ตอนที่ 132

เป็นไปไม่ได้!

เขาชี้ไปที่คนของสถาบันไป๋หยวนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังสุด

คนที่ถูกเลือกถึงกับชะงัก แววตาปรากฏความดุร้ายทันที ดูเหมือนว่าการที่ถูกเลือกเป็นคนแรกเป็นการหยามเกียรติยิ่งนัก

“พ่อหนุ่มน้อย เจ้าชักจะจองหองไปแล้วนะ” เขาเดินออกไปยืนตรงข้ามจิ่งเยี่ย

“ชิงหลง! เขาเป็นบุคคลที่อยู่ในอันดับสามของการจัดอันดับเด็กใหม่เชียวนะ! กลับถูกท้า ทายก่อนคนแรก”

“เฮ ก็ดูเอาสิทั้งแปดคนที่ก้าวออกมานี้ ใครไม่อยู่ในสิบอันดับแรกบ้างเล่า”

“…”

“อ่า!”

ทางนี้ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ยังมิทันจะจบ ก็ได้ยินเสียงร้องอันน่าเวทนาทันที ทันใดนั้น ร่างของชิงหลงก็บินลอยออกจากสังเวียนและกระแทกลงกับพื้นอย่างรุนแรง

!

ท่ามกลางสถานการณ์ที่เงียบงัน

มันเร็วมาก!

ซึ่งไม่มีใครทันเห็นว่าจิ่งเยี่ยแห่งสำนักหลิงอู๋ออกอาวุธเช่นไร และบุคคลที่อยู่ในอันดับสามของการจัดอันดับเด็กใหม่แห่งสถาบันไป๋หยวนก็พ่ายแพ่ไปเสียแล้ว

ดวงตาของเจียงหลีหดเล็กลงอย่างรวดเร็วพลางมองไปที่จิ่งเยี่ยซึ่งกำลังยืนตัวตรงบน สังเวียน เขายังนิ่งเงียบเช่นเดิม ใบหน้าที่เย็นชาและรูปหน้าอันคมชัดของเขาปราศจาก ความทุกข์หรือความสุข ราวกับว่าชัยชนะในตอนนี้มิได้สำคัญอะไรกับเขาเลย

พอการแข่งขันจบลงอย่างรวดเร็ว ไป๋หลี่เฝีงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา

ความเฉยเมยของจิ่งเยี่ยราวกับว่าเป็นการปิดกั้นตัวเอง แตกต่างจากความโดดเดียวลำพังของไป๋หลี่เฝีงที่ดูเหมือนข่มใจตัวเองด้วยท่าทีที่แข็งกร้าว

“เจ้าขึ้นมา” จิ่งเยี่ยยกมือขึ้นอีกครั้งแล้วชี้ไปที่บุคคลที่สอง

คนที่ถูกเขาชี้ สีหน้าซีดขาวทันที ขาทั้งสองสั่นเล็กน้อย ความแข็งแกร่งของจิ่งเยี่ยเกินขอบเขตความสามารถของเขาที่จะรับมือไหว

เขาก้าวขึ้นไปแล้ว ซึ่งผลคงไม่สู้ดีนัก

ท่ามกลางสายตาที่จับจ้อง เขาทำได้เพียงกัดฟันแล้วเดินขึ้นไป

แน่นอนว่าผลที่ออกมาไม่เกินความคาดหมาย การออกอาวุธของจิ่งเยี่ยยังเร็วมาก เหมือนเดิมจนมวลชนไม่ทันได้ตั้งตามองเลย และบุคคลนั้นก็กระเด็นออกจากสังเวียนอีก ครั้ง

ชัยชนะติดต่อกันถึงสองครา ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของอู๋เซียนชัดเจนยิ่งขึ้น โดยเฉพาะ สายตาที่เขามองไปหาหนานอู๋เฮิ่นนั้นแฝงไปด้วยความยั่วยุ

แล้วทางหนานอู๋เฮิ่นล่ะ

เขามิได้ใส่ใจการยั่วยุของอู๋เชียนเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมองหน้าจิ่งเยี่ยด้วยความสนใจ

รอบที่สาม!

รอบที่สี่!

รอบที่ห้า!

รอบที่หก!

…………………

จิ่งเยี่ยเอาชนะคู่ต่อสู้ด้วยกระบวนท่าเดียว ฉากที่คุ้นเคยเช่นนี้ ทำให้ผู้คนของสถาบันไป๋หยวนนึกถึงเหตุการณ์การต่อสู้ครั้งที่ผ่านมาของเจียงหลี ทั้งสองคนนี้ ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็น ใคร ก็เอาชนะศัตรูเพียงท่าเดียว

ท้ายที่สุด การปรากฏตัวของไป๋หลี่เฝีง ก็ทำให้ความเหี้ยมโหดของเจียงหลีสิ้นสุดลง แม้ว่าเขาจะพ่ายแพ้ในตอนท้าย แต่เขาก็ยังทำลายธรรมเนียมนี้ไปเสียแล้ว

