ตอนที่ 919 ติดอยู่ในนรกน้ำแข็ง

อัศวินทั้งสองไม่รู้ว่านี่เป็นเพียงแค่ร่างมนุษย์โลกของหลัวเฟิง เขายังมีสมบัติต่างๆ ก็ยังไม่ถูกบังคับให้จนมุม ถึงกับต้องเรียกอาจารย์ผู้นำเมือง และยังสามารถที่จะเก็บสมบัติเอาไว้ได้

แผนที่ดวงดาว และหอคอยดวงดาว ถือเป็นสมบัติที่แท้จริง แม้จะถูก

ผู้นำเมืองพบก็จะไม่มีทางเอาไป

การจะเรียกอาจารย์ของเขานั้นถือเป็นทางเลือกสุดท้าย จนกว่าจะวิกฤตจริงๆ เขาจะไม่มีทางทำแบบนั้น

———-

ภายในแกนกลางดาวนรกน้ำแข็งของอัศวินสีม่วง มีวังที่สวยงามสูง 1

หมื่นกิโลเมตรตั้งอยู่

อัศวินทั้งสองได้เดินคู่กันภายในวัง

“ความจริงแล้ว…ข้าอยากจะตบเจ้ามนุษย์นั้นให้ตาย” อัศวินเขียวกล่าว

 “คุณกำลังรนหาที่ตายหรือไง ผู้มาเยือน…ผู้มาเยือนผู้ยิ่งใหญ่ เขาเป็นใครรู้บ้างไหม เขาคือหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาล ถ้าเราทำให้เขาไม่พอใจ แม้ว่านักสู้ที่เรารู้จักก็ปกป้องเราไว้ไม่ได้ ถ้าคุณตายอาจลากทั้งเผ่าพันธุ์ไปกับคุณด้วย” อัศวินสีม่วงแสดงความโกรธต่ออัศวินสีเขียว

อัศวินสีเขียวยิ้ม “ข้าก็แค่พูดขึ้นมาเท่านั้น เราทั้งคู่เป็นอัศวินที่มีทรงพลังในหมู่อัศวินของจักรวาล เราก็แค่อยากแสดงโชว์ต่อหน้ามนุษย์”

“นี่เป็นคำสั่งจากผู้มาเยือน เรามีแต่ต้องทำตามเท่านั้น และเขาก็น่าจะให้รางวัลกับเราสักหน่อย” อัศวินสีม่วงพยักหน้า

“ตอนนั้น เขาให้เราวางแผ่นโลหะสีดำ นั้นไว้ในดาวนรกน้ำแข็ง แล้วรอผู้บุกรุกขโมยมัน”

 “เขาได้พูดไว้ว่า ตราบเท่าที่สิ่งมีชีวิตรูปแบบเลือดเนื้อขโมยมัน เราถูกห้ามฆ่าเขา และขังเขาไว้ในนรกน้ำแข็ง” อัศวินสีเขียวขมวดคิ้ว

“เผ่าโมชานเป็นรูปแบบชีวิตพลังงาน ข้าเลยฆ่าเขาในทันที…แต่ว่ามนุษย์เป็นผู้บงการที่แท้จริง”

“ทำไมเขาถึงมีคำสั่งแบบนั้น” อัศวินสีเขียวถาม

“ยังไม่ชัดอีกหรือไง เขากำลังพยายามหล่อเลี้ยงนักสู้ที่แข็งแกร่ง มนุษย์นี้จะต้องคือคนที่ถูกเลือก” ตาของอัศวินสีม่วงส่องประกาย

“การเลี้ยงดูศิษย์งั้นเหรอ” อัศวินสีเขียวส่ายหัว

“อาจารย์ของเขาโหดร้ายอะไรขนาดนี้ เขาต้องต้องรู้เกี่ยวกับกฎของ

นรกน้ำแข็งเราเป็นอย่างดี จึงได้ส่งมนุษย์นั้นเข้าไปข้างใน แม้จะเป็น

ศิษย์ที่มีประสิทธิภาพ เขาก็ควรน่าจะรู้ว่ามีนักสู้แบบไหนอยู่ในนรก

น้ำแข็งของเรา”

