บทที่ 1059 ซีจิ่ว เจ้าไม่เชื่อใจข้าจริงๆ หรือ
เสียงนี้ราวกับเสียงฟ้าผ่าก็มิปาน โหวกเหวกก่อกวนให้เธอหงุดหงิดใจ เลือดลมพลุ่งพล่าน มีความคิดชั่ววูบว่าอยากกุมกระบี่สังหารคนทั้งโลกขึ้นมา…
ด้านหน้าของเธอจู่ๆ ก็มีคนผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นไม่ไกล กู้ซีจิ่วเข่นฆ่าจนตาแดงก่ำแล้ว ไม่ได้มองให้ชัดว่าคนผู้นั้้นเป็นใครก็แทงกระบี่เข้าไปดั่งสายอสุนีบาตแล้ว!
ปลายกระบี่ถูกคนกุมไว้ทันที เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู “ซีจิ่ว!”
เป็นเสียงที่คุ้ยเคยยิ่งนัก กู้ซีจิ่วเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นอย่างชัดเจนก็เบิกตากว้าง
คนผู้นั้นสวมอาภรณ์สีขาวที่หลวมกว้างยิ่งนัก บนเสื้อคลุมสีขาวปักลวดลายเอาไว้ ลวดลายนั้นคล้ายมังกรตัวเล็กๆ หลายตัวเลื้อยคดเคี้ยว แต่ก็คล้ายอักขระอาคมหลายเส้นที่หมุนวนอยู่ด้วย
ท่ามกลางทะเลโลหิตอันไร้ที่สิ้นสุดแห่งนี้อาภรณ์สีขาวของเขาสะดุดตายิ่งนัก ราวกับแสงตะวันสายหนึ่งที่ส่องลอดเข้ามาในความมืดมิด ทำให้โลกมืดมนที่แดงฉานไปด้วยโลหิตแห่งนี้สว่างไสวขึ้นมา ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์!
แถมยังเป็นท่านเทพศักดิ์สิทธิ์แบบไม่ใส่หน้ากากด้วย!
คิ้ว ตาดั่งวาดแต้ม ไม่แปดเปื้อนโลหิตคาวเหียนของโลกนี้เลยสักนิด มือข้างหนึ่งของเขากุมกระบี่เธอไว้ ดวงตามองสบตาเธอ “ซีจิ่ว! ตื่นได้แล้ว!”
ท่ามกลางการเข่นฆ่าอันไร้ที่สิ้นสุดคมกระบี่ของเธอเดิมทีกลายเป็นสีแดงเข้มไปแล้ว แทบจะมองไม่เห็นสีเดิม แต่ยามนี้เมื่อถูกเขากุมไว้สีโลหิตนั้นกลับค่อยๆ จางหายไป เผยให้เห็นตัวกระบี่เฉียบคมสีขาวราวหิมะ จากนั้นสายตาที่เฉียบไวของเธอก็มองเห็นว่าฝ่ามือของเขาที่กุมกระบี่ของเธอไว้มีโลหิตไหลออกมา เพียงแต่โลหิตนี้ของเขาจะมีฤทธิ์บริสุทธิ์ ไหลผ่านที่ใด ที่นั้นจะกลับสู่สีสันดั้งเดิม เธอมองเขาด้วยความตะลึง เสียงสั่นนิดๆ “ท่านเทพศักดิ์สิทธิ์…ตี้ฝูอี?”
“เป็นข้าเอง ซีจิ่ว ออกไปกับข้า…”
นํ้าเสียงของเขาอ่อนโยนแฝงเสน่ห์ดึงดูดไว้รางๆ จากนั้นเขาก็ยื่นมือมาหาเธอ “มาเถอะ ส่งมือมาให้ข้า ข้าจะพาเจ้าออกไป”
ฝ่ามือเขาเรียวยาวขาวกระจ่าง ข้อนิ้วปานหยก ยามที่ยื่นมายังเบื้องหน้าเธอเปรียบเสมือนหนทางรอดของเธอ เธอปรารถนาจะจับมือข้างนี้ไว้เหลือ เกิน แต่ว่า…
จะเชื่อใจเขาได้หรือ?
