1524. ถือขวานแยกสวรรค์
แม้ประโยคนี้จะก่อเกิดเสียงคำรามสั่นสะเทือนไปทั้งอาณาเขตดวงดาว แต่มันก็ไม่มากพอจะฟื้นคืนเกียรติยศที่พังทลายไปได้ มันไม่มากพอจะฟื้นคืนความสิ้นหวังเพื่อรอดชีวิต!
เหลือเซียนของดาราจักรทะเลเมฆาเหลืออยู่ไม่เกินหมื่นคน ภายใต้การสังหารอย่างต่อเนื่องนี้ พวกเขาเริ่มถอยหนี…หนึ่งคนถอย ทุกคนทำตามเหมือนคลื่นและทุกอย่างก็พังทาลาย!
เซียนทะเลเมฆาทุกคนเผยความสิ้นหวัง มองดูผู้บุกรุกของดินแดนชั้นนอกที่มีจำนวนมากกว่าหลายเท่า พวกเขาสูญเสียความกล้าหาญในการต่อสู้ต่อไป
เมื่อล่าถอย เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกก็ยิ่งเหิมเกริม แต่ละคนส่งเสียงหัวเราะและคำรามกระจายเข้าสู่จิตใจของเซียนทะเลเมฆาทุกคน
กระนั้นถึงแม้พวกเขายังล่าถอย…มีอยู่ไม่กี่คนที่ไม่กลัวตาย
‘ทะเลเมฆาทำลงไปเพื่ออะไร…’
‘แทนที่จะตายที่นี่ เอาชีวิตรอดเสียดีกว่า…สงครามยังไม่จบ แม้การต่อสู้จะพ่ายแพ้ หากข้าไปดาราจักรแห่งอื่นอาจจะมีโอกาส…’ ข้อแก้ตัวหลายอย่างลอยขึ้นในความคิดเหล่าคนที่หลบหนี แต่ละคนถอยเร็วขึ้น…ทางด้านปรมาจารย์หงซานไม่ได้ถอย เขาต่อสู้กับเซียนขั้นที่สามหกคนและรู้ว่าตนเองถอยไม่ได้ เขาทรงพลังพอจะหยุดยั้งเซียนคนอื่นไม่ให้ถอยด้วยความกลัวได้ แต่เขาเป็นเซียนขั้นที่สาม หากตนเองถอย การรบครั้งนี้คงจะจบสิ้นแล้วจริงๆ!
การพ่ายแพ้ของการต่อสู้ในทัพแรกคงจะเป็นผลกระทบร้ายแรงให้แก่ดินแดนชั้นในที่ยังเตรียมการรบไม่เสร็จสิ้น
ขณะที่เหล่าเซียนทะเลเมฆาล่าถอยอย่างลนลาน เซียนดินแดนชั้นนอกพุ่งเข้ามาดุจหมาป่าตะครุบเหยื่อ เสียงกรีดร้องดังโหยหวน เซียนที่ไร้สิ้นเกียรติยศจึงตายไปมากยิ่งขึ้น!
ทว่ายังมีอีกคนที่ไม่ได้ล่าถอย!
หวังหลิน!
เขาไม่เอ่ยอะไรขึ้นมาสักคำ แต่เงยศีรษะด้วยสายตามุ่งมั่น พุ่งเข้าหาเหล่า เซียนชั้นนอกที่กำลังไล่ล่าเซียนทะเลเมฆา!
ทุกย่างก้าวทำให้เกิดเสียงดังสนั่นกึกก้อง หวังหลินสะบัดแขนปรากฏอักขระสายฟ้าขนาดยักษ์อีกครั้ง วินาทีนั้นแขนขวาหวังหลินฉีกกระชากมิติออกมา!
“เปิดดินแดนอัสนีโบราณ!”