 “โหดร้ายงั้นเหรอ มันอาจจะเป็นการฝึกที่ยากลำบาก ถ้ามนุษย์คนนี้ผ่านมันไม่ได้ และตาย…มันก็เหมือนกับเป็นการฆ่าเขาโดยผู้มาเยือน มันไม่ใช่เรื่องของเราเลย” อัศวินสีม่วงกล่าว

“อืม” อัศวินสีเขียวพยักหน้า

อัศวินทั้งสองพูดคุยกันไปขณะเดิน

“อย่างไรก็ตาม มนุษย์นั้นเป็นพวกเจ้าเล่ห์จนข้าถูกหลอก แล้วคุณพบแผ่นโลหะสีดำ ได้ยังไง” อัศวินสีเขียวได้แสดงความสงสัย

“เมื่อผู้มาเยือนได้ให้คำสั่งเรา เขาได้บอกว่าผู้บุกรุกจะมานำมันไปกับเขา ถ้าเขาถูกจับให้นำเขาไปยังนรกน้ำแข็ง”

“ฮิ ฮิ” อัศวินสีม่วงหัวเรา

“บอกมาเร็วๆ คุณหาเจอได้ยังไง ” อัศวินสีเขียวถาม

อัศวินสีม่วงยิ้มก่อนพูด “เผ่าโมชานไม่ได้เทเลพอตไปพร้อมกับแผ่น

โลหะตลอดเวลา ระหว่างทาง เขาได้ปลอมแหวนโลกเป็นหิน และวาง

มันไว้ที่ภูเขา แล้วนั้นเป็นตอนที่ข้าสังเกตเห็นผู้บุกรุกอีกคนได้นำหิน

นั้นหนีไป”

“ข้าได้ติดตามไปจนพบว่าเขาเป็นมนุษย์ หลังจากตรวจสอบจนแน่ใจว่าผู้บงการเป็นมนุษย์แน่นอนแล้ว ข้าก็ไปแสดงตัวก็เท่านั้น”

“ไม่จริง” อัศวินสีเขียวส่ายหัว

“ข้าวิ่งไล่ล่าเผ่าโมชานตลอดเวลา แต่คุณไม่ได้ไล่ล่าเขา แล้วการเทเล

พอตของเขา จนถึงการวางแหวนโลกไว้บนเขามันก็ทำในทันที แม้ว่าข้าเทเลพอตตามก็ไม่อาจเห็นมันได้ คุณทำยังไงจนตามจับได้”

อัศวินสีม่วงแสดงรอยยิ้มลึกลับ

 “บอกข้ามาเร็วเข้า” อัศวินสีเขียวเร่ง

“มันง่ายมาก” เธอพูดออกมาอย่างภูมิใจ

“ข้าแค่ประทับจิตวิญญาณไว้ที่แผ่นโลหะสีดำ ไม่ว่ามันจะไปที่ไหนข้าก็จะรู้สึกถึงมัน พวกเราทั้งหมดก็มีเครื่องหมายของตัวเอง ข้ารู้สึกได้ว่าคุณเปลี่ยนตำแหน่งไปเรื่อยๆ แต่แผ่นโลหะสีดำ กลับหยุดเคลื่อนไหวไปสักพัก”

“นั่นจึงทำให้ข้าเทเลพอตไปยังที่ซ่อนของมัน และคอยสังเกตผู้บุกรุกนำมันไป ต่อจากนั้นก็เป็นไปตามที่คุณรู้”

“คุณ…คุณกล้าที่จะประทับจิตวิญญาณลงไป คุณไม่ใช่คนที่ทิ้งแผ่นนั้นไปเหรอ” อัศวินสีเขียวจ้องไปยังอัศวินสีม่วง

“ทำไม”

อัศวินสีม่วงยิ้ม “ข้าก็อยากรู้มาก ว่าแผนที่ผู้มาเยือนถูกวางไว้ ข้าอยากเห็นว่าเขาเป็นใคร แล้วข้าก็กังวลว่าเขาจะหนีไปโดนที่เราไม่รู้ตัว แล้วเพื่อป้องกันไม่ให้ทำเช่นนั้น ฮ่า ฮ่า…เขาไม่เคยพูดว่าเราไม่สามารถทำแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เขาต้องการให้เราจับโจร และส่งเขาไปยังนรกน้ำแข็ง”

