บทที่ 101 : ทรยศ!

ภาพนั้นทำให้ทุกคนต้องมองไปด้วยตื่นตะลึง ผู้ใดเล่าจะคาดคิดว่าเจ้าเมืองกว่านจวินอันเป็นตำนานผู้นั้นจะถูกเอาชนะได้โดยง่ายโดยชายหนุ่มผู้หนึ่ง?

“อาจารย์!” เย่หลินเหลียนและผู้อื่นอุทานออกมาขณะที่พวกเขาวิ่งไปยังข้างกายของบุรุษวัยกลางคน

ทั้งหมดจ้องไปยังกวานเฉินอย่างกราดเกรี้ยว ทว่าก็ไม่อาจหลบซ่อนความหวาดกลัวในหัวใจได้

“พวกเจ้าห้ามโจมตี!” เจ้าเมืองกว่านจวินทรงตัวก่อนจะเอ่ยกับศิษย์ของเขา

เขานั้นแทบจะยืนไม่อยู่ด้วยตนเอง เมื่อมองไปยังร่างของบุรุษวัยกลางคน จ้าวเฟิงก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาแปรเปลี่ยนไป หากไม่ใช่เพราะเจ้าเมืองกว่านจวิน พวกเขาทุกคนย่อมมีเพียงถูกฆ่าจนสิ้นเป็นแน่

“ท่านลุงเซว่ ข้าไม่ใช่พวกวิปริตรักการฆ่า” กวานเฉินเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาจับจ้องไปยังร่างของเป่ยโม่ย

ฟุ่บ!

ร่างของเขาหายไปก่อนจะปรากฏเบื้องหน้าของเด็กหนุ่มในเสี้ยววินาที

“นี่เจ้าต้องการ…?” สีหน้าของเป่ยโม่ยแปรเปลี่ยนไปเมื่อตระหนักได้ว่าพลังภายในของเขาถูกผนึก กวานเฉินยืนอยู่เบื้องหน้าเด็กหนุ่ม ทว่าไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ ไปมากกว่านั้น

“ศิษย์น้องเป่ยโม่ย เจ้าเป็นศิษย์หลักของท่านลุงเซว่ยัน ดังนั้นแล้วเจ้าน่าจะรู้ว่าเก้าขั้นแห่งผู้ฝึกตนนั้นเป็นเพียงพื้นฐาน มีเพียงหนทางแห่งเซียนที่จะเป็นการเริ่มต้นอย่างแท้จริง…” น้ำเสียงของกวานเฉินนั้นเยือกเย็นและอ่อนโยน

ผู้อื่นที่ปรากฏตัวเช่นจ้าวเฟิงนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาเอ่ย

“ข้ารู้”

เป่ยโม่ยพยายามที่จะทำลายผนึกภายในร่างโดยไร้ซึ่งเสียง

“เก้าขั้นแห่งหนทางผู้ฝึกตนนั้นรู้จักกันในนามขอบเขตแห่งการรวบรวมซึ่งหมายถึงการเสริมสร้างพื้นฐานให้แข็งแกร่ง หลังจากขอบเขตแห่งการรวบรวมนั้นคือขอบเขตก่อกำเนิดปราณ จากนั้นจึงเป็นขอบเขตจิตวิญญาณที่แท้จริง ขอบเขตก่อกำเนิดปราณ นั้นเป็นที่รู้จักกันในนามหนทางแห่งเซียนในโลกมนุษย์ เมื่อคนผู้หนึ่งก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์…”

ขอบเขตแห่งการรวบรวม ขอบเขตก่อกำเนิดปราณ ขอบเขตจิตวิญญาณที่แท้จริง…

คำสรุปของเขานั้นได้ทำให้จ้าวเฟิงและคนอื่นๆ จมลึกในห้วงภวังค์ มันยากที่จะจินตนาการว่าเก้าขั้นแห่งหนทางผู้ฝึกตนนั้นเป็นเพียงแค่ขอบเขตแห่งพื้นฐานเท่านั้น

“โลกนี้กว้างใหญ่กว่าที่เจ้าคิด อาจารย์ของเจ้านั้นอยู่เพียงแค่นภาที่สองของขอบเขตก่อกำเนิดปราณ และเป็นเพียงมดตัวหนึ่งในสำนัก” กวานเฉินเอ่ยอย่างเยาะเย้ย

มด?

