ตอนที่ 475

กลับออกมา

เสียงระเบิดดังก้องออกมา ขณะที่กลุ่มคนแตกกระจายกันออกไป เพียงแค่หนึ่งชั่วยามอี้เฉินจื่อผู้ชั่วร้ายก็ถือห้าศีรษะที่ถูกตัดออกมาอยู่ในมือ จากนั้นก็เริ่มใช้โลหิตของกลุ่มคนที่เหลืออยู่ของชนเผ่าสังเวยพื้นฐานฝึกตนของมัน

การสังเวยโลหิตเกิดขึ้นเป็นเวลาถึงสองวัน หลังจากที่อี้เฉินจื่อโบกสะบัดมือเพื่อรวบรวมซากศพทั้งหมด มันก็ทำพิธีการสังเวยโลหิต พี้นฐานฝึกตนของมันก็เข้าใกล้การทะลวงผ่าน

“แค่สังหารเพิ่มอีกไม่กี่หมื่นคน ข้าก็จะทะลวงผ่าน บรรลุไปถึงขั้นสุดท้ายวิญญาณแรกก่อตั้ง! ข้าไม่รู้ว่าเผ่านี้มีนามว่าอะไร แต่พวกมันก็ดุร้ายนัก จากทั้งสี่ห้าพันคน พวกมันทั้งหมดต่างก็มีพื้นฐานฝึกตน แม้แต่สมาชิกของเผ่าที่เป็นคนธรรมดาก็ยังโผล่ออกมาให้สังหาร” ดวงตาอี้เฉินจื่อสาดประกาย ขณะที่มันดึงเอาแผ่นหยกออกมา ด้านในเป็นแผนที่ของเขตทางเหนือทะเลทรายตะวันตก และอธิบายถึงรายละเอียดของมัน

“ข้าไม่อาจจะไปตอแยเผ่าห้าพิษ หรือเผ่าน้ำแข็งเพลิงอันยิ่งใหญ่ ถ้ายังไม่อยู่ในขั้นสุดท้ายวิญญาณแรกก่อตั้ง การที่จะเอาชนะพวกมันได้ ต้องสูญเสียพื้นฐานฝึกตนของข้ามากเกินไป”

“เจ้าฝนม่วงนี่ช่างบัดซบนัก ถ้าไม่ใช่เพราะว่าการสังเวยโลหิต รวมกับดินเซียนอันเล็กน้อยแล้ว ข้าก็คงจะขาดแคลนพลังลมปราณ และตกตายไป” เมื่อพึมพำกับตัวเอง อี้เฉินจื่อก็เลียริมฝีปาก จากนั้นก็มองไปยังแผ่นหยกอีกครั้ง

“ห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์? พวกมันเคยเป็นเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ ซึ่งก็หมายความว่า พวกมันน่าจะส่งตัวแทนเข้าไปยังอาณาจักรแห่งซากสะพาน พวกมันเพิ่งจะทำสงครามกับเผ่าห้าพิษอันยิ่งใหญ่ไป”

“เผ่านี่แหละ! ยากที่จะบอกว่ายังมีอีกกี่คนที่หลงเหลืออยู่ แต่พวกมันก็เคยเป็นเผ่าอันยิ่งใหญ่ และเมื่อพวกมันสามารถต่อสู้กับเผ่าห้าพิษ พวกมันก็คงต้องมีทรัพยากรอยู่มากมาย ที่สำคัญมากที่สุดก็คือ ถ้าตัวแทนของพวกมันไม่ได้ตายอยู่ในอาณาจักรแห่งซากสะพาน มันก็อาจจะกลับออกมาพร้อมกับดินเซียนบางส่วน ข้าก็อาจจะได้รับดินเซียนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย” ดวงตาสาดประกายด้วยแสงอันโหดเหี้ยม มันเพิ่งจะคิดวางแผนเพื่อเดินทางไปยังห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ ในขณะที่แรงสั่นเทือนได้วิ่งผ่านไปทั่วร่าง

