ตอนที่ 653 จารึกศักดิ์สิทธิ์
เปควั้นมีความมั่นใจมากตั้งแต่ก่อนเริ่มต่อสู้ เขาคิดว่าเขาจะเอาชนะหลัวเฟิงได้
ทว่าผลกลับพลิก
อัจฉริยะมนุษย์ได้เพิ่มความแข็งแกร่งจนทำลายเปควั้นได้อย่างสมบูรณ์
“นี่มันยังไง”
“ทำไมเขาถึงแพ้…”
เผ่าเขาทองจำนวนมากไม่อาจยอมรับผล
ผู้ประกาศการแข่งนี้ระเบิดเสียงออกมา “การต่อสู้นี้ อัจฉริยะมนุษย์ หลัวเฟิงชนะ”
หลัวเฟิงไม่ได้ตรวจสอบการบาดเจ็บของเปควั้น หลังจากได้ยินการประกาศผล เขารีบเดินกลับไปยังทางเดิน
“ขอแสดงความยินดีด้วยฝ่าบาท” ดิลลันยิ้ม
“ฝ่าบาท หลัวเฟิงช่างแข็งแกร่งจริงๆ คุณเพิ่งมาถึงระดับขอบเขตขั้น 9 ได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ คุณก็สามารถเอาชนะเปควั้น” ผู้อาวุโสชิฟานจีแสดงความยินดี ความรู้สึกของเขาจากน้ำเสียงก็ใช่ว่าจะมีความสุขอย่างแท้จริง
“รีบไปเถอะ”
ในหูของหลัวเฟิง ได้ยินเสียงมากมายจากเผ่าเขาทองนับพันล้าน ทั้งการต่อว่า พูดคุย และคำท้าทาย
“เราควรออกไปทันที” ดิลลันพยักหน้า
“พวกเขากำลังรุ่มร้อน” หลัวเฟิงส่ายหัวและหัวเราะ
“เป็นธรรมดาผู้คนของเผ่าตัวเอง ย่อมต้องการให้เปควั้นเป็นฝ่ายชนะ
ทำให้พวกเขาไม่พอใจ” ผู้อาวุโสชิฟานจีส่ายหัวและถอนหายใจ
“มุมมองของคนทั่วไป แตกต่างไปจากความจริง เพียงแค่การชนะการแข่งขันของอัจฉริยะเพียงอย่างเดียวไม่ใช่การอยู่รอดของทั้งเผ่าพันธุ์”
“ความสามัคคีที่แม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ก็ยังคงจะสนับสนุนมัน”
“ฝ่าบาท เราออกไปจากด้านหลังกัน” ผู้อาวุโสชิฟานจีกล่าว
กลุ่มหลัวเฟิงเดินออกไปตามเส้นทางด้านหลังของสนามประลอง แต่ทว่าพวกเขาพบกลุ่มวัยรุ่นปิดกันเส้นทางของเขา
กลุ่มของวัยรุ่นเผ่าเขาทองเริ่มต้นท้าทายหลัวเฟิง
“ไปเถอะ” หลัวเฟิงไม่พอใจ
“ใช่” ดิลลันพยักหน้า
“ใจเย็นๆ จะไม่มีปัญหาอะไร” ผู้อาวุโสใช้พลังงามอมตะกดดันกลุ่ม
วัยรุ่น
หลัวเฟิงบินตัดผ่านท้องฟ้าไปยังเมือง
“ดูนั่น ”ผู้อาวุโสชิฟานจีชี้ไปยังหอคอยสีขาวที่สูง 100 เมตร
“นั่นคือหอคอยเทคนิค มีเทคนิคต่างๆ ถูกเขียนไว้ที่นั้น คุณสามารถอ่านส่วนสำคัญของเทคนิคต่างๆ ที่นั่นได้”
“ส่วนสำคัญ” หลัวเฟิงตะลึง
“ใช่ มีเทคนิคต่างๆ มากมายที่ช่วยสร้างตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับรุ่นต่อไป เราจัดส่วนสำคัญของคู่มือเทคนิค และรายละเอียดพื้นฐาน”
“ส่วนขั้นตอนการฝึกฝนเทคนิคเหล่านี้ ไม่ได้อยู่ที่นี่”
