1506. อสูรแก่นชีวิต
ฝ่ามือหวังหลินบรรจุความมุ่งมั่นเข้าไป เขาต้องการทำให้อสูรโลกันตร์กลายเป็นอสูรแก่นชีวิตของเขาไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก็ตาม ผนึกบนศีรษะเจ้าอสูรโลกันตร์ที่กำลังแตกสลายจึงเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งทันที
ผนึกเรืองแสงสว่างในพริบตา ไม่เพียงแต่มันจะก่อร่างขึ้นใหม่แต่ยังแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมมากกว่าสามในสิบส่วน!
ตอนที่เจ้าอสูรโลกันตร์กำลังอ้าปาก หวังหลินร้องคำรามใส่ท้องฟ้า ดวงตาแดงฉานพลางยื่นมือเข้าหาท้องฟ้า!
แส้ขนาดยักษ์ทอดยาวหลายหมื่นฟุตปรากฏขึ้นในอาณาเขตดวงดาวที่กำลังหลอม! พอหวังหลินคว้าเข้าใส่จึงเกิดเสียงฟาดสะเทือนแผ่นดิน แส้ขยายไปจนมีความยาวหลายแสนฟุต!
มองไกลๆ แส้นี้ดูยาวเท่ากับเจ้าอสูรโลกันตร์ แส้กำลังฉวัดเฉวียนเริงระบำอยู่ในดวงดาวกลับเป็นภาพที่น่าตกตะลึงยิ่ง!
หวังหลินสะบัดแขน ฟาดแส้ออกไปใส่เจ้าอสูรโลกันตร์!
แส้ฟาดวิญญาณ!
ยามที่แส้ฟาดวิญญาณกระทบใส่อสูรโลกันตร์ เกิดเป็นเสียงดังสนั่นดุจฟ้าร้อง เสียงคำรามอู้อี้ออกมาจากร่างที่สั่นเทา ดวงวิญญาณเผยสัญญาณกำลังออกมาจากร่าง! อย่างไรก็ตามมันกลับยืนต้านได้!
หวังหลินไม่หยุดแค่นั้น แส้ฟาดวิญญาณมีความบ้าคลั่งของหวังหลินไปด้วย และฟาดออกไปแปดครั้ง!
รวมกับครั้งก่อนหน้าจึงเป็นทั้งหมดเก้าครั้ง เสียงฟ้าร้องดังสนั่นกึกก้อง อสูรโลกันตร์ไม่สามารถทนไหวได้อีกต่อไป แววตาเผยความขี้ขลาดขึ้นมาอีกครั้ง และวิญญาณถูกบังคับออกมาจากร่าง!
อย่างไรก็ตามดวงวิญญาณนี้เสมือนกับเป็นยอดภูเขาน้ำแข็ง แม้เจ้าอสูรโลกันตร์จะรู้สึกกลัว มันรู้ว่าตกอยู่ในสภาวะวิกฤติ ดังนั้นจึงดิ้นรนเคลื่อนวิญญาณกลับเข้าไปในร่าง!
แต่หวังหลินจะปล่อยให้มันทำสำเร็จได้อย่างไร? ฝ่ามือสะบัดเกิดเป็นเสียงปะทุในอาณาเขตดวงดาว แส้ฟาดวิญญาณฟาดเข้าใส่เจ้าอสูรโลกันตร์จนมองไม่เห็นเงา!
ฟาดครั้งที่สิบเก้า ครั้งที่สามสิบ ครั้งที่ห้าสิบ…จนครั้งที่ 99!
พอฟาดแส้ครั้งที่ร้อยลงไป แส้ฟาดวิญญาณส่องประกายเจิดจ้า มันเริ่มพังทลาย แสงสีทองส่องประกายเจิดจ้าดุจดวงตะวันโผล่ออกมาจากแส้ฟาดวิญญษณ!