บัดนี้ จิ่งเยี่ยแห่งสำนักหลิงอู๋ ใครจะเป็นคนทำลายธรรมเนียมนี้ได้

การพ่ายแพ้ถึงหกรอบติดต่อกัน ทำให้สีหน้าของคณาจารย์และลูกศิษย์ของสถาบันไป๋หยวนแย่ลงไปมาก ขณะที่กลุ่มคนจากสำนักหลิงอู๋กลับดุหยิ่งผยอง จมูกของพวกเขาแทบจะทะยานถึงฟ้าแล้ว

ใครหรือ ขณะนี้ สายตาของคณาจารย์และลูกศิษย์แห่งสถาบันไป๋หยวนจ้องมองไปที่เจียงหลีกับไป๋หลี่เฝีง ซึ่งเหลือเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังมิได้ลงแข่ง

“ตาเจ้าแล้ว” จิ่งเยี่ยเอ่ย

คราวนี้เขาชี้ไปที่ไป๋หลี่เฝีง

ไป๋หลี่เฝีงเงยหน้าขึ้นช้าๆ พลางมองไปที่เขา ภายใต้แววตาที่โดดเดี่ยวนั้นเต็มไปด้วยจิต วิญญาณแห่งการต่อสู้ เขาเดินขึ้นสังเวียนแล้วปล่อยชิงเฟิ่งออกไปทันที

ดูเหมือนว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงการคุกคามจากจิ่งเยี่ย

ขณะนี้ ไป๋หลี่เฝีงกำลังเผชิญกับการต่อสู้อย่างหนักหน่วง แต่จิ่งเยี่ยกลับยืนนิ่งคงเดิม ซึ่ง แม้แต่วิญญาณยุทธ์ก็ยังมิได้ปล่อยออกมาให้เห็นเลย

การหยามเกียรติเช่นนี้ ทำให้ดวงตาของไป๋หลี่เฝีงหม่นหมอง และทำให้เจียงหลีถึงกับ ขมวดคิ้ว

ตู้มมม!

การต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ไป๋หลี่เฝีงเริ่มโจมตีก่อนท่ามกลางพลังอำนาจของจิ่งเยี่ย

ร่างและเงาของชิงเฟิ่งปกคลุมเขาทั้งสองคน แต่ทว่า ดูเหมือนจิ่งเยี่ยจะมิได้รับผลกระทบ ใดๆ และระหว่างการโจมตีของไป๋หลี่เฝีงอย่างต่อเนื่องนี้ เขากลับรับมือได้อย่างไม่ต้อง เปลืองแรง

บรรดาคณาจารย์และลูกศิษย์แห่งสถาบันไป๋หยวนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นี้ไม่ใช่การพ่ายแพ้ต่อการออกอาวุธเพียงครั้งเดียวแล้ว

แต่ทว่า ระหว่างที่พวกเขากำลังโล่งใจนั้น ทั้งสองคนต่างออกอาวุธไปเพียงสองกระบวน ท่า กระบวนท่าที่สาม ทุกคนต่างเห็นเงาสีครามบินออกมาจากสังเวียน

เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!

มวลชนของฝั่งสถาบันไป๋หยวนต่างอยู่ในความโกลาหลว่าไป๋หลี่เฝีงแพ้ได้อย่างไร โดย ทักษะพรสวรรค์ของวิญญาณยุทธ์ที่เก่งกาจยังมิทันได้ใช้เลย แม้แต่วิญญาณยุทธ์ของฝ่ายตรงข้ามก็ไม่สามารถบีบบังคับให้เขาปล่อยมันออกมา! เดิมทีไป๋หลี่เฝีงเป็นเด็กใหม่ที่ถูกจับตามองมากที่สุดของสถาบันไป๋หยวน หากไม่ใช่เพราะเจียงหลี เขาคงได้เป็นราชาหน้าใหม่ของปีนี้อย่างแน่นอน

แต่ตอนนี้เล่า

กลับถูกเด็กหนุ่มของสำนักหลิงอู๋เอาชนะได้ภายในสามกระบวนท่าเลยหรือ

ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นการพ่ายแพ้ถึงสองครั้งติดภายในวันเดียว

บริเวณโดยรอบเข้าสู่สภาวะเงียบสงบ พวกเขามองไปที่ไป๋หลี่เฝีงซึ่งกำลังลุกขึ้นจากพื้น โดยไม่รู้เวลานี้เขาควรพูดอะไรออกมาดี

“ฮ่าๆ ไป๋เหนี่ยวเฉาเฟิ่ง ก็ได้เพียงเท่านี้เอง” คำพูดถากถางของอู๋เชียนดังขึ้นอย่างระคายหู

เจียงหลีหันหลังกลับมามองเขา โดยหัวเราะเยาะในใจพลางเริ่มเดินไปที่สังเวียนก่อน

แม้ว่านางจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไป๋หลี่เฝีง แต่ทุกคนล้วนเป็นลูกศิษย์จากสถาบัน เดียวกัน เมื่อมีคนมาหาเรื่องถึงถิ่น นางจะทนได้อย่างไร

