ตอนที่ 923

ธาตุแท้ของเจ้าแห่งมาร!

“ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกันก่อน” อินเล่อจูงมือโห่ว บนใบหน้าที่งดงามเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมา

สายตาหยอกล้อของมู่ชิงเกอทำให้โหว่เคอะเขินเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้สะบัดมือจากอินเล่อ

“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว พวกเราก็กลับไปก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่า” อินเจวี๋ยเองก็กล่าวเช่นนี้

มู่ชิงเกอมองซือมั่ว เขายิ้มน้อยๆ ความรักตามใจในแววตามีเพียงมู่ชิงเกอคนเดียวที่ดูออก นางเก็บสายตากลับมา พยักหน้ากล่าว “ตกลง”

ตอนที่จากไป ซือมั่วถ่ายทอดเสียงกล่าวกับอินเจวี๋ยว่า ‘เรื่องที่ไม่ควรคิดเยอะ ก็อย่าได้คิดเยอะ’

อินเจวี๋ยละสายตามองเขา ดวงตาทั้งคู่หรี่ลงเขาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ถ่ายทอดเสียงตอบ ‘คำพูดของเจ้าแห่งมาร ข้าจะจำไว้ แต่ว่า หากไม่ใช่เพราะข้าเจอราชาเทวะมู่ช้าไป มิเช่นนั้นคงจะได้ต่อสู้แย่งกับเจ้าแห่งมารจริงๆ แล้ว’

คำพูดของเขา ยั่วยุจนแววตาซือมั่วเย็นเยียบไอสังหารปรากฎออกมา

ทว่า ชั่วพริบตาผ่านไป ซือมั่วก็กลับเป็นปกติกวาดมองอินเจวี๋ยด้วยสายตาเยือกเย็น ถ่ายทอดเสียงเรียบกล่าว ‘ต่อให้เจ้าจะเจอนางก่อนก็ไม่มีโอกาสใดๆ ทั้งสิ้น นางเป็นของข้าเท่านั้น’

สายตาอินเจวี๋ยกระพริบวาบ มองซือมั่วเดินไปข้างๆ มู่ชิงเกอด้วยความสุขุมแน่นิ่ง ประสานนิ้วมือทั้งสิบกับนาง

แผ่นหลังของคนทั้งสอง เหมาะสมกันเช่นนี้ และทำให้คนริษยาจริงๆ คำพูดที่เด็ดขาดยังคงติดอยู่ในหู อินเจวี๋ยหัวเราะเงียบๆ พลางส่ายหน้า

คนทั้งห้ากลับไปที่เผ่าภูติภูเขาพร้อมกัน โห่วกล่าวกับมู่ชิงเกอระหว่างทางว่าเขาแจ้งข่าวแก่อสูรเกือบหมด แล้ว

“หากเจ้าจับเผ่ามังกรไว้ได้จริงๆ เช่นนั้นทั้งป่าอสูรก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอีก” โห่วกล่าวกับมู่ชิงเกออย่างตั้งใจ

“วางใจเถอะ ข้ามีแผนของข้าเอง เพียงแต่ระหว่างเจ้ากับเผ่ามังกร….” มู่ชิงเกอ เหลือบตาขึ้นมอง

ทว่าโห่วกลับยิ้มกล่าว “คิดเล็กคิดน้อยเรื่องเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

คำตอบของเขาทำให้มู่ชิงเกอยิ้มอย่างพอใจ

เรื่อของต้นไม้โบราณ ยังไม่รู้ชัด ก็ต้องไปเขตมังกรเที่ยวหนึ่งแล้ว

มูชิงเกอกับซือมั่วค้างคืนที่เผ่าภูติภูเขาเพื่อความสะดวก

หน้าต้นไม้โบราณ มู่ชิงเกอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เงยหน้าเล็กน้อยมองต้นไม้โบราณที่เขียวชอุ่มต้นนั้น ต้นไม้โบราณที่ให้กำเนิดเผ่าอสูรต้นนี้มีรู้ว่า เติบโตมากี่ปีแล้ว ตอนนี้ยังคงงอกงามเช่นนี้

“ต้นไม้ต้นนี้การเปลี่ยนแปลงเพียงหนึ่งเดียว เกรงว่าจะมีเพียงแต่ผลภูติที่ออกผลน้อยลงกระมัง”

