ตอนที่ 164

หัวใจของนางสามารถสั่นสะเทือนฟ้าดินได้

พลังอาฆาตทำลายลางทุกสิ่ง

หรงจิ่งถูกปกคลุมไปด้วยความพยาบาท จนถึงตอนนี้เขารับรู้ถึงความอาฆาตเขาของเจียง หลีแล้ว

ไม่!

นางไม่ได้มีใจอาฆาตแค้นข้า นางใคร่ต่อสู้กับข้าด้วยแรงทั้งหมดที่มีต่างหาก หรงจิ่งเข้าใจขึ้นมาทันที

ตู้มม!

ทันใดนั้นพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งระเบิดออกมาจากร่างของเขาก่อตัวเป็นพายหมุนวน นอกร่างกาย

พลังวิญญาณก่อร่างเป็นพายุหมุนเข้าปะทะกับแรงอาฆาตกดดันอย่างดุเดือด ในขณะนั้น แสงไฟกระพริบโลกมืดสลัวและพื้นที่ล่าสัตว์ของราชวงศ์ถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่ น่ากลัวและยังทำให้ผู้คนจำนวนมากในซั่งตูตกใจแตกตื่น

ใครก็ไม่อาจคาดคิด เพียงการประลองต่อสู้ระหว่างหลิงเจี้ยงจะก่อให้เกิดการเคลื่อนไหว ครั้งใหญ่เช่นนี้

เสียงดังตู้มต้ามแสงที่รุนแรงปะทุขึ้นจากจุดปะทะกระจายอย่างรวดเร็วไปรอบๆ กลาง อากาศและตัดต้นไม้ในพื้นที่ล่าสัตว์จนราบคาบเป็นหน้ากลอง

ต้นไม้จำนวนนับไม่ถ้วนเหลือเพียงรอยตัดแบนราบและส่วนที่ถูกตัดก็บิดเบี้ยวเป็นธุลีด้วย พลังที่น่ากลัวนี้และกระจัดกระจายไปบนท้องฟ้า

อ๊ากกก!

ทุกคนต่างร้องอุทานก้มตัวและนั่งยองๆ โดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความ หวาดผวาและตื่นตะลึง

แต่ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่ลืมที่จะมองไปยังสถานที่ที่หรงจิ่งยืนอยู่และ…เจียงหลี!

อาหลี! จิ่งเยี่ยตะโกนเรียกในใจมองไปยังร่างตรงตระหง่านราวกับมีดดาบปักผืนดินของ เจียงหลี

ฟูว!

บริเวณมุมริมฝีปากของเจียงหลีมีเลือดสีแดงฉานไหลออกมา

บนคอเรียวของนางมีรอยแตกเปื้อนเลือด กลิ่นอายที่ผสมกับพลังฟ้าดินได้จางหายไปอย่างรวดเร็วและมลายไปอย่างไร้ร่องรอย

แม้แต่ลมหายใจของนางเองก็อ่อนระทวยลงเล็กน้อย

“นังเด็กบ้านี่!” ฉินเทียนอีมองไปยังเงาร่างในอาภรณ์ชุดดำที่แข็งกราวแล้วพึมพำเสียงทุ้มต่ำ

เล็บทั้งสองข้างของจิ่งเยี่ยจิกลึกเข้าไปในอุ้งมือ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอาหลีถึงทำเช่นนี้ แม้กระทั้งเขาก็แค้นเคืองที่น้องสาวถูกทำให้กลายเป็นผู้ปกป้องนายน้อยตระกูลลู่เช่นนี้!

เขามีสิทธิ์อะไรถึงให้อาหลีทำเพื่อเขาเช่นนี้

ดวงตาของจิ่งเยี่ยฉายแววเกลียดชังแม้กระทั้งตอนที่หันไปมองลู่เสวียนก็ยังมีความรู้สึกไม่ชอบใจ

ลมรอบๆ พัดพลังวิญญาณที่บ้าคลั่งออกไปเผยให้เห็นร่างยาวของหรงจิ่ง

“ยังไม่ตาย!”