“ถึงตาข้าแล้ว”นางยืนอยู่ตรงข้ามจิ่งเยี่ยแล้วเอ่ยด้วยเสียงเรียบ

จิ่งเยี่ยชนะเจ็ดรอบติดต่อกัน เหลือนางเพียงคนเดียวแล้วใช่หรือไม่ หากนางแพ้อีกครั้ง ทางฝั่งสถาบันหลิงอู๋ก็จะได้รับรางวัลชนะเลิศแบบไร้พ่ายเป็นคนแรก

“จิ่งเยี่ยแสดงออกได้ไม่เลวเลยทีเดียว ยืนหยัดมุมานะต่อไป” เสียงของอู๋เชียนลอยเข้ามา

หนานอู๋เฮิ่นกล่าวในเวลาเดียวกันว่า “กุญแจสำคัญของการแลกเปลี่ยนศิลปะการต่อสู้ ระหว่างกันคือ การสั่งสมประสบการณ์ เจ้าไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับผลแพ้ชนะมากเกินไป”

ประโยคนี้ ไม่รู้ว่าพูดให้แก่เจียงหลีที่กำลังอยู่บนสังเวียนหรือเหล่าบรรดาผู้ถูกเลือกที่ได้รับความพ่ายแพ้กันแน่

แต่ทว่า หลังจากเขาพูดจบ ไป๋หลี่เฝีงซึ่งวางแผนจะเดินจากไปในตอนแรก ก็หยุดเดิน แล้วยืนนิ่งอยู่ด้านล่างสังเวียนพร้อมกับมองดูคนทั้งสองบนสังเวียน

จิ่งเยี่ยมองไปที่เจียงหลีและยังคงนิ่งเงียบเหมือนเช่นเคย

แต่ทว่า บัดนี้เจียงหลีกลับมิได้รู้สึกถึงความมุ่งมั่นที่เขาอยากจะต่อสู้กับตน ในทางกลับกัน อารมณ์ที่เขาแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว กลับทำให้นางมิอาจคาดเดาได้ เจียงหลีขมวดคิ้ว จิ่งเยี่ยผู้นี้ช่างแปลกเกินไปแล้ว

“หากเจ้าไม่ยอมออกอาวุธ งั้นข้าออกก่อน” พูดเพียงเท่านี้นางกออกกระบวนท่าก้าวล่องหน ออกหมัดคู่ และรวบรวมพลังวิญญาณ

“หมัดพิฆาตขั้นหกกก!”

“ฝ่ามือพันคลื่นนน!”

เงาหมัดและรอยฝ่ามือเคลื่อนเข้าหากันและประสานเชื่อมต่อกันอย่างไร้รอยต่อ แล้วพุ่งเข้าใส่จิ่งเยี่ย ขณะที่บริเวณขาของจิ่งเยี่ยกลายเป็นเงาลวงตาคอยหลบหลีกการโจมตีของเจียงหลีอย่างชาญฉลาด เพลานี้ ร่างและเงาของทั้งสองคนบนสังเวียนเคลื่อนที่อย่างไม่สามารถคาดเดาได้และรวดเร็วจนผู้คนมิอาจมองเห็นได้อย่างชัดเจน

เกรงว่ามีเพียงผู้ที่ฝึกฝนจนเป็นหลิงเจี้ยงขึ้นไปเท่านั้น ถึงจะมองพวกเขาสองคนออก

มีกำลังความสามารถจริงๆ ด้วย

หลังจากสัมผัสไปแล้วหลายกระบวนท่า เจียงหลีจึงประเมินในใจ นางรู้สึกได้ว่าศักยภาพ ของจิ่งเยี่ยมีมากกว่านี้ ถึงขั้นพอๆ กับตนเลยด้วยซ้ำ หากเป็นเช่นนี้ ก็สามารถท้าทายผู้ที่มีระดับเหนือกว่าได้แล้ว

“ผ่านสามกระบวนท่าไปแล้ว!”

ด้านล่างสังเวียน มีใครบางคนอุทานออกมา

ทันใดนั้น มีแสงสีทองสว่างส่องประกายที่ด้านหลังของจิ่งเยี่ย ราวกับว่าเขากำลังจะปล่อยวิญญาณยุทธ์ออกมา ขณะเดียวกัน ด้านหลังของเจียงหลีก็ปรากฏร่างของเลี่ยเทียนซื่อเช่นกัน

“เลี่ยเทียนนนซื่อออออ!”

ทักษะการต่อสู้ที่เก่งกาจถูกใช้และกำลังพุ่งเข้ากดดันจิ่งเยี่ย

ตู้มมม!

เสียงดังลั่น ร่างของจิ่งเยี่ยถูกเลี่ยเทียนซื่อโจมตีจนกระเด็นหลุดออกไป ทำให้แสงสีทอง ที่อยู่ด้านหลังของเขาสลายไปทันทีและเลือดก็ไหลร่วงกลางอากาศ

“เป็นไปไม่ได้!” ฉากนี้ถึงกับทำให้ใบหน้าของอู๋เชียนแสดงอาการดุร้ายออกมา

เจียงหลีก็ตะลึงงันเช่นกัน เมื่อเห็นจิ่งเยี่ยบินลอยออกไป จึงตกใจทันที…