เสียงของอินเล่อ ดังเข้ามาจากข้างหลัง

มู่ชิงเกอละสายตาไป มองเห็นอินเล่อเดินเข้ามาหาตนเพียงลำพัง

“ท่านอาบอกเหตุผลที่พวกท่านมาให้ข้าฟังแล้ว” อินเล่อยิ้มกล่าวกับมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ

อินเล่อถามอย่างสงสัย “ภาพเหล่านี้ที่พวกท่านพบในสุสานบรรพชน รูปทรงประกอบขึ้นมาเหมือนกันกับต้นไม้โบราณต้นนี้ของพวกข้าจริงหรือ”

“องค์ชายยืนยันด้วยตัวเองแล้ว” มู่ชิงเกอกล่าว

“น่าแปลกจริงๆ” อินเล่อขมวดคิ้ว “เหตุใดสุสานบรรพเทพถึงมีรูปทรงของต้นไม้โบราณได้เล่า นี่หมายความว่าอย่างไร”

มู่ชิงเกอส่ายหน้าช้าๆ สายตาตกลงบนต้นไม้โบราณอีกครั้ง “แผนที่ของสามพันโลก ข้าทราบมาจากความทรงจำของบรรพเทพ แต่ว่าแผ่นที่มีลักษณะอย่างไร ข้ากลับไม่ทราบ และในห้องลับข้างห้องในสุสานเทพที่ถูกวางกระจัดกระจายเอาไว้ เมื่อประกอบภาพเหล่านี้แล้วก็บังเอิญเหมือนกับต้นไม้โบราณ ข้าไม่รู้ว่านี่ หมายความว่าอะไร หรือว่าแฝงนัยว่าอย่างไร”

“พวกท่านสงสัยว่านี่คือแผนที่ของสามพันโลกหรือ” อินเล่อกล่าวถาม

มู่ชิงเกอเองก็ไม่ปิดบังนาง พยักหน้ากล่าว “มีข้อสงสัยนี้ แต่กลับไม่มีหลักฐาน”

อินเล่อเม้มปาก ขมวดคิ้วมองต้นไม้โบราณกับมู่ชิงเกอ

ใบไม้ของต้นไม้โบราณ พลิ้วไหวช้าๆท่ามกลางสายลมโชยเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

“ข้างในต้นไม้โบราณ ไม่มีทางซ่อนแผนที่ไว้แน่นอน” อินเล่อกล่าว

มู่ชิงเกอละสายตามองนางกล่าวถาม “เหตุใดถึงมั่นใจเช่นนี้”

อินเล่อชี้ต้นไม้โบราณ”ท่านดู มันเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แสดงถึงพลังชีวิตจะเกี่ยวข้องกับต้นไม้โลกได้อย่างไร”

นั่นสิ แต่ว่าดูต้นไม้ต้นนี้ยากจะเชื่องโยงมันกับแผนที่สามพันโลกจริงๆ แต่ว่า มู่ชิงเกอมีความรู้สึกชนิดหนึ่ง รู้สึกว่าระหว่างทั้งสองสิ่งจะต้องมีความเชื่อมโยงกันอย่างแน่นอน

เหตุผลชนิดนี้ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เพียงแค่มีความรู้สึกชนิดนี้

“ขอเพียงเป็นปริศนา จะต้องมีช่วงเวลาให้แก้ไขแน่นอน” มู่ชิงเกอพูดหนึ่งประโยค กล่าวกับอินเล่อและกลับไปที่ห้องพักค้างคืน

ครั้งนี้นางย่อมไม่อาจอยู่กับโห่ว แต่อยู่กับซือมั่วเพียงลำพังในห้อง

วันรุ่งขึ้น มู่ชิงเกอตรงไปยังเขตมังกร

เดิมอินเวี๋ยกับโห่วรวมถึงอินเล่อก็จะตามไปด้วย แต่กลับถูกซือมั่วปฏิเสธตรงๆ

เหตุใดซือมั่วถึงปฏิเสธ มู่ชิงเกอไม่ได้ถาม เพียงแต่นางเองก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องไปกันเยอะเพียงนั้น อย่างไรเสียก็ไม่ได้จะไปทะเลาะ

ซือมั่วพามู่ชิงเกอตรงไปยังทางเข้าออกเขตมังกร ครั้งก่อนมู่ชิงเกอก็มาที่นี่กับโห่ว

“เขตมังกรเป็นโลกใบเล็กที่เผ่ามังกรรวมพลังตั้งขึ้นมา แตกต่างจากเผ่าภูติภูเขา หากไม่ได้รับอนุญาต ก็ยากอย่างยิ่งที่จะเข้าไป” ซือมั่วกล่าวกับมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอพยักหน้าเบาๆ นางเข้าใจเจตนาของซือมั่ว

