945. ความลับ

ชายชรามองหวังหลินเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเอ่ยเสียงเศร้า “สุดยอดแห่งดินแดนปิดผนึก โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!!”

ทว่าหวังหลินยังตกอยู่ในอาการตกใจ หาว่าแต่จะควบคุมเรื่องนี้เลย

เมื่อเห็นว่าหวังหลินไม่พยายามจะหยุดลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ชายชราเผยรอยยิ้มอนาถใจ เฝ้าดูสัญลักษณ์เสี้ยวจันทราถูกดึงออกจากหน้าผากก่อนที่มันจะค่อยๆเข้าไปในวังวน

โลหิตจำนวนมากสาดกระจายออกจากหน้าผากและสีหน้าท้อใจ แววตาหนาวเย็น ร่างกระเด็นกลับหลังราวกับโดนพลังรุนแรงกระแทกใส่

เด็กหนุ่มชุดดำมองหวังหลินด้วยสายตาหวาดกลัว สายตาเยือกเย็นก่อนหน้านี้พังทลายหายไปและถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว เขาหลบสายตาหวังหลิน ไม่กล้ามองหน้า

ร่างกายกระพริบวาบคว้าจับชายชราเอาไว้ ชายชราเผยแววตาดิ้นรนตะโกนไม่สนใจโลหิตระหว่างคิ้ว “ถอยเร็ว!”

เด็กหนุ่มถอยร่นพร้อมกับคว้าชายชราหนีไปด้วย

ค่ายกลที่เกิดขึ้นสลายกลับเป็นควันสีขาวดำ จากนั้นแทงทะลุตาข่ายที่กำลังฟื้นตัวพลันกลับเข้าสู่ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า

ลูกปัดฝืนลิขิตฟ้าค่อยๆลอยเข้าหาหวังหลินและเคว้งคว้างอยู่ตรงหน้า

ตาข่ายรอบด้านค่อยๆฟื้นกลับมาปกคลุมมิติว่างอีกครั้ง จากนั้นกลายเป็นความมืดมิดเงียบงัน

ส่วนอสรพิษพิฆาตจันทร์และลั่วเฉินถูกแยกออกไปนอกตาข่าย เมื่อมิติว่างกระจายไป พวกเขาก็หายตลอดกาล…

ฉิงชุ่ยจ้องมองเหตุการณ์ทั้งหมด พลังเทพต้นกำเนิดส่วนใหญ่โดนผนึกเอาไว้ เขามองหวังหลิน จากสายตาสับสนกลายเป็นกระจ่างขึ้นมา

พอมองลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า หวังหลินพึ่งจะตกใจที่ชายชราสูญเสียสัญลักษณ์ของตัวเอง หวังหลินไม่คุ้นเคยกับแขนที่โผล่ออกมาจากวังวนนั้น เขาเคยเห็นมันแค่ตอนที่กระตุ้นลูกปัดครั้งแรก

หวังหลินคิดอยู่ชั่วครู่ ยกแขนขวาขึ้นมาอย่างระมัดระวังและสัมผัสกับลูกปัดฝืนลิขิตฟ้า ลูกปัดเข้าไปในแขนและหายเข้าไปในวิญญาณดั้งเดิม

“ตั้งแต่ยุคโบราณกาล มีผู้คนเก่าแก่ที่ฝึกฝนฟ้าดินของตัวเอง พวกเขากลายเป็นเหล่าเทพและสร้างดินแดนสวรรค์โบราณขึ้นมา…ดินแดนสวรรค์โบราณเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของแดนสวรรค์ มันคือแดนสวรรค์ที่แท้จริง!” ฉิงชุ่ยคล้ายจะพูดกับตัวเอง แววตาแฝงความโศกเศร้า

“อาจารย์ป๋ายฟ่านคือคนที่มาจากดินแดนสวรรค์โบราณ เขาลงมาเพื่อสอนเราทุกคน…”

“ครั้งนึงอาจารย์กล่าวไว้ว่าแดนสวรรค์โบราณนั้นคือผู้พิทักษ์ของทุกชีวิต หากดินแดนสวรรค์โบราณคงอยู่เมื่อนั้นฟ้าดินก็จะคงอยู่ หากดินแดนสวรรค์โบราณหมดสิ้นไป เมื่อนั้นทุกอย่างก็จะถูกทำลาย…”

