บทที่ 238
ความจริงแล้วสิ่งที่เขาอยากพามาคงไม่ใช่เธอกระมัง?
แน่นอน สาวงามในโลงน้ำแข็งนี้ก็เหมือนเย่หงเฟิงด้วยเช่นกัน…
จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็นึกถึงเรื่องที่เคยได้ยินมา เจ้าสำนักหลงผู้นี้ตามหาหญ้าวิเศษสามพันปีมาโดยตลอด เพราะต้องการใช้หญ้านี้ปลุกชีพคนผู้หนึ่ง…
ตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าหลงซือเย่ก็คือหลงซี ย่อมไม่เก็บข่าวนี้มาใส่ใจ
ทว่ายามนี้สมองกลับปราดเปรื่องขึ้นมากะทันหัน!
ในยุคปัจจุบัน เธอกับหลงซือเย่ตายตกไปตามกัน เนื่องจากเธอแทงหัวใจสำรองจนแหลกละเอียด ส่วนเย่หงเฟิงที่ผ่าเปิดทรวงอกนำหัวใจที่ป่วยออกมาก็ไม่มีหัวใจสมบูรณ์มาเปลี่ยน เท่ากับทำให้เย่หง เฟิงเสียชีวิตทางอ้อม โนเวลลัคกี้
หากไม่มีอะไรผิดจากที่คิด เย่หงเฟิงเองก็ตายแล้ว!
ความจริงแล้ว เจ้าสำนักหลงหลงซือเย่ผู้นี้ต้องการจะคืนชีพให้เย่หงเฟิงใช่ไหม?!
กู้ซีจิ่วเหลือบมองพู่หยกรูปใบเฟิงแดงที่ห้อยอยู่ข้างเอวเขาแวบหนึ่ง แอบเย้ยหยันอยู่ในใจ
ชาติก่อนเขาวางยาสลบเธอแล้วควักเอาหัวใจเธอได้เพื่อคู่หมั้น ชาตินี้เขารักใคร่ใส่ใจเธอเช่นนี้ วางแผนอะไรไว้อีกหรือเปล่า?
สมองกู้ซีจิ่วคิดวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว จู่ๆ ก็คิดถึงประเด็นสำคัญขึ้นมาได้…หญ้าวิเศษ!
ตนใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาออกจากโรงประมูลแห่งนั้น คนอื่นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าหลงซือเย่เคยได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดก็สามารถเดาได้ว่าเป็นเธอ!
ถึงอย่างไรในโลกนี้ บุคคลพิเศษที่มีวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา ผนวกกับวิชาแปลงโฉมก็มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น
กู่ซีซีน่าจะรายงานเหตุการณ์ทุกอย่างในโรงประมูลแก่เขาแล้ว ดังนั้นหลงซือเย่จึงเกิดความสงสัยขึ้น พอทราบว่ายาวิเศษน่าจะตกอยู่ในมือเธอ ด้วยเหตุนี้จึงรีบลงจากเขามาเยือนอาณาจักรเฟยซิง
เขาเคยแอบหยั่งเชิงเล็กน้อย จึงรู้ว่ากู้ซีจิ่วแห่งจวนแม่ทัพก็คือกู้ซีจิ่วที่เขาตามหา ดังนั้นเขาถึงปรากฏตัวในวังหลวงของอาณาจักรเฟยซิงกะทันหัน เพียงแรกพบก็อยากพาตัวเธอมา…
ความจริงแล้วสิ่งที่เขาอยากพามาคงไม่ใช่เธอกระมัง?
แต่เป็นหญ้าวิเศษบนตัวเธอต่างหาก!
เคราะห์ดีที่เธอทราบว่าสิ่งนี้ลํ้าค่า จึงเก็บไว้ในช่องมิติของหยกนภา มิฉะนั้นไม่แน่ว่าอาจถูกเขาขโมยไปอย่างง่ายดายแล้ว!
ก่อนนี้ตอนกู้ซีจิ่วงีบอยู่ในจวนแม่ทัพ พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าในถุงเก็บของตนเหมือนมีร่องรอยถูกคนรื้อค้น เนื่องจากข้าวของด้านในไม่หายไปเลย เธอในตอนนั้นจึงนึกว่าตัวเองจำผิดไป
ยามนี้เห็นทีว่าถุงเก็บของใบนี้ของเธอคงเคยถูกหลงซือเย่แอบรื้อค้นแล้วจริงๆ เขาไม่พบของที่ต้องการ ดังนั้นถึงต้องต้องการพาตัวเธอมา แล้วใช้วิธีอบอุ่นอ่อนโยน…
มิน่าล่ะ หลงซือเย่ที่เย็นชาพูดน้อยมาโดยตลอด ยามพบเธออีกครั้ง จึงพูดมากถึงเพียงนี้ และดีต่อเธออย่างเปิดเผย คิดสารพัดวิธีเพื่อทำายปราการในใจเธอ เธอยังนึกว่าเขารู้สึกละอายใจถึงได้ปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน ชาติก่อนเขายังไม่เคยอ่อนโยนขนาดนี้เลย!
ที่แท้เขามีเจตนาไม่บริสุทธิ์
ต้องการให้เธอตื้นต้นใจจนยอมมอบกายถวายหัวให้เขาอีกครั้ง…
น่าเสียดาย เหอะ! เธอไม่ใช่เธอในชาติก่อนแล้ว เธอระแวงเขาเต็มเปี่ยม!
สิ่งที่คล้ายโลงแก้วผลึกนั้นหนาวเย็นจนน่าตกใจ กู้ซีจิ่วอยู่ห่างจากมันห้าเมตร ก็ยังสัมผัสได้ว่าความหนาวเย็นนั้นแทบจะทิ่มแทงเข้าไปในกระดูก ทำให้เลือดในกายแทบแข็งตัว…
หลงซือเย่โคจรพลังวิญญาณเงียบๆ ทำให้รอบกายอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย ต้องการจับจูงเธอไปด้านหน้า “ซีจิ่ว นี่คือสิ่งที่ข้าอยากให้เจ้าเห็น เจ้าชอบร่างนี้หรือไม่?”
สองเท้าของกู้ซีจิ่วดั่งตอกติดไว้กับพื้น ไม่ยินยอมก้าวไปด้านหน้าต่อ เธอมองเขาอย่างเฉยชา “ร่างนี้…ข้าชอบหรือไม่ชอบแล้วมีประโยชน์อันใด?”
หลงซือเย่ยิ้มน้อยๆ มองเธอ แล้วก็มองคนในโลงนํ้าแข็งต่อ “ซีจิ่ว ข้าสร้างร่างนี้ขึ้นโดยใช้พลังวิญญาณผสานกับวิชาลับบางอย่าง เหมือนร่างของเจ้าในชาติก่อนทุกอย่าง ถึงขั้นงามพร้อมสมบูรณ์ กว่าเดิมด้วย แน่นอนว่าโครงสร้างสนามแม่เหล็กก็เหมือนกันทุกประการ ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะหาวิธีย้ายวิญญาณเจ้ามาใส่ไว้ข้างใน และทำให้เจ้าฟื้นชีพสำเร็จด้วยร่างกายนี้…”