ตอนที่ 182

ความรู้สึกที่หัวใจเต้นระรัว

ในลำแสงที่น่ากลัวแฝงไปด้วยการทำลายล้าง

ถูกมันจองจำไว้แล้ว เจียงหลีรู้สึกได้ว่าตัวเองไม่สามารถขยับตัวได้!

นี่มันอะไรกัน ในใจนางรู้สึกตกใจไม่ว่าจะตัวนางเองหรือภายในความทรงจำในร่างเจ้า ของเดิมล้วนไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับระเบิดวิญญาณ

แต่นี่ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการรับรู้ผลลัพธ์ของการถูกสิ่งนี้โจมตี

หนี!

ความคิดที่จะหลีกเลี่ยงของอันตรายนั้นดังขึ้นในใจ

แต่ว่านางไม่สามารถขยับตัวได้

หรือว่าวันนี้ต้องตายที่นี่ เจียงหลีรู้สึกไม่เต็มใจ

ลำแสงที่เข้าใกล้เรื่อยๆ นางเหมือนจะเห็นรอยยิ้มดุร้ายของแม่ทัพต้าฉินที่มองมา ดู เหมือนว่าเขาสรุปไปแล้วว่านางต้องตาย

ข้าไม่อาจตายที่นี่ เจียงหลีส่งเสียงคำรามภายในใจ

นางพยายามสุดแรง ต้องการหนีจากการถูกจองจำนี้

เลี่ยเทียนซื่อ นางส่งเสียงเรียกเลี่ยเทียนซื่อในใจ

แม้ว่าขณะนี้ร่างนางกำลังสวมเสวียนกังกุยอยู่ก็ตาม ภายใต้ระเบิดวิญญาณนี้นางสูญเสีย ความมั่นใจที่จะรอดชีวิตไป

โฮกกก!

วิญญาณยุทธ์เลี่ยเทียนซื่อมาตามคำสั่งเรียก

มันพุ่งชนไปยังลำแสงที่มุ่งตรงมาอยากจะป้องกันพลังทำลายล้างนี้ แม้ว่าจะพุ่งชนไปได้ สักหน่อยก็ยังดี

แต่ว่าระเบิดวิญญาณกลับไม่เอามันไว้ในสายตา ลอดผ่านตัวมันไปและเป้าหมายยังคง เป็นเจียงหลี

เจียงหลีลืมตากว้างขึ้นมองไปยังลำแสงที่เข้าใกล้มากขึ้น

เข้ามาใกล้แล้ว ในที่สุดนางก็เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในลำแสงนั่น มันคือลูกไฟที่เปล่งออกมา จากความผันผวนของพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง พื้นผิวโลหะของมันปกคลุมไปด้วย ลวดลายสีเข้มลึกลับ

ในการกลิ้งที่รวดเร็วทำให้พลังวิญญาณอยู่ในชั้นของการปะทะที่แข็งแกร่ง

เมื่อโดนชนเข้าก็จะเกิดการระเบิดที่รุนแรงขึ้น

“ข้ายังตายไม่ได้ ข้ายังตายไม่ได้”

เจตจำนงที่แข็งแกร่งกระตุ้นการอ่านจิตที่มีไม่มากนักของเจียงหลี

กรอบ!

มือของนางเหมือนจะขยับได้แล้ว

แต่ว่าตอนนี้ระเบิดวิญญาณได้มาถึงตรงหน้านางแล้ว ใบหน้าของนางรู้สึกได้ถึงความ เจ็บปวดที่ถูกพลังวิญญาณบาด

“ฮ่าๆๆ ตายซะ ระเบิดวิญญาณหนึ่งลูกเปรียบได้เหมือนพลังระเบิดตัวเองของหลิงเจี้ยง ระดับสูง ระเบิดวิญญาณหนึ่งลูกสำหรับแคว้นแล้วเป็นสิ่งที่ล้ำค่ามาก ประดิษฐ์ยาก วัสดุก็หายาก ครั้งนี้ ฮ่องเต้ของข้าให้นำมาแค่สามลูก หนึ่งในนั่นใช้กับเจ้า เจ้าควรรู้สึก โชคดี” คำพูดของแม่ทัพส่งผ่านลมมายังหูของเจียงหลี

ระเบิดวิญญาณ!

สิ่งนี้เรียกว่าระเบิดวิญญาณ!