เมื่อเจ้าอสูรโลกันตร์ถูกแส้นี้ปกคลุมมันจึงไม่ดิ้นรนอีก ดวงวิญญาณถูกบังคับให้ออกมาจากร่างกายและปรากฏขึ้นท่ามกลางดวงดาว!
วิญญาณของเจ้าอสูรโลกันตร์เป็นแค่ปากขนาดยักษ์ที่สามารถกลืนกินโลกได้ทั้งใบ ก่อนที่มันจะอ้าปากได้ หวังหลินเข้าประชิด ดวงดาวเทพโบราณเจ็ดดวงหมุนติ้วและพุ่งหาวิญญาณของมัน!
ดาวเทพโบราณเจ็ดดวงพุ่งทะลุผ่านปากเข้าไปและผสานเข้ากับดาวเปล่งประกายที่เหลืออยู่ดวงสุดท้าย!
พริบตานั้นผนึกวิญญาณจึงฟื้นคืนเป็นดวงดาวส่องสว่างเจ็ดดวง
ผนึกวิญญาณสมบูรณ์อีกครั้ง!
อย่างไรก็ตามมันยังไม่จบแค่นี้ จากทั้งหมดสามผนึก ยังขาดผนึกภายใน! หวังหลินกดฝ่ามือใส่วิญญาณให้มันกลับเข้าไปในร่างกายของเจ้าอสูรโลกันตร์
ขณะเดียวกันหวังหลินจมดิ่งลง หยิบยืมพลังอำนาจของอาณาเขตดวงดาวแปดร้อยล้านฟุตที่หลอมรวมไปด้วย ก่อนที่เจ้าอสูรโลกันตร์จะอ้าปากขึ้นด้วยตัวเอง หวังหลินคว้าปากมันไว้และใช้พลังเทพโบราณทั้งหมดโคจรเข้าไปในแขนสองข้าง
ฉีกเปิดมันออกมาอย่างรุนแรง!
ข้างในอสูรโลกันตร์มีดินแดนอยู่หนึ่งแห่งและจะปรากฏขึ้นมาเมื่อมันตั้งใจอ้าปากออก แต่หากมีคนฝืนบังคับเปิดปากของมัน ดินแดนแห่งนั้นจะไม่ปรากฏและจะเผยสิ่งที่อยู่ในร่างมัน!
หวังหลินอ้าปากเจ้าอสูรโลกันตร์ออกอย่างโหดเหี้ยม เสียงคำรามที่รวมกันอยู่ข้างในผุดออกมาและปะทะกับหวังหลิน
เสียงคำรามพัดเป่าเส้นผมหวังหลินพริ้วไปด้านหลังและพยายามผลักเขาออกไป
ทว่าร่างหวังหลินไม่ได้ถูกผลักออกไปเลย หลังจากเปิดปากมันได้เขาจึงเหวี่ยงแขนทั้งสองข้างและดึงกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นสองฝ่ามือสร้างเขตอาคมนับไม่ถ้วนที่มีกลิ่นอายบัญชาโบราณ พายุเขตอาคมจึงพุ่งเข้าไปในปากเจ้าอสูรโลกันตร์
มันเข้าไปในร่างและมุ่งเข้าหาอวัยวะ เส้นเลือด กระดูกและทุกอย่างที่อยู่ข้างใน!
เขตอาคมจำนวนมากพุ่งเข้าสู่อสูรโลกันตร์อย่างบ้าคลั่ง ผนึกทุกอย่างที่เจอ เพียงแค่ไม่กี่ลมหายใจเจ้าอสูรโลกันตร์จึงถูกผนึกอย่างสมบูรณ์!
หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมด หวังหลินก้าวถอยไปหนึ่งพันฟุต ใบหน้าแดงฉาน ทุกอย่างเกิดขึ้นในพริบตาและทำให้เขารู้สึกเคร่งเครียด
ตอนนี้เขาถอยออกมาจ้องมองเจ้าอสูรโลกันตร์อย่างเยือกเย็นซึ่งมันโดนไปทั้งสามผนึก!
