ตอนที่ 44 จุดยุทธศาสตร์
ทีมค้อนอัคคีเข้าไปในส่วนชานเมืองของเมืองชนบทหมายเลข 0201
“หลัวเฟิง พวกเราวิ่งตามถนนเส้นนี้มาแล้ว 3 วัน มันเป็นพื้นที่รกร้าง” ขณะที่พวกเขาเดินอยู่ เฉินกู่กล่าวเสียงต่ำ “พวกสัตว์ประหลาดส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมืองและสิ่งปลูกสร้างต่างๆ! พื้นที่ อย่างในเมืองและชานเมืองจะเป็นที่ที่อันตรายอย่างแท้จริง!”
“เข้าใจแล้วครับ พี่เฉิน” หลัวเฟิงพยักหน้า
หลัวเฟิงอ่านโพสต์เกี่ยวกับอุปนิสัยของพวกสัตว์ประหลาดมา ก่อนบ้างแล้ว
ในสงครามอันยาวนานระหว่างสัตว์ประหลาดและมนุษย์ พวก สัตว์ประหลาดได้พบว่า ถ้าพวกมันอาศัยอยู่ในที่โล่งแจ้ง กองทัพ ของมนุษย์และพวกนักสู้จะสามารถเล็งเป้าพวกมันได้ในระยะไกล การปราศจากที่หลบซ่อนใดๆ พวกมนุษย์จะสามารถใช้ ‘สไนเปอร์ ขนาดหนัก’ และ มิสไซล์เพื่อจัดการกับพวกมันได้จากระยะไกล!
แต่ในตัวเมือง มีตึกสูงระฟ้ามากมาย
ตราบใดที่พวกมันยังคงซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่เมือง มือสไนเปอร์ก็ จะหาโอกาสได้ยาก เว้นเสียแต่ว่าพวกเขาจะเข้ามาในเมือง! และ เมื่อใดที่กองทัพของมนุษย์เข้ามาในตัวเมือง พวกเขาก็จะต้องต่อสู้
กับสัตว์ประหลาดบนถนน ที่ซึ่งพวกสัตว์ประหลาดจะได้เปรียบ อย่างมหาศาล เขตพื้นที่ชานเมืองเป็นสวรรค์ของพวกสัตว์ ประหลาดก็ว่าได้!
“ตามปกติ เป้าหมายของทีมค้อนอัคคีของพวกเราจะเป็นสัตว์ ประหลาดระดับบัญชาการ! แต่อย่างไรก็ตาม…” เฉินกู่กล่าวเตือนเล็กน้อย “พวกระดับบัญชาการมีความฉลาดใกล้เคียงกับมนุษย์ พวกระดับบัญชาการพวกนี้เกือบทุกตัวจะถูกแวดล้อมด้วยพวกระดับพลทหารจำนวนมาก ดังนั้นจึงยากมากที่จะฆ่าสัตว์ประหลาด ระดับบัญชาการได้”
หลัวเฟิงพยักหน้า
พวกสัตว์ประหลาดระดับพลหทารและระดับบัญชาการมีระดับ ความแข็งแกร่งไม่ต่างกันมากนัก แต่ว่า….ความฉลาดนี่สิ!