“เดิมทีอาจารย์คิดว่าดินแดนสวรรค์โบราณจะคงอยู่ตลอดกาล แต่ในวันนั้น…ต้นไม้ยักษ์สูงตระหง่านค้ำจุนดินแดนสวรรค์ได้พังทลายลงและแดนสวรรค์โบราณหายไปอย่างไร้ร่องรอย…แม้จะใช้ทั้งชีวิตค้นหา อาจารย์ก็ไม่สามารถหาร่องรอยดินแดนสวรรค์โบราณเจอได้…”

“การหายไปของดินแดนสวรรค์โบราณแสดงถึงการล่มสลายโลกการฝึกเซียนโบราณและเกิดยุคใหม่ ทั้งโลกเกิดความโกลาหล เมื่อไร้ดินแดนสวรรค์โบราณ จะมีเหล่าเซียนได้อย่างไร…ดังนั้นจึงมีผู้กลั่นฉี(ปราณ)ถือกำเนิดขึ้น…ข้าฉิงชุ่ยเป็นผู้กลั่นฉี ข้าเป็นทายาทแห่งแคว้นวารีกระจ่าง”

“ทว่าแม้ดินแดนสวรรค์จะหายไป อาจารย์ป๋ายฟ่านและสหายเปิดโลกใหม่ของแต่ละคนขึ้นมา พวกเขาใช้เส้นทางใหญ่สี่แห่งที่จะไปดินแดนสวรรค์โบราณและสร้างดินแดนของตัวเองขึ้น ตั้งชื่อมันว่า…แดนสวรรค์!”

“แดนสวรรค์วายุ พิรุณ อัสนีและแดนสวรรค์แห่งแสงแบ่งจักรวาลออกเป็นสี่ดาราจักร ใต้ดินแดนสวรรค์วายุคือทะเลเมฆา ใต้ดินแดนสวรรค์พิรุณคือฟ้ากระจ่าง ภายใต้ดินแดนสวรรค์อัสนีคือทุกชั้นฟ้า ใต้สวรรค์อัสนีแห่งแสงคือสายน้ำอัญเชิญ…ดาราจักรเบื้องล่างดินแดนสวรรค์พิรุณเปลี่ยนชื่อไปเป็น ‘พันธมิตร’ คนที่ยังรู้จักสถานที่แห่งนี้ต่างก็เรียกกันว่า ‘ฟ้ากระจ่าง’…”

ฉิงชุ่ยถอนหายใจมองไปยังมิติว่าง ราวกับกำลังมองดินแดนสวรรค์อัสนีเมื่อตอนนั้น สายตากำลังหวนรำลึก

“ที่แดนสวรรค์อัสนี ข้าพบนาง…”

หวังหลินค่อยๆหดร่างลงกลับเป็นขนาดปกติพร้อมเกิดเสียงปะทุ

ดาวเทพโบราณห้าดวงหมุนติ้วระหว่างคิ้ว ปลดปล่อยกลิ่นอายเทพโบราณ! ตอนนี้ร่างดั้งเดิมหวังหลินมีพลังอำนาจของเทพโบราณห้าดาว ถือว่าเป็นหนึ่งผู้ทรงอิทธิพล!

หากเทพโบราณห้าดาวใช้วิชา สามารถต่อกรกับเหล่าเซียนขั้นชำระสวรรค์ระดับต้นได้! เมื่อหวังหลินกลับไปยังมิติเดิมและพลังดั้งเดิมไม่ถูกผนึก เซียนขั้นชำระสวรรค์ระดับต้นส่วนใหญ่จะไม่ใช่คู่ต่อสู้เขา!

เป็นครั้งแรกที่หวังหลินรู้สึกว่าตัวเองทรงพลัง! ใบหน้าสงบนิ่งมองฉิงชุ่ยอย่างเงียบๆ

ฉิงชุ่ยเผยแววตาแฝงความอ่อนโยน แต่ในไม่นานก็แทนที่ด้วยความเจ็บปวด เขาไม่ลืมตอนที่ตัวเองตกอยู่ในความบ้าคลั่งเมื่อตอนนั้น เขาสังหารคนรักของตัวเองไป…

ความเจ็บปวดนี้ฝังลึกอยู่ในใจและกลืนกินเขาอย่างต่อเนื่อง

“ช่วงยุคโบราณตอนที่เผ่าพันธุ์เทพอยู่ในจุดสูงสุด…ในความทรงจำ ข้าจำได้ชัดเจนว่าจุดสูงสุดนี้คงอยู่ไม่นานนัก ดินแดนสวรรค์ทั้งสี่แห่งต่อสู้ห้ำหั่นเอาเป็นเอาตายเพียงเพื่อของชิ้นเดียว!” ความเจ็บปวดถูกซ่อนไว้อย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดนี้เขาเผชิญมันอยู่คนเดียวทุกคน ความเจ็บปวดมิอาจบรรยายที่เขาไม่มีวันลืมเลือน