เจียงหลีดวงตากลมโต นางยกแขนที่ขยับไม่ได้ขึ้นเพื่อป้องกันระเบิดวิญญาณ

การกระทำของนางนี้ ทำให้แม่ทัพต้าฉินตกใจจนยืนบนหลังม้า “เป็นไปได้อย่างไร ถูก ระเบิดวิญญาณจองจำไว้แล้วทำไมนางยังขยับได้อีก!”

แต่แล้วเขาก็นั่งลงด้วยความผ่อนคลาย เขาหัวเราะในใจ “ถึงจะขยับได้แล้วอย่างไร คิด ว่าแค่ใช้สองมือก็สามารถหยุดแรงระเบิดของระเบิดวิญญาณได้แล้วหรือ”

แม่ทัพต้าฉินเฝ้ารอช่วงเวลาที่เจียงหลีจะถูกระเบิดกลายเป็นดอกไม้ไฟยามคํ่าคืน

บนพื้นดินทหารต้าฉินค่อยๆ ถอยห่าง เพราะกลัวว่าจะได้รับลูกหลงจากระเบิดวิญญาณ

ความเป็นความตายทุกอย่างเกิดขึ้นได้ทุกชั่วขณะ

ในขณะนั้น เจียงหลีรู้สึกว่าเวลาเดินช้าลง รู้สึกถึงภาพที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ใน

สมองเหมือนโคมไฟหมุนติ้ว

สุดท้ายภาพไปหยุดที่ชุดสีแดงที่พร่างพราวราวกับดวงอาทิตย์ ยังมี…

ใบหน้าที่สวยงามสะท้อนในแววตาเจียงหลี เข้ามาแทนที่ความน่ากลัวของลำแสงในแวว ตานาง

ลู่เจี้ย…

ภายในใจนางเอ่ยเรียกชื่อนี้เบาๆ โดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนว่าจะถูกสลักเข้าไปในหัวใจของนางโดยไม่รู้ตัว

เจียงหลีกอดอกกันร่างกายของตัวเองเพราะนี้เป็นสิ่งเดียวที่นางสามารถทำได้

เปลวไฟของระเบิดวิญญาณพุ่งตรงมาที่นางมันทำลายเกราะแขนของนาง เสวียนกังกุย ถูกนางเรียกใช้เพียงขั้นต้นเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะต้านระเบิดวิญญาณขนาดใหญ่ที่มีอนุภาพสูงราวกับการระเบิดตนเองของหลิงเจี้ยงระดับสูงได้

แขนเสื้อนางถูกเผาไหม้เปลวไฟเผาไหม้ผิวหนังอันบอบบางของนางความเจ็บปวดจาก การเผาไหม้เริ่มแผ่ขยายไปที่มือของนาง

ลู่เจี้ย ข้าจะตายแล้ว

ในความเป็นความตายนางกลับสงบผิดปกติ นี่เป็นคำพูดที่เป็นธรรมชาติราวกับเป็นการ อำลาโลกนี้

“หลีเอ๋อร์!”

ขณะที่ใกล้จะหมดสติดูเหมือนว่านางจะได้ยินเสียงที่ร้อนรนของลู่เจี้ย

ความกลัวที่ปรากฏในเสียงนั้น เป็นสิ่งที่นางไม่เคยสัมผัสได้จากตัวลู่เจี้ย

ตู้มม!

พลังที่ไร้รูปทรงกลายเป็นมือยักษ์มากั้นระหว่างเจียงหลีกับระเบิดวิญญาณ มือยักษ์ไร้ รูปทรงนั้นเพียงแค่ดันออกไปด้านนอกช้าๆ ก็ทำให้ระเบิดวิญญาณที่จองจำเจียงหลีหลุด ไปอย่างง่ายดายและพุ่งไปยังทิศทางที่แม่ทัพต้าฉินอยู่

อ้ากๆๆ!

การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันกลางอากาศทำให้แม่ทัพต้าฉินร้องลั่นด้วยความตกใจ

เขาขี่ม้าหนีแต่ก็หนีการโจมตีของระเบิดวิญญาณไม่พ้น

ทหารต้าฉินที่อยู่ข้างเขาก็กระจัดกระจายหนีไปรอบๆ ในทันใด

ตู้ม!

