№ 846 สูญเสียวิชายุทธ์

“เด็กน้อย เจ้าจะไปเข้าใจอะไร”

เธอส่ายหน้ายิ้มเอ่ย “ตอนนี้เจ้ายังเด็ก ไม่เข้าใจหรอก เรื่องนี้เจ้าก็ไม่ต้องเข้าใจ รออีกหน่อยโตไปจะรู้เอง” กล่าวแล้วยังคงหลุดหัวเราะอย่างกลั้นไม่ไหว ไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากเขา

ไม่รู้จริงๆ ว่าในศีรษะเล็กๆ กำลังคิดอะไรบ้างกันแน่ ทำไมถึงโพล่งคำเช่นนี้ออกมา?

เมื่อกลับไปถึง เฟิ่งจิ่วที่อาบน้ำเสร็จหลับไปตั้งแต่หัวค่ำเพราะอาการเหนื่อยล้าหลังผ่าตัด ส่วนเด็กน้อยที่นอนข้างกายกลับลืมตาขึ้นหลังจากเธอหลับสนิท พอยื่นมือกดจุดลมปราณเธอดูแล้วก็ลุกขึ้น อาศัยความมืดยามค่ำคืนออกไปข้างนอกอย่างเงียบเชียบ

ภายในภูเขาหลังพระราชวัง เริ่นเสียงกำลังเดินไปมาตรงนั้น เมื่อเห็นร่างเล็กๆ เดินมาก็เร่งฝีเท้าเข้าไปรับหน้าทันที เขาพินิจมองสักพัก จับจ้องนายท่านที่ตัวหดเล็กลง ก่อนหัวเราะลั่นขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“ฮ่าๆๆ นายท่าน ข้าได้ยินฮุยหลางบอกว่าท่านแก้พิษเหมันต์พันปีแล้ว แต่พละกำลังลดลงอย่างมากเพราะสูญเสียวรยุทธ์ แม้แต่ร่างกายยังถูกเปลี่ยนกลับไปตอนยังอายุสามสี่ขวบ เดิมทียังไม่เชื่อ แต่สภาพนี้ช่างเหมือนตอนเด็กๆ อย่างกับแกะจริงๆ”

พวกเขาเป็นคนแปดจักรวรรดิใหญ่เหมือนๆ กัน นายท่านตอนอายุสามสี่ขวบเขายังไม่รู้จัก แต่จำหน้าตาตอนอายุห้าหกขวบได้ ชัดเจนว่าเหมือนกับตอนนี้

“ข้าว่านะ หน้าตาท่านเป็นเช่นนี้ภูตหมอจำได้หรือไม่? ท่านได้บอกภูตหมอไหม?” เขายิ้มถามอย่างอดไม่ได้ เดาว่าอย่างไรนางคงไม่คิดว่าเขาจะกลายเป็นเด็กน้อยกระมัง? ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องที่มีกันบ่อย และไม่ค่อยปกตินัก

“หัวเราะพอหรือยัง พอแล้วก็พูดธุระมา” เด็กน้อยเอ่ยหน้าเคร่งเครียด เสียแต่ใบหน้าเล็กแม้จะถมึงทึงก็ไม่มีแรงสะเทือนเลย

“ขอรับๆๆ”

เขาเพียงยิ้มและปรับท่าที บอกว่า “ตอนนี้ทางนั้นไม่ต้องเป็นห่วง แต่แกล้งป่วยไปเกรงว่าคงปกปิดไม่ได้นานนัก โดยเฉพาะพวกเขายังหาเรื่องจับผิดอยู่ตลอด สายภายในที่พวกเขาส่งมายังหาไม่พบ ดูจากวิธีการของพวกเขา นายท่านมีเวลาแค่ครึ่งปีก็แก้ไขได้ แต่ในครึ่งปีวรยุทธ์ท่านจะฟื้นกลับมาได้หรือไม่?”

เขาถามอย่างกังวลเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งศัตรูก็ไม่ธรรมดา วรยุทธ์ของนายท่านสูญเสียไปยังดี ยามนี้เป็นเช่นนี้ พลังลดลงไปมาก หากพวกเขารู้เรื่องเข้าเกรงว่าคงจัดการไม่ได้จริงๆ

“เวลาครึ่งปีก็มากพอแล้ว” ดวงตาดำสนิทฉายประกายดุร้าย “ปล่อยพวกเขาผยองไปอีกครึ่งปี ครึ่งปีให้หลังข้าจะทำให้พวกเขาหายไปจากโลกนี้แน่!”

เริ่นเสียงได้ยินเช่นนี้ ใจก็ผ่อนคลายเล็กน้อย นายท่านบอกว่าครึ่งปีก็ฟื้นพลังได้ เช่นนั้นเวลาที่ฟื้นสภาพกลับมาจริงๆ น่าจะไม่ต้องถึงครึ่งปี เช่นนี้ก็ดี หากอยู่ในสภาพนี้นานนัก เขาที่พละกำลังลดลงไปมากจะอันตรายเกินไป

“นายท่าน เช่นนั้นอีกครึ่งปีท่านกลับไป ข้าควรต้องกลับไปช่วยด้วยหรือไม่?”

“รอนางไปแปดจักรวรรดิใหญ่แล้ว เจ้าค่อยกลับไป อยู่ที่นี่หากนางมีปัญหาอะไร เจ้าช่วยได้บ้างข้าจะวางใจกว่า”

“แต่ภูตหมอไม่ให้ใครติดตามข้างกายนะขอรับ” เขาเอ่ยอย่างจนปัญญาอยู่บ้าง “ครั้งก่อนเกิดเรื่องนั้น ท่านดูสิ หากนางยอมให้คนคุ้มกันในที่ลับสักสองสามคน คงไม่เกิดปัญหาใหญ่เพียงนั้นขึ้น ว่ากันตามตรง นิสัยของนางก็คล้ายกับท่านอยู่นิดหน่อย”

“เรื่องราวมีสองด้านเสมอ ไม่ประสบอันตรายก็ไม่เติบโต ครั้งก่อนประสบเรื่องเช่นนั้น พลังของนางก็บรรลุขั้นแล้ว นี่เป็นเรื่องดี นางคิดทำอย่างไรก็ปล่อยไป เจ้าคอยจับตามองในมุมมืดเป็นพอ”

………………………