“มหาสงครามครั้งนี้กินเวลายาวนาน ท้ายที่สุดเหล่าดินแดนสวรรค์ก็สูญเสียมากเกินไป…ช่วงที่สงครามเข้าสู่จุดสูงสุด มีคนผู้หนึ่งโผล่ออกมาจากความว่างเปล่า ตามที่อาจารย์ป๋ายฟ่านเล่าเอาไว้ เขาคือคนรู้จักจากดินแดนสวรรค์โบราณ”

“การปรากฏตัวของเขาเป็นการป้องกันไม่ให้สงครามนี้ดำเนินต่อไป เขาถือคำสั่งจากดินแดนสวรรค์โบราณเพื่อจัดวางม่านพลังระหว่างดินแดนสวรรค์ทั้งสี่แห่ง หากม่านพลังถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง แดนสวรรค์โบราณจะโกรธเกรี้ยว ลงมาเผาไหม้ทุกสิ่ง!”

เสียงฉิงชุ่ยดังสะท้อน หวังหลินฟังอย่างเงียบๆ

“ดินแดนสวรรค์ทั้งสี่ถูกแยกออกจากกัน สงครามจึงสิ้นสุดลง…ส่วนต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ สิ่งที่ทุกคนต้องการ ข้าไม่ทราบ…ข้ารู้แต่ว่ามันคือลูกปัด…” ฉิงชุ่ยมองไปที่หวังหลิน

หวังหลินสีหน้าปกติเช่นเดียวแต่ความคิดตกตะลึง

“หากข้าได้ร้บลูกปัดนั้นมา ข้าจะเก็บซ่อนมันไว้อย่างดีและไม่นำมันออกมาหรือให้คนอื่นเห็นแน่นอน ของชิ้นนี้สำคัญเกินไป…” ฉิงชุ่ยเอ่ยขึ้นมาราวกับพูดกับตัวเองและถอนหายใจ

“มหาสงครามระหว่างดินแดนสวรรค์สี่แห่งทำให้สูญเสียเหล่าเทพมากมายเกินไป ดินแดนสวรรค์ทั้งหมดตกอยู่ในสภาพร่อแร่ แต่ในช่วงเวลานั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงน่าตกตะลึงขึ้น!”

“เผ่ารอยสักโผล่ออกมาโดยไม่ทราบต้นตอ ปรากฏตัวขึ้นมาในดินแดนใต้แดนสวรรค์ทั้งสี่แห่ง เผ่ารอยสักพวกนี้ใช้วิชาประหลาดยิ่ง แตกต่างจากเราเหล่าเทพอย่างสิ้นเชิง เราไม่ได้ฝึกฝนเต๋าและมีแต่เพียงต้นกำเนิดเทพ เราสามารถย้อนคืนพลังอำนาจแห่งสวรรค์และกวัดแกว่งใช้งาน ส่วนคนพวกนั้นรวมพลังของตัวเองไปที่สมบัติเหมือนยันต์และใช้งานมัน!”

“การต่อสู้เป็นไปอย่างเข้มข้น ท้ายที่สุดเผ่าเทพก็ชนะและทำให้เผ่ารอยสักกระจัดกระจาย เราถึงกับเปลี่ยนพวกมันจำนวนมากให้กลายเป็นทาสของเรา! ทว่าดินแดนสวรรค์ทั้งสี่ได้รับความเสียหายมากกว่าเดิม…หลังจากนั้นเราก็พบว่าเผ่ารอยสักนี้โผล่ออกมาจากมิติว่างใต้ดาราจักร! ซึ่งมันคือที่นี่!” ฉิงชุ่ยชี้ไปที่ใต้ฝ่าเท้า!

หวังหลินอ้าปากค้าง แววตาส่องประกาย เขาเผชิญกับเผ่าอมตะที่ถูกเลือกมามากแต่ไม่คิดว่าต้นกำเนิดจะเป็นมิติว่าง!

เมื่อคิดเรื่องชายชราและเด็กหนุ่ม ความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาในใจหวังหลิน

‘มิติว่างนี้ไม่ได้เพียงแค่อยู่รอบพันธมิตรเซียน มันอยู่ล้อมรอบดาราจักรทั้งสี่ใต้ดินแดนสวรรค์สี่แห่ง!’