อัศวินสีเขียวส่ายหัว เขารู้สึกเสียใจกับหลัวเฟิงจริงๆ

ความจริงแล้วเขาควรจะหนีไปได้ แต่ด้วยความยากรู้อยากเห็นของ

อัศวินสีม่วงทำให้เขาถูกจับได้

“เพื่อนผู้โชคร้าย หวังว่าจะไม่ตายอยู่ข้างใน” อัศวินสีเขียวส่ายหัว

“ไม่ว่างยังไงเราก็เข้าไปแทรกแซงไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะมีชีวิตหรือตายก็

แล้วแต่โชคของเขา ถ้าเขาตาย…ก็จะตายเพราะการฝึกของผู้มาเยือน มันไม่เกี่ยวกับเรา” อัศวินสีม่วงส่ายหัวของเธอ

 “ผู้มาเยือนนั้นโดดเดี่ยวในจักรวาล เขาเป็นคนประหลาด แม้จะทรง

อำนาจที่สุดจนไม่มีใครกล้ายุ่ง เขาก็ยังคงเป็นคนประหลาดจริงๆ”

อัศวินสีเขียวส่ายหัว

———-

ภายในดาวนรกน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่เป็นบ้านของอัศวินสีเขียว มันมีเสาหนา 8 ร้อยกิโลเมตร และสูงกว่า 1 หมื่นกิโลเมตร

เงา 4 เงา ได้พุ่งลงมา มันคือดาราชาร์และอีกสองนักสู้ที่กำลังจับตัวหลัวเฟิง

พื้นที่รอบๆ ถูกปิดกันจากคนๆ หนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้มนุษย์เจ้าเล่ห์เทเลพอตห่างออกไป

พวกเขาไม่ทราบว่า ถ้าไม่มีความช่วยเหลือจากเผ่าโมชาน ร่างมนุษย์

โลกจะเทเลพอตไม่ได้

 “นั่นคือนรกน้ำแข็ง?” หลัวเฟิงมองไปยังเสาน้ำแข็งขนาดใหญ่ พลังงานแปลกประหลาดได้ปกคลุมนั้นเหลือเชื่อ มันไม่ได้อ่อนแอไปกว่าผนึกดวงดาวเลย

“ถูกต้อง นั่นแหละนรกน้ำแข็ง” ดาราชาร์ตอบด้วยเสียงเย็น

“แกยังคงผ่อนคลายแม้ว่าจะถูกจับ แกจะไม่ได้ออกมาแม้จะผ่านไป

ล้านๆ ปี จะต้องอยู่กับความกลัวอันไม่สิ้นสุดภายในนั้นจนตาย ถึงอย่างงั้นแกก็ยังไม่กังวลอีก”

“ข้าถูกจับแล้ว แล้วจะพยายามทำอะไร” หลัวเฟิงยิ้ม

แกนหลักของหลัวเฟิงอยู่กับอสูรเขาทองที่ห่างออกไปจากดินแดนลับ

ดอกไม้ดำ ภายในนั้นมีทาสที่มีจักรวรรดิเทพคอยคุ้มกัน ถ้าเขาเรียกมาก็สามารถพาเขาเทเลพอตผ่านจักรวรรดิเทพออกไปได้

หลัวเฟิงมองไปยังนรกน้ำแข็ง

ตำนานของนรกน้ำแข็งในพื้นที่นี้มีชื่อเสียงที่สุด อัศวินได้ทำการจับและฆ่าผู้บุกรุก พวกเขาได้จับนักสู้ที่แท้จริง ไม่ก็อมตะที่พิเศษ ขังพวกเขาไว้ภายใน

มันผ่านช่วงเวลายาวนานนับล้านล้านยุค ไม่มีใครรู้ว่ามีนักสู้มากแค่ไหนที่ถูกขังไว้ข้างใน ความแข็งแกร่งของผู้ที่อยู่ด้านในก็เพิ่มขึ้นด้วย

