บทที่ 838 โอกาสที่ดีที่สุด

“ไปคุยกันข้างล่างเถอะ บนนี้ลมเย็น ข้าค่อนข้างหนาว” ตี้ฝูอีบิดขี้เกียจ

“ได้! เช่นนั้นก็ไปคุยกันข้างล่าง” หลงซือเย่กุมมือกู้ซีจิ่วกระโดดล่วงหน้าลงไปก่อน

วันนี้กู้ซีจิ่วสวมชุดกระโปรงสีเหลืองขนห่าน ยามลอยพลิ้วอยู่ในอากาศประหนึ่งผีเสื้อตัวหนึ่งที่กำลังโบยบิน ส่วนเสื้อคลุมของหลงซือเย่หลวมกว้าง เสื้อคุมสีขาวโบกสะบัดดั่งเมฆาเคลื่อนคล้อยบนนภาสูง ยามที่ทั้งสองเหินทะยานเคียงข้างกันลงไปให้ความรู้สึกงดงามนัก

ชาวสำนักศึกษาชุมนุมสวรรค์ต่างเงียบงัน แม้กระทั่งคนอืดอาดอย่างกู่ฉานโม่ก็รู้สึกว่าฉากนี้ไม่ค่อยถูกต้องนัก เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองตี้ฝูอี

ตี้ฝูอียังคงแย้มยิ้มอยู่เหมือนเดิม เขานอนตะแคงอยู่บนตั่งนุ่มตัวหนึ่งที่มู่เฟิงจัดเตรียมให้เขา สั่งการเพียงประโยคเดียว “แบกข้าลงไป”

ด้วยเหตุนี้ พวกมู่เฟิงทั้งสี่จึงยกเขาขึ้นแล้วเหินลงไป

ฝูงชนย่อมพากันกระโจนลงไปด้วยเช่นกัน

ความจริงแล้ว กู้ซีจิ่วก็นึกไม่ถึงว่าหลงซือเย่จะจับมือเธอแล้วเหินทะยานเคียงข้างกันลงไป เขาเคลื่อนไหวว่องไวเกินไปกว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเธอจะกลับมาตัวคนก็อยู่กลางอากาศแล้ว

ปกติแล้วเธอไม่ชอบแตะเนื้อต้องตัวคนอื่นเท่าไหร่ แม้กระทั่งตอนที่เดินเล่นกับหลงซีในตอนนั้น ส่วนใหญ่ล้วนเป็นการเดินข้างกันเท่านั้น พูดคุยสัพ เพเหระ ไม่ได้ติดนิสัยชอบจับมือถือแขนกันบ่อยๆ

ดังนั้นหนนี้เธอก็คิดจะชักกลับตามสัญชาตญาณ แต่หลงซือเย่จับมือเธอไว้แน่น เธอดึงไม่ออกชั่วคราว ดึงรั้งกันอยู่ครู่หนึ่ง ตัวคนก็ร่อนลงสู่พื้นแล้ว

หลังจากร่อนสู่พื้น หลงซือเย่ก็ไม่ได้ปล่อยมือออก กู้ซีจิ่วถูกเขาจับไว้จนรู้สึกเจ็บอยู่บ้าง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หากว่ากระชากออกต่อหน้าผู้คน คงจะดึงดูดสายตามากมายให้มองเข้ามา ดังนั้นเธอเลยยกมือขึ้น คิดจะทำเป็นเสยผมแล้วชักมือกลับมา แต่หลงซือเย่กลับดึงเธอไว้ ลากให้เข้าไปใกล้อีกสองก้าว จากนั้นก็ยกมือทัดเส้นผมยุ่งๆ ปอยหนึ่งไว้หลังหูเธอ

การกระทำนี้อ่อนโยนทว่าทรงพลัง เว้นแต่ว่ากู้ซีจิ่วคิดจะหักหน้าเขาและเป็นปฏิปักษ์ต่อเขา มิเช่นนั้นก็อย่าได้ฝันว่าจะชักมือตนออกมาจากอุ้งมือ อีกฝ่ายได้

นิ้วมือเขาคล้ายประพรมด้วยกลิ่นหอมสดชื่น ดวงตามองมาที่เธอ ส่งกระแสเสียงมาว่า ‘ซีจิ่ว ตอนนี้ผู้บงการเบื้องหลังถูกกำจัดแล้ว

ละครเรื่องนี้ของพวกเราก็สมควรปิดฉากลงได้แล้ว ก่อนหน้านี้ทุกคนเข้าใจเรื่องของพวกเราสามคนผิดไปหน่อย ไม่สู้พูดออกมาตอนนี้ดีกว่า? นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด’

หัวใจกู้ซีจิ่วเต้นแรงนิดๆ เธอยังไม่ทันพูดอะไร หลงซือเย่ก็เปิดปากเอ่ยกับทุกคนที่กระโจนลงมาถึงแล้วว่า “ทุกท่าน ก่อนหน้านี้เพื่อล่อผู้บงการออกมา ข้ากับซีจิ่วและท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายจึงได้วางแผนนี้ร่วมกัน ที่ซีจิ่วและท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้เป็นเพียงการเล่นละครให้ผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังชมเท่านั้น และอาการผิดหวังของข้าก็เป็นการเล่นละครเช่นกัน เรื่องจริงคือข้ากับซีจิ่วมีใจให้กันมานานแล้ว ตกลงปลงใจคบหากัน เนื่องจากเรื่องราวเกี่ยวพันใหญ่โต เกรงว่าจะทำให้ข้อมูลจะรั่วไหล ดังนั้นจึงปิดบังทุกท่านเอาไว้ขออภัยด้วย ทำให้ทุกท่านเข้าใจความสัมพันธ์ของซีจิ่วกับทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายผิดไปเสียแล้ว ผู้แซ่หลงขออภัยต่อทุกท่านในที่นี้ด้วย เพื่อเป็นแสดงความขออภัย ผู้แซ่หลงยินดีหลอมโอสถให้เป็นของขวัญ…”

นํ้าเสียงเขาใสกระจ่าง หมดจดชัดเจนปานสายลมแผ่วโชย แว่วเข้าหูทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้

ฝูงชนทึ่มทื่อไปครู่หนึ่ง รู้สึกเหมือนตื่นจากฝัน!

สายตาพากันหันเหไปทางกู้ซีจิ่ว แน่นอนว่ามีบางคนหันไปมองทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายที่เพิ่งร่อนลงมานอนเอกเขนกอยู่ตรงนั้นด้วยเช่นกัน

ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายเงียบงัน เขาสวมหน้ากากอยู่ ผู้อื่นจึงไม่มีทางมองเห็นเลยว่าเขามีสีหน้าอย่างไร

สีหน้ากู้ซีจิ่วซีดเซียวเล็กน้อย วันนั้นที่หลงซือเย่จับได้เรื่องที่เธอกับตี้ฝูอีสลับร่างกัน ในคืนนั้นทั้งสามหารือกันมากมาย และย่อมหารือกันเรื่องผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังด้วย หลงซือเย่เสนอตัวเล่นเป็นสายลับที่ผิดหวังในความรักครั้งนี้ ล่อให้ผู้บงการโผล่ออกมา เนื่องจากสถานการณ์ในยามนั้นเหมาะจะจัดฉากเช่นนี้เหลือ เกิน เขาจึงฉวยโอกาสเล่นไปตามสถานการณ์นี้ ดังนั้นจึงเป็นเบื้องหลังของทุกอย่างนี้