“บุคคลที่ห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ส่งไปยังอาณาจักรแห่งซากสะพาน คงไม่ใช่เจ้าสารเลวบัดซบเมิ่งฮ่าวหรอกนะ? ข้าคงจะไม่โชคร้ายปานนั้น ใช่หรือไม่?” หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ ทันใดนั้นมันก็หัวเราะเยาะตัวเองที่ระมัดระวังตัวมากเกินไป คนที่เข้าไปในอาณาจักรแห่งซากสะพานมีอยู่ยี่สิบสามคน ถ้าไม่นับรวมกับตัวมันเอง ก็มีอยู่ยี่สิบสอง คนทั้งหมดมาจากทะเลทรายตะวันตกที่แตกต่างกัน โอกาสที่จะไปเผชิญหน้ากับเมิ่งฮ่าวอีกครั้งคงน้อยมากเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อสรุปข้อคิดเห็นได้เรียบร้อยแล้ว แววตาอี้เฉินจื่อก็เต็มไปด้วยความอำมหิตโหดเหี้ยม ร่างของมันแวบขึ้น ขณะที่พุ่งออกไปยังที่ห่างไกล ตลอดช่วงการเดินทาง มันได้พบกับชนเผ่าอื่นๆ เป็นระยะ และมันก็จะทำการสังหารชนเผ่านั้นๆ ในทันที ทำการสังเวยโลหิตไปตลอดเส้นทาง

ตลอดการเดินทาง พื้นฐานฝึกตนของมันแข็งแกร่งมากขึ้นไปเรื่อยๆ ในเวลาเดียวกันนั้น มันก็ยิ่งมีความโหดเหี้ยมอำมหิตมากขึ้น ทำให้รู้สึกว่ากำลังเข้าใกล้จุดทะลวงผ่านมากเข้าไปทุกที การสังหารของมันก็ยิ่งโหดร้ายมากขึ้น

มันยังเคลื่อนที่ไปด้วยความรวดเร็วมากขึ้นด้วยเช่นกัน เข้าไปใกล้ห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์มากขึ้นเรื่อยๆ

“ข้าได้กลิ่นเลือดเนื้อแล้ว…” อี้เฉินจื่อกล่าว เลียริมฝีปาก ขณะที่มันพุ่งผ่านอากาศจนเป็นเสียงแหลมเล็ก ทันใดนั้น ภูเขาก็ปรากฎขึ้นที่ด้านหน้า

เป็นภูเขาที่เตียนโล่งว่างเปล่า และด้านล่างก็มองเห็นเป็นพื้นน้ำ ซึ่งมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก ดูเหมือนเป็นทะเลสาบมากกว่าทะเล

ภูเขาทะลุขึ้นมาจากจุดกึ่งกลางของทะเลสาบขนาดใหญ่ ตรงยอดเขา มีกระท่อมอยู่มากมายที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันน้ำฝน นี่เป็นสถานที่ของชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้เป็นเวลาห้าเดือนเต็มแล้วตั้งแต่ที่เมิ่งฮ่าวจากไป

จากกลุ่มสมาชิกของเผ่าที่มีอยู่สองพันคน ตอนนี้มีเพียงแค่หนึ่งพันกว่าคนที่ยังเหลืออยู่ กลุ่มคนหลายร้อยคนได้ตายไปในช่วงห้าเดือนที่ผ่านมา พลังชีวิตของพวกมันถูกกำจัดไป พวกมันถูกฝังอยู่บนยอดเขา พร้อมกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างโศกเศร้าในพิธีไว้อาลัยงานศพของสหายร่วมเผ่าของพวกมัน ทุกคนรู้ว่าคงอีกไม่นานก่อนที่ทั่วทั้งภูเขาลูกนี้…จะจมอยู่ใต้ทะเล