ฉิงชุ่ยถอนหายใจและพึมพำ “ภายหลังสงครามกับเผ่ารอยสัก ข้าเริ่มเผยอาการบ้าคลั่ง แต่คราวนั้นข้าไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย…เรื่องราวต่อจากนั้นเจ้าน่าจะได้ยินจากปรมาจารย์จงเฉินแล้ว”

หวังหลินขบคิดเล็กน้อยพลางมองฉิงชุ่ย สักพักจึงเอ่ยขึ้นมา “ศิษย์พี่ ผู้เฒ่าคนนั้นบอกว่าเขามาจากเผ่ากลืนจันทราโบราณแห่งเผ่าเทพบรรพกาล…”

ฉิงชุ่ยเต็มไปพลันเอ่ยขึ้นเสียงเบาด้วยความงุนงง “นี่ก็เป็นสิ่งที่ข้าสงสัยเช่นกัน ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเผ่าเทพบรรพกาล เป็นไปได้ว่าเผ่ารอยสักจากคราวนั้นก็มาจากที่เดียวกันงั้นหรือ? เขาก็เป็นคนจากเผ่าเทพบรรพกาลด้วย…” ฉิงชุ่ยสับสนยิ่งกว่าเดิม

“แต่ว่าข้ารู้สึกประหลาดยิ่ง ตอนที่ควันเจ็ดสีปรากฏขึ้นมา ข้าเห็นภาพมายาโดยไม่คาดคิด ข้าเห็นอาจารย์ตายขณะชี้ไปยังท้องฟ้า สิ่งที่อาจารย์เห็นคืออะไรกันแน่…”

หวังหลินขบคิดอย่างลึกซึ้ง

ความลึกลับยิ่งใหญ่ดูเหมือนจะเต็มไปทั่วบริเวณแต่มันก็ถูกซ่อนไว้ในหมอกควันไม่ยอมให้ใครเห็นความจริงข้างใน ทั้งหวังหลินและฉิงชุ่ยขบคิดอย่างเงียบๆในมิติว่าง

พลังเทพต้นกำเนิดในร่างฉิงชุ่ยถูกผนึกไว้อย่างสมบูรณ์ เขาค่อยๆอ่อนแอลง จนในวันที่สามก็สูญเสียความสามารถในการเหาะ

หวังหลินช่วยเหลือฉิงชุ่ยพร้อมกับเคลื่อนที่ผ่านมิติว่าง ชิ้นส่วนแดนสวรรค์ที่ปรมาจารย์จงเฉินให้มาลอยอยู่เบื้องหน้าและเรืองแสงอ่อนๆ ดุจเชื่อมต่อกับโลกภายนอกและกำลังนำทาง

หวังหลินติดตามชิ้นส่วนแดนสวรรค์ไป พอวันที่เก้าฉิงชุ่ยอ่อนแอยิ่ง เขามองมิติว่างและดินแดนสวรรค์ที่กำลังเลื่อนลอย จากนั้นเอ่ยขึ้นมา “หลังจากข้าดึงความทรงจำจากวิญญาณซวนเป่าออกมา เจ้าควรเก็บวิญญาณดั้งเดิมเอาไว้ วิญญาณเขามีพลังเทพดั้งเดิมจำนวนมาก มันจะเป็นประโยชน์ยิ่งต่อตัวเจ้า!”

“ท่าทางของเจ้าคล้ายคลึงกับข้าเมื่อตอนนั้น…ข้าหวังว่าเจ้าจะทะนุถนอมมันมากกว่าข้า เพราะข้าไม่มีคนให้ทะนุถนอมอีกแล้ว…” ฉิงชุ่ยมองหวังหลินราวกับกำลังมองอดีตของตัวเอง

ความเย็นชาแบบเดียวกัน สังหารแบบเดียวกันและความโดดเดี่ยวแบบเดียวกัน

พอวันนี้ชิ้นส่วนแดนสวรรค์พลันส่องประกายเจิดจ้าและหยุดลง วังวนปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

มีแท่นอยู่บนวังวนพร้อมกับเหล่าเซียนนับไม่ถ้วนกำลังร่ายวิชา ปรมาจารย์จงเฉินยืนอยู่บนแท่นด้วยรอยยิ้มและเอ่ยเสียงดังออกมา

“ยินดีต้อนรับกลับ!”