ก่อนหน้านี้ล้วนมีเพื่อนสนิทหลายคนเคยปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าเธอเช่นนี้ บอกว่าจะพาเธอออกไป ผลคือฉวยโอกาสที่เธอไม่ทันระวัง แทงเธออย่างง่ายดาย!
เธอมองมือนี้ของเขา ในดวงตามีความคลางแคลงและมีความปรารถนาด้วย ถึงขั้นมีความเหนื่อยล้าและเปราะบางแฝงอยู่เล็กน้อยด้วย…
“ซีจิ่ว แม้แต่ข้าเจ้าก็ไม่เชื่อใจแล้วหรือ?” เทพศักดิ์สิทธิ์ถามเธอ แววตาอ่อนโยน “คนมากมายที่ทำร้ายเจ้าเหล่านั้นไม่มีอยู่จริง นี่คือฝันร้ายของเจ้า เชื่อเถอะ ส่งมือมาให้ข้า ข้าจะพาเจ้าออกไป”
ฝ่ามือของเขายังมีบาดแผลจากการถูกกระบี่ลํ้าค่าของเธอบาดอยู่เลย เธอรู้สึกว่าค่อนข้างเสียดแทงสายตา อยากจะทำแผลให้เขายิ่งนัก ทว่าไม่กล้าเข้าไป และไม่กล้าจับมือที่อยู่ตรงหน้า เมื่อยามที่คนเหล่านั้นปรากฏตัวต่อหน้าเธอก็พูดจาแบบเดียวกับเขา มีส่วนที่แตกต่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น…
เธอจับกระบี่ในมือแน่น จับจนข้อนิ้วขาวโพลนไปหมดแล้ว ท่ามกลางทะเลโลหิตที่ท่วมท้นมีเพียงกระบี่เล่มนี้ที่จะไม่หักหลังเธอ คอยพิทักษ์อยู่ข้างกายเธอตลอด ช่วยเธอสังหารผู้รุกรานทั้งหมด หากว่ายามนี้คนที่ปรากฏตัวเป็นใครอื่นสักคน เธอคงไม่พูดพรํ่าทำเพลงอะไรฟันกระบี่ใส่ไปนานแล้ว!
คิดจะหลอกเธออีกแล้วหรือ?
ไม่มีทางหรอก!
แต่คนที่อยู่ตรงหน้านี้คือเขา!
เป็นเขา!
เธอไม่มีทางลงมือได้ แต่ก็ไม่อาจคลายปมในใจแล้วยื่นมือให้เขาอย่างกล้าหาญได้…
คนทั้งสองยืนอยู่ตรงนั้นเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ต่างฝ่ายต่างแข็งทื่อกันไปครู่หนึ่ง ตี้ฝูอีความอดทนสูงยิ่งนักมาโดยตลอด “ซีจิ่ว เจ้าไม่เชื่อใจข้าจริงๆ หรือ?”
“เจ้าคือ…ตี้ฝูอี…”
“ใช่!”
“ไม่ถูกสิ! โกหก!” จู่ๆ กู้ซีจิ่วก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ “ตอนนี้เขายังเป็นเด็กอยู่! ไม่ได้เป็นแบบเจ้าในยามนี้! น่าตายนัก เจ้าหลอกข้าอีกแล้ว! ปลอมเป็นเขามาหลอกข้า!”
เธอโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง ในที่สุดก็ฟันกระบี่ออกไป!
กระบี่นี้แทบจะรวบรวมสาระสำคัญทั้งหมดที่เธอเรียนรู้มาทั้งชีวิตเอาไว้ เพิ่งจะแทงออกไปก็ก่อใหเกิดสียงลมฟ้าคะนองรางๆ แล้ว