ตอนที่ 317 จักรพรรดินีออกรบ ต้องการจูบลา

การถูกโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวไม่ใช่อุปนิสัยของนาง ในเมื่อซีเฉียนรนหาที่ตาย นางก็จะสนองให้

ราชวงศ์จยาเซียนส่งทหารไปโจมตีซีเฉียนรึ ภายใต้คำสั่งของจักรพรรดินี ทำให้ทั้งราชวงศ์เริ่มเป็นหนู ติดจั่นด้วยเสียงของความสงสัย

ลองถามจักรพรรดินีสาวได้ขึ้นแท่นบูชาด้วยเลือดก่อนแล้วขับไล่กองกำลังข้าศึกให้ออกจากชายแดน สุ่ยหัน ทำให้เมืองของเราแข็งแกร่งขึ้น แล้วยังเพิ่งวางแผนการสังหารพวกโจรที่นำโดยตระกูลหรง ยัง มีใครกล้าออกมาคัดค้านการส่งทหารไปครั้งนี้อีก

สงครามครั้งนี้ จะเป็นการเปลี่ยนรูปแบบกองกำลังของหนานฮวง เหล่าทหารที่ได้รับคำสั่งก็ฮึกเหิม ขึ้นมาทันที นี่ถือเป็นโอกาสดีในการแสดงความสามารถให้จักรพรรดินีได้เห็น!

หลังจากการหารือ เจียงหลีตัดสินใจโจมตีกองทัพนับล้านของซีเฉียนและจะออกเดินทางในอีก 10 วัน ทหารแนวหน้าสองแสนนายจะออกเดินทางวันนี้ เพื่อยึดแนวป้องกันชายแดน

ในศึกครั้งนี้ จักรพรรดินีได้วางตำแหน่งแม่ทัพด้วยตนเอง แม่ทัพใหญ่ฝ่ายช้ายและขวาคือลู่จ้านและ เจียงเฮ่าที่เพิ่งกลับจากอาณาเขตหลิงอู๋ และทุกภาคส่วนล้วนส่งรองแม่ทัพมาช่วยเสริม รวมทั้งตระกูล ลู่ยังส่งพลทหารมาช่วยอีกหลายนาย

หยวนหวังลู่เสวียนถูกเจียงหลีนำตัวกลับมาจากสถาบันไป๋หยวนเพื่อนั่งประจำราชสำนักและรับหน้าที่ ผู้สำเร็จราชการแทนดูแลบ้านเมือง

“ซ้อเล็ก ข้าไม่ต้องการเป็นผู้สำเร็จราชการแทน ข้าต้องการจะไปสู้รบในแนวหน้า!” ลู่เสวียนที่เพิ่งถูก นำตัวกลับมานั่งอยู่หน้าเจียงหลีด้วยสีหน้าบูดบึ้ง หวังให้นางถอนคำสั่งก่อนหน้านี้

เจียงหลีกลอกตาใส่เขา “มีอะไรน่าสนุกในการสู้รบรึ เจ้าอยู่ดูแลปกป้องเจียงซานและเพลิดเพลินไป กับความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งในเมืองไม่ดีกว่าหรือ”

“ไม่สนุกแล้วท่านไปทำไมเล่า ท่านเป็นถึงจักรพรรดินี จะไปรบแนวหน้าเพื่อเลี่ยงอันตรายได้อย่างไร กัน” ลู่เสวียนพูดอย่างไม่พอใจ

เจ้าเด็กบ้าคนนี้!

มุมปากของเจียงหลีกระตุกอย่างรุนแรง ในใจรู้สึกผิด ไม่ง่ายเลยที่นางก็หาโอกาสแอบอู้งานได้สักที เป็นอย่างไรล่ะ นางถูกกิจการบ้านเมืองตามหลอกหลอนอยู่ทั้งวันทั้งคืน นำรำคาญแทบตาย เด็กคนนี้ ต้องมาแย่งนางให้ได้เลยสินะ!

“ข้าจำเป็นต้องไป จักรพรรดินียืนอยู่ที่นั่นเพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจแก่กองทัพ แต่หากเจ้าจะตามไปด้วย เช่นนั้นราชวงศ์จยาเซียนจะมีใครไปนั่งว่าราชการกันเล่า เสี่ยวเสวียนจื่อ ทิ้งเจ้าไว้ก็ใช่ว่าจะทำอะไรมิได้เลย สงครามในขบวนหน้าต้องการกำลังทหาร แต่ต้องการให้เจ้านั่งควบคุมกองทัพ” เจียงหลีหลอกล่ออย่างอดทน

ไม่สิ นี่ไม่ใช่การหลอก! สิ่งที่นางพูดล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น!