อัศวินทั้งสองได้บังคับให้ผู้บุกรุกที่จับนั้นคอยฆ่ากัน เป็นการฝึกฝนและฆ่าด้วยเวลาอันไม่สิ้นสุด ด้วยความกดดันนี้ทำให้นรกน้ำแข็งเป็นที่รวมของพวกไม่ปกติ

“หวังว่าถ้าไม่เจอกับสถานการณ์ที่เลวร้าย ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเรียก

อาจารย์อีกต่อไป เส้นทางที่จะเป็นนักสู้ที่แท้จริง จะต้องไม่เรียกเขา”

หลัวเฟิงได้คิดมานานแล้ว จากมุมมองของหลัวเฟิงนั้น การเรียกอาจารย์ถือว่าเป็นความอัปยศ

เขาจะต้องทำมันด้วยพลังของตัวเอง

เติบโตไปตามเส้นทางเพียงลำพัง จนยืนเคียงข้างอาจารย์หรือเหนือกว่า

ตามเส้นทางที่วางไว้ เขาไม่ต้องการเรียกอาจารย์ นี่ถือเป็นมาตรฐานของตัวเอง

———-

ดาราชาร์และคนอื่นที่กำลังจับหลัวเฟิง ได้มาถึงหน้านรกน้ำแข็ง

“มนุษย์ แม้ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งก็ตาม ผู้ถูกจับในนั้นอ่อนแอที่สุดคือระดับจักรพรรดิ หากปราศจากกำลัง ผู้นำ ก็จะไม่ขังพวกเขาไว้ข้างในสิ่งมีชีวิตภายในที่ถูกขังมายาวนานและบ้าคลั่ง ถ้าเจ้ากลัวสิ่งเหล่านี้ มันจะดีกว่าที่จะทำลายตัวเอง ความมืดและความบ้าคลั่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถทนได้”

“อ้า ข้าก็คาดหวังเช่นนั้น” หลัวเฟิงยิ้มให้

“นี่คือป้ายของแก” ดาราชาร์โยนมันอย่างไม่ใส่ใจ ป้ายสีเขียวม่วงโยน

มาที่หลัวเฟิง มันมีตัวเลขเผ่ามารอยู่บนนั้น

“นี่คงเป็นบัตรประจำตัวของข้า” หลัวเฟิงแสดงความยากรู้อยากเห็น หลัวเฟิงคิดว่ามันเหมือนกับหมายเลขที่มอบให้กับนักโทษของโลก

 “เดินไปซะ” ดาราชาร์ผลักอย่างแรง

หลัวเฟิงโดนผลักตรงไปยังเสาของนรกน้ำแข็ง

พลังที่น่ากลัวบังคับให้เขาถูกกลืนเข้าไป ราวกับวังวนที่ดูดเขา

หลัวเฟิงเปิดปีกเพื่อพยายามต่อต้านมัน

“อย่าต่อต้านมัน ถ้าทำแบบนั้น แกจะได้รับผลที่จะตามมา” ดาราชาร์

แล้วคนอื่นได้มองที่หลัวเฟิงอย่างเย็นชา

“เหมือนจะเป็นเช่นนั้น” หลัวเฟิงส่ายหัว

“ขอตรวจสอบนรกน้ำแข็ง” หลัวเฟิงมองไปยังแหล่งพลังงานที่กำลังกลืนเขา ถ้ำสีดำ เปิดออกมาจากนรกน้ำแข็ง สร้างเหมือนกับพัดใบไม้หลายชั้น

หลัวเฟิงถูกดูดเข้าไป

พัดใบไม้ที่เป็นชั้นๆ ได้เปิดออกแล้วก็ปิด เสาน้ำแข็งขนาดใหญ่ได้กลับเป็นรูปแบบเดิม และไม่อาจที่จะเห็นรอยแยกได้อีก

หลัวเฟิงได้ถูกขังไว้ในนรกน้ำแข็ง

“ขอให้สนุกเจ้ามนุษย์” ดาราชาร์มองอย่างเย็นชาไปที่นรกน้ำแข็ง

“ไปกันเถอะดาราชาร์”

“ไปกัน”

พวกเขากลายเป็นเสาแสงหายไปในท้องฟ้า