เหล่าศิษย์ต่างโกรธเกรี้ยวขึ้นทันใด

“อย่าได้หมิ่นเกียตริอาจารย์ข้า!” เย่หลินเหลียนและหยางชิงชั่นตวาดกร้าว

กวานเฉินนั้นยังคงมีรอยยิ้มสบายอารมณ์อยู่บนใบหน้าและไม่ใส่ใจที่จะอธิบาย แม้ว่าเขาจะมีเพียงผู้เดียว เขาก็ยังคงได้เปรียบในการเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนในเก้าขั้นและผู้ฝึกตนในหนทางแห่งเซียน

ด้านของเจ้าเมืองกว่านจวินนั้นไม่กล้าที่จะกระทำการหุนหันพลันแล่น

“นี่คือพลัง! หากคนผู้หนึ่งมีความแข็งแกร่งเพียงพอ พวกเขาไม่แม้แต่จะต้องหวาดกลัวคนทั้งนครหลวง” จ้าวเฟิงตื่นตะลึงและรู้สึกจนใจในเวลาเดียวกัน

ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าเขานั้นมีพลังที่จะบดขยี้ทั้งตำหนักกว่านจวินลงภายใต้ฝ่าเท้าของเขา

“ดูสิ อาจารย์ของเจ้าไม่แม้แต่จะปฏิเสธ เขาเป็นเพียงแค่ลูกกระจ๊อกคนหนึ่งของสำนัก อัจฉริยะเช่นเจ้าจะถูกจำกัดหนทางโดยคนเช่นเขา เช่นอาจารย์ของเจ้า” กวานเฉินเอ่ยอย่างเชื่องช้า

ใบหน้าของเป่ยโม่ยแดงก่ำขณะที่เขาพยายามที่จะทำลายผนึกภายในร่าง ทว่าก็ล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า

“เจ้าต้องการอันใด?” เป่ยโม่ยยอมแพ้ในที่สุด

เขายอมรับว่าชายหนุ่มเบื้องหน้าเขามีพลังเหนือกว่าผู้เป็นอาจารย์ของเขา และอาจารย์ของบุรุษผู้นี้ก็ได้ก้าวข้ามผ่านขอบเขตก่อกำเนิดปราณ เข้าสู่ขอบเขตจิตวิญญาณที่แท้จริงแล้ว

“อาจารย์ของข้าเป็นผู้ที่เข้าสู่ขอบเขตแห่งจิตวิญญาณที่แท้จริง และผู้อาวุโสของสำนัก เขามีพลังที่จะดูแคลนสวรรค์ เป็นผู้ที่ทรงพลังโดยแท้จริง!” น้ำเสียงของกวานเฉินมีความตื่นเต้นและชื่นชมปะปนอยู่

ขอบเขตจิตวิญญาณที่แท้จริง

มันเป็นขอบเขตที่แม้กระทั่งเจ้าเมืองกว่านจวินต้องก้มศีรษะให้

คำกล่าวของกวานเฉินนั้นทำให้เจ้าเมืองกว่านจวินกลายเป็นไร้คำพูดไป บางทีสิ่งที่บุรุษหนุ่มกล่าวนั้นอาจเป็นความจริง

ในตอนนี้ ทั้งสองฝั่งล้วนเงียบงัน

ดวงตาของเจ้าเมืองกว่านจวินส่องประกายระริกอย่างเศร้าสร้อยขณะที่ถอนหายใจ

“เป่ยโม่ย เจ้าตัดสินใจเถอะ”

“ฮะฮะฮะ ท่านลุงเซว่! ท่านช่างเป็นคนที่ให้ความร่วมมือดียิ่ง ท่านคิดหรือว่าท่านมีค่าเพียงพอที่จะเป็นอาจารย์ของเป่ยโม่ยเช่นกัน?” กวานเฉินหัวเราะอย่างจองหอง

ไม่ช้า เขาก็หันไปทางเป่ยโม่ยอีกครั้ง

“อาจารย์ของข้านามไฮ่หยุน และเขาได้ให้โอกาสเจ้าในการเป็นศิษย์ของเขา เจ้าต้องการหรือไม่?”

อาจารย์ นี่…

ความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเป่ยโม่ย

“หากเจ้าตกลงที่จะเป็นศิษย์ของผู้อาวุโส เจ้าจะกลายเป็นศิษย์สายในโดยตรง ด้วยทางนี้ เจ้าจะมีจุดเริ่มต้นที่สูงกว่าและจะมีโอกาสได้พบกับอัจฉริยะที่แท้จริงจากต่างทวีป…” น้ำเสียงของกวานเฉินเต็มไปด้วยกระแสโน้มน้าว

หัวใจของจ้าวเฟิงและคนอื่นๆ ที่อยู่ไม่ไกลเริ่มสั่นไหวเช่นกัน

เวทีที่แท้จริงของโลกใบนี้เป็นเช่นไรกัน?

