บทที่ 823 เจ้าใช้ตัวตนที่แท้จริงมาหาดีหรือไม่
อวิ๋นชิงหลัวมองเจ้าตัวที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง ยิ่งมองเขายิ่งขัดตา เป็นครั้งแรกที่ใช้พลังวิญญาณผลักเขาออกไปทันที “ปล่อยข้านะ! เจ้านับว่าเป็นสิ่งใด…”
พลังยุทธ์ของนางไม่ตํ่าต้อย อีกทั้งอาการบาดเจ็บในยามนี้ดีขึ้นเจ็ดแปดส่วนแล้ว การผลักนี้จึงทรงพลังยิ่ง ต่อให้เป็นก้อนเหล็กก็ถูกนางซัดออกไปทันทีได้ แต่คนผู้นั้้นแค่ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง จากนั้นก็พุ่งเข้ามาอย่างดุร้ายอีกครั้ง ลำแสงสีขาวพัวพันอยู่รอบปลายนิ้ว ดุจเชือกไหม มัดอวิ๋นชิงหลัวอย่างแน่นหนาในชั่วพริบตาเดียว!
อาภรณ์นางขาดไปหมดแล้ว เขามัดนางอย่างมีชั้นเชิงนัก ทำให้ส่วนที่ควรนูนทั้งหมดของนางนูนเด่นออกมา มัดนางไว้ด้วยท่วงท่าที่น่าอับอายยิ่ง
อวิ๋นชิงหลัวเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ เอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ “เจ้า…เจ้าไม่ใชหุ่นของข้า! ที่แท้เจ้าเป็นใครกันแน่?!”
วรยุทธ์ของคนผู้นี้สูงส่งกว่านางมาก!
คนผู้นั้นปลดหน้ากากออกช้าๆ “เจ้าว่าข้าคือใครเล่า?”
ใบหน้านั้นยังคงมีเพียงดวงตาและริมฝีปากเช่นเดิม เป็นรูปลักษณ์หุ่นตัวนั้นของนาง แต่ว่า…แต่ว่าวรยุทธ์ในร่างนี้ของมันมาจากไหนกันล่ะ?
นางคล้ายนึกอะไรขึ้นมาได้ “เจ้า…เจ้าเป็นดวงจิตของผู้ใด?! มาสิงสู่ในสังขารหุ่นเชิดของข้า!”
คนผู้นั้นใส่หน้ากากเข้าไปอีกครั้ง มุมปากหยักยิ้มชั่วร้ายแวบหนึ่ง “เด็กดี เจ้าฉลาดมาก ข้าเป็นดวงวิญญาณจากภายนอกจริงๆ หุ่นเชิดตัวนี้ของเจ้า ไม่มีวิญญาณและสติปัญญา ไหนเลยจะรอบรู้เช่นข้าได้? มาเถอะ…ให้ข้าปรนนิบัติเจ้าอย่างดีเถิด”
พลางอุ้มนางขึ้นเตียง…
ลีลาของคนผู้นี้ลํ้าเลิศยิ่ง มองปราดเดียวก็รู้ว่าชํ่าชองการเล้าโลมสตรี เพียงครู่เดียวก็ทำให้อวิ๋นชิงหลัวหอบกระเส่าแทบจะเอ่ยวาจาไม่ออกแล้ว
นางชิงชังคนที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ แต่ร่างกายกลับอาวรณ์ลีลาของคนผู้นี้อย่างน่าอับอาย…
นางไม่เข้าใจความคิดของคนผู้นี้เลย คนผู้นี้น่าจะเป็นคนเจ้าชู้คนหนึ่ง แต่กลับอยากปรนนิบัตินางเท่านั้น มองนางล่องลอยสู่สวรรค์ด้วยนํ้ามือเขา…
เขาเสื่อมสมรรถภาพหรือ?
หรือว่าเป็นเพราะเขาอยู่ในหุ่นตัวนี้เลยทำอย่างอื่นไม่ได้?
“เจ้า…ตัวตนของเจ้าที่แท้…ที่แท้แล้วเป็นผู้ใดกัน? เจ้า เจ้าปล่อยข้านะ นะ…ในอนาคตเจ้าใช้ตัวตนที่แท้จริงมาหาดีหรือไม่?” นํ้าเสียงอวิ๋นชิงหลัว สั่นพร่าเล็กน้อย
“เด็กดี ต้องการตัวจริงของข้าหรือ?” คนผู้นั้นเขยิบเข้าใกล้นาง ปลายนิ้วลูบไล้เรือนผมนางอีกครั้ง
“…เจ้า…เจ้าปรนนิบัติข้าเช่นนี้จะต้อง…จะต้องอึดอัดมากเป็นแน่ มิสู้เจ้าใช้ร่างจริงมา แล้วพวกเรา…”
เธออยากเห็นมากจริงๆ ว่าคนที่ลากเธอลงสู่ขุมนรกแห่งนี้คือผู้ใด
“เจ้าต้องการร่างจริงของข้าสินะ?” คนผู้นั้้นยิ้มน้อยๆ แววตาไหวระยับ
“ใช่…ใช่แล้ว”
“เจ้าคิดว่า…เจ้าคู่ควรงั้นหรือ?” คนผู้นั้นยิ้มน้อยๆ เช่นเดิม ทว่าถ้อยคำที่กล่าวกลับเราะร้าย
อวิ๋นชิงหลัวตะลึง นางหน้าเปลี่ยนสีแล้ว “เช่นนั้นเจ้า…ที่เจ้าปรนนิบัติข้าเช่นนี้…”
“ประการแรกคือย้อมใจเจ้า ประการที่สองคือข้าต้องการใช้ร่างเจ้าเป็นที่ซ้อมมือ ได้เห็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ผู้หนึ่งกลายเป็นสาวน้อยสำส่อนในกำมือข้าก็เป็นความรู้สึกที่สมปรารถนายิ่งนัก” คนผู้นั้้นพูดอย่างไม่เกรงใจเลย
อวิ๋นชิงหลัวตกตะลึง นางกัดฟันเอ่ย “เจ้ามันวิปริต! เป็นเจ้า…เป็นเจ้าใช้การไม่ได้กระมัง?! อ้างเหลวไหลมากมายเช่นนี้…”
คำพูดท่อนหลัง นางไม่ได้เอ่ยต่อไปอีก เพราะคนผู้นั้นดึงผมของนางไว้ กระชากให้นางหงายไปด้านหลัง นางเจ็บจนนํ้าตาร่วง “เจ้าหยุดมือนะ…หยุดมือ!”
“เด็กดี อย่าได้ริอาจยั่วโมโหข้า ผู้เป็น….ข้า! ค่าตอบแทนมิใช่สิ่งที่เจ้าจะรับไหว! ส่วนข้าจะใช้การได้หรือไม่นั้น ภรรยาของข้าถึงจะรู้ดี ส่วนเจ้า…ได้รับการปรนนิบัติจากนิ้วของข้า เจ้าก็ควรจะพอใจมากแล้ว! อย่าได้เพ้อฝันหาสิ่งที่เจ้าไม่สมควรได้รับ!” คนผู้นั้นข่มขู่