เพื่อปกป้องตัวเอง พวกระดับบัญชาการจะเรียกพวกพลทหาร จำนวนมากมารวมกันเพื่อช่วยปกป้องตัวมัน นอกจากพวกที่ชอบ อิสระเท่านั้นซึ่งหาได้ยากมาก แต่โดยส่วนมากแล้วพวกระดับ บัญชาการจะถูกแวดล้อมด้วยพวกระดับพลทหาร
“ทุกคนระวังตัวด้วย มีรังกระทิงเกราะเหล็กอยู่ข้างหน้า” เกาเฟิงโพล่งขึ้น “จ่าฝูงกระทิงเกราะเหล็กข้างหน้านี้น่าจะเป็นระดับ บัญชาการขั้นสูง และอาจจะมีพวกมันอีกจำนวนมาก เดินอ้อมมันไป! เฉินกู่ อย่ายิงนะ ถ้ามันโจมตี จำไว้ ฆ่ามันทันที อย่าให้มันเรียกพวกของมันได้”
“ครับหัวหน้า”
ทั้ง 5 คนพยักหน้า
ไม่เหมือนกับพื้นที่แห้งแล้งด้านนอก ในตัวเมืองและชานเมืองมี อันตรายมากกว่ามาก
สมาชิกทั้ง 6 คนของทีมค้อนอัคคีเคลื่อนไปข้างหน้าตามตรอกแคบๆ อย่างระมัดระวัง
“หยุด” เว่ยเถี่ยคนพี่ที่เดินอยู่ข้างหน้ายกมือเป็นสัญญาณ เขา จ้องเขม็งไปข้างหน้า มีหมูป่าขนเหล็กตัวใหญ่นอนอยู่บนพื้น ด้านข้างของมันมีหมาพยัคฆ์สองตัวกำลังรุมทึ้งฉีกเนื้อกินอยู่ ทันใดนั้น หมาพยัคฆ์ก็เงยหน้าขึ้นมองดูทีมค้อนอัคคีจากตรงที่มันอยู่ แล้วทำจมูกฟุดฟิด
“พวกเรา อ้อมไป อย่ากระโตกกระตาก” เกาเฟิงกล่าวเสียงเบา
บนถนนหลวงอันแห้งแล้ง พวกหลัวเฟิงรู้สึกผ่อนคลาย พวก เขาฆ่าสัตว์ประหลาดได้ตามสะดวก แต่ทว่าเมื่ออยู่ในเมืองก็ แตกต่างกันมาก
……………
หลังจากที่ถอยห่างออกมาจากตรงนั้น ก็ลัดเลาะเส้นทางมาอีก อย่างน้อยสิบครั้ง และฆ่าสัตว์ประหลาดระดับพลทหารอีกราว 8 ตัว พวกหลัวเฟิงก็มาถึงที่หมายแรกของพวกเขา…เขตเล็กๆ ในเมือง ชนบทหมายเลข 0201 ‘เขตบลูสกาย’ เหตุผลที่เขตบลูสกายเป็นที่ หมายแรกของทีมค้อนอัคคีเพราะว่ามีอพาร์ทเมนต์อยู่อาศัยสูง 21 ชั้นจำนวน 3 หลังอยู่ที่นี่
“ขึ้นไปบนดาดฟ้า”
“ทุกคนระวังตัวด้วย พวกมันอาจจะแตกตื่นได้ถ้ารู้ว่ามีคนอยู่ในตึก”
“อย่าทำเสียงดังนะ”
สมาชิกทั้ง 6 คนของทีมค้อนอัคคีเคลื่อนที่ไปตามบันได
“โฮ่ว์…” เสียงครางต่ำๆ เล็ดลอดออกมาให้ได้ยินภายในตึก ทำ ให้ทั้งทีมต้องขมวดคิ้ว เว่ยเถี่ยซึ่งนำอยู่ด้านหน้าสุดกระซิบเบาๆ “มันน่าจะอยู่ชั้นบน ระวังด้วย” ทุกคนกระชับอาวุธอยู่ในมือและ เตรียมพร้อมโจมตี แล้วเฉินกู่ผู้ซึ่งใช้อาวุธร้อนก็ถูกคุ้มกันอยู่ใจ กลางของทีม
พวกเขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว
“หือ?”หลัวเฟิงเห็นหมาสิงโตตัวสูงราว 2 เมตรโผล่พรวด ออกมาจากมุมข้างหน้า ขนของมันยาวหนาราวกับรถ SUV คัน ยักษ์ของกองทัพ เมื่อสัตว์ประหลาดตัวนั้นมองเห็นพวกเขา มันก็ หอนลั่นขึ้นทันที กลิ่นคาวเลือดโชยมาเตะจมูกของพวกเขาทันใด
ทีมค้อนอัคคีพุ่งตรงขึ้นชั้นบน ส่วนหมาพยัคฆ์ก็ดิ่งสวนลงมา หาพวกเขาด้วยพละกำลังจากร่างอันใหญ่โตของมัน
วูบ!…วูบ!
เว่ยเถี่ยและเว่ยชิงที่อยู่ข้างหน้าเคลื่อนไหวเกือบจะพร้อมๆ กัน ด้วยโล่ที่อยู่ในมือหนึ่งและดาบที่อยู่อีกข้าง พวกเขาตรงเข้าหาหมา สิงโตตัวนั้นและหหลบออกข้างพร้อมกัน ดาบของพวกเขาเฉือน เป็นแนวโค้งไปที่ข้อต่อขาหน้าของหมาประหลาดตัวนั้น
สองพี่น้องเว่ยเถี่ยและเว่ยชิงใช้เทคนิคเดียวกันเป๊ะ!