อวกาศสั่นสะเทือน รอยแยกขนาดใหญ่ถูกเปิดขึ้นมา กลิ่นอายเก่าแก่พรั่งพรู จากนั้นเหล่ามังกรสายฟ้าโบราณจำนวนหนึ่งโผล่ออกมาจากรอยแยกและเข้าสู่ อักขระสายฟ้า สายฟ้าไร้ขอบเขตกระหน่ำลงมาราวกับสายฝน!
สายฟ้าทุกเส้นหนามากกว่าร้อยฟุต กระหน่ำเข้าใส่ศัตรูอย่างบ้าคลั่งหลังจาก หวังหลินปลดปล่อยแก่นแท้สายฟ้า!
พายุเพลิงผุดขึ้นมาจากไหนสักแห่งก่อตัวเป็นวังวนขนาดยักษ์ ข้างในมี วิหคศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย มันพุ่งเข้าใส่เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกพร้อมกับส่งเสียงร้อง!
เสียงดังสนั่นกึกก้องหวั่นไหวไปทั่วอาณาเขตดวงดาว! กองทัพดินแดนชั้นนอกถูกหยุดเอาไว้ด้วยคนหนึ่งคน! เพียงคนเดียวเท่านั้น!
ฉากเหตุการณ์ครั้งนี้มากพอจะสั่นสะเทือนจิตใจเซียนทุกคน!
อาณาเขตดวงดาวดูเหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ด้านหนึ่งเป็นเซียนทะเลเมฆาหลายพันคนที่กำลังสิ้นหวัง!
อีกด้านเป็นกองทัพดินแดนชั้นนอกที่มีจำนวนหลายหมื่น!
ใจกลางคือหวังหลิน!
ท่ามกลางพวกเขามีอักขระสายฟ้าขนาดยักษ์ส่งเสียงคำราม ทั้งยังมีพายุเพลิงเก้าสีโคจรอยู่รอบตัวหวังหลิน!
แผ่นหลังหวังหลินหันเข้าหาเหล่าเซียนทะเลเมฆา ส่วนเขาประจัญหน้ากับกองทัพศัตรูมากมายเบื้องหน้าด้วยท่าทีสงบนิ่ง!
ไม่คาดคิดว่าจะทำให้ทั้งกองทัพดินแดนชั้นนอกไม่กล้าก้าวเข้ามาแม้แต่ครึ่งก้าว!
เพียงชั่วขณะความเงียบนี้เลยไป เสียงคำรามดังออกมาจากกองทัพดินแดนชั้นนอกและต่างก็พุ่งมาข้างหน้า!
หวังหลินไม่พูดมาก ยกแขนขวาขึ้นปรากฏกระบี่โลหิต เขาคว้าเอาไว้และ ก้าวออกไป อักขระสายฟ้าส่งเสียงคำรามสนั่น พายุเพลิงหมุนโคจรอยู่รอบร่าง
ยามที่เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกพุ่งเข้ามา มีเซียนจำนวนมากกว่าพันคนถูก เผาไหม้จากเพลิงไร้ลักษณ์และถอยไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวน มีมากกว่า พันคนถูกสายฟ้ากระแทกใส่ ร่างกายแตกสลาย!
อย่างไรก็ตามมีเซียนดินแดนชั้นนอกมากเกินไป ทั้งยังมีเซียนทรงพลังอยู่ด้วยจำนวนมาก หวังหลินยังไม่ได้บรรลุขั้นที่สาม แม้จะบรรลุได้ก็คงไม่สามารถต้านทานเซียนมากกว่าแสนคนไปได้!
พายุวิชาเซียนมากมายจากเซียนดินแดนชั้นนอกกำลังพุ่งใส่หวังหลิน นี่คือ การต่อสู้จนตัวตายและเขามิอาจล่าถอยได้ หวังหลินร้องคำรามและมุ่งไปข้างหน้า กระอักโลหิตย้อมเสื้อผ้าสีขาวให้แดงฉาน
ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าอ่อนเพลีย พลังดั้งเดิมกำลังใกล้หมด ความคิดไม่มั่นคงต่อไป อาการบาดเจ็บบนร่างกำลังย่ำแย่!