ระเบิดวิญญาณตกลงมาส่งเสียงดังขึ้นเปลวไฟร้อนกระจายไปรอบๆ ดั่งคลื่น

ครั้งนี้ไม่มีผู้ใดขวางพลังของระเบิดวิญญาณ

เสียงระเบิดราวกับอยู่ในหูแต่ว่าเจียงหลีกลับไม่มีปฏิกิริยา นางเงยหน้าขึ้นมองไปที่ร่าง ยาวที่ลงมาจากท้องฟ้า ภายใต้ใบหน้าที่มีเสน่ห์สีหน้าที่เป็นกังวลริมฝีปากขมุบขมิบที่ดูเหมือนจะสื่อถึงคำพูดบางอย่าง ทำให้ใจนางสงบลง มีเสียง ตึง เกิดขึ้นกะทันหันและสั่น ไหวอย่างรุนแรง

ในขณะนั้นไม่มีเสียงใดในโลกอีก

นางมองไม่เห็นภาพกองทัพฉินได้รับผลกระทบจากปืนใหญ่ ไม่ได้ยินเสียงร่ำไห้จากรอบทิศ ในสายตานาง มีเพียงร่างไร้ตัวตนที่วิ่งเข้ามากำบังนางเท่านั้น หูของนางมีเพียง เสียงเรียก “หลีเอ๋อร์” ครั้งแล้วครั้งเล่าเท่านั้น

“หลีเอ๋อร์ ข้ามาช้าไปแล้ว ข้าขอโทษ หลีเอ๋อร์เด็กโง่ของข้า หญิงโง่ของข้า!” การเข้าใกล้ของลู่เจี้ย นำมาซึ่งลมที่หนาวเย็นที่พัดเสื้อคลุมของเขาขึ้น

เห็นเด็กสาวที่แขนเปื้อนเลือดดูสับสน เขาโอบนางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้นางเห็นความ ทุกข์ในสายตาของเขา

เจียงหลีรู้สึกงุนงงเล็กน้อยที่ได้รับการปกป้องจากลู่เจี้ย นางตกใจในความรู้สึกใจเต้นของนาง แขนของนางโอบเอวเขากลับอย่างธรรมชาติ ซึมซับกลิ่นไอในอ้อมอกของลู่เจี้ย

เมื่อถูกเด็กสาวกอดแน่นดูเหมือนว่าลู่เจี้ยจะรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังและความกลัวของนาง ก่อนหน้านี้ ภายใต้แววตาที่เย็นชา เขากอดเจียงหลีไว้ที่อ้อมอกแนบแน่นและดูแลอย่างทะนุถนอม ในริมฝีปากที่ใสไร้สีนั้น กลับมีเสียงที่ฟังดูเหมือนมาจากผีนรกทั้งเก้า “ผู้ที่ทำร้ายหลีเอ๋อร์ของข้า มันต้องตาย!”

ตาย ตาย ตาย ตายยยยยย!

เสียงที่ลากยาวแปรเปลี่ยนเป็นเสียงฟ้าร้องยามคํ่าคืนห่อหุ้มทหารต้าฉินที่เหลืออยู่บน พื้นดิน

พลังที่ไร้รูปร่างออกมาจากร่างของลู่เจี้ยแปรเปลี่ยนเป็นใบมีดจันทร์เสี้ยวพุ่งตรงไปฆ่าผู้ที่เหลือรอด

แม่ทัพต้าฉินถูกระเบิดวิญญาณกลืนกินไปแล้ว และทหารนับแสนนายที่มากับเขาได้รับ การชดใช้ที่เจ็บปวดที่สุดจากการออกคำสั่งผิดพลาดของเขา

เสียงที่สิ้นหวังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องพวกเขาหนีไม่พ้นและไม่อาจหนีรอดได้!

เสียงเหล่านี้เมื่อมาบรรจบกันฟังดูเหมือนเพลงบีบวิญญาณทำให้ผู้ที่ได้ยินหวาดผวา

เจียงหลีถูกลู่เจี้ยกอดไว้ในอ้อมอกไม่รู้สึกกลัวสิ่งใดแต่กลับรู้สึกอุ่นใจ แต่ว่านางไม่รู้ใน มุมที่นางมองไม่เห็นในช่องว่างของริมฝีปากที่เม้มแน่นของลูเจี้ยนั้นมีเลือดค่อยๆ ไหล ออกมา