“วันนี้ ในฐานะเทพโบราณเจ็ดดาวสายเลือดราชวงศ์ ด้วยมรดกบัญชาโบราณของข้า ข้าประกาศว่าอสูรตนนี้คืออสูรแก่นชีวิตของข้า!”
“อสูรโลกันตร์ จงกลายเป็นอสูรแก่นชีวิตของข้า!” หวังหลินยกแขนขวาและชี้ใส่เจ้าอสูรโลกันตร์
ร่างอสูรโลกันตร์สั่นเทารุนแรงพร้อมกับผนึกทั้งสามแบบเปิดใช้งานในคราเดียว แสงน่ากลัวเริ่มส่องประกายรอบตัวมัน ดวงตาดิ้นรนค่อยๆ หายไปและถูกแทนที่ด้วยสัมผัสความอ่อนโยน
ผ่านไปสิบห้านาที เจ้าอสูรโลกันตร์ไม่ดิ้นรนอีกแล้ว มันลอยอยู่นิ่งๆ และก้มศีรษะให้หวังหลิน
ในใจหวังหลินผุดการเชื่อมต่อทางสายโลหิตขึ้นในพริบตา เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ราวกับอสูรโลกันตร์กลายเป็นส่วนหนึ่งของเขา
วินาทีที่ความรู้สึกนี้ผุดขึ้นมา สัมผัสแห่งชีวิตอันทรงพลังและกลิ่นอายโบราณจากเจ้าอสูรโลกันตร์ได้พุ่งเข้าไปในใจหวังหลินด้วยวิธีอันพิเศษ
ราวกับเขากลายเป็นเจ้าอสูรโลกันตร์ ความทรงจำของมันเต็มไปทั่วจิตใจหวังหลิน ร่างเขาส่งเสียงปะทุออกมา ร่างเทพโบราณเริ่มขยายขนาดอย่างรวดเร็ว
พลังชีวิตจากภายในอสูรโลกันตร์นับว่าทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง
มันพุ่งเข้าไปในร่างหวังหลินทำให้เขาขยายตัวออกไปถึงหมื่นฟุต หมื่นห้าพันฟุต สองหมื่นฟุต…สามหมื่นฟุต จนเมื่อเขาพุ่งทะยานไปถึงหกหมื่นฟุตจึงหยุดการขยายตัว
ร่างเทพโบราณขนาดหกหมื่นฟุตปรากฏขึ้นท่ามกลางดวงดาว!
หวังหลินกำหมัดยักษ์และมองไปข้างหน้า พลังเทพโบราณโคจรผ่านร่างกาย พลังชีวิตอันทรงพลังเติมเต็มเขาด้วยความมั่นใจ
‘ไม่สงสัยสิ่งที่ความทรงจำของตู่ซือกล่าวไว้เลยว่า หลังจากครอบครองอสูรแก่นชีวิตและให้กำเนิดอสรพิษพิฆาตจันทร์จึงจะถือว่าเป็นเทพโบราณที่แท้จริง…แม้ข้าจะไม่ได้มีอสรพิษพิฆาตจันทร์มากมาย เพียงแค่อสูรแก่นชีวิตตัวนี้ก็ทำให้ร่างข้าบรรลุระดับนี้ไปแล้ว!’
หวังหลินดวงตาส่องสว่าง ร่างหกหมื่นฟุตหดลงในทันที เขากลับคืนมาเป็นขนาดเท่าเซียนปกติ ทว่ารูปร่างหน้าตาของเขาแตกต่างไปจากเดิม!
เขายังมีเรือนผมสีขาว แม้จะดูเหมือนชายหนุ่มแต่ตอนนี้กลับเยาว์วัยยิ่งกว่าเดิม รอบร่างกายมีภาพมายาอยู่ด้วย ในสายตาคนอื่นๆ หวังหลินคงเหมือนวิญญาณหมอกไร้กายหยาบ มีแต่เซียนขั้นที่สามที่จะมองเห็นร่างเขาได้!
