ตอนที่ 651

ใครที่ยับเยิน

“ข้าชนะแล้ว ตกลงกันแล้วนะว่าใครแพ้ต้องรับผิดชอบมื้อเย็น” มู่ชิงเกอยิ้มจนสองตาโค้งราวกับจันทร์เสี้ยว เอ่ยบอกหยินเฉิน

หยินเฉินเองก็ยิ้มผงกศีรษะ เล่นละครด้วย “ขอเพียงเจ้ากินอาหารฝีมือข้าลง ข้าก็ยินดีรับใช้”

เอ่อ

อาหารฝีมือหยินเฉิน…น่าจะใช้คำว่ารสชาติมืดมนมาเปรียบเทียบได้

มู่ชิงเกอมุมปากกระตุก พูดอย่างจ๋อยๆว่า “ช่างมันเถอะ”

ตามด้วย นางสั่งหยินเฉินว่า “ราชาเทวะกับองค์หญิงมาเยือน ไปเตรียมนํ้าชาเถอะ”

หยินเฉินถอยไปตามที่บอก

มู่ชิงเกอมองไปยังราชาเทวะอู๋หวากับชูเนี่ยน ยิ้มว่า “แม้ข้าเป็นแขก แต่ที่นี่เป็นที่พักข้า ทั้งสองท่านมาเยี่ยมข้า ข้าจะเสียมารยาทไม่ได้ หากทำตัวเจ้ากี้เจ้าการ เป็นเจ้าภาพก็ขอให้ราชาเทวะกับองค์หญิงโปรดอภัยด้วย”

“ราชาเทวะน้อยมู่เกรงใจแล้ว”ราชาเทวะอู๋หวามองมู่ชิงเกอแล้วพูดอย่างเย็นชา

ราวกับว่าเขาอยากดูว่ามู่ชิงเกอบาดเจ็บหรือไม่

การโจมตีของเขา ถึงแม้จะหนีไปได้ แต่อย่างไรก็ต้องบาดเจ็บทั้งยังบาดเจ็บสาหัสอีกด้วย ดังนั้นหากมู่ชิงเกอเป็นคนที่ซุ่มอยู่ในวังราชาเทวะเมื่อครู่นี้ก็ไม่มีทางมีท่าทีเป็นปกติได้แน่

แต่เวลานี้หรือ

ราชาเทวะอู๋หวาจับจ้องมู่ชิงเกอ

เขายังคงมีรอยยิ้ม ท่าทางปกติ สีหน้าไม่ได้อดกลั้นกับอาการบาดเจ็บแต่อย่างไร กระทั่ง…บนร่างของเขา ทั้งในห้องนี้ยังไม่มีกลิ่นคาวเลือดแม้แต่นิด

หรือว่าจะไม่ใช่เขา

ราชาเทวะอู๋หวาคิดอยู่ในใจ

แต่หากไม่ใช่มู่ชิงเกอ แล้วจะเป็นใครเล่า

“ราชาเทวะน้อยมู่ ข้าขอบอกตามตรงเลยแล้วกันที่ข้ามาในครั้งนี้ก็เพราะมีของสิ่งหนึ่งเพิ่งสูญหายไป” ราชาเทวะอู๋หวาเอ่ย

เขาคอยสังเกตท่าทีของมู่ชิงเกอขณะที่พูดทุกคำ

แต่ท่าทีของมู่ชิงเกอนอกจากตั้งใจฟังแล้วก็ไม่ได้มีท่าทีน่าสงสัยที่จุดใดเลย

แววตาราชาเทวะอู๋หวาเปลี่ยนแปลงไป ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เขาพูดต่อว่า “ของที่หายไปนี้เกี่ยวข้องกับตระกูลมู่ ดังนั้น ข้าจึงสงสัยว่า มีพวกเศษเดนตระกูลมู่เข้ามาในวังอู๋หวา”

มู่ชิงเกอกะพริบตา ดูงุนงงเล็กน้อย

แววตาของมู่ชิงเกอ นอกจากความงุนงงสงสัยแล้วก็ไม่มีความรู้สึกอื่นใดอีก ความตื่นกลัว ร้อนรนเกรงจะถูกจับได้ จากที่ราชาเทวะอู๋หวาเฝ้ามองอยู่ก็ไม่ได้ปรากฎ ออกมาเลยแม้แต่นิด

ชูเนี่ยนมองมู่ชิงเกอด้วยความเป็นห่วง นางย่อมเชื่อมู่ชิงเกออยู่แล้ว

ทันใดนั้น มู่ชิงเกอก็แสดงท่าทีเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว ผงกศีรษะพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว ดังนั้น ที่ราชาเทวะมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อเยี่ยมเยียนข้า แต่เพราะข้าแซ่มู่เลยสงสัยว่า ข้าเป็นโจรขโมยของคนนั้นใช่ไหม”