“มีเพียงผู้ที่ยืนยันการเลือก และส่งคำขอสำหรับรับคู่มือที่แท้จริง”
“ด้วยเทคนิคจำนวนมาก ได้ดึงดูดเผ่าพันธุ์จำนวนมากมายเข้ามาขโมยมันจึงเป็นเพียงแค่ส่วนสรุปไม่มีวิธีการฝึกฝน”
“นั่นคือหอคอยศักดิ์สิทธิ์ที่เก็บรวบรวมจารึกไว้” ผู้อาวุโสชิฟานจีชี้ไป
ยังหอคอยสีทอง
“ฝ่าบาท คุณสามารถศึกษาจารึกได้เพียงอันเดียว คุณต้องเข้าหอคอยนั้น”
“ทางนั้น เป็นเมืองที่อยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์” ผู้อาวุโสชิฟานจีชี้ไปยังย่านที่พักอาศัยที่ดูเก่าแก่ให้ความรู้สึกพิเศษจากความเก่าแก่
ตามเส้นทางเต็มไปด้วยนักสู้หลายคนที่กำลัง พึมพำ คิดไตร่ตรอง
ทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดไม่มีร้านอาหาร และสถานบันเทิง
มันมีแต่บรรยากาศของการฝึกฝน
“เพื่อเป็นเจ้าของสถานที่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับฝึกฝน ต้องเป็นนักสู้ที่ได้รับความเคารพและทรงพลัง เป็นอัจฉริยะแท้จริงที่โดเย ยอมรับ”
“ผู้ที่ฝึกฝนอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ คนเหล่านี้คือความหวังของเผ่าพันธุ์ของเรา”
“ฝ่าบาท เผ่าของเราได้จัดเตรียมที่พักให้แล้ว โปรดตามข้ามา”
ผู้อาวุโสชี้ไปที่สิ่งก่อสร้าง
“นี่ถือว่าพื้นที่ขนาดใหญ่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ หลังจากศึกษาจารึก คุณสามารถที่จะดูดซับความอัศจรรย์ของจากรึกอย่างช้าๆ ที่นี่ได้”
“ฝ่าบาทหลัวเฟิง” ด้านนอกของที่พัก ชายเผ่าเขาทองโค้งทำความเคารพ
“นับจากนี้ไป พื้นที่จะเป็นที่อยู่อาศัยของคุณ คุณสามารถอยู่ได้นาน
เท่าที่ต้องการ”
หลัวเฟิงยิ้มและพยักหน้า
“คุณ 5 คนสามารถพักผ่อนที่นี่ ” หลัวเฟิงออกคำสั่งกับ 5 คนคุ้มกันระดับห้วงมิติ
“ครับฝ่าบาท” ทั้ง 5 โค้งคำนับ
“ดิลลัน ตามผมไปที่ด้านนอกจารึก”
หลัวเฟิงนำดิลลัน ตามผู้อาวุโสและคาสน่า ไปยังหอคอยศักดิ์สิทธิ์อันโดดเด่น
เขามองขึ้นไปยังหอคอยสีทองที่สูง 100 กิโลเมตร
“มนุษย์หลัวเฟิง” เสียงดังขึ้นภายในจิตใจของหลัวเฟิง
“ข้าเป็นผู้คุ้มกันจารึกศักดิ์สิทธิ์ คุณสามารถศึกษาจารึกศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งภายในหนึ่งเดือน คุณจะเริ่มตอนนี้เลยไหม”
“ตกลง”
ผู้คุ้มกันจารึก ได้ขัดจังหวะการศึกษาจารึกของผู้คนเผ่าเขาทอง ไล่พวกเขาออกจากหอคอย หลายคนยังไม่ใช่เวลาในการศึกษา เนื่องจากมีมนุษย์เข้ามา พวกเขาต้องรอ 1 เดือนก่อนที่จะดำเนินการต่อได้