ทุกวัน คนของเผ่าจะถูกส่งไปที่ด้านล่างของภูเขา เพื่อไปวัดดูว่าน้ำได้ขึ้นมาสูงเท่าใดแล้ว ด้วยวิธีนี้ทำให้พวกมันคำนวนได้อย่างคร่าวๆ ว่า ยังเหลือเวลาอีกนานเท่าใด

“จากเมื่อวานจนถึงวันนี้ น้ำได้ขึ้นมาสองฉื่อ” ผู้เฒ่าสูงสุดเผ่าอูอ้านกล่าว มันนั่งอยู่ในกระท่อมข้างหัวหน้าเผ่าอูปิง

เส้นผมทั่วศีรษะของหัวหน้าเผ่าอูปิงเป็นสีเทา มีใบหน้าซีดขาว และร่างกายก็ผอมแห้ง มันนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ มองออกไปยังฝนม่วงที่ดูเหมือนจะตกลงมาอย่างไม่จบไม่สิ้น เมื่อมันพูดออกมา เสียงของมันทุ้มต่ำและขมขื่น เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นๆ ได้ยินคำพูดของมัน “ห้าเดือนแล้ว บางทีเซิ่งจู่ต้าเหริน (บรรพบุรุษศักดิ์สิทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่) ได้จากพวกเราไปแล้ว พลังของต้นเถาวัลย์ป้อมปราการกำลังจางหายไป…ถ้าท่านจากไป นั่นก็ดี แต่ท่านได้สัญญาว่าจะกลับมาหาพวกเราพร้อมกับความหวัง” เสียงของมันแหบแห้ง และมีสีหน้าว่างเปล่า

“ความหวัง…” ผู้เฒ่าสูงสุดเผ่าอูอ้านกล่าว มองไปรอบๆ ยังสมาชิกของเผ่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในกระท่อม พวกมันนิ่งเงียบและเศร้าใจ ดวงตาของพวกมันเปิดอยู่ แต่ก็ไม่ต่างจากหลับตาลงเท่าใดนัก พวกมันหลายคนมีร่างกายราวกับเป็นท่อนฟืน

พวกมันไร้ความหวังใดๆ เหลืออยู่

ขณะที่พลังปราณแห่งสวรรค์และปฐพีจางหายไป และฝนม่วงตกลงมาหนักมากขึ้น ชีวิตถูกกำจัดไป ทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับสมาชิกธรรมดาของเผ่าจะมีชีวิตรอดต่อไปได้ แม้แต่ผู้ฝึกตนก็รู้สึกว่าพื้นฐานฝึกตนของพวกมันกำลังเหือดแห้งลง ทำให้ยากที่จะรักษาพื้นฐานฝึกตนให้อยู่ขั้นตอนนี้ได้

“ท่านจะกลับมา” หัวหน้าเผ่าอูปิงกล่าวเสียงแผ่วเบา เสียงของมันไม่ดังมากนัก แต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก มันเชื่อมั่นในสิ่งที่เมิ่งฮ่าวได้กล่าวไว้ และมันก็เชื่อว่าเมิ่งฮ่าวจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน

ผู้เฒ่าสูงสุดเผ่าอูอ้านถอนหายใจอย่างแผ่วเบา และกำลังจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมา แต่ทันใดนั้นสีหน้ามันก็เปลี่ยนไป มองขึ้นไปในอากาศ แทบจะในเวลาเดียวกันนั้น หัวหน้าเผ่าอูปิง ฉับพลันนั้นก็เงยหน้าขึ้น ด้วยร่างที่ผอมแห้งของมัน พื้นฐานฝึกตนเริ่มโคจรหมุนวนขึ้นอีกครั้ง ดวงตาที่หดหู่ของมันทันใดนั้นก็เริ่มสาดประกายด้วยแสงอันดุดัน