เนื้อตัวทั่วร่างเต็มไปด้วยรอยแผล!
ทว่าจำนวนเซียนดินแดนชั้นนอกที่ตายในมือเขาถือว่ามากมายจนมิอาจนับได้และหวังหลินไม่คิดจะนับ ตอนนี้เขาไม่อาจหาเหตุผลให้หนีไปได้…คำขอของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก ทุกคนในดินแดนชั้นในรู้จักเขาและเพื่อบ้านเกิด ทั้งหมดนี้ทำให้เขาไม่สามารถถอยไปได้…ดวงตาหวังหลินเป็นสีแดง โลกกลายเป็นสีแดงโลหิต ในระหว่างการฆ่าล้างสังหาร เซียนทะเลเมฆาที่กำลังถอยผู้หนึ่งพลันหยุดลง
เขาเป็นชายหนุ่ม ชายหนุ่มที่อยู่ในขั้นส่องสวรรค์เท่านั้น เขาโชคดีไม่ตายไปในการต่อสู้ชุลมุน เขาหันกลับมาจ้องมองแผ่นหลังหวังหลินที่อยู่ไกลๆ เขามองหวังหลินกำลังพุ่งเข้าหาคลื่นเซียนนับไม่ถ้วนเหมือนสองแขนยักษ์กำลังหยุดยั้งกองทัพ
“เซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้…” ชายหนุ่มพึมพำ เกียรติยศที่พังทลายไปแล้วเริ่มแสดงอาการกลับมาอีกครา
เซียนอีกคนหยุดถอยและมองแผ่นหลังของหวังหลินอย่างเงียบๆ เจตนาต่อสู้ในแววตาของเขาตื่นขึ้นมาและดวงตาแดงฉาน สัมผัสความบ้าคลั่งระเบิดออกมาจากจิตใจ
เหล่าเซียนทะเลเมฆาหยุดถอยมากขึ้นและจ้องมองหวังหลิน บ่นพึมพำ “เซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้…” ในยามนี้เกิดความรู้สึกที่มิอาจอธิบายออกมาได้และระเบิดออกมา มันทำให้ทุกคนเกิดความบ้าคลั่ง!
“เซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้!”
“เซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้!!!” เซียนทะเลเมฆาหยุดลงทีละคนจนกระทั่งเหล่าที่วิ่งหนีราวกับสุนัขไร้บ้านพลันหยุดกันทั้งหมด พวกเขามองหวังหลิน และวินาทีนั้นเสียงคำรามของหวังหลินดังกึกก้องในสองหู!
คำพูดนี้เบาบางและไม่สามารถทำให้เกิดความปั่นป่วนอันใดในใจได้ ทว่าในยามนี้หวังหลินกำลังจะใช้การกระทำของเขาเพื่อสื่อความหมายให้เซียนทะเลเมฆาว่า “เซียนเช่นเราไม่เคยหวาดกลัวการต่อสู้!”
แม้ “เพื่อเกียรติยศของทะเลเมฆา” ได้พังทลายไปแล้ว หวังหลินได้มอบเกียรติยศอีกอย่างให้ เป็นเกียรติแห่งการต่อสู้!! ต่อสู้เพื่อทะเลเมฆา ต่อสู้เพื่อบ้านของตนเอง ต่อสู้เพื่อทุกสิ่งที่ต้องการปกป้อง!!
เสี้ยวนาทีนั้นขวานแยกสวรรค์ตกลงมาอีกครั้ง เหล่าเซียนดินแดนชั้นนอกตายไปอีกห้าพันคน หวังหลินมองขึ้นไปยังขวานแยกสวรรค์และพุ่งขึ้นไปในขณะที่เหล่าเซียนทะเลเมฆาหลายพันคนกำลังเฝ้าดู!