“อัจฉริยะมนุษย์”
“เขาอยู่นั่น”
“ผมกำลังศึกษาไปได้ดีกลับถูกขัดจังหวะ ผมยังเหลือเวลาอีก 3 วัน แต่ตอนนี้ผมต้องรอถึง 1 เดือนถึงจะได้ทำมันจนจบได้”
“มันต้องเป็นมนุษย์”
นักสู้เผ่าเขาทองเดินออกจากหอคอยและมองมายังหลัวเฟิง พวกเขาพูดคุยกันสักพักก่อนที่จะออกไป
“ดิลลัน คุณสามารถกลับไปก่อน ผมจะเข้าไปศึกษาจารึกศักดิ์สิทธิ์และจะออกมาในหนึ่งเดือน”
หลัวเฟิงเดินเข้าไปข้างใน
ขณะที่เขาเดินเข้ามาด้านใน ก็รู้สึกถึงความเย็นเข้าถึงกระดูก เพียงแค่การหายใจเขารู้สึกถึงความเย็นเข้าไปในร่างกายของเขา
“มนุษย์หลัวเฟิง ข้าคือผู้คุ้มกันจารึกศักดิ์สิทธิ์ คุณสามารถเรียกว่าผู้ปกป้อง”
ชายผิวแดงเข้มที่ใช้เกราะสีดำ เปิดเผยดวงตาสีม่วงออกมาจากหมวก
เกราะ เขายืนขณะที่ปล่อยพลังงานอันน่ากลัวออกมา
ด้านข้างเขามีดาบยักษ์สูงสามเมตรที่ปักอยู่ที่พื้น
มันทำให้หลัวเฟิงรู้สึกถึงแรงกดดัน
เขาเทียบได้กับจักรพรรดิทรูหยัน
“ผู้ปกป้อง” หลัวเฟิงโค้งคำนับ
“เข้าไป” เขากล่าวอย่างเคร่งคัด
หลัวเฟิงพยักหน้า
เขาเดินผ่านทางเดินสีดำ เข้าไปยังห้องโถงอันกว้างใหญ่ เขาสามารถที่จะมองเห็นหลังคาของหอคอย ทำให้เขารู้ว่าทั้งหอคอยมีเพียงแค่ชั้นเดียว ในห้องโถงใหญ่นั้นมีคริสตัลอันสวยงาม
คริสตัลนั้นคือจารึก
จารึกมีความสูง 300 เมตร กว้าง 100 เมตร และหนา 50 เมตร มันทำจากคริสตัลสีเขียวเข้มทั้งอัน
ตรงกลางของมันมีรูที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง 30 เซ็นติเมตร ลึกประมาณ 1 เมตร
“มันให้ความรู้สึกแตกต่างจากจารึกของมนุษย์”
หลัวเฟิงยืนอยู่ด้านหน้าของจารึก มันเป็นภาพของปีศาจที่แปลก กำลังคำราม
“ภาพปีศาจกำลังคำราม?”
“ทั้งคริสตัลมีเพียงภาพเดียว และจุดศูนย์กลางมีรู”
หลัวเฟิงพึมพำ กับตัวเองและเริ่มตรวจสอบจารึก เขากำลังจดจ่ออยู่กับมัน จิตสำนึกของเขาถูกดูดเข้าไปในภาพของปีศาจ มันคือหนึ่งในปีกของปีศาจ มันมองเห็นเหมือนกับอวกาศอันไม่สิ้นสุด ที่มีดวงดาวจัดเป็นแนวเส้นตรง
หลัวเฟิงเหมือนเข้าใจบางอย่าง โลกภายในของเขาเหมือนติดอยู่ที่จุดสูงสุดของระดับขอบเขต ตอนนี้สั่นสะท้านจากผลกระทบบางอย่าง
หลัวเฟิงตกใจ เขารีบดึงตัวเองกลับออกมาจากจารึก เขาใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“โลกภายในของผมกำลังพัฒนาไปสู่ระดับห้วงมิติ”