ไม่เพียงแต่คนทั้งสองเท่านั้น ด้านหลังพวกมันมีสมาชิกของเผ่าอีกสองคน ที่พื้นฐานฝึกตนได้ระเบิดออกมาอย่างน่าตกใจ ขณะที่พวกมันมองขึ้นไปในท้องฟ้า

ในช่วงห้าเดือนที่ผ่านมานี้ พวกมันมักจะตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา คอยป้องกันคนที่มายังที่แห่งนี้ มีคนสามกลุ่มเคยมาโจมตีพวกมัน และสองกลุ่มได้ถูกต้นเถาวัลย์ป้อมปราการหนามขับไล่ออกไป เมื่อเวลาผ่านไป ต้นเถาวัลย์ป้อมปราการหนามก็เริ่มอ่อนแอลง ในที่สุดมันก็จมอยู่ในทะเลสาบและหายสาบสูญไป

เมื่อกลุ่มคนที่สามมาถึง ชนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกบังคับให้ต่อสู้ ในช่วงการต่อสู้นั้น หัวหน้าเผ่าอูปิงได้สูญเสียพื้นฐานฝึกตนไปมากมาย เพื่อสังหารศัตรูที่อยู่ในขั้นต้นวิญญาณแรกก่อตั้ง การกระทำของมันทำให้ความขัดแย้งนั้นจบลง

นอกจากนี้ ในวันทำลายล้างของสวรรค์และปฐพีนี้ ความทุกข์ทรมานและความตายก็ไม่ต่างกันมากนัก

เพียงชั่วพริบตา ก็ดูเหมือนว่ากลุ่มที่สี่ได้มาโจมตีพวกมัน ครั้งนี้มีเพียงแค่คนเดียว แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นตอนนี้ แค่หนึ่งคนก็ยิ่งมีอันตรายมากขึ้นกว่าเดิม!

คนผู้นี้พุ่งเป็นลำแสงเข้ามาใกล้ กระจายกลิ่นอายอันน่าตกใจออกมา เสียงระเบิดที่เต็มไปด้วยพลังของจุดสูงสุดขั้นกลางวิญญาณแรกก่อตั้งดังก้องออกมา เห็นได้ชัดว่า บุคคลผู้นี้อยู่ห่างจากขั้นสุดท้ายวิญญาณแรกก่อตั้งอีกไม่ไกลแล้ว

เมื่อหัวหน้าเผ่าอูปิงสัมผัสได้ถึงพื้นฐานฝึกตนนี้ สีหน้าของมันก็เปลี่ยนไปด้วยความตกใจ ข้างกายมัน ผู้เฒ่าสูงสุดเผ่าอูอ้านก็ยิ่งมีความประหลาดใจมากกว่า

สีหน้าของอีกสองคนที่อยู่ด้านหลังพวกมันกลายเป็นซีดขาวราวกระดาษขึ้นในทันที

เมื่อคิดไปถึงระดับพลังของพวกมัน ต่อให้เผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ทุ่มกำลังออกไปทั้งหมด พวกมันก็ยังคงไม่อาจจะปกป้องตัวเองไว้ได้

เมื่ออี้เฉินจื่อมองเห็นสมาชิกของเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ เหลืออยู่แค่หนึ่งพันกว่าคนบนยอดเขา มันก็ขมวดคิ้ว

“ทำไมถึงมีน้อยนัก?” มันกล่าวพร้อมกับแค่นเสียงเย็นชา ด้วยจำนวนคนที่น้อยนิดเช่นนี้ ทำให้มันรู้สึกว่าการเดินทางมาครั้งนี้ค่อนข้างจะสูญเปล่า ถึงกระนั้นมันก็ยังคงมุ่งหน้าตรงมายังเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์

“ถึงจะมีคนอยู่ไม่มาก แต่ก็ไม่อาจให้สูญเปล่าได้” มันกล่าว แววตาสาดประกายความโหดเหี้ยมอำมหิตออกมา ขณะที่เข้ามาใกล้ มันยืดแขนออกและชี้นิ้วไป