“คุณชายจิ่งจะมาตายง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร”

ทุกคนประหลาดใจและรู้สึกโชคดี อย่างไรเสียก็น่าเสียดายหากเทียนเจียวอย่างหรงจิ่งจะ มาตายเช่นนี้

แค่กๆ หรงจิ่งลงมาปรากฏตัวหน้าผู้คนอีกครั้งไอรุนแรงสองครั้งและสีหน้าของเขาดูดีขึ้น หลังจากไอออกมาเป็นเลือด

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หญิงสาวชุดดำที่ยืนอยู่ตรงข้ามและเปิดเผยความอับอายของเขาต่อหน้าผู้อื่นในยามนี้

ชุดคลุมขาวสว่างสีจันทร์บนร่างของหรงจิ่งเปื่อยยุ่ยจนแทบดูไม่ได้ ช่วงแขนที่เปิดเผยถูก ปกคลุมไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนั้นทุกคนก็ประหลาดใจและถอนหายใจให้กับความเข้มแข็งของหรง จิ่ง การประลองเมื่อครู่นี้หากลองเปลี่ยนเป็นพวกเขาเกรงว่าไม่สามารถต้านทานได้เลย “หรงจิ่ง…” ฉินเทียนอีหรี่ตาเล็กน้อยเก็บซ่อนสีหน้าขี้เล่นเอาไว้ กระบวนท่านี้ของเจียงหลีมีพลังมากพอที่จะจัดการกับนักฆ่าเหล่านั้นในเวลานั้น แต่ตอนแรกนางยังคงเป็นแค่หลิงซื่อแต่ตอนนี้นางเลื่อนขั้นเป็นหลิงเจี้ยงแล้ว

กล่าวได้เพียงว่านางไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของวรยุทธ์นี้อย่างเต็มที่ แต่ถึง กระนั้นก็ไม่สงสัยในพลังของวรยุทธ์นี้ แม้แต่สำหรับเขามันก็ยากที่จะสำเร็จโดยไม่เกิด การสูญเสียแต่หรงจิ่งกลับต้านรับไว้ได้

การมองเห็นของหรงจิ่งนั้นชัดเจนมากทำให้ผู้คนรู้สึกว่าภายใต้ดวงตาคู่นี้เก็บซ่อน ความคิดชั่วร้ายไว้ไม่มิด

เจียงหลียกยิ้มมุมปากที่มีรอยเปื้อนเลือดแล้วจ้องมองเขาโดยไม่แสดงความอ่อนแอให้เห็น “คุณชายจิ่งช่างต่อกรยากด้วยจริงๆ”

โชคดีที่มีเสวียนกังกุยปกป้องร่างกายเอาไว้ มิฉะนั้นนางจะใช้พลังความโกรธของจักรพรรดินีง่ายๆ ได้อย่างไร

“เจ้าก็ทำให้ข้าประหลาดใจไม่น้อยเช่นกัน” หรงจิ่งตอบอ้อยอิ่ง

ฟังไม่ออกว่าน้ำเสียงของเขายินดีหรือยินร้าย

ผู้คนยากที่จะคาดเดาว่าสรุปแล้วเพราะการประลองต่อสู้ครั้งนี้โกรธจริงหรือไม่

“หรงจิ่งหมายความว่าอย่างไร” โจวยวนที่หายจากอาการตกใจขมวดคิ้วเอ่ยด้วยน้ำเสียง ไม่พอใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเจียงหลีออกหน้าออกตาทำให้นางรู้สึกอึดอัด “เป็นแค่ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เขาเป็นถึงคุณชายตระกูลสูงส่งจะแพ้นางได้หรือ”

“หรงจิ่งยังไม่ได้ลงมือต่างหาก” มู่หว่านโหรวจดจ้องไปที่สองคนนั้นแล้วแก้คำพูดของ โจวยวน

อันที่จริงการประลองเมื่อครู่นี้หรงจิ่งทำเพียงแค่ตั้งรับยังไม่ทันได้ลงมือ

“ไม่ว่าการประลองครั้งนี้จะเกิดขึ้นหรือไม่ก็ตามและไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร เจียงหลี นี้จะกลายเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาที่สุดของงานล่าสัตว์ฤดูร้อนนี้” มู่ชิงเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียง เรียบนิ่ง

ในเวลานี้นางได้ขจัดความผิดหวังและความเศร็าโศกในใจและฟื้นคืนกิริยาความสง่างาม ขององค์หญิง

เมื่อคำพูดนี้ออกจากปากไปสีหน้าของผู้คนพลันซีดเผือด

นี้มันอะไรกัน น้ำสียงของหรงจิ่งเหมือนเต็มใจเป็นคู่ฝึก หมายความว่าอย่างไร ผู้สังเกตการณ์ต่างประหลาดใจมากและไม่เข้าใจเจตนาของหรงจิ่ง อย่างไรก็ตามเจียงหลีไม่สนใจสิ่งที่หรงจิ่งคิดเพียงแต่ยิ้มเยือกเย็น “แน่นอน!”