ย้อนกลับไปยังเมืองประกายอรุณ จ้าวเฟิงได้คาดหวังถึงโลกภายนอกไว้แล้ว

“หากเจ้ากลายเป็นศิษย์ของผู้อาวุโส เจ้าย่อมมีอนาคตที่กว้างไกลกว่า” น้ำเสียงของกวานเฉินอ่อนโยนลง

เขาไม่ได้จู่โจมเป่ยโม่ย แต่กลับเอ่ยถึงโลกภายนอกแทน ในตอนนี้ การตัดสินใจของเป่ยโม่ยนั้นคือการเป็นเพียงแค่ศิษย์สายนอกต่ำต้อยหรือศิษย์ของผู้อาวุโส

“ฮี่ฮี่ฮี่ เจ้าควรจะรู้อีกอย่าง เซว่ยันนั้นไม่ได้เป็นมิตรกับอาจารย์ข้า ไฮ่หยุนนัก หากเจ้าเข้าสำนักในฐานะศิษย์ของเขา ข้าสัญญาได้เลยว่าเจ้าจะไม่ได้มีอนาคตอันดี” รอยยิ้มของกวานเฉินนั้นเต็มไปด้วยความเย็นเยียบและทำให้เด็กหนุ่มสาวทั้งหมดต้องสะอึก

มันไม่ยากเลยที่จะจินตนาการว่าเจ้าเมืองกว่านจวินและอาจารย์ของกวานเฉินนั้นมีความสัมพันธ์ที่เลวร้าย

หากหนึ่งในศิษย์ของเจ้าเมืองกว่านจวินได้เข้าไปในสำนัก พวกเขาย่อมถูกกดขี่ อนาคตถูกขัดขวาง ไม่ว่าพรสวรรค์ของเป่ยโม่ยจะสูงส่งเพียงไร เขาก็ยังเป็นเพียงมดในสายตาของผู้อาวุโส หากผู้อาวุโสต้องการที่จะกดขี่เขาและหยุดยั้งเขาจากการเติบโต มันย่อมเป็นเรื่องง่าย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เหงื่อเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเด็กหนุ่ม

“เจ้าตัดสินใจเช่นไร?” กวานเฉินวาดมือของเขาอย่างแผ่วเบาก่อนที่ผนึกในตัวของเป่ยโม่ยจะคลายออก

ความลังเลและดิ้นรนปรากฏบนสีหน้าของเด็กหนุ่มขณะที่เขามองไปยังเจ้าเมืองกว่านจวินและกวานเฉิน ศิษย์คนอื่นๆ นั้นเกือบจะตะโกนในอีกฝ่ายไป หากแต่ผู้เป็นอาจารย์กลับหยุดยั้งพวกเขาไว้ก่อน

ในที่สุด เป่ยโม่ยก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ข้าอยากจะติดตามท่านอาจารย์ไฮ่หยุน”

หลังจากที่ตัดสินใจ เขาก็ยอมรับคำสบถสาปแช่งและเหงื่อแตกพลั่กของผู้อื่นไว้อย่างเรียบเฉย

“ดี ดี! อีกพันปีให้หลังเจ้าย่อมไม่เสียใจในการตัดสินใจนี่!” สายตาพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกวานเฉิน จากนั้นเขาจึงปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าเจ้าเมืองกว่านจวิน

“ท่านลุงเซว่ยัน ข้ามาเพื่อรับศิษย์ผู้นี้ที่ต้องการไปกับข้า ย่อมไม่มีปัญหาใดๆ ใช่หรือไม่?” กวานเฉินมีสีหน้าเยาะเย้ยขณะที่เขามองไปยังบุรุษวัยกลางคน

ภายในสายตาหยอกล้อนั้น เขากำลังชื่นชมสีหน้าหมดหนทางของอีกฝ่าย

“ไปเถอะ” เจ้าเมืองกว่านจวินโบกมือพร้อมสีหน้าซีดเซียว มันดูราวกับเขาแก่ขึ้นอีกยี่สิบปีในเสี้ยวพริบตา

ในตอนนั้น จ้าวเฟิงและผู้อื่นต่างมีแววตาไม่พอใจ พวกเขาต่างรู้ว่าเจ้าเมืองกว่านจวินนั้นคาดหวังในตัวเป่ยโม่ยมากเพียงไร

ในตอนนี้ สุดยอดอัจฉริยะได้ถูกนำตัวไปต่อหน้าต่อตาเขาโดยศัตรู เขาจะไม่เศร้าโศกได้อย่างไร?

จ้าวเฟิงราวกับได้ยินเสียงโลหิตที่หยาดหยดออกจากหัวใจของบุรุษวัยกลางคน

“เซว่ยัน! อาจารย์บอกให้ข้าบอกท่านสิ่งหนึ่ง ท่านจะถูกเขาเหยียบย่ำไปตลอดชีวิต ทั้งสตรีของท่านและศิษย์ของท่านต่างถูกนำไปโดยเขาเช่นกัน!” กวานเฉินเอ่ยอย่างเย็นชาก่อนจะจากไป

พรวด!