ทันใดนั้น ระลอกคลื่นก็กระจายออก กลายเป็นหัตถ์ยักษ์ที่สร้างขึ้นมาจากกลุ่มหมอกสีดำ พุ่งตรงไปยังยอดเขา

เมื่อได้เห็นหัตถ์ยักษ์สีดำเข้ามาใกล้ หัวหน้าเผ่าอูปิงก็พุ่งตรงไปอย่างรวดเร็วในทันที เพียงชั่วพริบตา มันก็ขึ้นไปอยู่กลางอากาศ กู่ร้องออกมา โบกสะบัดมือขวา ทำให้พลังของภาพศักดิ์สิทธิ์ระเบิดออก

ภาพศักดิ์สิทธิ์ธาตุทองของมันส่งเสียงกระหึ่มเต็มไปด้วยพลัง ขณะที่พุ่งตรงไปยังกลุ่มหมอกสีดำ

เกิดเป็นเสียงระเบิดขึ้น และหัตถ์ยักษ์กลุ่มหมอกสีดำก็แตกกระจายไป หัวหน้าเผ่าอูปิงกระอักโลหิตออกมากองโต ขณะที่มันล่วงลงไปที่ด้านหลัง เมื่อมันตกลงไปบนยอดเขา ก็กระอักโลหิตออกมาอีก ร่างกายมันเหี่ยวแห้งลง พลังลมปราณของมันแทบจะเหือดแห้งหายไปจนหมดสิ้น ขณะที่มันหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา กลุ่มคนที่เหลือของเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ ก็ลุกขึ้นมายืน ความสิ้นหวังสาดประกายเต็มอยู่ในดวงตา

“อย่าบอกข้านะว่าพื้นฐานฝึกตนของเจ้าเหือดแห้งไปจนหมดสิ้นแล้ว?” อี้เฉินจื่อกล่าวอย่างวางท่า “ถึงแม้ว่าปกติแล้ว การสังหารเจ้าจะเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับข้า แต่ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่จะอ่อนแอเช่นนี้! สิ่งศักดิ์สิทธิ์โบราณของพวกเจ้าไปอยู่ที่ไหน? อาวุธเวทของพวกเจ้าอยู่ไหน? เจ้าอ่อนแอจนไม่อาจจะทนได้แม้แต่การโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว ชนเผ่าเช่นนี้ไม่อาจจะคงอยู่ต่อไปได้อีก แต่การตายอยู่ในวันล้างโลกนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี พวกเจ้าควรจะกลายเป็นเครื่องสังเวยโลหิตเพื่อให้ข้าฝึกตนได้ก้าวหน้าขึ้น!” อันที่จริง อี้เฉินจื่อ มีวิธีการพิเศษเฉพาะในการจัดการกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์โบราณ ซึ่งเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้มันสามารถกวาดล้างไปทั่วทั้งทะเลทรายตะวันตก และกำจัดชนเผ่าต่างๆ ได้มากมาย

อูเฉินยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน ร่างของมันสั่นสะท้าน ตะโกนออกมา “เมื่อเซิ่งจู่ต้าเหรินกลับมา ท่านต้องไม่ปล่อยเจ้าไปอย่างแน่นอน! ถ้าเจ้ากล้ายื่นมือเข้ามาโจมตีเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ เจ้าก็จะเผชิญหน้ากับการแก้แค้นของเซิ่งจู่ต้าเหริน!!”

คำพูดของมันดังก้องออกมา ทำให้เปลวไฟแห่งความหวัง ได้ลุกโชนขึ้นในดวงตาของกลุ่มคนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ในทันที

“เซิ่งจู่ต้าเหรินจะกลับมาอย่างแน่นอน!”

“เซิ่งจู่ต้าเหรินจะนำความหวังกลับมา!!”