“ถูกต้อง” ราชาเทวะอู๋หวาเอ่ยตรงๆ

“หลักฐานเล่า” มู่ชิงเกอแบสองมือออก แววตาใสกระจ่างไม่สะทกสะท้าน “ว่ากันว่าต้องจับโจรพร้อมของกลาง แซ่ข้านี้ตั้งแต่ขึ้นมาบนแผ่นดินเทพก็รู้อยู่แล้วว่า

เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน แต่ข้าไม่สนใจ ไยข้าจึงต้องเปลี่ยนแซ่ด้วยสาเหตุนี้เล่า ดังนั้นการที่ราชาเทวะสงสัย ข้าก็พอจะเข้าใจได้ เพียงแต่ก็น่าจะมีหลักฐานบ้าง”

‘หลักฐานหรือ ฮึ หากข้ามีหลักฐาน ป่านนี้ก็จับเจ้ามาโบยตีแล้ว’ ราชาเทวะอู๋หวาคิดในใจ

“ย่อมไม่ใช่ข้าแน่นอน” มู่ชิงเกอพูดอย่าสง่าผ่าเผย

แววตานาง ต้องการความจริงใจเท่าไหนก็มีเท่านั้น

“อ้อ เมื่อไม่ใช่ราชาเทวะน้อยมู่ เช่นนั้นไม่รู้ว่าในใจราชาเทวะน้อยมู่ พอจะมีใครน่าสงสัยหรือไม่” ราชาเทวะอู๋หวาลองใจอีกนิด

มู่ชิงเกอชะงักเล็กน้อย

เวลานี้หยินเฉินก็ยกนํ้าชาเข้ามา

ความจริง น้ำชานี้ก็เป็นผู้รับใช้ในตำหนักข้างเตรียมไว้ เขาเพียงแค่ยกเข้ามาเฉยๆ

หลังจากวางน้ำชาลงแล้วเขาก็ยืนอยู่ข้างกายมู่ชิงเกอเงียบๆ

“ราชาเทวะ คำถามนี้คงลำบากสำหรับข้า งานเลี้ยงเมื่อคืนข้าดื่มจนเมามาย กลับมาได้อย่างไรก็ยังไม่แน่ใจ เมื่อเช้าข้าหลับไม่รู้เรื่อง ตอนองค์หญิงชูเนี่ยนมาถึงข้าจึงรู้ว่ามีคนบุกรุกวังราชาเทวะ จากนั้นข้าก็ทำตามที่องค์หญิงสั่งไว้อยู่แต่ในนี้ไม่ได้ไปไหนเลยจนราชาเทวะมาเยือนนี้ล่ะ” มู่ชิงเกอพูดด้วยใบหน้าบริสุทธิ์

มู่ชิงเกอจากไปเมื่อคืนนี้ภายใต้สายตาคนมากมาย ทุกคนต่างรู้เห็น

ส่วนวันนี้…

ราชาเทวะอู๋หวามองไปที่ชูเนี่ยน

ชูเนี่ยนเข้าใจ ผงกศีรษะว่า “ท่านพ่อ เมื่อเช้า ขณะที่ข้ามาถึง ราชาเทวะน้อยเพิ่งตื่นนอน”

มีบุตรสาวรับรอง ทั้งยังมีคำพูดที่จริงจังไม่มีอาการเกรงความผิดแม้แต่นิดของมู่ชิงเกอ ทำให้ราชาเทวะอู๋หวาเริ่มไตร่ตรอง ‘หรือว่า ไม่ใช่เขาจริงๆ’

“คนที่ขโมยของเมื่อครู่นี้ใช้ปัญญาเทวะ ดังนั้นต่อให้ราชาเทวะน้อยไม่ได้ออกจากที่นี่ก็ยังสามารถทำได้” ราชาเทวะอู๋หวายังคงกัดไม่ปล่อย

มู่ชิงเกอแสดงท่าทีจนใจ บอกเขาว่า “ราชาเทวะ ข้ารู้ว่าตัวเองบริสุทธิ์ท่านสงสัยข้าเพียงเพราะแซ่ของข้า ดูแล้ว หากข้าไม่ช่วยราชาเทวะจับตัวคนที่ลอบเข้ามาดิน แดนอู๋หวาคนนี้แล้ว ท่านคงไม่ยอมเชื่อในความบริสุทธิ์ของข้าแน่นอน”

“เจ้าจะช่วยข้าจับคนหรือ” สองตาของราชาเทวะอู๋หวาหรี่ลง ราวกับไม่นึกว่าเขาจะพูดเช่นนี้

