทที่ 545
ลอบโจมตี 7
กู้ซีจิ่วพยักหน้านิดๆ “ไม่เป็นไร ขอบคุณที่เป็นห่วง” เธอปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชาตามนิสัย
ก้นบึ้งดวงตาของหลงซือเย่มีความปวดร้าวพาดผ่าน แต่กลับยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
เมื่อครู่เขาพุ่งมาดั่งพายุบุแคม ยามนี้ในที่สุดก็กลับมาเป็นคุณชายผู้สง่างามอีกครั้ง กวาดสายตามองคนชุดขาวที่อยู่รอบๆ เหล่านั้น พลางขมวดคิ้วนิดๆ “สรุปแล้วพวกนี้คือสิ่งใดกัน?”
“สำนึกภูตพราย พวกมันเกรงกลัวการโจมตีด้วยไฟ” กู้ซีจิ่วอธิบาย พอกล่าวประโยคหลังออกมา หลงซือเย่ก็เข้าใจแล้ว “เช่นนั้นเจ้าประสานกับข้า ทำลายพวกมัน!”
พูดยังไม่ทันขาดคำ เปลวเพลิงก็ปรากฏออกมาจากฝ่ามือเขา…
ถึงแม้พลังวิญญาณธาตุหลักของเขาจะเป็นธาตุไม้ แต่พลังวิญญาณธาตุไฟก็เป็นจุดแข็งของเขาเช่นกัน
เปลวเพลิงคุโชน ทอดยาวไปหลายจั้ง จากนั้นกู้ซีจิ่วก็ใช้วิชาลมสลาตันเร่งเร้า พริบตาเดียวก็กลายเป็นวงล้อไฟขนาดใหญ่ แผ่ขยายไปทั่วสารทิศ…
ทุกที่ที่ไปถึง คนชุดขาวถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน…
เมื่อก่อนคนทั้งสองเคยประสานงานกันมาแล้วครั้งหนึ่ง พอยามนี้ ประสานกันอีกก็ยิ่งไร้ช่องโหว่ ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปาก เพียงส่งสัญญาณให้กันก็เข้าใจเจตนาของอักฝ่ายแล้ว ปรับแผนการโจมตีทันที…
เงาร่างทั้งสองสายของกู้ซีจิ่วและหลงซือเย่โฉบเฉี่เยวสลับกันไปมาอยู่ที่นั่น เงาร่างสองสายหนึ่งขาวหนึ่งเขียว เดี๋ยวแยก เดี๋ยวรวม สอดประสานอย่างลื่นไหล ไปถึงที่ใด ย่อมมิมีพ่าย
เมื่อเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนทูตเฉิงเอ้อจะกลายเป็นส่วนเกินอยู่บ้าง เขาไม่มีที่ให้สอดมือจริงๆ
เขาทราบว่าควรถือโอกาสนี้ไปค้นหาผู้บงการ แต่พอมองเห็นการประสานงานของสองคนนั้นเขากลับก้าวขาไม่ออกไปชั่วขณะ
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ หากท่านเทพศักดิ์สิทธิ์เห็นภาพนี้เข้า ไม่รู้ว่าจะซัดหลงซือเย่ให้กระเด็นทันทีหรือไม่…
ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรก เขาคงจะหมั่นฝึกฝนพลังวิญญาณธาตุไฟ จะได้ไม่อ่อนหัดถึงเพียงนี้ ทำได้เพียงมองสองคนนั้นร่วมมือกันสังหารศัตรู
พอจับจุดอ่อนของศัตรูได้ ซ้ำยังหาวิธีรับมือได้จะทำลายศัตรูอีกครั้งก็ง่ายดั่งพลิกฝ่ามือ คนชุดขาวเหล่านั้นถูกเผาจนไม่เหลืออย่างรวดเร็ว ในที่สุดร่างของพวกกู้ซีจิ่วทั้งสองก็หยุดลง รอบข้างไม่มีคน ชุดขาวแล้วสักตน…
กู้ซีจิ่วและหลงซือเย่ร่อนสู่พื้นพร้อมกัน กู้ซีจิ่วหอบเล็กน้อย ทว่าหลงซือเย่กลับมีท่าสบายๆ เหมือนไปเดินชมสวนมาเท่านั้น
“เหนื่อยไหม?” หลงซือเย่ถามเธอที่อยู่ข้างกาย ดวงตาส่องประกายนิดๆ
ในใจกู้ซีจิ่วปั่นป่วนดุจมีคลื่นซัดโหม ตนก็บรรยายไม่ออกว่าเป็นความรู้สึกเช่นใด
การประสานงานเข้าขากับเขาเช่นนี้ เหมือนกับเมื่อก่อนตอนที่ยังไม่แตกหักกัน…
หัวใจสับสนว้าวุ่น เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดจะเสวนากับเขา “ไปจับตัวคนที่บงการอยู่เบื้องหลังกันเกอะ!” ร่างไหววูบ พุ่งฉิวไปยังทิศตะวันออกเฉียงใต้
หลงซือเย่และทูตเฉิงเอ้อสบตากับแวบหนึ่ง รีบไล่ตามไปทันที
………….
ยามที่กู้ซีจิ่วพบตัวผู้บงการในป่าเล็กๆ แห่งหนึ่งทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ก็ทึ่มทื่อไปทันที!
องค์ชายหรงเช่อ! อวิ๋นซิงหลัว!
ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงนั้น อวิ๋นซิงหลัวโบกแขนเสื้อพรึ่บ หุ่นกระดาษแผ่นหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา ส่วนองค์ชายหรงเช่อก็เหยียดนิ้ววาดใบหน้าลงบนหุ่นกระดาษแผ่นนั้น หุ่นกระดาษแผ่นนั้นพลันกลายเป็นคนชุดขาว พุ่งออกมาจากป่า…
อวิ๋นซิงหลัวยังพอว่า ไม่นับว่าเกินความคาดหมายของกู้ซีจิ่วนัก แต่องค์ชายหรงเช่อ…เหตุใดองค์ชายหรงเช่อถึงมาอยู่กับอวิ๋นซิงหลัวได้? แล้วทำไมถึงส่งคนชุดขาวพวกนี้มาลอบกัดเธอ?
เห็นได้ชัดว่าการมาถึงของกู้ซีจิ่วทำให้สองคนนั้นตกใจ สองคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกัน ทันทีที่มองเห็นเธอ นัยน์ตาอวิ๋นซิงหลัวก็แดงฉาน ส่วนนัยน์ตาองค์ชายหรงเช่อมืดมิดยิ่งกว่าเดิม!
คนทั้งสองบินโฉบเข้ามาปานภูตผี ลงมือกับเธอทันที…
เมื่อพวกเขาลงมือกู้ซีจิ่วทราบว่าไม่ปกติแล้ว
วรยุทธ์ของสองคนนี้สูงเกินไป!
สูงจนเหลือเชื่อ!
เธอไม่เคยประมือกับอวิ๋นซิงหลัว ดังนั้นจึงไม่ทราบตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับทักษะยุทธ์ยามปกติของนาง แต่เธอทราบขององค์ชายหรงเช่อ เมื่อก่อนเธอเคยแลกเปลี่ยนวรยุทธ์กับเขา