“ข้า” สายตาลู่เสวียนเริ่มลังเล แล้วพึมพำว่า “พี่เฮ่าเองเคยทำสงครามแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยสักครั้งเดียว”

“เจ้ายังหนุ่ม ยังมีโอกาสอีกมากมาย” เจียงหลีพูดอย่างขอไปที

ลู่เสวียนกลับส่ายหน้าอย่างรุนแรง “ไม่ได้’! หากเป็นเมืองอื่นอาจปล่อยไปได้ แต่โจมตีซีเฉียนข้าต้อง ไปให้ได้’!”

“เพราะอะไร” เจียงหลีถาม

ลู่เสวียนมองไปยังนางแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ซีเฉียนทำร้ายคนของข้า เป็นถึงหยวนหวัง ข้าจะปล่อย ไปได้อย่างไร ถึงอย่างไรในพระราชวังซีเฉียนวันนั้น ตาแก่ฮ่องเต้ซีเฉียนสมรู้ร่วมคิดกับลูกทั้งสองของมัน อยากจะเอาเปรียบท่าน ท่านพี่บอกไว้แล้วว่า ใครที่บังอาจมาทำร้ายท่าน ดูถูกท่าน ต้องฆ่าทิ้งเท่านั้น ตอนนี้ท่านพี่ไม่อยู่แล้ว สัญญาที่ท่านพี่ให้ไว้ น้องชายอย่างข้าจะทำเอง”

“…” คำพูดที่ออกมาจากใจนี้ ทำให้เจียงหลีพูดไม่ออก

นางรู้สึกซาบซึ้งใจ ไม่ว่าความห่วงใยนี้จะมาจากใคร แต่มันทำให้นางรู้สึกอบอุ่นจริงๆ “แต่ถ้าหากเจ้า จะตามไปด้วย แล้วใครจะเฝ้านั่งว่าราชการแทนกันเล่า”

“ให้ท่านปู่ออกมาว่าราชการแทนสิ! ท่านเป็นจักรพรรดิสูงสุดของราชวงศ์จยาเซียน ท่านแอบอู้งานมา พักหนึ่งแล้ว หากไม่ออกมาขยับร่างกายบ้าง ไม่กลัวกระดูกจะเสื่อมรึไงกัน”

เหอะๆ!

เจียงหลีหัวเราะเบาๆ พร้อมกับทำท่าทางเชิญให้กับลู่เสวียน “ทางท่านปู่นั้น เจ้าไปเชิญเองเถิด หาก เจ้าเชิญท่านปู่มาได้ ข้าจะให้เจ้าตามไปด้วย”

“คำไหนคำนั้น!” ลู่เสวียนตาเป็นประกาย

เจียงหลีพยักหน้า “คำไหนคำนั้น”

“ข้าจะไปพบท่านปู่เดี๋ยวนี้!” ลู่เสวียนตื่นเต้นมาก รีบออกจากพระราชวังและหายลับไปต่อหน้าเจียงหลีโดยไว

หลังจากที่เขาออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าเจียงหลีก็ค่อยๆ จางหายไป

ทันใดนั้นเอง นางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่เปลี่ยนไปจากด้านหลังของนางและหันไปพูดกับคนที่ปรากฏ อยู่ตรงหน้าว่า “ท่านไม่อยากพบพวกเขาเลยหรือ”

ตั้งแต่ที่จักรพรรดิลู่เจี้ยปรากฏตัวนั้น เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องในตระกูลลู่เลย อีกทั้งไม่เคยพูดถึงญาติมิตร ทางสายเลือดเลยแม้แต่ครั้งเดียว

สายตาของจักรพรรดิลู่เจี้ยมองไปทางที่ลู่เสวียนจากไปและตอบคำถามของเจียงหลีด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ในชาติก่อนมีวาสนากันทางโลกแล้ว พบกันอีกครั้งก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น”

“…” เจียงหลีมองไปทางเขา ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

นางไม่อาจรู้ได้ว่าเขามีชีวิตบนโลกนี้นานแค่ไหนแล้ว รู้เพียงว่าต้องนานมากแน่ๆ นานจนลืมว่าตนเองนั้น ชื่ออะไร นับประสาอะไรกับอายุเขากันล่ะ

คนเช่นนี้ ในเส้นทางการฝึกฝนอันยาวนานนั้น จะมีความรู้สึกแบบใดกันที่จะทำให้เขาจดจำได้ไม่ลืม