ด้วยการโจมตีนั้นทำให้กรงเล็บขาหน้าของมันถลาลงมาที่บันได ในตอนนั้นเอง ‘หอกพิฆาต’ จางเคอ ผู้อยู่ข้างหลังของสองพี่ น้องก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หอกเหล็กเสียดสีกับ อากาศดังหวีดหวิว ขณะที่พุ่งตรงเข้าที่หัวของหมาประหลาดนั้น
ฉึก! หอกเหล็กพิฆาตพุ่งเสียบเบ้าตาและทะลุออกทางหัวของ หมาพยัคฆ์
“โอ้กก…” หมาพยัคฆ์ถลามาข้างหน้าอย่างเสียหสักเล็กน้อย แล้วล้มลงอย่างสิ้นฤทธิ์
การประสานงานระหว่างเว่ยเถี่ย เว่ยชิง และจางเคออัศจรรย์มาก! สองคนแรกจัดการกับขาหน้าของหมาประหลาดนั้นเพื่อให้ มันเสียการทรงตัว แล้วตามด้วยหอกพิฆาตของจางเคอที่เผด็จศึก ภายในครั้งเดียว! จางเคอใช้หอกได้น่ากลัว เขาแทงทะลุตาของมัน อย่างแม่นยำ
…………
ในการปีนบันไดชั้นไป ทีมค้อนอัคคีต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ ประหลาดอีก 3 ตัว ซึ่งก็นับว่าค่อนข้างโชคดี สัตว์ประหลาดทั้ง 3 ตัวนั้น ตัวหนึ่งเข้าโจมตีขึ้นมาจากทางด้านล่าง ในตอนนั้น หลัวเฟิงและเกาเฟิงคุมอยู่ด้านหลังของทีม หลัวเฟิงจึงได้จัดการสัตว์ประหลาดระดับ G ตัวนั้นได้อย่างทันท่วงที
………..
หลังจากพ้นจากบันได สมาชิกทั้ง 6 คนก็มาถึงชั้นดาดฟ้าขอ งอพาร์ทเมนต์สูง 21 ชั้น
“ปิดประตูที่บันได ปิดให้แน่นๆ ด้วย!” เกาเฟิงสั่งการ “อย่าให้ ไอ้ตัวประหลาดมันโผล่ขึ้นมาได้”
“ครับ”
หลัวเฟิงและจางเคอเดินไปปิดประตูเหล็กที่บันได แล้วก็เอา แท่งเหล็กขัดประตูไว้ด้วย
“เฮ้อ…พอได้หายใจหายคอซะที” ยิ้มยากเย็นปรากฏให้เห็นบน ใบหน้าของจางเคอ เขานั่งลงบนพื้นดาดฟ้าแล้วก็หยิบเอาอาหาร พลังงานสูงและน้ำออกมากิน
“ทุกคนเอากล้องส่องทางไกลมาใช่ไหม?” เกาเฟิงถาม “ทุก คนเอากล้องส่องทางไกลออกมาแล้วก็ช่วยกันส่องลงไปมองหาสัตว์ ประหลาดระดับบัญชาการ! จำไว้ อย่าเผยตัวมากเกินไป จุดสังเกต เพียงเล็กน้อย อาจทำให้พวกมันมองเห็นเรา!” แต่อย่างไรก็ตาม มันก็ปลอดภัยมากๆ ที่พวกเขาอยู่บนดาดฟ้า
อพาร์ทเมนต์หลังนี้สูง 21 ชั้น ดังนั้นสัตว์ประหลาดส่วนใหญ่จะไม่สามารถปีนป่ายขึ้นมาจากด้านนอกตึกได้
แม้ว่าสัตว์ประหลาดระดับบัญชาการจะสั่งให้พวกมันมาทำลาย ทางขึ้นของพวกเขา บันไดจะกว้างแค่ไหน? นั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ทีมค้อนอัคคีมีเวลาพอที่จะหลบหนีอยู่แล้ว
“เริ่มการค้นหาสัตว์ประหลาดระดับบัญชาการ”
“เฮ้พวก ได้เวลาค้นหาแล้ว”