อี้เฉินจื่อหัวเราะเหยียดหยาม “เซิ่งจู่ต้าเหรินพวกเจ้าจะกลับมา? มันได้ทอดทิ้งพวกเจ้าไปนานแล้ว ต่อให้มันกลับมา ข้าก็จะจับตัวมันไว้ ให้มันมองดูขณะที่ข้านำพวกเจ้าทั้งหมดมาสังเวย” มันยกมือขึ้นมาอีกครั้ง

ครั้งนี้ระลอกคลื่นกระจายออกมาในสี่ทิศทาง กลายเป็นหัตถ์กลุ่มหมอกสีดำสี่ข้าง พวกมันเชื่อมต่อกันด้วยสิ่งบางอย่าง ที่ดูคล้ายกับเป็นมังกรสีดำ ซึ่งกำลังระเบิดรังสีสังหารออกมา ทันใดนั้นพวกมันก็พุ่งตรงมายังยอดเขาอีกาศักดิ์สิทธิ์

ในขณะที่ความสิ้นหวังเต็มอยู่บนใบหน้าของกลุ่มคนเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อฝ่ามือใกล้จะมาถึงพวกมัน หนวดสี่เส้นทันใดนั้นก็พุ่งทะลวงออกมาจากพื้นน้ำด้านล่าง เคลื่อนที่มาด้วยความรวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ ตรงมายังฝ่ามือทั้งสี่ ในเวลาเดียวกันนั้น จู่ๆ ต้นหนามก็กระจายออกไปรอบๆ ยอดเขา ล้อมเป็นวงกลมไว้โดยสิ้นเชิง

แต่โชคร้าย ที่ความอ่อนแอและอ่อนล้าของต้นเถาวัลย์และต้นหนามเห็นได้เด่นชัดอย่างรวดเร็วในตอนนี้เอง สถานที่ซึ่งอยู่ห่างออกไปไกลจากยอดเขาของห้าเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์ประมาณแปดร้อยหลี่ ด้านบนขึ้นไปของแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว จู่ๆ อากาศในบริเวณนั้นก็บิดเบี้ยวไปมา ราวกับอากาศกำลังเกิดการฉีกขาด ทำให้เปิดออกกลายเป็นหลุมขึ้น

ภายในหลุมนั้น เงาร่างโผล่ออกมา สวมใส่ชุดยาวสีเขียว และมีเส้นผมสีดำที่พริ้วไสวไปมาอยู่ในสายลม มีหน้าตาหล่อเหลาและท่าทางแข็งแกร่ง นี่ก็คือ…เมิ่งฮ่าว!

เขาได้กลับมาในลักษณะเดียวกับตอนที่จากไป ถูกเคลื่อนย้ายทางไกลกลับมาอยู่ห่างออกไปจากตอนที่จากไป กล่าวกันโดยทั่วไปแล้ว เรื่องเช่นนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา จุดที่กลับมามักจะอยู่ห่างจากจุดที่จากไปประมาณหนึ่งพันหลี่

เมิ่งฮ่าวเอามือลูบจมูกขณะที่มองไปรอบๆ เมื่อยืนยันตำแหน่งของตัวเองได้แล้ว เขาก็ส่งจิตสัมผัสออกไป ทันใดนั้นก็รับรู้ได้ถึงต้นเถาวัลย์ และจากต้นเถาวัลย์ ก็มองเห็นภาพของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเผ่าอีกาศักดิ์สิทธิ์อยู่ในตอนนี้

ดวงตาเมิ่งฮ่าวทันใดนั้นก็เต็มไปด้วยโทสะอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายออกมาได้ เมื่อพูดขึ้น เสียงของเขาก็คล้ายกับเป็นสายลมอันเย็นเยียบ พื้นฐานฝึกตนระเบิดออก ฉับพลันนั้น ก็ทำให้สายฝนที่อยู่ในบริเวณนั้นกลายเป็นน้ำแข็งในทันที!

“อี้เฉินจื่อ!!!”