บทที่ 584 เชิญท่านลงโอ่ง 4
กู้ซีจิ่วมองเขาแวบหนึ่ง ถอนหายใจแล้ว กล่าวว่า “พวกเราไปวนดูรอบๆ ตลาดผีก่อนเถิด ตอนนี้เจ้าคึกคักเกินไป ต้องทำให้เจ้าได้สติสักหน่อย”
เชียนหลิงอวี่เงียบงัน
กู้ซีจิ่วพาเชียนหลิงอวี่วนอยู่สามรอบ จวบจนเห็นเจ้าเด็กนี่ซึมกะทือเหมือนคนตายเธอถึงพอใจ ในที่สุดก็กลับมาตั้งแผงตรงจุดนั้น ค่อยๆ นำโต๊ะตัวเล็กออกมาจากถุงเก็บของ…
สายตาของคนที่อยู่รอบๆ ก็ลุกวาวทันที!
หลายคนที่กำลังจะขับไล่คนก็หยุดการเคลื่อนไหว
จากนั้นเธอก็หยิบเตาหลอมหยกศักดิ์สิทธิ์ใบนั้นออกมาอีก…
สายตาของฝูงชนลุกวาวอีกครั้ง
ต่อมาเธอดึงป้ายคำขวัญแผ่นนั้นออกมา
สายตาคนทั้งหลายลุกวาวกันถ้วนหน้า!
ในที่สุดก็มาแล้ว ยอดฝีมือด้านการหลอมยาผู้ลึกลับคนนี้ในที่สุดก็มาแล้ว!
ไม่ใช่การรออย่างเสียเปล่า!
คราวก่อนหลังจากกู้ซีจิ่วแสดงฝีมือไป คนที่เคยไปเดินตลาดผีเมื่อกลับไปย่อมนำไปซุบซิบกับเพื่อนพ้อง ดึงดูดความอยากรู้อยากเห็นมากมาย บอกกล่าวเพื่อนฝูง พากันมาชมเรื่องครื้นเครง ดังนั้นคนที่มาตลาดผีครั้งนี้จึงมากกว่าครั้งก่อนสองเท่า
แน่นอน คนที่มาในครั้งนี้ย่อมมิใช่เหล่าศิษย์เท่านั้น…
เชียนหลิงอวี่หยิบสมุนไพรที่เตรียมไว้ออกมา ร้องโฆษณาอยู่ตรงนั้น “บัดนี้จะทำการหลอมโอสถระดับสี่แล้ว โอสถเตานี้คือ
ลูกกลอนฟ้าดิน โอสถวิญญาณที่จำเป็นสำหรับผู้ที่ฝึกฝนพลังวิญญาณธาตุดิน ระดับสี่ ห้าสิบหินวิญญาณ ระดับสาม…”
ขณะที่เขาร้องโฆษณาอย่างคึกคัก คนผู้หนึ่งก็ก้าวเข้ามา ยื่นมือมากดสมุนไพรบนแผงยาของกู้ซีจิ่วไว้ กล่าวอย่างเฉยชา “ข้า
สงสัยว่าการหลอมโอสถของเจ้าจะมีช่องโหว่! มิใช่เจ้าสามารถหลอมโอสถออกมาซึ่งๆ หน้า แต่โอสถที่เจ้าหลอมออกมาล้วนถูก
เตรียมการไว้ก่อนแล้ว เพียงจัดฉากจุดไฟหลอมยาหลอกลวงคนเท่านั้น!”
กู้ซีจิ่วเลิกคิ้วมองเขา “พูดจาต้องมีหลักฐาน!”
คนผู้นั้นหัวเราะหยัน “มีฝีมือก็ให้พวกข้าเตรียมสมุนไพรให้เจ้าสิ ถ้าเจ้าสามารถหลอมยาที่พวกข้าต้องการออกมาได้ถึงจะมีฝีมือ
เยี่ยมยอด!”
คนผู้นี้มิใช่เชียนหลิงเทียน แต่มีความสัมพันธ์กับเชียนหลิงเทียน
แน่นอน เนื่องจากเชียนหลิวเทียนซ่อนอยู่ในฝูงชนและเฝ้ามองที่นี่อยู่ตลอด
ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนั้นจะรอบคอบมาก และเกิดความข้องใจในตัวเธอแล้ว ดังนั้นจึงส่งคนมาหยั่งเชิง…
กู้ซีจิ่วเม้มปากพลางกล่าว “ท่านมาเพื่อหาเรื่อง แล้วเหตุใดข้าต้องหลอมสมุนไพรที่ท่านมอบให้ด้วยเล่า?”
“ถ้าเจ้าไม่กล้าก็คือใจฝ่อ! น่าสงสัยว่าหลอกลวง” คนผู้นั้นพูดจาบีบคั้น
“โอ้ หากท่านรู้สึกว่าข้าหลอกลวง ต่อไปก็ไม่ต้องซื้อสิ” กู้ซีจิ่วนิ่งเฉย ไม่ตกหลุมพราง เธอกวาดตามองผู้คนที่อยู่รอบๆ “เชื่อว่าในที่แห่งนี้คงมีคนมากมายที่รอซื้อโอสถของข้าอยู่”
ผู้คนที่รายล้อมอยู่มีไม่น้อยที่ตอบรับ “ใช่แล้ว พวกเราจะซื้อ ไม่ว่าเขาจะหลอมยาต่อหน้าหรือไม่ ขอเพียงเป็นยาจริงก็พอ”
“ถ้าไม่คิดจะซื้อก็หลีกไป หลายวันก่อนสหายผู้นี้เคยซื้อไปแล้ว เป็นของดีจริงๆ”
คนผู้นั้นนิ่งงัน ดูเหมือนจะนึกไม่ถึงว่าเธอจะโต้กลับแบบนี้ ได้ผลลัพธ์เช่นนี้จึงมองไปในฝูงชนแวบหนึ่งอย่างอดไม่ได้
เชียนหลิงอวี่ที่อยู่ในฝูงชนขมวดคิ้ว ค่อยๆ ส่งสัญญาณให้คนผู้นั้น
คนผู้นั้นรับทราบ ก่อกวนอยู่เช่นเดิม กล่าวว่าสรรพคุณของโอสถที่หลอมกันซึ่งๆ หน้ากับโอสถเก่าเก็บแตกต่างกัน ใช้ยาเก่าเก็บมาสวมรอยเป็นยาสดใหม่นั่นไม่ถูกต้อง…
หาข้ออ้างสารพัดไม่ยอมจบยอมสิ้น
คารมคนผู้นี้ไม่เลว ใช้วาจาปลิ้นปล้อนผนวกกับการสนับสนุนจากพรรคพวกตน ในที่สุดก็ทำให้ผู้ชมที่อยู่รอบๆ เกิดข้อกังขาใน
ความสามารถด้านการหลอมยาต่อหน้าของกู้ซีจิ่วได้ เสียงสงสัยคลางแคลงก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุดกู้ซีจิ่วก็ดูคล้ายว่าถูกยั่วจนโมโหแล้ว เอ่ยอย่างเยียบเย็นว่า “เจ้ามีจิตคิดไม่ซื่อ! ข้าจะไม่หลอมสมุนไพรที่เจ้าเอามาเด็ดขาด!”
เธอกวาดตามองฝูงชนแวบหนึ่ง เอ่ยออกมาอีก