แม้แต่ชูเนี่ยนเองยังตกใจ

มู่ชิงเกอผงกศีรษะ พูดตรงๆ ว่า “ใช่แล้ว ในเมื่อราชาเทวะไม่เชื่อข้า ข้าก็ต้องจับโจรตัวจริงเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองบริสุทธิ์แล้ว”

เห็นท่าทีไร้ซึ่งพิรุธแม้แต่นิดของเขา ราชาเทวะอู๋หวาก็เริ่มลังเลขึ้นมา

สักพัก ชูเนี่ยนก็กระซิบกับเขาว่า “ท่านพ่อ ก็เป็นวิธีที่ไม่เลวนะเจ้าคะ”

ราชาเทวะอู๋หวาพยักหน้าช้าๆ

เขามองมู่ชิงเกออีกครั้ง “ดี ข้าจะให้โอกาสเจ้า ขอเพียงเจ้ามีคนที่น่าสงสัยมากกว่า ข้าก็จะเลิกสงสัยในตัวเจ้า”

มู่ชิงเกอยิ้มน้อยๆ ประสานมือว่า “ข้ามาดินแดนอู๋หวาหลายวันได้รับการดูแลจากราชาเทวะและองค์หญิง ในเมื่อมีเรื่องจะต้องใช้มู่ชิงเกอ ข้าย่อมต้องทำอย่างเต็มที่”

“ดี เช่นนั้นเจ้าลองว่ามา เจ้าคิดว่าต้องทำอย่างไร จึงจะสามารถจับพวกเหลือเดนตระกูลมู่ได้” สองตาราชาเทวะอู๋หวาหรี่ลงอย่างอันตราย

“เรื่องนี้…” มู่ชิงเกอขมวดคิ้ว แกล้งคิดคำนึงแล้ว เงยหน้ามองชูเนี่ยนพลางถามว่า “องค์หญิง ไม่ทราบว่า เวลานี้สืบหาแล้วได้ผลอย่างไรบ้าง”

ชูเนี่ยนว่า “พอพบว่ามีคนบุกรุก ท่านพ่อก็สั่งปิดทุกประตูและกักตัวแขกที่มาอวยพรไว้ในวังอู๋หวาชั่วคราว ดังนั้น โจรจะต้องยังไม่ได้จากไป อีกทั้งยังมีการจู่โจมวันนี้ เขาจะต้องยังอยู่ในวังอู๋หวา พวกเราได้ตรวจสอบป้ายแสดงฐานะของคนทั้งหมดอีกครั้งหนึ่งแล้ว แต่ยังไม่พบอะไร”

เรื่องนี้นางเองก็ปวดหัวมาก ไม่รู้จะเริ่มสืบจากที่ไหนดี

มู่ชิงเกอฟังจบก็พยักหน้าอย่างครุ่นคิด ลูบคางตัวเองแล้วพูดช้าๆ ว่า “หากข้าเป็นพวกเหลือเดนตระกูลมู่ที่อยากเข้าวังอู๋หวาจะต้องไม่ใช้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองหรือแม้กระทั่งฐานะเองก็ยังต้องปลอมขึ้น อีกทั้ง การวางแผนเข้ามาเช่นนี้จะต้องวางแผนมานาน ไม่ใช่กะทันหัน ดังนั้น การตรวจสอบป้ายแสดงฐานะ ไม่มีประโยชน์อะไรนัก”

“เจ้าพูดมีเหตุผล” ชูเนี่ยนดวงตาเปล่งประกาย ฟังอย่างตั้งใจ

ราชาเทวะอู๋หวาก็เงียบลง จ้องมองมู่ชิงเกอ รอฟังคำพูดที่เขาจะเอ่ยต่อไป

ภายใต้การจับจ้องของทั้งคู่มู่ชิงเกอก็พูดว่า “การเข้ามายังวังอู๋หวาได้นั้นก็หมายความว่าก่อนพวกเขาเข้ามาก็อยู่ในเมืองอู๋หวาแล้ว”

ทันใดนั้น ดวงตานางต่างก็เปล่งประกายบอกชูเนี่ยน และราชาเทวะอู๋หวาว่า “ข้าเสนอว่าให้เริ่มตรวจในเมืองอู๋หวาก่อน ส่วนคนในวังอู๋หวานั้นเพียงกักตัว เฝ้าดู ความเคลื่อนไหวทุกฝีก้าว ไม่ให้พวกเขาออกไปก็พอแล้ว”