ชีวิตและความตาย โชคชะตาและพรมลิขิต เกรงว่าคงมองทะลุปรุโปร่งตั้งนานแล้ว

“ลู่เจี้ย สักวันท่านจะลืมข้าหรือไม่” คำพูดของเจียงหลี ฟังดูเศร้าโศกอย่างบอกไม่ถูก นางเดินไปยัง ตรงหน้าเขาแล้วสวมกอดเขาเบาๆ

ลืมนางอย่างนั้นรึ

ดวงตาที่นิ่งสงบของลู่เจี้ยค่อยๆ ขยับเล็กน้อย ริมฝีปากค่อยๆ เม้มแน่น ถ้าหากเขาสามารถลืมนางได้ อย่างง่ายดายจะเรียกว่าครอบงำจิตใจได้อย่างไรกัน

กาลเวลาเปลี่ยนผัน เขามีประสบการณ์ทุกชนิดของอารมณ์และทุกความรู้สึกของชีวิต มีเพียงความรัก ระหว่างหนุ่มสาวที่เขามีเพียงความว่างเปล่าอันขาวโพลน

อีกทั้งชีวิตที่ยาวนานของเขา เพียงแค่รอให้นางปรากฏตัวเท่านั้น

“ลู่เจี้ย ท่านกอดข้าทีได้หรือไม่” จักรพรรดินีออดอ้อนอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ท่าทางอ่อนโยนเช่นนั้น แกล้งแสดงออกมาไม่ได้แน่นอน

แต่ทว่าเขามองมันออก แต่ก็ไม่คัดค้านใดๆ ทั้งยังยื่นมือออกไปกอดนางไว้แน่น

ความอบอุ่นที่แผ่ออกมาในอ้อมกอด ความรู้สึกปลอดภัยเช่นนั้นทำให้เจียงหลียิ้มออกมาเบาๆ นาง หลับตาลง เพลิดเพลินกับความเงียบสงบที่หายากเช่นนี้

ชายผู้นี้ ในที่สุดก็เลิกดุด่าเอาแต่จะฆ่านางทิ้งสักที

นางเคยพูดไว้ไม่ว่าเขาจะกลายเป็นใคร จำนางได้หรือไม่ นางก็จะทำให้เขาหลงรักนางอีกครั้งให้ได้! แสงสว่างแห่งความมั่นใจส่องประกายอยู่ในดวงตาของเจียงหลิที่กำลังปิดอยู่รอมร่อ

“ลู่เจี้ย”

สักพักนางก็เงยหน้าขึ้น ดวงตายิ้มทั้งสองมองไปยังเขา ท่าทางน่ารักและใสชื่อเช่นนั้น มองไม่ออก เลยว่าเป็นจักรพรรดินีผู้สูงส่ง

สายตาของจักรพรรดิขยับเล็กน้อย ดูเหมือนนางจะแสดงด้านนี้ออกมาต่อหน้าเขาเพียงผู้เดียว พอ สังเกตเห็นเช่นนี้ก็ทำให้เขารู้สึกดีใจ

“ข้าจะไปรบแล้ว” เจียงหลีแจ้งแก่เขาเหมือนกับเด็กที่คอยแจ้งให้กับผู้ใหญ่อย่างไรอย่างนั้น

“อืม” รบหรือ เขารู้ดี

“จะลาจากกันแล้ว ท่านไม่คิดจะทำอะไรหน่อยหรือ” เจียงหลีถามอีกครั้ง

จากลาหรือ

ใครบอกว่าจะจากลากัน

ชายหนุ่มคิดในใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะอธิบายเรื่องเข้าใจผิดเรื่องนี้หรอก ในเมื่อเขาตัดสินใจจะใช้เวลา 2 เดือนในการจัดการกับบางเรื่องแล้ว การตัดสินใจครั้งหน้าย่อมไม่จากไปแน่ กับเจียงหลีแล้วจะฆ่าหรือไว้ชีวิตไว้ดีล่ะ เขาให้เวลาตัวเอง 2 เดือนในการพิจารณา นี่เป็นเรื่องที่ก่อน หน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

“ต้องทำอะไรอย่างนั้นหรือ” เขามองนางอย่างงุนงง

แววตาสดใสของเจียงหลีสะท้อนให้เห็นถึงเงาร่างของเขาอย่างชัดเจน ความสงสัยของเขา ความงุนงง ของเขา ทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็น่ารักมากเช่นกัน ใบหน้าหล่อเหลาใบนี้มองอย่างไรก็ไม่พอสักที

ทันใดนั้นเจียงหลีก็เขย่งปลายเท้าขึ้นมาทำให้ทั้งสองอยู่ในระยะประชิด ยกริมฝีปากขึ้นพร้อมกับเชื้อ เชิญคนบางคน “แน่นอนว่าต้องเป็นการจูบลาสิ”

“…”