เจ้าเมืองกว่านจวินเกือบจะเป็นลมจากความกราดเกรี้ยว

“ท่านจะถูกเขาเหยียบย่ำไปตลอดชีวิต ทั้งสตรีของท่านและศิษย์ของท่านต่างถูกนำไปโดยเขาเช่นกัน!”

ประโยคนั้นดังก้องขึ้นทั่วโถงกว้างสองครั้ง

หัวใจของจ้าวเฟิงและคนอื่นๆ เย็นเยียบ มันยากที่จะจินตนาการถึงสิ่งที่เจ้าเมืองกว่านจวินได้ผ่านพ้นมายามที่อยู่ในสำนัก บุรุษวัยกลางคนย่อมถูกเอาชนะซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดย ‘คนผู้นั้น’ และกระทั่งเสียสตรีที่เขารักไปให้อีกฝ่าย

เขาใช้เวลาและแรงพยายามอย่างมากในการเลี้ยงดูอัจฉริยะที่สามารถเอาชนะ ‘คนผู้นั้น’ ได้ ทว่าศิษย์ผู้นั้นก็ได้ถูกนำไปโดยอีกฝ่ายเช่นกัน

“นี่นับเป็นการต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรม อาจารย์ไฮ่หยุนอะไรนั้นเพียงแค่หยอกล้อท่านอาจารย์เท่านั้น” ความอยุติธรรมและกราดเกรี้ยวท่วมท้นหัวใจของจ้าวเฟิง

เขาเป็นเพียงศิษย์สายนอกของเจ้าเมืองกว่านจวิน ดังนั้นแล้วเขาจึงไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กันมากนัก ทว่าในตอนนี้ เขาได้ต้องการที่จะหาความยุติธรรมจากอีกฝ่าย

พวกเขาส่งเป่ยโม่ยและกวานเฉินจากไปด้วยสายตา ขวัญกำลังใจของพวกเขาถดถอยลงจนตกต่ำ

เย่หลินเหลียน หยางชิงชั่น และหนานกงฟั่นต่างกราดเกรี้ยวขณะที่พวกเขาสบถสาปแช่งเป่ยโม่ยที่ทรยศผู้เป็นอาจารย์

“อย่าได้โทษเป่ยโม่ยเลย” เจ้าเมืองกว่านจวินเอ่ยอย่างขมขื่น

“ท่านอาจารย์ เหตุใดท่านจึงยังปกป้องไอ้เวรนั่นอยู่อีก?” หนานกงฟั่นเอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว

เจ้าเมืองกว่านจวินสูดลมหายใจลึกขณะเอ่ย

“เป่ยโม่ยฉลาดมาก ด้วยความสามารถของเขา พลังฝึกตนของเขาอาจถูกสลายหากเขาไม่ตกลง เป็นเพราะอัจฉริยะเช่นเขาจะถูกนำไปโดยพวกระดับสูงในสำนัก ซึ่งเป็นสิ่งที่ไฮ่หยวนไม่ต้องการที่จะเห็น”

เมื่อได้ยินคำกล่าวของเจ้าเมืองกว่านจวิน จ้าวเฟิงและคนอื่นๆ ต่างเข้าใจในทันที

เป่ยโม่ยไร้ซึ่งทางเลือกโดยสิ้นเชิง เจ้าเมืองกว่านจวินดูราวกับแก่ขึ้นอย่างมากขณะที่เขามองไปยังศิษย์ที่เหลืออยู่

“เป่ยโม่ยไปแล้ว แต่ว่ายังเหลือตำแหน่งอีกสามตำแหน่ง”

บัดนี้เป่ยโม่ยไปแล้ว การแข่งขันย่อมน้อยลงซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับศิษย์ที่เหลือ

“ความสามารถของพวกเจ้านั้นต่ำกว่าเป่ยโม่ยนัก เมื่อพวกเจ้าเข้าไปยังสำนัก ไฮ่หยวนย่อมไม่สนใจพวกเจ้าด้วยตนเองนักตราบเท่าที่พวกเจ้าไม่แสดงความสามารถดีเกินไป ทว่าศิษย์คนอื่นในสำนักจะ…” น้ำเสียงของเจ้าเมืองกว่านจวินเต็มไปด้วยความจนใจ

เขาไม่มีความหวังมากนักสำหรับศิษย์ที่เหลือ เขาเพียงทำหน้าที่ของเขาในฐานะอาจารย์