“พูดต่อ ราชาเทวะอู๋หวากล่าว

“ราชาเทวะ ข้าคิดเช่นนี้ในเมื่อตรวจสอบฐานะแล้วไม่มีปัญหา และพวกเหลือเดนตระกูลมู่ต้องอยู่ภายในนั้น อย่างนั้นก็มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว นั้นคือพวกเขาขโมยฐานะคนที่มาอวยพร คนที่มาอวยพรทั้งหมดจะต้องมาเมืองอู๋หวาก่อน เพียงตรวจสอบให้ละเอียด ดูว่าไม่กี่วันก่อนในเมืองอู๋หวามีเรื่องประหลาดอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ เช่นมีคนหาย หรือตาย เพียงหาให้เจอ พวกเราก็จะรู้ว่าฐานะของใครถูกขโมยไปใช้ คนที่ใช้ฐานะนั้นในวังอู๋หวามิใช่ว่าชัดเจนแล้วหรือ อีกทั้งคนใน วังอู๋หวา เราทำเพียงกักชังแต่ไม่สอบสวน การอยู่เฉยเช่นนี้จะทำให้คนต้องอดรนทนไม่ไหว คิดจะหลบหนี เพียงแค่พวกเขาเคลื่อนไหวก็จะเผยพิรุธขึ้นทันที” มู่ชิงเกอ เสนอวิธีออกมาอย่างสุดความสามารถ

ชูเนี่ยนฟังจนดวงตาเปล่งประกายแวววาว

ส่วนแววตาราชาเทวะที่มองมู่ชิงเกอก็ค่อยๆ ลดความแคลงใจลง

เนื่องจาก เท่าที่รู้มาไม่มีโจรคนไหนจะทุ่มเทกายใจเพื่อจับโจรทั้งยังวิเคราะห์ได้อย่างสมเหตุสมผลเช่นนี้ นี่ไม่เหมือนกับดักที่ตั้งใจวางไว้

“ยังมีอีก คนในดินแดนอู๋หวาได้ประมือกับโจรหรือไม่ พอจะจำลักษณะรูปร่าง หน้าตาได้หรือไม่” มู่ชิงเกอถามอย่างสงสัย

ราชาเทวะอู๋หวาไม่ได้เอ่ยอะไร แต่ชูเนี่ยนก็ช่วยอธิบายว่า “เขาประมือกับทหารยามแค่ช่วงสั้นๆ ทั้งยังแข็งแกร่งมาก พวกเขาพอจำได้เพียงคลับคล้ายคลับคลา ไม่สามารถบอกรูปร่างหน้าตาได้แน่ชัด แต่ข้าแน่ใจว่า เขามีพรรคพวกด้วยอย่างน้อยอีกสองคน”

ชูเนี่ยนไม่ลืมว่า ขณะที่ตัวเองเข้าไปถึง มีเงาคนแวบผ่านไปสามคน

“เช่นนี้ก็จะยากหน่อย” มู่ชิงเกอขมวดคิ้ว “ข้ายังนึกว่า หากทหารยามจำหน้าตาอีกฝ่ายได้ เพียงวาดภาพแล้วเปรียบเทียบตัวคนก็ควรจะหาพบได้”

“ฮึ วิธีของเจ้า หากได้ผลจริงข้าจะนึกไม่ถึงหรือ” ราชาเทวะอู๋หวาพูดเย็นเฉียบ

มู่ชิงเกอยิ้มจนเห็นฟัน “ข้าพูดมากไปเอง ราชาเทวะฉลาดเฉลียว ย่อมคิดไว้ก่อนแล้ว”

ราชาเทวะอู๋หวาจ้องมู่ชิงเกอ หลังจากจ้องมองอยู่หลายครั้งก็หันกายพาชูเนี่ยนจากไป

เดินออกจากตำหนักข้างแล้ว เขาก็บอกชูเนี่ยนว่า “ทำตามที่เขาบอก ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่ามีพวกเหลือเดนตระกูลมู่เข้ามาในดินแดนอู๋หวากี่คนกันแน่”

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” ชูเนี่ยนผงกศีรษะ

นางเอ่ยถามอย่างไม่วางใจอีกว่า “แล้วความสงสัยที่ท่านพ่อมีต่อราชาเทวะน้อยมู่…”

แววตาราชาเทวะอู๋หวาเปลี่ยนแปลงไปมาหลายครั้ง พูดอย่างคลุมเครือว่า “ให้เป็นเช่นนี้ไปก่อน”

“ราชาเทวะ องค์หญิง” เวลานี้เอง หยินเฉินก็วิ่งตามมาจากด้านหลัง ขณะที่ชูเนี่ยนหันไปมองเขาก็เอ่ยว่า “พูดถึงคนที่น่าสงสัย ข้านึกขึ้นได้ว่าวันที่เข้ามายังเมืองอู๋หวาได้พบเห็นคนน่าสงสัยหลายคนบนถนน”