№ 681 เรื่องดีที่สองสัตว์อสูรทำ

หลังจากหาตำรากำลังภายในเจอเฟิ่งจิ่วก็ฝึกบำเพ็ญอยู่ในห้วงมิติ ภายในห้วงมิติพลังวิญญาณอบอวลกว่าข้างนอก ความเร็วในการฝึกบำเพ็ญยิ่งไวกว่า และด้วยเหตุนี้เองการฝึกบำเพ็ญครั้งนี้จึงทำให้ลืมเลือนเรื่องภายนอก กระทั่งผ่านไปครึ่งเดือน

“เฟิ่งจิ่ว? เฟิ่งจิ่วเจ้าอยู่หรือไม่?”

เยี่ยจิงด้านนอกกำลังขานเรียก เพราะอาศรมวางเขตอาคมไว้นางเข้าไปไม่ได้ จึงได้แต่ตะโกนอยู่ข้างนอกนี้

เฟิ่งจิ่วภายในห้วงมิติได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอกถึงจะค่อยๆ ลืมตาข ไม่ได้ฝึกบำเพ็ญมาเนิ่นนานเพียงนี้จิตใจเธอกลับยิ่งดีขึ้น ภายใต้แรงกระตุ้นจากกำลังภายในก่อกำเนิด ในที่สุดกลิ่นอายพลังวิญญาณบนร่างก็ไหลเวียนขึ้นมาได้

ส่วนเม็ดบัวเขียวนั้น เพราะเหตุจากการบำเพ็ญกำลังภายในก่อกำเนิด ภายนอกเม็ดบัวเขียวจึงห่อหุ้มไปด้วยชั้นไอน้ำสีเทา และชั้นไอน้ำสีเทานี้ก็ขวางกั้นกลิ่นอายพลังวิญญาณที่เม็ดบัวเขียวดูดซับจากในร่างเธอ

“หล่อเลี้ยงเม็ดบัวเขียวไม่อาจทำได้ในวันเดียว อยากทำให้มันเบ่งบานในเวลาสั้นๆ คงเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ได้แต่ฝึกบำเพ็ญไปพลางแบ่งพลังวิญญาณมาหล่อเลี้ยง”

เธอพึมพำเสียงเบา หลังจากลุกขึ้นก็มองหงส์ไฟน้อยที่ยังทำสมาธิ เด็กน้อยคนนั้นราวกับกำลังหลับใหล ถูกเปลวไฟห้อมล้อมจึงได้แต่เห็นมันอยู่ในนั้นรางๆ

เธอได้ยินเสียงด้านนอกก็แวบร่างปรากฏกายในอาศรม ก้มหน้ามองชุดสีฟ้าที่ยับเล็กน้อย ดึงๆ จับๆ ตามใจชอบ ถึงจะเปิดเขตอาคมเดินออกไป

“เยี่ยจิง? เจ้ามาได้อย่างไร?” เห็นนางเฟิ่งจิ่วยังคาดไม่ถึงจริงๆ และไม่นึกว่านางจะมาหา

“เจ้าให้ข้ามาบ่อยๆ ไม่ใช่หรือ?”

เยี่ยจิงยิ้มๆ เดินเข้าไปบอกว่า “อันที่จริงมาวันนี้ไม่ได้มาคุยเล่นกับเจ้า ท่านอาจารย์ให้ข้าเข้ามาดูเจ้าเสียหน่อย บอกว่ารองเจ้าสำนักให้เจ้าเข้าไปรายงานตัวที่สำนักพลังวิญญาณ ทำไมนานเพียงนี้แล้วยังไม่ไปอีก?”

“หา?”

เธอตกตะลึง ตบหน้าผากตนเอง แล้วเอ่ยอย่างขออภัย “ข้าลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย! ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่ง พอยุ่งขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้”

เยี่ยจิงเม้มริมฝีปากยิ้ม “เช่นนั้นเจ้ารีบตามข้าไปเถอะ! คนในสำนักพลังวิญญาณต่างอยากรู้อยากเห็นเรื่องเจ้า”

“เจ้ารอข้าสักครู่ ข้าต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยตามเจ้าไป ข้าไม่ได้อาบน้ำมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว บนตัวล้วนมีแต่กลิ่น” เธอดึงชุดสีฟ้าบนร่างขึ้นดมด้วยสีหน้ารังเกียจ

เยี่ยจิงได้ยินเช่นนี้ก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ บอกว่า “ได้ เช่นนั้นข้าจะรอเจ้าใต้ต้นไม้ เร็วหน่อยล่ะ” ดังนั้นจึงเดินไปนั่งข้างหมีดำตัวใหญ่ที่หมอบนั่งเฝ้าใต้ต้นไม้

สำหรับหมีดำตัวใหญ่นามเสี่ยวเฮยตัวนี้ นางไม่ได้หวาดกลัวเหมือนตอนแรงในเทือกเขาหมื่นอสูร เพราะรู้ว่ามันจะไม่ทำร้ายนาง ด้วยเหตุนี้จึงสบายใจขึ้นมาก

เฟิ่งจิ่วเห็นนางนั่งลงข้างกายเสี่ยวเฮยและพูดคุยกับมันก็อดยิ้มไม่ได้ พลันนึกอะไรขึ้นมาได้ มองไปรอบๆ ไม่เห็นเหล่าไป๋กับอสูรกลืนเมฆา จึงเลิกคิ้วขึ้นทันควัน

สัตว์อสูรสองตัวนั้นวิ่งไปไหนอีกแล้ว?

ช่วงนี้เธอไม่ได้สนใจพวกมันและไม่ได้สังเกตอะไรมาก ไม่รู้จริงๆ ว่าพวกมันวิ่งไปก่อปัญหาถึงไหน แต่คิดๆ แล้วจะเดินไปอย่างไรคงอยู่แค่ภูเขาสำนักยาเซียนไม่ได้ไปที่อื่น ด้วยเหตุนี้จึงไม่สนใจ

เวลาประมาณหนึ่งก้านธูป เฟิ่งจิ่วที่อาบน้ำแล้วเปลี่ยนสวมชุดสีฟ้า สั่งเสี่ยวเฮยเฝ้าอาศรมไว้ จากนั้นถึงจะไปสำนักพลังวิญญาณพร้อมกับเยี่ยจิง

หลังจากสองคนไปไม่นาน เหล่าไป๋ที่กินเสียจนท้องอ้วนท้วนก้าวกีบม้าเดินหลับมา ส่วนอสูรกลืนเมฆาก็นอนอยู่บนหลังมัน

หมีดำตัวใหญ่เห็นสองสัตว์อสูรกลับมา ก็วิ่งเข้าไปพลางร้องคำรามอย่างตื่นเต้นดีใจ

เหล่าไป๋เหลือบมองมัน ปากม้าอ้าออก และยาทิพย์กองหนึ่งก็สำรอกออกมาจากปากทั้งรากทั้งใบ…

………………………