หากมู่ชิงเกอมาเพื่อล้างเผ่าพันธุ์ เขาย่อมไม่เกรงใจเช่นนี้แน่นอน ไม่นาน ตรงทางเข้าเขตมังกรก็ปรากฎวังวนหนึ่งสาย ข้างในมีคนผู้หนึ่งเดินออกมาบนยอดศีรษะคนผู้นั้น มีเขามังกรอยู่สองเขายังไม่ได้ถอดออกไป

“เหตุใดถึงเก็บเขามังกรไว้เล่า ตบะบำเพ็ญไม่ถึงหรือ” มู่ชิงเกอพึมพำหนึ่งประโยค

ทว่าซือมั่วกลับยิ้มกล่าว “เผ่ามังกรถือดี หลังจากที่ชนรุ่นหลังจำนวนมากแปลงกายต่างก็เก็บเขามังกรไว้เพื่อแสดงถึงความแตกต่างจากเผ่าพันธุ์อื่นๆ”

มู่ชิงเกอเลิกคิ้ว วิจารณ์ในใจ ที่แท้แล้วก็เป็นมังกรน้อยทะนงตน

“ฝ่าบาทให้ข้ามารับคน ใช่พวกเจ้าสองคนหรือไม่” มังกรน้อยตัวนั้นเดินออกมามองประเมินมู่ชิงเกอกับซือมั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า ความหยิ่งยโสในดวงตาปรากฎชัดเจนอย่างถึงที่สุด

แต่ว่าตอนที่เขามองเห็นหน้าของมู่ชิงเกอในดวงตากลับมีแสงอันตื่นตะลึงปรากฎออกมา ส่วนลึกในดวงตามีความกระหาย

“เหอะ” เสียงแสดงความไม่พอใจหนึ่งคราราวกับสายฟ้าผ่าโลก มังกรน้อยตกตะลึงจนปราณโลหิตภายในร่างกายปั่นป่วน

เขามองซือมั่วอย่างสะดุ้งตกใจ

ทว่าซือมั่วกลับกล่าวอย่างเย็นเยียบ “หากยังมองอยู่อีก ข้าจะดึงเอ็นมังกรของเจ้าออกมา”

“เจ้า!” มังกรน้อยหน้าเปลี่ยนสี คล้ายหวาดผวาอย่างถึงที่สุด

แต่ตอนนี้ซือมั่วกลับพามู่ชิงเกอตรงเข้าไปในวังวนนั้นเข้าไปในเขตมังกร ทิ้งมังกรน้อยตัวนั้นไว้ที่เดิม

มังกรน้อยที่ตกใจกลัว รู้สึกเพียงลมหอบหนึ่งพัดผ่านหน้าเขาไป กว่าเขาจะมองไปข้างหน้า คนก็หายไปแล้ว

และในตอนนี้ซือมั่วกับมู่ชิงเกอก็เข้าไปในเขตมังกรแล้ว ไม่กี่ชั่วพริบตา ก็ปรากฎตัวอยู่เบื้องหน้าราชามังกร

คนทั้งสองที่ปรากฎตัวกะทันหัน ทำให้ราชามังกรรวมถึงมังกรเฒ่าจำนวนหนึ่งตกใจ

เมื่อเห็นชัดว^,าผู้ที่มาเป็นใคร ราชามังกรก็กล่าวด้วยสีหน้าหงุดหงิด “พวกเจ้ากล้ามาจริงๆ”

มู่ชิงเกอยิ้มกล่าว “บอกว่าจะมาเยี่ยม ย่อมไม่อาจผิดคำพูด”

“พวกเจ้าบุกเข้ามาในเขตมังกร จะไม่ให้เกียรติเผ่ามังกรของข้าเกินไปแล้ว!” มังกรเฒ่าตัวหนึ่งซักถามอย่างตำหนิ

ทว่าซือมั่วกลับเอ่ยปากอย่างเย็นชา “ข้าไม่ได้มาสังหารกวาดล้างเขตมังกร ก็ไว้หน้าพวกเจ้ามากแล้ว อย่าได้คืบเอาศอก”

“เจ้าแห่งมารอารณ์ไม่ค่อยดี ราชามังกรอย่าได้ถือสา” มู่ชิงเกอยิ้มน้อยๆ