หวังหลินเงยศีรษะมองเจ้าอสูรโลกันตร์ เขารู้เรื่องราวทั้งหมดจากความทรงจำของมัน เจ้าอสูรโลกันตร์ใช้ชีวิตส่วนใหญ่ไปกับการนอน มีแค่ไม่กี่ความทรงจำที่มีเรื่องวุ่นวาย ซึ่งรวมไปถึงเรื่องที่มันเองก็ไม่รู้ว่าถือกำเนิดมาได้อย่างไร
ความทรงจำที่ชัดเจนคือความทรงจำของดินแดนเจ็ดสี
หวังหลินขบคิดและส่งเสี้ยวสัมผัสวิญญาณเข้าไปในอสูรโลกันตร์ มันเบิกตากว้างและค่อยๆ อ้าปากเหมือนสะอึก จากนั้นหลิงตงถูกโยนออกมา เขาตกอยู่ในสภาวะย่ำแย่และยังมีแววตาหวาดกลัว
ต่อจากนั้นก็เป็นโจวจินและใบไม้โบราณถูกพ่นออกมา
สุดท้ายเป็นเจ้าอสรพิษพิฆาตจันทร์ตัวยักษ์ ปากเจ้าอสูรโลกันตร์อ้ากว้างต่อไปจนเหมือนหลุมดำขนาดยักษ์ พอเจ้าอสรพิษพิฆาตจันทร์ถูกพ่นออกมา มันจึงกลับเป็นขนาดเดิม
หวังหลินพาโจวจินและหลิงตงกลับไปในเตาหลอมจักรพรรดิ จากนั้นเก็บไว้ในดาวดวงแรก เขาเก็บทุกอย่างกลับไปและขมวดคิ้วมองเจ้าอสูรโลกันตร์
‘ความทรงจำของมันค่อนข้างยุ่งเหยิง ช่วงที่มันหิวจึงสูดเข้าไปเล็กน้อยแต่กลืนกินดินแดนเจ็ดสีเข้าไปด้วย มันทำลายม่านบางอย่างและกินสิ่งที่ไม่ควรจะกิน…เรื่องนี้ค่อนข้างประหลาด…มันไปกลืนกินผลไม้เต๋าได้อย่างไร…’ หวังหลินประทับแขนขวาลงบนอสูรโลกันตร์
อสูรโลกันตร์ร่างสั่นเทา แสงเจ็ดสีโผล่ออกมาจากปากที่ค่อยๆอ้าเปิด ผลไม้สีส้มขนาดใหญ่หลายร้อยฟุตค่อยๆลอยออกมา…ผลไม้เต๋า!!
กลิ่นอายเจตจำนงแห่งเต๋าแพร่กระจายออกมาพร้อมกับรูปร่างของมัน หวังหลินจ้องมองผลไม้เต๋าสีส้ม ดวงตาส่องสว่าง
‘แก่นแท้แห่งเวรกรรม แก่นแท้แห่งชีวิตและความตาย แก่นแท้แห่งจริงเท็จ ทั้งหมดล้วนยากจะทำให้สมบูรณ์ ทั้งสามคือเต๋า หากข้าได้ผลไม้พวกนี้มาหลายผล…ข้าอาจจะสามารถทำให้แก่นแท้ทั้งสามสมบูรณ์แบบได้!’ หวังหลินสะบัดแขนขวาและเก็บผลไม้เต๋าสีส้มไป
เมื่อไม่มีผลไม้เต๋า เจ้าอสูรโลกันตร์จึงไม่มีประกายแห่งปัญญาอีกและค่อยๆ ทื่อลง มันมองหวังหลินด้วยความงุนงง…ตอนนี้มันเหมือนตัวในอดีตที่จ้องมองดินแดนเจ็ดสี ความคิดเกิดความสับสนอีกครั้งแต่เพราะมันดูดซับผลไม้เต๋าไปบางส่วนจึงได้รับสติปัญญาอยู่บ้าง แม้จะเลอะเลือนแต่มันฉลาดยิ่งกว่าก่อนหน้านี้มาก