“จ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก ช่วยข้าด้วย!!”
เสียงคำรามของหวังหลินดังกึกก้องในค่ายกลดินแดนปิดผนึก เข้าไปสู่หินหยกที่กักขังตำหนักทัณฑ์สวรรค์!
เศษเสี้ยวสัมผัสวิญญาณที่เหลืออยู่ของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึกพลันระเบิดออกมาพร้อมพลังชีวิตทั้งหมดที่เขาทิ้งเอาไว้ แสงอ่อนโยนแพร่กระจายเข้าไปในทั้งค่ายกลดินแดนปิดผนึก
มันเข้าไปในขวานแยกสวรรค์ที่เพิ่งจะฟันลงไปและค่อยๆ ยกขึ้นช้าๆ! แสงเข้าผสานกับมันจนขวานแยกสวรรค์สั่นเทาทันที!
มันดิ้นรนอย่างรุนแรงและต่อต้านแสงบางเบา ทว่าแสงผสานเข้ากับมันอย่างต่อเนื่อง เกิดเป็นเสียงดังสนั่นกึกก้อง ขวานยักษ์หยุดค้างไว้ในอากาศ กลิ่นอาย เทพโบราณพุ่งพรวดกระจายอย่างรวดเร็ว!
“ขวานแยกสวรรค์ โปรดให้ข้ายืมพลังของเจ้าแก่ผู้สืบทอดของข้าด้วย…” น้ำเสียงเก่าแก่ดังออกมาจากค่ายกลและเข้าสู่หูของเซียนทุกคน!
จ้าวเมฆาใต้ผุดแววตาโศกเศร้า เขาจะลืมเสียงนี้ไปได้อย่างไร?
สตรีชุดแดงที่กำลังต่อสู้กับเขาถึงกับมีสีหน้าเปลี่ยนไป แววตาเกิดความหวาดกลัว ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมาในใจ
ปรมาจารย์หงซานมีท่าทีสงบนิ่งแต่ในแววตาหวนรำลึก ราวกับเขาได้กลับไปยังอดีตตอนที่ท่องทะยานไปพร้อมกับจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก ความคิดโบราณของจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึกทำให้เขาโกรธเกรี้ยว แต่อีกฝ่ายก็ทำแค่เพียงส่ายหัวและยิ้มเท่านั้น
เด็กหนุ่มเย็นชาได้ยินเสียงนี้เช่นกัน แววตาผุดความหวาดกลัวขึ้นมาด้วย คนที่เขากลัวที่สุดไม่ใช่ราชันย์ ไม่ใช่นางสนมจักรพรรดิเทพ แต่เป็นจ้าวแห่งดินแดนปิดผนึก!!
ขณะที่เสียงเก่าแก่ดังกึกก้อง ขวานแยกสวรรค์หยุดการสั่นเทา หดลงไปจนเหลือไม่กี่สิบฟุต ทว่ากลิ่นอายเทพโบราณกลับเพิ่มพูนขึ้นมหาศาล!
หวังหลินกระโจนขึ้นไปและคว้าขวานแยกสวรรค์ต่อหน้าทุกคน!!
นี่คืออาวุธเทพโบราณ อาวุธสายเลือดราชวงศ์ที่ทรงพลังที่สุด
มันคือขวานแยกสวรรค์!!
นาทีที่หวังหลินคว้ามาได้ ดวงดาวเทพโบราณหมุนติ้วอย่างรวดเร็ว เป็นกลิ่นอายอันคุ้นเคยเหมือนตอนที่เขาได้รับมรดกบัญชาโบราณ กลิ่นอายนั้นระเบิดออกมาจากร่าง!
ขวานถูกผนึกไว้ในค่ายกลนานมากตั้งแต่ครั้งอดีต หวังหลินเป็นเทพโบราณ คนแรกที่ถือขวานแยกสวรรค์ได้นับตั้งแต่นี้!!