เมื่อกล่าวจบนางก็ปลดปล่อยเลี่ยเทียนซื่อออกมา

ในฐานะที่นางเป็นหลิงเจี้ยง วิญญาณยุทธ์ยิ่งแกร่งกล้าขึ้นมาก เมื่อปิศาจร้ายที่สามารถแยกฟ้าดินได้ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังนาง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

โฮกกก! เลี่ยเทียนซื่อผงกหัวขึ้นเท้าหน้าเหยียบพื้นดินสะเทือนเลื่อนลั่น

“หมัดพิฆาตขั้นหก!” เจียงหลีส่งเสียงต่ำและพุ่งเข้าหาหรงจิ่งด้วยหมัดลุ่นๆ

หมัดพิฆาตขั้นหกอาจส่งผลมากมายต่อร่างกาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่ก่อให้เกิดผลกระทบใดๆ แน่นอน แต่ทว่า…

กรอบบ!

ในขณะที่เจียงหลีเข้าไปใกล้หรงจิ่ง เสียงแตกละเอียดดังขึ้นดึงดูดจุดสนใจของหรงจิ่ง ร่างของเขาวูบไหวเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของเจียงหลี ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจโดยจดจ่อไปที่รอยแผลปริแตกที่ลำคอของนาง

เมื่อเห็นหรงจิ่งหลบเลี่ยงเจียงหลีก็เปลี่ยนท่าและโจมตีเขาอีกครั้ง

หรงจิ่งหลบตัวอีกครั้งและเจียงหลียังคงตามไล่ล่า

บาดแผลบนร่างกายของนางฉีกขาดอยู่ตลอดเวลาและเลือดไหลออกจากบาดแผลทำให้ อาภรณ์สีดำของนางย้อมไปด้วยสีแดง

สี่ทิศรอบตัวไม่มีเสียงใดๆ

ทุกคนมองฉากนี้ด้วยความตกใจ เลือดอาบร่างหญิงสาว ริมฝีปากของนางปิดแน่นสนิท ดวงตาของนางมุ่งมั่นโจมตีหรงจิ่ง

ดวงตาของลู่เสวียนเปล่งประกายความตื่นเต้นแทบรอไม่ไหวที่จะรีบขึ้นต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเจียงหลี

แต่จิ่งเยี่ยมองสถานการณ์ด้วยความตึงเครียด ได้แต่โมโหอยู่ในใจแทบอยากจะเข้าไปฆ่าคนที่ทำให้น้องสาวเขาเป็นเช่นนี้ไม่ไหว

ฉินเทียนอี ยืดตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัวจ้องมองร่างเล็กที่ไล่ตามอยู่ตลอดเวลา ดวงตาของเขา เปลี่ยนไปอย่างไม่อาจคาดเดาได้

“อะไรที่ทำให้นางดื้อรั้นได้ถึงเพียงนี้ นายน้อยตระกูลลู่มีเสน่ห์จริงๆ ถึงทำให้นางยินยอม พร้อมใจเช่นนี้” มู่ชิงเหยียนยังตกตะลึงไม่หายพึมพำถามตัวเอง ในดวงตาของนางฉายแววชื่นชมในความดื้อรั้นของเจียงหลี

“พอได้แล้ว!” จู่ๆ หรงจิ่งก็ส่งเสียงร้องทุ้มต่ำ หยุดร่างของเขาและเปิดหน้าอกต่อหน้าเจียงหลี

หกหมัดหนักผสานเข้ากับอนุภาพของวิญญาณยุทธ์ พลังโจมตีพุ่งออกมาจากกำปั้นเล็กๆ ของเจียงหลีและชกเข้าที่หน้าอกของหรงจิ้งเข้าอย่างจังงง…