หลัวเฟิงก็หยิบเอากล้องส่องทางไกลออกมาจากกระเป๋าของ เขาเช่นกัน ตามด้วยอุปกรณ์เสริมอีกนิดหน่อย ทุกคนในทีมต่างก็พกกันมา เพราะมันไม่ได้หนักอะไร
เขาเคลื่อนตัวไปที่ขอบของดาดฟ้าแล้วก็มองลงไปที่ถนนด้านล่าง มีสัตว์ประหลาดจำนวนมากอยู่ทุกหนทุกแห่งที่เขามองดู “ในเขตเมืองมีสัตว์ประหลาดเป็นสิบเป็นร้อยเท่าของข้างนอก” และบนถนนเส้นหนึ่ง เพียงเหลือบมองก็เห็นสัตว์ประหลาดอย่างน้อยนับ ร้อยตัวกำลังเดินป้วนเปี้ยนเต็มไปหมด
แม้แต่นักสู้ระดับแม่ทัพก็ยังมีโอกาสน้อยนิดที่จะรอดชีวิตจากฝูงสัตว์ประหลาดนับร้อยได้
“หัวหน้า พวกนี้เป็นพวกระดับพลทหารทั้งนั้น”
“ไม่เห็นพวกระดับบัญชาการอยู่แถวนี้ซักตัวเลย”
สมาชิกทั้ง 5 คน รวมถึงหัวหน้ากำลังใช้กล้องส่องทางไกล ช่วยกันส่องหาตามจุดต่างๆ จากด้านบนดาดฟ้าอยู่ การยืนอยู่บน ที่สูงช่วยให้มองเห็นได้ในระยะไกล แต่การไปยืนบนดาดฟ้าของอพาร์ทเมนต์สูง 21 ชั้น จะทำให้มองเห็นสัตว์ประหลาดจำนวนมาก ได้จากที่ไกลยิ่งกว่านั้นอีก
“แกร็ก!” กล่องเหล็กเปิดออก มีสมาชิกเพียงคนเดียวในทีมที่ ไม่ใช้กล้องส่องหางไกล เฉินกู่กำลังเปิดฝากล่องเหล็กอยู่ ปรากฏมี ลูกกระสุนบรรจุอยู่จำนวนมาก นอกจากนั้นยังมีกล่องไม้ทรง สี่เหลี่ยมผืนผ้าอยู่ในกล่องเหล็กนั้นอีกทีหนึ่ง ในกล่องไม้นั้นมี ชิ้นส่วนของปืนวางแยกกันอยู่ เฉินกู่หยิบขึ้นมาประกอบกันอย่างรวดเร็ว
ครู่ต่อมา….
สไนเปอร์ไรเฟิลขนาดใหญ่สีเทาเงินมันปราบ ความยาวเกือบ สองเมตรก็ประกอบร่างเสร็จ มันมีระบบกล้องเล็งและอื่นๆ อีก ได้ ประกอบกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เฉินกู่บรรจุลูกกระสุนในรังเพลิง อัตราบรรจุคือ 10 นัด
“หัวหน้า ถ้าเห็นมันแจ้งด้วยละกันนะครับ” เฉินกู่กล่าว
“ได้ นายจะนอนพักรอก่อนก็ได้นะ ปล่อยหน้าที่การค้นหาให้ เป็นของพวกเราละกัน” เกาเฟิงพยักหน้าขณะเดียวกันก็หันมาสั่งคนอื่นๆ “พวกเรา สังเกตให้ดีอย่าให้อะไรคลาดสายตาไปได้” นี่คือวิธีที่ง่ายที่สุดในการล่าสัตว์ประหลาดระดับบัญชาการเมื่ออยู่ในเขตเมือง อยู่บนที่สูงๆ ให้สามารถมองเห็นพวกมันได้จากระยะไกล
นี่เป็นการค้นหาสัตว์ประหลาดระดับปัญชาการที่รวดเร็วกว่า การหาบนถนนเป็นสิบหรือร้อยเท่าเลยทีเดียว และที่สำคัญ ปลอดภัยกว่าด้วย
หลัวเฟิง จางเคอ สองพี่น้องเว่ย และเกาเฟิง ทั้ง 5 คนใช้กล้อง ส่องทางไกลส่องดูพื้นที่ด้านล่างอย่างระมัดระวัง ขณะที่เฉินกู่นอน เอนหลังพักเอาแรงทั้งที่ยังกอดปืนไรเฟิลขนาดใหญ่เอาไว้ในอก