№ 516 บรรเทาไอเย็นจากเจ้าตำหนักยมราช
เฟิ่งจิ่วนั่งลงข้างๆ มือหนึ่งเท้าคางมองเขา เอ่ยด้วยรอยยิ้มเริงร่า “ได้ยินฮุยหลางบอกว่าในบรรดาขนมอบ ท่านชอบกินขนมมันฮ่อ[1] ตอนเพิ่งกลับมาเห็นร้านขนมอบจึงซื้อกลับมาให้ท่านนิดหน่อย ลองกินซิว่ารสชาติเป็นอย่างไร”
ได้ยินคำพูดนี้ สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้หันมองนาง หัวใจลิงโลดขึ้นมาอย่างน่าผิดหวัง ความเบิกบานที่เต้นเร่าอยู่รางๆ ทำให้ไอหนาวเย็นบนร่างพลันจางหาย ฮุยหลางกับอิ่งอีข้างๆ เห็นแล้วพูดไม่ออก
รู้อยู่แล้วว่าภูตหมอช่วยบรรเทาไอเย็นทั่วร่างนายท่าน ขอเพียงมีนางอยู่ฤดูหนาวก็เปลี่ยนเป็นใบไม้ผลิได้
เห็นท่าทีเปลี่ยนไป ทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งนัก แต่ลองคิดๆ ดูแล้วก็ปกติ ใครใช้ให้นายท่านหลงภูตหมอเสียจนจิตใจเคลิบเคลิ้มเล่า? เฮ้อ! ตกลงไปในกับดักรักที่ภูตหมอถักทอขึ้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว โดนพันรัดไว้อย่างยินยอมพร้อมใจ
“ฮึ! อย่าคิดจะถือขนมมันฮ่อไม่กี่ชิ้นมาจัดการข้า หากเจ้าไม่เล่าให้ชัดเจน คอยดูซิว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร!” ชัดเจนว่าสุขใจจนยากจะปิดบัง กลับยังคงทำหน้าเย่อหยิ่ง กล่าวพลางเปิดขนมมันฮ่อถุงนั้นแล้วหักขึ้นมากิน
เหล่าแขกที่ชั้นหนึ่งได้ยินคำพูดและเห็นท่าทางของทั้งสอง สีหน้าก็อดแปลกใจขึ้นมาไม่ได้ สายตาแต่ละคนวนมองบนร่างพวกเขา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร
“ข้ายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย! กินไปพลางเล่าไปพลางเถอะ!” เธอเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นคีบอาหารกิน
เห็นเช่นนี้ หลิงโม่หานกวาดตามองฮุยหลางข้างๆ กัน “เอาชามข้าวมาให้นาง สั่งเสี่ยวเอ้อร์เพิ่มอาหารสักสองสามอย่าง” เสียงเขาชะงักไป เขามองร่างเล็กๆ ของนางพร้อมบอก “เพิ่มเนื้อกับผัก แล้วเอาน้ำแกงมาอีกหนึ่งด้วย”
“ขอรับ” ฮุยหลางฉีกยิ้มกว้าง รีบเรียกให้เสี่ยวเอ้อร์ยกอาหารมาโดยเร็ว ส่วนตัวเองวิ่งไปห้องครัวและยกข้าวขาวหนึ่งโถเล็กออกมาให้พวกเขา
เฟิ่งจิ่วกินพลางเล่าว่า “ข้าเพิ่งไปตลาดมืดมา สั่งพวกเขาสืบข่าวคราวให้เสียหน่อย ลองดูว่าจะไปตามหาท่านปู่ได้ที่ไหน แต่ถูกเรื่องบางอย่างประวิงเวลาไว้ มิเช่นนั้นคงกลับมานานแล้ว”
ได้ฟังเช่นนี้ หลิงโม่หานยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ ไม่ปริปากตอบรับอะไรอีก เดิมทีเขาก็ให้ฮุยหลางสั่งคนไปตรวจสอบแล้ว แต่ไม่ทันบอกนางก็วิ่งออกไปเสียเอง
เห็นนางกินข้าวปลาอาหารอย่างเจริญอาหารยิ่ง เขาวางแก้วเหล้าลง หยิบตะเกียบคีบเนื้อให้นางชิ้นหนึ่ง “กินเนื้อเยอะๆ หน่อย เจ้าผอมเกินไปแล้ว”
เฟิ่งจิ่วไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตากินอาหาร คิดว่ารีบๆ กินให้เสร็จแล้วกลับห้องไปพักผ่อนเสียหน่อยดีกว่า สายตาเขาเร่าร้อนลุกวาวเช่นนี้เธอรับไม่ไหวหรอก!
ทันทีที่ทานอาหารเสร็จ เธอรีบร้อนเอ่ยว่า “วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ท่านอาพักผ่อนเร็วหน่อยแล้วกัน! ข้าจะกลับห้องก่อน พรุ่งนี้เจอกัน!” สิ้นเสียงก็ขึ้นไปห้องปีกชั้นสองทันทีโดยไม่รอให้เขาพูดอะไร
เห็นร่างผู้หญิงคนนั้นที่คล้ายหนีไป หลิงโม่หานแค่นเสียงเย็น ทว่าไม่เอ่ยอะไร แต่ถือขนมมันฮ่อถุงนั้นที่นางนำกลับมาขึ้นไปชั้นสอง
ครั้นเห็นพวกเขาขึ้นไปกันหมดแล้ว พวกแขกชั้นล่างถึงจะพูดคุยกัน
“สายตาที่หนุ่มนั่นมองเด็กหนุ่มคนนั้นแปลกจริงๆ”
“อืม นั่นคือสายตาที่มองผู้หญิง”
“แต่หนุ่มน้อยคนนั้นก็หน้าตาดีจริงๆ”
“ดูท่าทางความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองจะไม่ธรรมดาเลย พวกเจ้าคิดว่าเป็นพวกตัดแขนเสื้อหรือไม่?”
อิ่งอีที่เฝ้าตรงประตูห้องปีกชั้นสองได้ยินคำพูดด้านล่าง มุมปากก็กระตุก แหงนมองฟ้าอย่างหมดคำพูด
รุ่งเช้าวันต่อมา เมื่อหัวหน้าเคอคนนั้นนำของขวัญมาเยี่ยมถึงโรงเตี๊ยมด้วยตนเอง กลับแจ้งว่าคนที่เขามาหาออกไปแต่เช้าตรู่แล้ว
ส่วนพวกเฟิ่งจิ่ว เวลานี้มายังหน้าประตูใหญ่ของสมาคมนักปรุงยา…
……………………………….
[1] ขนมมันฮ่อ หรือคุกกี้เหอเถา ส่วนประกอบหลักคือวอลนัทกับพุทราจีน เป็นของกินเล่นที่ทำในแถบเหนือและใต้ของจีน แต่ละที่รสชาติจะแตกต่างกันไป